Aantal berichten : 81 Registratiedatum : 21-01-11 Leeftijd : 31 Woonplaats : Ergens op een bootje XD
Sage profile Leeftijd: 27 jaar Geloof: The New Sages Partner: She is my clumpsy little girl. Angela, I'll be there.
Onderwerp: Are you here? Angela? do feb 03, 2011 2:01 pm
Mikhail zijn ogen waren strak en onrustig. Hij was onrustig en voelde zich niet goed. Hij had Angela zomaar laten gaan en had haar een hele dag niet gezien. Hij was vandaag het hele kamp door gegaan. En zijn laatste stap was de wapenopslag. Zijn ogen stonden wat leeg. Hij had het nooit durven zeggen. En nu hij zo dicht bij was hield iets hem tegen. Hij slikte en liep langs de muren naar de wapenopslag. Zijn hand gleed langs de ruwe wand die begroeid was met klim op. Hij zuchte kort en liep de ruïne in waar ze hun wapens stalde. Hij hoorde niets geen geluid. "Angela?" vroeg zijn stem hees. Hij liep verder naar binnen en controleerde de zwaarden. Ze waren zo schoon als maar zijn kon. Hij glimlachte en van een lichte snack was hij niet weg. Echter had hij geen trek in het zwaard. Nee, eerst wilde hij Angela zien. Hij zuchtte en wilde terug naar zijn hoofdtent gaan. Hij gaf het op. Ze was niet in het kamp vandaag, voor de tweede dag. Hij zuchtte liet zijn hoofd hangen en draaide zich om. Een lange schaduw die van buiten afkwam deed hem opkijken. Een schim stond daar. Was het Angela?
[sorry wat inspiratieloos] (Alleen Angela en Mikhail)
Angela
Aantal berichten : 54 Registratiedatum : 26-01-11 Leeftijd : 29 Woonplaats : *kruipt uit kartonnen doos en wijst*
Sage profile Leeftijd: 20 Geloof: The New Sages Partner: Under his sight and touch, feeling free to fall forever in his arms. Mikhail ღ
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? vr feb 04, 2011 8:29 pm
Haar keel al heel de dag wit, zichzelf verstopt in een plaatje die alleen zij wist. Ze was nog steeds haar hoed kwijt, en eigenlijk wilde ze hem dolgraag terug. De grootste kans was natuurlijk dat Mikhail hem had, ze had hem in haar snelle poging om zo gauw mogelijk weg te komen daar hem laten liggen bij zijn kleding. Al twee dagen ontliep ze ieder levend wezen van de clan, had geen woord gesproken en sprak alleen maar als er direct tegen haar gesproken werd of als er mensen haar een vraag stelde. Zelfs haar ouders vonden het gek dat ze niet meer stampvoetend van huis vertrok om uren door het bos te lopen, te verdwalen en weer de nodige schammen op te lopen. Hoe blij ze ook waren dat ze thuis was en bijna geheel bleef, niet terug ging naar dat kamp, maakte ook zij zich zorgen. Daarom hadden ze haar terug gestuurd met een kleine ´boodschap´ zodat ze tenminste weer terug zo vallen in haar ouder gewoontes. Hierbij was ze gedwongen geweest om terug naar het kamp te gaan. Een boodschap waarbij ze in de wapenschuur moest zijn. Met haar gezicht op emotieloos, haar normaal zo levendige ogen dof. Hoewel ze deze woorden al zo graag uit zijn mond had willen horen, iets had er niet aan geklopt. Iets waardoor alle vreugde hiervan weg was gesijpelt. Ze wist niet wat ze moest doen, wist nou niet meer wat híj wilde. Ze had het hem gezegd, bijna letterlijk gezegd dat ze verliefd was op hem. Maar hoe het bij hem zat wist ze niet, ze wist niets meer. Zonder werkelijk te kijken liep ze naar de wapenschuur, deed al bijna geen moeite meer om mensen te ontlopen. In deze staat lieten ze haar al helemaal alleen. De deur stond open, iets wat op dit moment niets in haar geest ophaalde dat het niet klopte. Met haar blik op de grond gericht liep ze naar binnen, zag het gestalte in de achterste hoek van de grote schuur niet, liep door naar een klein kastje met klein gereedschap om dingen op te scherpen. Plots bleef ze stokstijf staan, kwam het beeld van net duidelijk weer op haar netvlies en draaide ze zich met een ruk om. Haar haren speelde vrolijk mee, werden nu niet tegengehouden door het eeuwige hoedje wat normaal op haar hoofd zat. ´Baas,´ klonk het hees, haar groene ogen verwijd in die van hem gehaakt. Voor een moment bleef ze staan, zichzelf tegen het kastje gedrukt en probeerde ze haar droge keel te slikken. ´Sorry, ik wilde u niet storen. Ik.. ik zal maar weer gaan,´ mompelde ze terwijl ze achter zich, zonder te kijken, het slijptoestelletje probeerde te pakken. Doordat dit blindelings ging, ging het niet zo makkelijk. Haar ogen bleven in die van Mikhail gericht, en hoe graag ze zich ook weer vliegensvlug wilde omdraaien en weg sprinten - om de een of andere debiele reden - kon ze geen vin veroeren.
Mikhail Admin
Aantal berichten : 81 Registratiedatum : 21-01-11 Leeftijd : 31 Woonplaats : Ergens op een bootje XD
Sage profile Leeftijd: 27 jaar Geloof: The New Sages Partner: She is my clumpsy little girl. Angela, I'll be there.
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? vr feb 04, 2011 8:47 pm
Mikhail zijn ogen sloten zich en opende zich weer een paar tellen daarna. Hij probeerde te wennen aan het felle licht dat binnen kwam om contouren van de persoon te onderscheiden. Mikhail zag de persoon binnen komen, niet doorhebbend dat hij er stond. Mikhail zelf zag dat het Angela was. Tientallen gedachtes schoten door hem heen. Hij wilde van alles doen. Haar omhelzen, haar een kus geven maar voor even bleef hij genageld aan de grond. Hij volgde haar met zijn ogen. Dacht na over wat hij zou zeggen. Hij kuchtte even om haar aandacht te trekken. En kennelijk lukte dat. Ze keek op en met verwijdde ogen naar hem. 'Baas' hoorde hij nog van haar vandaan komen. "Geen Mikhail meer...?" sprak hij kalm en met een warme stem. Hij keek haar vriendelijk aan en liep wat opzij. Nu blokkeerde hij de ingang van de wapenopslag. Kalm zette hij een paar stappen naar haar toe en bleef vlak voor haar stil staan. Zijn shirt rook naar alcohol. Iets wat hij de afgelopen twee dagen veel op had. Om Angela in een poging te vergeten en een moment niet aan haar te denken. Maar daar was hij hopeloos in gefaald. Hij sloeg zijn armen om haar heen en duwde haar in alle nuchterheid tegen hem aan. Hij was bewust van wat hij deed en hij deed het omdat hij het wilde. Hij hield haar stevig vast. En liet haar voor een tijd lang niet los. Hij hield zijn ogen gesloten en voelde zijn hart als een gek tekeer gaan.
