Training Session with Angela

Hij zou het vertellen, hij zei het zelf. Ze merkte dat hij met haar mee kwam, haar achterna kwam totdat hij voor haar stond. Rustig bleef ze naar hem op kijken, wilde geen druk uitoefenen hoewel ze nu toch wel nieuwsgierig werd. Ongemerkt slikte ze haar droog wordende keel toen ze merkte dat hij wel erg dichtbij stond, moest nu erg ver omhoog kijken om haar ogen nog in die van hem te vestigen. Maar al gauw kon dit ook al niet meer, was zijn lichaam naar haar toe gekomen en voelde ze zijn armen om haar heen. Verschrikt en verstijfd bleef ze staan, haar armen nog langs haar lichaam naar beneden het water in gehangen. Wat deed hij ingodsnaam. Dit kon hij niet doen zonder de consequenties op zich te nemen. Haar hart die zich drie malen versnelde, haar wangen die nog net niet begonnen te blozen; gewoonweg omdat dit te plots kwam zodat ze nog niet eens de tijd hadden om dat te gaan doen. Langzaam kwamen haar handen omhoog uit het water, kreeg het water genoeg tijd om van haar handen af te druppelen waarna ze eerst licht op de huid in zijn zij kwamen te liggen. Uiteindelijk, na haar ogen voor een moment te sluiten, haar ademhaling weer op een normaal tempo te krijgen en zich te focussen op zijn stem, gleden haar armen onwennig om zijn middel om daar los te blijven hangen. Bang om meer te doen, bang om meer toe te geven aan zichzelf en te weten dat dit hierna nooit meer zou gebeuren. In stilte, terwijl ze het bonken van haar hart als tweede stem in haar hoofd hoorde naast die van Mikhail luisterde ze naar zijn woorden. Voelde hoe hij dieper ademhaalde, voelde zijn naakte huid tegen die van haar; een besef die haar alleen nog maar meer verward maakte. 'Dat is niet waar,' mompelde ze zachtjes bij zijn woorden. Hij was sterk, een van de sterkste van de clan. Hij was niets voor niets de zachte maar ferme leider waar de meeste zo graag naar toe gingen met hun problemen of vragen. 'Je bent iemand om te vertrouwen. Denk niet dat je niet makkelijk lief genomen kunt worden en jij zelf ook niet meer je hart kan openen voor een ander,' vervolgde ze al even zachtjes, verlegen onder haar eigen woorden. Bij zijn laatste woorden leek er een hamer zo groot als een boom op haar geest te vallen, haar ogen staarde nietsziend naar zijn schouder waar ze al die tijd al tegenaan keek aangezien ze zelf niet zo heel groot was. Ze wist dat dit het einde was, weg alle hoop, weg alle kleine ideetjes die opsprongen zodra hij alleen al naar haar glimlachte. Dat alles zou niet voor haar bedoelt zijn, zou nooit verder gaan in een tedere glimlach vol liefde, zou blijven bij een beleefde vrolijkheid die hij als leider behoorde te hebben, een glimlach naar een gewone vriendin hooguit. Hoewel haar armen nog om zijn middel lagen en haar voorhoofd lichtjes tegen zijn schouder leunde wilde ze zo snel mogelijk uit deze houding weg. 'Het enige wat je kunt doen is jezelf terug vinden en het slot rond je hart weg te halen, aangezien je niet inziet hoe de tijd ook jou heeft veranderd. Je bent geen kind meer Baas-' teruggevallen op de formele houding, gewoonweg omdat het laatste sprankje hoop weg was, '-Je bent een man, een leider die een hele groep mensen onder zich heeft die je vertrouwen en koesteren. Zonder dat je het weet heb je al meer liefde gegeven dan je werkelijk door had, gewoonweg om elk lid met warmte erbij te trekken. Het is misschien nog maar een kleine stap om ook die gene die jou oog heeft getrokken jou hart te doen verwarmen,' langzaam waren haar armen terug gegleden, had ze haar handen in zijn zij gelegd en had ze zich al even langzaam losgemaakt uit de omhelzing. Met haar blik terneergeslagen, kon hem niet aankijken, had ze haar houding tot een statige houding zoals een lid tegenover haar leider zou hebben. 'Blijf niet te lang in het water, straks kun je het roest van je huid af schrobben,' met deze woorden draaide ze zich om, haar rode haren nog nat waarbij de waterdruppels uit de strengen drupte en over haar naakte rug gleden. In haar ondergoed liep ze langzaam van hem weg, haar blik leeg en bijna emotieloos voor zich uitgericht.