Na een tijdje opende hij zijn ogen en liet haar losser. "Waar ben je al die tijd geweest?" vroeg hij kalm. "Ik heb je twee dagen niet gezien. Twee hele dagen afwezig van het kamp, dat is niets voor jou. Ik heb toch niets verkeerds gezegd.." sprak hij wat sneller dan normaal. Hij had zitten ratelen over wat hij zou doen als ze terug was. "Angela, ik wil dat je vanavond naar de hoofdtent komt. Ik wil je wat laten zien..." sprak hij kalm en keek haar aan. Hij liet haar los en deed een paar stappen van haar af. Je zag een twijfel in zijn gezicht maar hij draaide zich daarna weer vastberaden om.
Hij zette een paar stappen weer naar Angela en boog zijn rug. Zijn gezicht kwam nu heel dicht bij die van haar. Hij gaf haar een zachte tedere kus op haar mond en sloot zijn ogen ondertussen. Hij trok zich daarna terug en liep naar de ingang. "Ik wil je namelijk nog wat vertellen..." sprak hij kalm en keek daarna naar de lucht.
Angela
Aantal berichten : 54 Registratiedatum : 26-01-11 Leeftijd : 29 Woonplaats : *kruipt uit kartonnen doos en wijst*
Sage profile Leeftijd: 20 Geloof: The New Sages Partner: Under his sight and touch, feeling free to fall forever in his arms. Mikhail ღ
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? zo feb 06, 2011 9:35 pm
Haar blik schoot weg bij zijn vraag. Waar opeens haar formele houding vandaan was gekomen wist ze niet, waarschijnlijk door de ongemakkelijke knoop die zich in haar buik had gevormd zodra ze hem weer zag. Alleen de klank al in haar stem was iets waarbij haar knieën hem al bijna weer begaven. Haar ogen volgde hem, kon weinig anders doen nu hij de ingang versperde. Geen uitweg meer, alleen hij nog. Zijn contouren door de zon die achter hem naar binnen scheen, haar eigen lichaam die als versteend tegen het kastje gedrukt stond en haar hart die als een bezetene in haar keel klopte. Haar blik bleef in zijn ogen haken, waarbij haar gezicht langzaam omhoog kwam omdat hij dichterbij kwam en ze haar hoofd zowat in haar nek moest leggen om hem aan te kunnen blijven. Bijna pantisch waren haar handen rond de rand van het rastje geklemd, stond ze verstijfd door de waarnemingen die allemaal tegelijkertijd leken te komen. De geur van alcohol, zijn warme ogen, haar bonkende hart en haar geest die het liefste naar hem toe wilde rennen om hem te omhelzen en meer, maar haar verstand die verward was en het liefste in een hoekje wilde kruipen om alles weg te duwen. Haar adem stokte in haar keel zodra hij dichterbij kwam, ze zijn armen als stalen boeien - haha, wat toepasselijk :3 - om haar heen en haar gezicht die tegen zijn schouder aan drukte. De geur sneed door haar neus, maar ook zijn warmte was iets wat haar geest bereikte. Haar handen gleden van het kastje af, waarna haar armen leveloos langs haar lichaam bleven hangen. Hoewel haar armen de omhelzing niet beantwoorde was haar gewicht naar hem toe geheld. Langzaam kwamen haar handen omhoog hoe langer hij haar tegen zich aan drukte. Eerst haar handen onwennig, ligtjes en bang op zijn heupen. Langzaam gleden ze door om haar armen weer losjes rond zijn middel te leggen. Dit alles deed haar aan twee dagen geleden denken, wilde er aan de ene kant zo graag mee door gaan. Langzaam had hij weer afstand genomen, waren haar armen meteen bij de eerste tekenen van dit rond zijn middel weggegleden, bang voor de zoveelste verwarrende dingen. Haar blik bleef teneer geslagen, haar hoofd wat hangen bij het horen van zijn vragen. Weg, bang weggekropen in een hoekje, verstopt onder een steen? Antwoorden die ze niet kon geven. ´Weg,´ beantwoorde ze hem alleen maar zachtjes, haar stem als een fluistering met een hese ondertoon. Bij zijn laatste vraag schoot haar blik toch omhoog naar die van hem. Verkeerd gezegd? Nee, teveel gezegd? Ja. ´Ik weet het niet,´ gaf ze moeilijk toe, waarbij haar ogen voor een moment wegschoten en ze hem daarna weer aankeek. Gevangen door het feit dat hij nog zo dicht bij haar stond, ze zijn warmte nog op haar huid voelde prikkelen van daarnet. ´Hoofdtent?´ kwam het zachtjes vragend over haar lippen, maar al automatisch knikte ze op zijn vraag. Ze zou hem moeilijk kunnen weigeren, dat had ze nog nooit gedaan. Haar ogen volgde hem, zagen eigenlijk niets aangezien haar hoofd alweer bij het feit was dat ze naar de hoofdtent moest komen. Meerdere mensen, dus ze zou zich normaal moeten gaan gedragen. Je zag hoe haar ogen zich ietsjes verwijdde, hoe haar lichaam verder totaal stil bleef staan na de twijfelende ogen van Mikhail waarna hij zich weer resoluut naar haar toe draaide en bijna benend haar kant op kwam. Haar ogen werden wijder, haar handen balde zich voor een moment tot zwakke vuistjes toen hij zich opeens naar haar toe boog en zijn lippen op die van haar drukte. Haar wil nam het in een fractie van een seconden over, haar ogen sloten zich onder dwang van haar lichaam en haar lippen kuste hem bijna gretig terug. Haar handen kwamen zachtjes omhoog, haar vingertoppen tegen zijn shirt aan zonder enige druk. De enige verdere reactie die ze uit haar lichaam kon krijgen. Toen hij weer afstand nam en tegen haar sprak kon ze hem alleen maar aanstaren, haar lippen nog een stukje van elkaar af en haar ogen verwijd. ´I-ik zal er zijn,´ stammelde ze, aan haar gehele houding was te zien hoe alles in haar hoofd door elkaar was gegooit. Ze slikte ongemakkelijk, leek een lichte blos op haar wangen te krijgen waarbij haar blik met een ruk naar beneden schoot. Uiteindelijk kreeg ze haar lichaam in beweging, liep naar Mikhail toe die nog de ingang zou versperren. ´Ik zal er zijn,´ mompelde ze nog, waarna haar hand zachtjes in zijn zij kwam te zitten en ze voorzichtig langs hem heen liep naar buiten. Op haar lippen had een vaag glimlachje gelegen toen ze langs hem heen liep, opeens geheel zeker van alles wat ze wilde. Ze zou er zijn, dat wist ze wel zeker. Geen haar op haar hoofd die erover zou twijfelen, geen overbezorgde ouder die haar tegen zou houden, geen wild zwijn die haar klein zou krijgen.
[begin jij maar in de tent, je mag doen dat ze binnen komt lopen :3]
Mikhail Admin
Aantal berichten : 81 Registratiedatum : 21-01-11 Leeftijd : 31 Woonplaats : Ergens op een bootje XD
Sage profile Leeftijd: 27 jaar Geloof: The New Sages Partner: She is my clumpsy little girl. Angela, I'll be there.
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? di feb 08, 2011 10:11 am
Mikhail zijn ogen sloten zich kort en opende zich bij haar woorden. Hij knikte. "Dat had ik gemerkt. Dat je 'weg' was..." sprak hij kalm en glimlachte. Maar er op doorvragen zou hij niet doen. Mikhail hoorde dat ze er zou zijn. Hij had niets anders verwacht van Angela. Zelf liep hij naar de ingang en voelde een hand in haar zij. Hij glimlachte toen ze wegliep. Hij glimlachte en liep zelf direct door naar de tent. In tegenstelling tot andere keren deed zijn uiterlijk er meer toe dan ooit. Hij liep met een goedje rond waardoor zijn tanden schoon werden en liep met een metale kam in de weer. Hij rende heen en weer door zijn tent. Terwijl hij zijn tanden poetste en zijn haren zat te kammen. Stomme klitten in zijn lange haren deden hem niets. Zo pijn deed het niet dat hij er ruw doorheen trok. Op den duur waren zijn haar netjes en liep hij met een schoon gebit rond. Met snelle passen liep hij naar zijn kledingkast waar hij een witte blouse, ja witte blouse, pakte. Hij droeg zeer zelden wit. Hij had de voorkeur aan zwart of donkerblauw. En Angela zou weten dat hij amper wit droeg. Hij knoopte deze dicht. Deed er een zwarte 'colbert-achtige' vest overheen. Hij tork zijn gewoonlijke broek aan en in de slaapruimte ruimde hij nog de troep op die hij had gemaakt. Hij hoorde ineens iemand kuchen. "Angela?" vroeg hij en zijn hoofd kwam de hoek om kijken van de slaapvertrek. Hij liep naar buiten en glimlachte. "En ben je er klaar voor?" vroeg hij kalm en grinnikte. Ze hoefde het neit te beantwoorden. Met een tas liep hij richting de ingang. "Kom maar mee..." sprak hij.
Tijdens het lopen had hij geen woord gezegd en constant voor zich uitgekeken. Het was vanavond weer zo ver. Zijn ogen hadden een lichte glundering. Zelf voelde hij zich met iedere stap steeds minder op zijn gemak bij Angela. Iedere stap was weer dichter bij zijn bekentenis. Kalm stopte hij. Ze stonden nu op een rots. Onder was het kamp te zien. "Vele in het kamp weten wat er vanavond gaat gebeuren..." sprak hij ineens terwijl hij de tas op de grond legde. "En ik denk dat jij in die drie jaar het vast wel een keer gezien hebt..." sprak hij kalm. Hij had het zo gepland dat hij vanavond hier wilde staan. Het was echter een bepalende factor geweest of hij voor die tijd ook Angela tegen gekomen was. En hij had geluk gehad. Wat er komen ging wilde hij alleen maar als neveneffect gebruiken. Of beter gezegd. Een stukje sfeer creëren. Hij sloot zijn ogen. Het kamp beneden was in rep en roer. Iedereen legde de laatste lootjes. En na een kwartier was het stil in het kamp. Als je goed keek zag je iedereen naar de lucht kijken. Mikhail zelf glimlachte. "Nog een kwartier..." sprak hij kalm. Ineens besefte hij dat Angela iedere avond weg was. Ze moest het vast gemist hebben wanneer het plaats vond. Of ze had het vanuit haar huis gezien. Hij wist niet waar ze woonde. Maar hij wist dat het op groot gedeelte van het gebied goed te zien was. Mikhail glimlachte en wachtte geduldig af tot het begon. Hij zou dan pas beginnen waar hij echt hier voor gekomen was. Zijn blik ging naar Angela om te zien of ze het begreep.
Angela
Aantal berichten : 54 Registratiedatum : 26-01-11 Leeftijd : 29 Woonplaats : *kruipt uit kartonnen doos en wijst*
Sage profile Leeftijd: 20 Geloof: The New Sages Partner: Under his sight and touch, feeling free to fall forever in his arms. Mikhail ღ
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? do feb 10, 2011 8:08 pm
De rest van de middag was haar hoofd niet meer rustig geweest, heeft ze de hooivork vier keer laten vallen - waarvan drie keer de punten bijna haar tenen doorboorde - was ze vergeten om de paardenstallen weer dicht te doen en heeft ze alsmaar heen en weer lopen rennen door haar eigen onhandige gedrag dat alleen maar vergroot was door een paar enkele puntjes. Hoewel haar ouders maar al te blij waren dat ze zich weer normaal gedroeg, stuurde ze Angela maar weer naar boven onder het mum dat ze toch weg moest en ze het hooi maar uit haar haar moest gaan wassen. Klaargemaakt, schoongemaakt kwam ze uiteindelijk de trap af stommelen. Gehult in een simpel jurkje die plots wel duidelijk riep dat ze een vrouw was, zeker als je keek naar haar normale, slordige en slonzige kleding. Snel, voordat haar ouders haar konden zien was ze weg gegaan en had na geroepen dat ze niet wist hoe laat ze thuis zou zijn. Zenuwachtig was ze de paden afgelopen, terug naar het tentenkamp terwijl de avondgeluiden zachtjes vervlochten met die van overdag. Haar hoedje was ze nog steeds kwijt, dus de gehele weg oefende ze hoe ze de vraag luchtig over zou brengen of hij hem misschien had. Nog steeds brande het gevoel en de gewaarnemingen van het moment in het schuurtje in haar gedachtes. Zijn lippen, zijn lichaam dichtbij. Totaal niet bedacht dat hij misschien stom dronken zou zijn geweest.