Mikhail zijn ogen keken naar Angela en hoorde haar woorden. Het deed hem goed om haar zo te horen praten. Het deed hem goed om zoiets over hem gezegd te horen. Hij sloot zijn ogen en glimlachte. "Misschien heb je gelijk, misschien heb ik meer liefde gegeven dan ik verwacht. Toch voelt het iets anders...maar dat kan lichtelijk aan mijn liggen..." sprak hij kalmpjes en keek haar aan. Echter begon ze zich langzaam van hem af te duwen, iets wat hij aan de ene kant begreep en aan de andere kant niet wilde. Haar houding die zo stond toen ze weg liep deden hem slikken.

"Angela, er is iets. En ik denk dat ik weet wat..." sprak hij. "De eerste keer dat je bij mijn tent stond. De koppige houding, je treurige blik nu. Die paar keer dat je me bespieden. Het feit dat je weet dat ik twee meisjes hebt. En je vraag naar waar ze vandaan kwamen..." sprak hij kalm en keek naar de lucht. "Je versnelde ademhaling op het moment dat ik je omhelsde..." voegde hij er aan toe. "Angela, heb jij gevoelens voor mij. Ben jij verliefd?" vroeg hij als bevestiging van zijn vermoeddes. "En zeg het eerlijk alsjeblieft..." sprak hij kalm. Zijn ogen richtte zich daarna kalm op Angela. Mikhail voelde zeker wat voor Angela, dat wist hij zeker, maar het slot om zijn hart die de échte liefde blokkeerde zat er nog steeds op. Maar momenteel zat een oud mannetje in zijn ondergoed bij min twintig graden met een sleutel te zoeken naar het sleutelgat. De kou, de schaarse kleding, en zijn leeftijd waren echter het feit dat hij hier immense moeite mee had en het haast niet wilde lukken. Iedere keer dat het sleutel bleef haken schoot het weer los. Mikhail zijn ogen waren met een vriendelijke blik op haar gericht. Zijn ogen hadden een glundering en zijn mond sierde zijn gezicht met een vriendelijke glimlach. "Angela, waarom denk je dat ik..." sprak hij ineens. "Dat ik jou zo omhelsde..." sprak hij er achter aan. "Als jij mij meer in de gaten houdt dan dat ik weet. Weet jij ook dat ik niemand zo'n omhelzing geef. Niemand van the New Sages in ieder geval..." sprak hij. Mikhail had haar een paar keer op afstandje zien kijken. Maar had dat maar een paar keer gezien. En als zijn vermoedes waar waren dan zou hij zeker niet eens op de helft zijn van dat aantal. Mikhail had haar vraag gehoord maar had het genegeerd. Hij hoefde het niet te schrobben. Zolang hij niet in metaal veranderde zou hij niet gaan roesten. Met kalme trend liep hij naar Angela en legde zijn hand op haar schouder. "Wees meer zelfverzekerd..." zei hij. "Dingen zijn niet altijd wat je denken dat ze zijn..." sprak hij kalm en glimlachte.