Voorzichtig duwde ze de flap van de tentingang opzij, liep naar binnen en keek schichtig om zich heen. Zachtjes kuchte ze om Mikhails aandacht te trekken, voelde zich hoogst ongemakkelijk en wensde opeens dat ze niet het idee had gehad een jurkje aan te doen. Al gauw kwam zijn hoofd in het zicht, zakte haar ogen automatisch naar beneden over zijn lichaam toen haar aandacht hiernaartoe werd getrokken. Ze was niet de ene die een idee had gehad om eens anders over te komen dan normaal. Bij zijn vraag schoten haar groene ogen weer naar die van hem, glimlachte wat afwezig onder het feit dat ze hiet liefste weer wilde omdraaien en weg wilde rennen. 'Oke,' beantwoorde ze hem uiteindelijk, vond het nogal onbeleefd om de hele tijd geheel stil te blijven, een dichtgeknepen keel of niet. Met haar handen voor haar in elkaar geslagen liep ze naast Mikhail, had geen flauw idee waarom ze weer weg gingen. Haar ogen gleden onzichtbaar over de omgeving terwijl ze het kamp uitliepen, ergens anders heen, en voelde hoe de ogen op hun gevestigd waren. Haar korte, rode haar was gewoon los gelaten. Ze had niet zoveel ervaring met frutsels, dus had weinig meer voor elkaar kunnen krijgen dan dit. Een moment later dan Mikhail stopte ze op de rots, keek wat verdwaasd over het kamp heen dat onder hun lag. Wat vragend keek ze opzij, vroeg zich zwaar af wat ze hier nou weer deden. Bij zijn woorden gleden haar ogen weer naar het kamp, velen wisten het. Wat was hij van plan, wat ging er gebeuren? Ze zag niet meer hoe hij zijn tas neerzette, keek verbaasd naar het druklevendige kamp. Ze was 's avonds nooit in het kamp geweest, misschien hooguit een keer later gebleven als er een gezamelijk groot kampvuur was geweest. 'Wat gaat er gebeuren?' vroeg ze zachtjes, kreeg eindelijk een normale vraag uit haar keel waarbij ze haar ogen van het kamp af scheurde en Mikhail weer aankeek. Flauwtjes probeerde ze terug te glimlachen, zag duidelijk hoe verlegen ze was. Op een nette afstand was ze naast hem blijven staan, misschien iets te ver weg voor het feit dat hij haar had gekust, maar meer dan dit kreeg ze niet uit haar protesterende lichaam. In stilte wachtte ze af, benieuwd naar wat er ging gebeuren.
Mikhail Admin
Aantal berichten : 81 Registratiedatum : 21-01-11 Leeftijd : 31 Woonplaats : Ergens op een bootje XD
Sage profile Leeftijd: 27 jaar Geloof: The New Sages Partner: She is my clumpsy little girl. Angela, I'll be there.
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? do feb 10, 2011 9:42 pm
Mikhail zag er zelf ook niet rustig uit. Zijn handen frunikte met elkaar achter zijn rug. Hij zelf ademde nogal wat onrustig. Hij voelde dat het stond te gebeuren. Hij voelde het gewoon. Zijn ogen gingen naar de lucht toen hij zag dat de grond wat lichter werd. De eerste was voorbij gekomen. Gejuich kwam van het kamp. Hij wist dat ze daar beneden al goed aan het zuipen waren. Alcohol werd bij dit soort feesten veel geconsumeerd. Mikhail keek naar Angela en glimlachte. "Nog even." sprak hij kalm. En niet veel later schoten er twee te gelijk, soms wel drie te gelijk voorbij. Vallende sterren, schoten om de enkele seconden voorbij tot ze bijna met zijn tienen tegelijk voorbij kwamen. Een heel uur lang duurde dit. Mikhail keek naar Angela. "Dit wilde ik je laten zien..." sprak hij. "Maar eigenlijk was dit om iets anders te vertellen...." sprak hij en keek haar nu recht in haar ogen. "Angela..." sprak hij ineens. "Ik heb lang een slot om mijn hart gehad. Ik heb heel vaak liefde gehaat. Ik zag het als iets waardoor ik straf kreeg..." sprak hij kalm. "Maar..." sprak hij ineens. "Dat slot moest geopend worden. Op een dag moest het gebeuren. Echter was de eigenaar van de sleutel een oud mannetje dat amper kleren droeg en het was winter..." sprak hij kalm. "Je kan je voorstellen dat het dan niet snel loopt. Maar het was gaan lopen op het moment dat jij in het kamp kwam. Ik had het zelf echter nooit door." legde hij het verder uit. "Het oude mannetje was uiteindelijk thuis gekomen. Maar lag zo te rillen, dat hij de sleutel amper in het slot kreeg..." sprak hij verder. "De training, je fouten, alles, het wilde maar niet open gaan. Tot, dat de dag dat we naar het meer gingen..." srpak hij kalm. "Ik heb gepraat met een vertrouwde vriend in het kamp. En hij was de dokter die het oude mannetje een pilletje gaf tegen het rillen. Warme kleding gaf. En de verwarming aanzetten. Waardoor dat mannetje, het slot toch kon openen......" sprak hij. "Dus om een lang verhaal kort te maken...' sprak hij zachter. "Angela, ik ben..." sprak hij nu wat met trillende stem. "Ik ben verliefd op je, ik wil je iedere minuut van de dag in in het kamp hebben. Die klunzige dingen die je doet, ik zie zie niet als een belemmering van de groep..." sprak hij kalm en glimlachte toen hij het er uit gegooid had. "Een oude bekende zei ooit tegen me. We bewonderen iemand om hun kwaliteiten. Maar we houden van iemand door hun gebreken..." sprak hij kalm. "Angela, ik ben hopeloos verliefd op je, alleen ik heb het nooit kunnen zeggen..." sprak hij kalm en wendde zijn blik af naar de vallende sterren.
Angela
Aantal berichten : 54 Registratiedatum : 26-01-11 Leeftijd : 29 Woonplaats : *kruipt uit kartonnen doos en wijst*
Sage profile Leeftijd: 20 Geloof: The New Sages Partner: Under his sight and touch, feeling free to fall forever in his arms. Mikhail ღ
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? do feb 10, 2011 10:15 pm
Haar ogen schoten van het kamp naar de omgeving, wist niet waar ze haar blik op moest vestigen om naar te kijken. Wist niet wat er ging gebeuren, waar en wanneer. Bij de stem van Mikhail ging haar blik nu even naar hem toe, waarna ze weer naar het kamp onder hun gingen. Haar ogen schoten naar de donkere hemel zodra deze plots verlicht werd. Haar lippen kwamen van elkaar, nog net zakte haar mond niet van verwondering open. In haar ogen weerspiegelde de schitteringen van de vallende sterren, haar blik vastgelijmt op dit wonder. Steeds meer verlichtte de lucht met hun dansende staarten van vuur, vielen neer in de twinkelende hemel. Ze had niet eens door dat ze daar naast Mikhail stond, ze een jurk aan had, dat Mikhail zijn blik op haar had gevestigd. Geboeid door het schouwspel dat ze nooit eerder had gezien. Zelfs het feit dat hij wat zei haalde haar blik niet weg. Pas toen hij doorging haalde ze haar ogen van de hemel af, keek ze hem van opzij aan, vragend. Onwillekeurig slikte ze toen hij doorsprak, voelde een onheilspellend gevoel door haar lichaam kruipen toen haar geest al door sprong en feiten bedacht. Feiten naar waar Mikhail toe speelde. Weer slikte ze, vanaf het moment dat zij het moment het kamp binnen was komen lopen. De dag dat ze al bijna twee mensen bijna had verwond door haar klunsigheid nog voordat ze bij zijn tent was aangekomen. Haar blik zakte naar beneden, kon hem niet meer in zijn ogen aankijken. In gedachte gilde een stemmetje; ging eerder praten met die vriend, sukkel. Maar haar lippen bleven strak op elkaar, haar ademhaling trillerig en onregelmatig en haar handen hadden de stof van haar jurk vast gegrepen. Haar ogen vergaten te knipperen zodra de woorden gesproken werden in een hapering, haar ademhaling stopte voor een moment zodra de woorden eindelijk hardop door de lucht weerklonken en ze ze niet verbeelde in haar dromen. Ze sprak niet, liet hem uitspreken. Kon niet zeggen, had geen samenhangende zinnen in haar hoofd om te spreken. Zodra hij viel stil kwam de stilte weer terug die alleen door de wazige geluiden van het kamp werd verbroken. Uiteindelijk deed Angela een stap naar voren, kwam haar hand met een zwak klapje tegen zijn borst aan, gevolgd door haar andere hand die de beweging weerspiegelde. Herhalend ging dit door, de klapjes zacht en krachtloos, maar de bedoeling was duidelijk. 'Stom, stom, stóm oud mannetje,' mompelde ze trillerig, haar ogen op zijn borst gericht. 'Stom, oud, lángzaam mannetje,' herhaalde ze weer, boos op de methafor die hij had gebruikt. Boos op het mannetje dat hij er zo lang over had gedaan. Boos op de vriend dat die niet eerder met advies was gekomen. Boos op Mikhail dat hij al die tijd niets had laten weten. Boos op zichzelf en op haar lafheid. 'Jij stomme kluns dat je bent Mikhail,' haar handen waren gestopt, hadden zijn witte blouse vast gegrepen terwijl haar voorhoofd tegen zijn borst aan was gevallen, haar stem gesmoort. 'Jij..' zwak kon ze haar zin niet afmaken, lieten haar handen zijn bloes langzaam los waardoor ze naar beneden gleden. Zachtjes gingen ze door naar zijn buik, waarna haar armen zijn middel omhelste en ze zichzelf tegen hem aan drukte. Door de enkele tranen die over haar wangen gleden was de gelukkige glimlach op haar lippen te zien. Haar voorhoofd tegen zijn borst leunend, haar gezicht naar beneden gekanteld.
Mikhail Admin
Aantal berichten : 81 Registratiedatum : 21-01-11 Leeftijd : 31 Woonplaats : Ergens op een bootje XD
Sage profile Leeftijd: 27 jaar Geloof: The New Sages Partner: She is my clumpsy little girl. Angela, I'll be there.
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? vr feb 11, 2011 3:43 pm
Mikhail keek met strakke blik naar de lucht en zag Angela in beweging kom. Zijn ogen gingen naar haar en keken even niets begrijpend naar de hand die continue een klap gaf op zijn borstkas. Zijn ogen niets begrijpend naar haar. Maar haar woorden gaven hem al een duidelijk idee van wat ze bedoelde. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. "Sommige dingen zijn nou eenmaal zo. En we kunnen er zelf niets aan doen..." sprak hij kalm en glimlachte kort. Op het moment dat ze zich tegen hem aandrukte en haar hoofd tegen die van hem aan drukte glimlachte hij. Zijn hart bonkte tegen zijn borstkas alsof het zeggen wilde dat die persoonlijk een knuffel wilde geven aan Angela. Mikhail sloot zijn ogen en legde zijn armen om haar heen. Hij hield haar stevig vast en sloot zijn ogen. Een kleine traan vormde zich bij zijn ogen. Hij zweeg. Zei voor kort niets. "Je noemt mij een kluns?" vroeg hij daarna even kort sarcastisch. "Soort zoekt soort..." sprak hij daarna plagend en legde zijn hand op haar schouderblad. Hij wilde dit moment lang vast houden. Alleen Angela of hij zouden dit mogen verbreken. Het gejuich in het kamp deed Mikhail niet opkijken. Die gekken miste hem, noch Angela op het moment. En ze zouden hun toch niet kunnen zien. Ineens liet hij haar los en opende zijn tas. Hij haalde er wat uit en liep naar Angela. Het oudbollige hoedje zette hij op haar hoofd en glimlachte. Het zag er niet helemaal super uit. Het prachtige jurkje zat enorm in contrast met het hoedje. Mikhail keek naar de lucht. De meteorieten regen was nog steeds als een gek aan de gang. En het leek wel erger zijn geworden op het moment dat Mikhail het had verteld. Zijn ogen richtte zich daarna op die van haar. Hij kwam dichterbij. Gaf haar een tedere kus op haar mond. Niet veel later gevolgd door een stevige omhelzing. Hij voelde vuurwerk in hem ontploffen. Een sensatie die hij nog nooit gevoeld had stroomde door zijn aderen. Alsof hij een net gesmeden zwaard was kreeg hij de warmte van de oven door zich heen gegoten. Zijn hart tikte ritmisch door als een hamer die de hamer vorm gaf. Zijn ogen sloten zich en hij zweeg. Alsof hij de stilte teveel zou verbreken met zijn woorden. Hij kreeg langzaam een tweetal tranen die langzaam over zijn wangen stroomde. Tranen van geluk ditmaal.