Ze had zich omgedraaid, had de moed niet om hem als steun, om hem zich beter te laten voelen haar blik in die van hem te richtten. Ze kon het niet, eerst was er nog hoop. Maar nu lijkt alles in een zin uit elkaar te spatten. Bij zijn woorden werden haar al langzame passen door het water en de weinige kracht die haar lichaam nog bezat steeds langzamer. Wat bazelde hij nou, hij wist helemaal niets. Pas toen hij met het scenario uit het verleden kwam bleef ze stil staan, stond op een klein afstandje van Mikhail af naar het water oppervlakte te staren. Haar ogen werden groter. 'Het was geen bespieden,' klonk het wat zwakjes, bespieden klonk zo fout. Alsof ze elke dag zich als stalker gedroeg om hem te volgen, dat was het helemaal niet. Onwillekeurig beet ze haar kaken op elkaar toen hij steeds meer dingen op somde, blijkbaar had hij wel ogen gehad. De omhelzing en wat het met haar gedaan was was hem ook niet ontgaan, vuile stiekemerd dat hij was. Met een ruk draaide ze zich om bij zijn vraag. 'Wat?! Nee, waarom... ik bedoel,' in eerste instantie wilde ze zich verdedigen, vond het geen goed idee dat hij haar gevoelens wist. Maar bij zijn volgende woorden zakte haar blik alweer omlaag waarbij haar hoofd automatisch wat hing en haar armen zich als boeien rond haar eigen middel sloten. Ze voelde zijn ogen op haar gericht, draaide haar lichaam half bij hem vandaan om ongemakkelijk naar het water te kijken. 'Misschien... Niet dat je zo geweldig bent hoor,' murmelde ze als koppige verdediging tegen hem. 'Ja, misschien,' vervolgde ze nog zachter, voelde hoe haar hart een nieuwe plaats in haar keel had gevonden om daar doodleuk drie keer zo snel te gaan zitten kloppen, hoe het angstzweet haar uitbrak en hoeveel moeite ze had haar blik op het water gericht te houden. Ze keek niet op, kon dat voor de zoveelste keer niet, zag hierbij niet de glimlach op zijn lippen. Bij zijn vraag leek het even alsof ze dit wel zou doen, haar groene ogen in die van hem te vestigen. Maar het enige wat gebeurde, wat ze toeliet, was dat ze naar zijn borst schoten om daarna alweer even snel weer van hem af te richtten. 'Omdat je verdrietig was,' mompelde ze als zwak antwoord op zijn woorden, werd aan het denken gezet door wat hij zei. 'Ik hou je helemaal niet in de gaten...' pruttelde ze nog na, zwakjes alsof ze het feit van tafel wilde vegen. Haar kaken klemde zich weer wanhopig op elkaar, zijn woorden haakte zich aan feiten in haar hoofd die ze nooit had willen geloven. In haar gedachtes en dromen had ze dit veel uitgebreider gefantaseerd, romantischer en hartstochtelijker. Maar dit was wel zeker zo'n moment, een bekentenis. Niet met zoveel woorden, maar het was er wel een. Bij zijn laatste woorden schoten haar ogen omhoog, haar vorige blik van koud en hardheid veranderd in een wanhopige onwetendheid door alles van daarnet. Ze voelde zich hopeloos naakt, en niet alleen van buiten, nu alles gewoonweg op tafel was gesmeten. Ze snapte zijn woorden niet. Dingen zijn niet altijd wat je denkt dat ze zijn... wat wilde hij daarmee zeggen. Haar hart die nog steeds als een snel slaande trom in haar keel klopte, haar benen die op het moment stonden te bezwijken en haar wanhopige groene ogen in die van hem gericht. Ze wist het niet meer, alles in haar hoofd was zwart. Misschien wat wit, maar ze kon geen vaste dingen meer onderscheiden. Het was een puinzooi, alleen maar door hém. Met haar lichaam half naar hem toe gedraaid, een lichte kippenvel op haar huid doordat haar lichaam nu wel de kou van het water erkende en door alle verwarring in haar hoofd zelf bleef ze Mikhail voor een moment aankijken. Te lang om voor een snelle blik door te gaan, te kort om echt te staren. Uiteindelijk slikte ze, trok haar ogen weg bij die van hem en draaide haar hoofd van hem af. 'Ik.. ik ga,' bracht ze zachtjes uit waarbij ze weer geheel van hem weg draaide en buiten het bereik van zijn hand kwam. 'Sorry,' misschien was de verdikking van haar keel te horen in haar hese stem, waarna ze langzaam het water uit liep. Ze had tijd nodig, tijd nodig om te beseffen dat haar crush altijd meer was geweest. Dat hij zojuist een poging had gewaagd om iets te zeggen, woorden die ze al bijna drie jaar verlangde te horen. De druppels die langs haar huid naar beneden gleden voelde als brandende vonken, haar verwarde hoofd vergrootte elke waarneming. Ze greep haar schoenen onderweg, stapte erin om daarna haar eigen kleding van het hoopje op te rapen. Haar shirt trok ze aan, haastig en onhandig om daarna in haar broek te schieten. 'Bedankt voor de training Baas,' mompelde ze zonder werkelijk naar hem toe te draaien om vervolgens weg te lopen, niet door hebbend dat ze haar hoed vergat [laat maar liggen :3]

Mikhail grinnikte even bij haar woorden. "Tuurlijk was het dat niet. Maar je hield me onbewust of zelfs bewust in de gaten.." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Hij had geen kwade bedoelingen met dit. In tegendeel. Hij vond het een groot compliment dat hij in de gaten werd gehouden om dit soort redenen. "Angela, ik zeg altijd zo, een mens kiest hun gevoel niet. Jij hebt niet gekozen om op mij verliefd te worden..." sprak hij nog voor dat hij zijn hand op haar schouder had gelegd. Hij had kort zo blijven staan maar hoorde ineens haar woorden. "Ik kan je niet dwingen hier te blijven, Angela. Je bent een lid van de New Sages. Je dient naar de orders van de leiders te luisteren. Maar er zijn beperkingen. Ik kan je niet dwingen hier te blijven wanneer je niet wilt..." sprak hij kalm en keek serieus. Een teken dat hij het meende. "Angela, geen dank..." sprak hij nog kalm. "Keer veilig terug in het kamp..." voegde hij er nog snel achter aan toen ze weg liep. Hij keek naar het hoedje dat ze was vergeten. "Angela?" vroeg hij nog maar ze was buiten gehoor bereik. Hij pakte het op en ging zitten. Rustig liet hij zich door de zon opdrogen voor hij zijn kleding weer zou aantrekken en zou vertrekken. Hij dacht rustig na. "De wegen zijn inderdaad ondoorgrondbaar..." sprak hij kalm en rolde kort met zijn ogen. Hield het hoedje van Angela nog vast.

[ik neem aan dat ze nog niet uit het topic is zo wel dan PM me maar]