Angela
Aantal berichten : 54 Registratiedatum : 26-01-11 Leeftijd : 29 Woonplaats : *kruipt uit kartonnen doos en wijst*
Sage profile Leeftijd: 20 Geloof: The New Sages Partner: Under his sight and touch, feeling free to fall forever in his arms. Mikhail ღ
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? vr feb 11, 2011 5:40 pm
Haar armen om hem heen gebonden, haar voorhoofd tegen zijn borst aan gedrukt en haar ogen gesloten, liet alles los. Liet alles van haar schouders af glijden en lette alleen maar op alles wat ze nu waarnam. Zijn armen die om haar heen kwamen te liggen, haar glimlach die zich hierdoor tussen de tranen door verbrede. Gewoonweg om het feit dat alles op zijn plaats leek te vallen, alsof het plaatje in haar hoofd die ze alleen in haar dromen had gecreëerd eindelijk in de volle werkelijkheid zichtbaar was. Zachtjes grinnikte ze om zijn woorden. Soort zoekt soort, alleen had de zoektocht nogal vertraging gekregen. Ze draaide haar hoofd, legde haar wang tegen hem aan en bleef in het niets kijken. In haar ogen weerkaatste de vallende sterren, in haar oren weerklonken de kreten van het kamp. Maar niets hiervan merkte ze werkelijk, haar gehele hoofd was op zijn warmte gefocust. Wat sprakeloos bleef ze staan, keek ze omhoog toen Mikhail plots besloten had haar los te laten. Wat beduusd zakte haar armen weer slap langs haar lichaam, keek ze naar hem terwijl hij zich omdraaide en in zijn tas graaide. Een verlegen glimlach speelde omhoog toen ze het hoedje weer op haar hoofd voelde, een token van vertrouwen voor haar. Tastend ging haar ene hand omhoog naar haar hoedje, sloeg ze haar blik neer waarna haar beide handen weer voor haar bij elkaar kwamen. Hoewel Mikhails blik afdwaalde schoten haar groene ogen weer naar Mikhails gezicht. Haar eerste reactie - ogen die zich verwijdde, haar lippen die van elkaar kwamen en haar ademhaling die stopte - waren genoeg bewijs dat ze hier nog niet geheel aan gewend was toen Mikhail dichterbij kwam en zijn lippen op die van haar drukte. Uiteindelijk was hij al weer weg voordat ze iets had kunnen doen, sloeg haar armen om zijn nek toen zijn armen zich weer rond haar lichaam wikkelde en verstopte haar gezicht in zijn nek. Hoezeer haar hart ook klopte voor drie mensen, een rustgevend gevoel overspoelde haar en nam de overhand. Op haar tenen staand kon ze nog net haar armen om zijn nek houden waarbij de onderste helft van haar gezicht nog bij zijn borst was, de rest boven zijn schouder uitkwam. Niets kon haar schelen nu, alleen maar hij. Haar hoofd kwam naar achter, waarna haar warme blik in verbazing veranderde. Haar handen kwamen om zijn gezicht te liggen, haar duimen streken de tranen met een tedere aanraking weg. 'Niet doen,' fluisterde ze zachtjes, balanceerde op haar tenen waardoor haar gewicht tegen hem aan leunde om evenwicht te houden. Langzaam drukte ze haar warme lippen op die van hem, hield zijn gezicht zachtjes tussen haar handen vast waarna haar armen om zijn hals gleden. Bleef zo staan, terwijl de tijd verstreek en de regen van sterren langzaam verminderde en uiteindelijk een glinsterende nachthemel achterliepen met de lichtpuntjes helder als versiering. Met tegenzin maakte ze haar lippen los van die van hem, kon moeilijk zo de gehele tijd blijven staan, waarbij ze het niet voor elkaar kreeg afstand te scheppen met haar gezicht.
Mikhail Admin
Aantal berichten : 81 Registratiedatum : 21-01-11 Leeftijd : 31 Woonplaats : Ergens op een bootje XD
Sage profile Leeftijd: 27 jaar Geloof: The New Sages Partner: She is my clumpsy little girl. Angela, I'll be there.
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? vr feb 11, 2011 6:55 pm
Mikhail glimlachte. Hij had gemerkt wat ze had gedaan toen hij haar kuste. En ze was er nog steeds niet helemaal aan gewenst. Hij vond het geen ramp. Dat zal ze snel genoeg doen. Hij merkte dat ze wat op haar tenen ging staan. Voelde haar warme handen tegen zijn wangen en de warme lippen raakte die van hem. Hij sloot zijn ogen en legde zijn armen om haar middel zodat hij haar armen niet in de weg lag. Hij merkte dat ze haar handen verplaatste. Toen ze ophield opende hij zijn ogen. Ineens had hij een grijns op zijn gezicht. Hij had hier op gehoopt. Maar hij was nog lang niet klaar. Hij legde zijn arm onder haar knie holtes. Hij tilde deze op en ving haar op. Nu had hij haar opgetild. De ondeugende blik in zijn ogen deed al niets goeds voorspellen. Hij draaide zich naar de afgrond voor hun. Hij had nog steeds die grijns op zijn gezicht. "Klaar? Wacht, antwoord daar maar niet op..." sprak hij grinnikend. Ineens rende hij op de rand af en zette zich af. Op dat moment veranderde zijn rug in een metalen plaat en twee gigantische vleugels schoten er uit. Hij sloeg er krachtig mee en daarmee schoot hij door de lucht. Niet snel, maar hij ging vooruit. Hij hield immers rekening met Angela. Hij vloog een rondje om het bos heen en vloog daarna richting dezelfde plek. Hij wist dat ze hier niet blij mee zou zijn. Dat wist hij haast zeker. Tijdens dat hij sprong zou ze zich wezenloos hebben geschrokken. Maar hij moest even zijn energie die hij had opgespaard kwijt. En hoe kon hij dat beter doen met Angela dan op deze manier?
Angela
Aantal berichten : 54 Registratiedatum : 26-01-11 Leeftijd : 29 Woonplaats : *kruipt uit kartonnen doos en wijst*
Sage profile Leeftijd: 20 Geloof: The New Sages Partner: Under his sight and touch, feeling free to fall forever in his arms. Mikhail ღ
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? zo feb 13, 2011 8:15 pm
Langzaam waren haar lippen weer losgekomen, haar armen losjes rond zijn nek en nog balancerend op haar tenen. In evenwicht gehouden door Mikhail die haar vast hield en waar ze tegenaan leunde. Dit was alles waard geweest, die drie jaar van vluchtige blikken, onlogische wandelingetjes door het kamp, de onbeholpe trainingen en afstandelijke houding. Haar wenkbrauwen kropen wat omhoog bij het zien van zijn grijns, was eerlijk gezegd nog een beetje te ver weg in de roes gezakt om werkelijk door te hebben dat hij grijnsde doordat hij iets van plan was. Pas toen ze plots de lucht in werd getild kropen haar armen in een reflex strakker rond zijn hals, automatisch bang om te vallen. Een angst die hij haar al eens eerder had gegeven, de oetlul <3. 'Baa-Mikhail?' op een wat hoog en pieperig toontje - had hem bijna weer Baas genoemd - keek ze terug in zijn ogen, vond zijn blik aan de ene kant veel aantrekkelijker zo; maar haar verstand schreeuwde dat ze op moest blijven letten. 'Wat..?' haar stem onintelligent, evenals haar groene ogen die opeens leken te vergroten toen hij begon te rennen. 'Mikhaa-AAA,' haar poging om hem te stoppen ging over in een verstomde kreet van schrik toen hij zich op de rand afzette, aangezien ze haar gezicht in zijn hals begroef. Haar armen strak om hem heen, haar voeten bijna trappelend in de lucht ter poging in de lucht terug te hobbelen naar de veilige grond. Angstig, hoewel alleen haar hart een paar slagen sneller klopte, bleef ze wachten. Wachten op dat gevoel dat ze eigenlijk wel vaker had gehad, maar nu veel langer verwachtte. Toen het gevoel van vallen uit bleef draaide ze voorzichtig haar gezicht opzij, liet haar hoofd tegen zijn hals aan drukken terwijl ze voorzichtig naar de omgeving keek. Het zachte zoevende geluid trok haar aandacht, waardoor haar hoofd omhoog kwam en ze de andere kant uitkeek. Zonder dat ze het merkte keek ze verbaasd naar de vleugels, schoot haar blik weer naar voren, naar de grond onder hun en toen weer naar de andere kant. Langzaam verslapte de greep van haar armen, gleed haar ene hand naar zijn borst. 'Als je me laat vallen zweer ik je dat je nog lang niet jarig bent,' fluisterde ze zachtjes, kon zien dat ze teveel afgeleid was om werkelijk boos te worden waarbij haar groene ogen nog steeds om haar heen keken. Haar hoofd zakte terug met een vertederde glimlach terwijl haar rode lokken uit haar gezicht werden geblazen, voelde zich veilig in zijn armen. Zachtjes legde ze haar hoofd tegen zijn schouder, en sloot haar ogen. 'Stomme roestbak,' een belediging, deze keer alleen teder en zacht. Het maakte haar niet uit waar ze heen gingen, maakte haar niet uit dat de omhoog kijkende mensen in het kamp hun schaduwen aan de hemel zagen. Merkte niet eens meer dat ze een jurk aan had en dat ze haar hoedje bijna verloren was. Maar dat ding leek altijd op een magische manier op de juiste momenten op haar hoofd te blijven zitten.
Mikhail Admin
Aantal berichten : 81 Registratiedatum : 21-01-11 Leeftijd : 31 Woonplaats : Ergens op een bootje XD
Sage profile Leeftijd: 27 jaar Geloof: The New Sages Partner: She is my clumpsy little girl. Angela, I'll be there.
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? wo feb 16, 2011 5:35 pm
Mikhail zelf had alleen glimlachend gekeken toen haar verwoedde pogingen om hem te stoppen niet werkte. Hij merkte dat ze het eerste gedeelte met haar hoofd tegen zijn nek aangedrukt zat en zelf deed hij alleen maar even grinniken. Pas na een paar meter keek ze voorzichtig. Hij zag haar verbaasde blik en zelf grinnikte hij even. "Magie kan soms wel handig zijn..." sprak hij kalm en knikte even. "Aw, dus als ik je laat vallen, krijg ik geen cadeautjes dit jaar?" sprak hij met een zielig stemmetje. Hij liet zijn armen even schoken alsof hij haar bijna liet vallen maar hield haar daarna weer wat steviger vast dan daarvoor. Hij wilde haar alles behalve een onveilig gevoel geven. Hij grinnikte even bij haar woorden. "Jep, maar wel jou roestbak..." sprak hij kalm en grinnikte. "En misschien kan hij nog wat antiroest lenen van deze kluns hier..." sprak hij er nog plagend achter aan. Hij merkte dat haar hoedje wonder boven wonder bleef zitten, maar dat was iets wat kort zijn aandacht hield want de omgeving leidde hem weer eens af. Hij glimlachte. "Dingen lopen vreemd..." mompelde hij in zichzelf en hield Angela even wat steviger vast. Hij glimlachte. Maakte een korte duikvlucht om langs het bosrand te zoeven. Hij glimlachte en ging toen weer wat omhoog. Zelf genoot hij van de wind in zijn gezicht. Maar Angela maakte dat gevoel natuurlijk tien keer beter.
Angela
Aantal berichten : 54 Registratiedatum : 26-01-11 Leeftijd : 29 Woonplaats : *kruipt uit kartonnen doos en wijst*
Sage profile Leeftijd: 20 Geloof: The New Sages Partner: Under his sight and touch, feeling free to fall forever in his arms. Mikhail ღ
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? za feb 19, 2011 1:03 pm
Zijn gegrinnik om haar reacties waren op dat moment hoogst irritant, maar verder was ze er niet echt mee bezig. Uiteindelijk ontspande haar lichaam, had ze haar wang tegen hem aangelegd en genoten van de wind door haar rode lokken. 'Je krijgt dan helemaal niets de komende járen,' bromde Angela nog wel zonder haar hoofd op te lichten om hem duidelijk te maken dat hij het niet in zijn hoofd moest krijgen. 'Eikel,' klonk haar verschrikte stem opeens toen ze zijn armen voelde verslappen en ze haar armen strakker rond hem heen wikkelde om haar lichaam tegen hem aan te drukken. 'Je kan nu wel fluiten naar aardigheid,' gromde ze weer geïrriteerd, wende haar gezicht af om haar houding wat meer kracht te geven. Ze murmelde wat onverstaanbaars, draaide haar gezicht weer terug en blikte naar beneden, had haar armen nog steeds strak rond zijn hals gewikkeld om dat enge gevoel niet weer te beleven. Ze ging niet in op zijn plagerij, kon zich nog net inhouden hem niet weer te belagen onder een boze blik, hield haar groene ogen naar beneden gericht. Even schoot haar blik proberend ongezien naar zijn gezicht, kon geen kloppende zin uit zijn gemompel halen. Haar jruk was misschien toch niet zo'n goed idee geweest, merkte dat haar benen bevriezingsverschijnselen begonnen te krijgen en dat haar armen tegen Mikhail aangedrukt bleven om van zijn warmte gebruik te maken. Langzaam begon haar maag ook duidelijk te maken dat vliegen eigenlijk niets voor haar was. Ze hield wijselijk haar mond, wilde eigenlijk geen reden veroorzaken dat ze hem los moest laten. Ondanks haar koppige houding naar zichzelf werd de ongemakkelijke trek rond haar ogen beetje bij beetje zichtbaar. 'Missen ze je nu niet in het kamp?' mompelde ze haar vraag, haar ogen nog steeds naar beneden gericht.
Mikhail Admin
Aantal berichten : 81 Registratiedatum : 21-01-11 Leeftijd : 31 Woonplaats : Ergens op een bootje XD
Sage profile Leeftijd: 27 jaar Geloof: The New Sages Partner: She is my clumpsy little girl. Angela, I'll be there.
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? ma feb 21, 2011 2:25 pm
"Fout" sprak Mikhail kalmpjes. "Als ik jou van deze hoogte laat vallen krijg ik voor de komende dagen zat cadeautjes..." sprak hij wat zachter. "Een leeg gevoel, een verdrietig gevoel, schuldgevoel, woede, spijt..." sprak hij opsommend. Vanaf deze hoogte zou ze de val met veel geluk overleven maar de verwondingen zouden toch levensbedreigend zijn. Mikhail wilde dat haar alles behalve aandoen, hij wilde haar nu absoluut niet kwijt. Zijn ogen gingen naar Angela. Mikhail zijn schouders leken langzaam aan te trillen. Het gevoel dat het vliegen zijn limiet bereikte was duidelijk te merken en met een scherpe bocht terwijl hij Angela stevig vast hield. Hij vloog een tikje sneller en zag de rots al snel in zicht komen. Om Angela niet nog meer te plagen dan nodig was landde hij ditmaal rustig op de rots. Zijn vleugels sloegen harder om langzaam te zaken en niet te snel te vallen. Kalm voelde hij de grond weer onder zijn voeten waarna hij rustig zijn vleugels liet verdwijnen. Hij keek naar Angela. "Mij missen ze in het kamp echt niet, daar is niets als feest. En daarbij, heb ik gezegd dat ik het nog druk had met andere dingen. Wat? Dat is voor ons een weet en voor hun een vraag..." sprak hij en glimlachte. Hij gaf haar een knipoog gevolgd door een kus op haar mond om zijn armen daarna weer om haar heen te slaan.
Angela
Aantal berichten : 54 Registratiedatum : 26-01-11 Leeftijd : 29 Woonplaats : *kruipt uit kartonnen doos en wijst*
Sage profile Leeftijd: 20 Geloof: The New Sages Partner: Under his sight and touch, feeling free to fall forever in his arms. Mikhail ღ
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? ma feb 21, 2011 7:02 pm
Brommend keek ze weg, chagrijnig door zijn antwoord. Hoewel haar uitdrukking vaak negatief waren, waren ze bijna nooit gemeend. Het was gewoon een verdedigingssysteem die bij haar als enigste werkte, aangezien ze zichzelf genoeg voor schut zette en om daarna weer omhoog te krabbelen in aanzicht was iets moeilijks. Bij zijn volgende woorden zakte de norse uitdrukking van haar gezicht, hield ze haar blik afgewend. Nu omdat ze hem niet durfte aan te kijken, wilde het liefste zichzelf achter een kussen verstoppen als dat mogelijk was. Even schoten haar ogen naar hem, keken hem voor een moment aan vanuit haar ooghoeken. In een flits draaide haar hoofd terug, drukte ze haar lippen even op zijn wang om daarna weer norsig weg te kijken. 'Zorg maar dat die niet komen dan,' murmelde ze zachtjes, beet op haar onderlip om de glimlach niet door te laten breken. Haar hoofd draaide weer een stukje terug toen Mikhail leek te veranderen onder de eentonige bewegingen van zijn vleugels. Met een zo neutraal mogelijke blik keek ze hem aan, liet net niet door hoe de angst om haar keel greep. Haar hoofd kwam tegen zijn borst aan te liggen, haar gezicht wat meer naar hem toe gedraait om de dichtbij komende grond in snelle vaart niet te hoven zien. Na het kleine schokje dat voornamelijk door Mikhail werd opgevangen dufde ze weer vrij te ademen. Voorzichtig zette ze haar voeten weer op de grond, merkte hoe slap haar knieën waren terwijl ze naar Mikhail luisterde. 'Slechte leider,' murmelde ze met een kleine, verlegen glimlach toen hij zijn antwoord had gegeven, hield haar handen op zijn borst om haar evenwicht niet te verliezen door haar slappe knieën. Vliegen was blijkbaar niet echt iets voor haar, net zoals paardrijden of andere beweegbare dingen die niet door haarzelf in beweging kwamen. Haar ogen weer in die van hem gegleden, ontving zijn kus wat onverwacht. Nog steeds niets gewend, iets wat waarschijnlijk maar langzaam door de dikke, koppige laag van haar brein door zou dringen. Haar armen om zijn middel heen, haar handen hoger op zijn rug waarbij ze stilletjes naar beneden blikte zodra zijn armen zich weer een weg rond haar lichaam vonden. Haar slappe knieën hadden nu voornamelijk haar aandacht, haar gezicht nu wat benauwd waarbij ze tegen Mikhail aan leunde. 'Niet weer,' kreunde ze zachtjes, kneep haar ogen even onder een frons samen. 'Godsamme,' ze haalde haar armen rond hem vandaan, draaide zich met een ruk om om haar hoofd tussen haar handen te nemen. 'Sorry, sorry. Waarom nu.. kom óp,' siste ze het laatste nijdig naar zichzelf, voelde zelf hoe haar lichaam zijn vorm begon te verloren. Haar handen namen een licht grijzige kleur aan, begon zijn contouren te verliezen terwijl Angela zich met grote drang bij elkaar wilde houden. Een vermoeide zucht was als laatste te horen, waarna haar lichaam langzaam inzakte en verdween. Vanuit het hoopje kleding gleed een stroom vloeibaar zilvergrijze substantie. 'Bewegingsziek,' murmelde haar stem op een wat hogere toon, had dit altijd als ze in zo'n zieke status verkeerde. Haar kracht oncontroleerbaar op het moment dat ze leed aan een vorm van wagenziekte. In dit geval vliegziekte. De zilverachtige, vloeibare Angela leek te klein om werkelijk een heel lichaam te vormen, maar al gauw nam het hoopje weer vorm. Nog steeds verwijderde het zich langzaam van Mikhail vandaan terwijl haar lichaam weer herrees. Haar weglopende lichaam, nog steeds golfbaar in de substantie, haar handen voor haar gezicht waarbij ze zich op de open vlakte wanhopig probeerde te verbergen. 'Sorry,' fluisterde ze zachtjes, dodelijk beschaamd door hoe ze er nu bij stond. Haar lichaam niet kleefbaar of afgevend, alleen wat soepeler, andere kleur en kouder dan de werkelijke lichaamstemperatuur.
Mikhail Admin
Aantal berichten : 81 Registratiedatum : 21-01-11 Leeftijd : 31 Woonplaats : Ergens op een bootje XD
Sage profile Leeftijd: 27 jaar Geloof: The New Sages Partner: She is my clumpsy little girl. Angela, I'll be there.
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? za feb 26, 2011 7:48 pm
Mikhail zijn ogen gingen nog even naar de lucht maar het was alleen maar zwart met witte puntjes. Zijn ogen gingen kort nog even naar het kamp waar luid gejoel was en een stel op de luit deuntjes speelde. Mikhail glimlachte. Zijn ogen gingen naar Angela. "Daar zorg ik ook voor..." sprak hij met kalme en gerustellende stem. ALthans het was een poging haar gerust te setllen. Zijn ogen gingen naar haar toen ze landden.
Hij zag dat ze weer op haar tenen moest. Hij zelf ging wat door zijn knieën om het haar makkelijekr te makken. Hij gaf haar nog een kus maar haar gevloek weerhield dit. Hij keek haar vragend aan. "Sorry?" mompelde hij niet begrijpend. Ineens zag hij wat er plaatsvond. Mikhail draaide zijn rug naar haar. Liep wat passen naar achteren zodat de kleding van haar voor hem kwamen te liggen. Hij pakte ze zonder commentaar op. Bond ieder kledingstuk om een vinger en liet deze met zijn metaal wat uitlopen. Als een kapstok kwam het bij elkaar naast Angela. "Ik zal niet kijken voor je je kleding weer aan hebt..." sprak hij om haar gerust te stellen op haar Privacy. Hij ging in kleermakerszit zitten en wachtte geduldig tot Angela weer beter was en zich had aan weten te kleden.
Angela
Aantal berichten : 54 Registratiedatum : 26-01-11 Leeftijd : 29 Woonplaats : *kruipt uit kartonnen doos en wijst*
Sage profile Leeftijd: 20 Geloof: The New Sages Partner: Under his sight and touch, feeling free to fall forever in his arms. Mikhail ღ
Onderwerp: Re: Are you here? Angela? zo feb 27, 2011 3:54 pm
Geen werkelijk lichaam, alleen de contouren zichtbaar en haar normaal groene ogen veranderd in een bijna doorzichtbaar, vloeibaar zilveren kleur. Met haar rug naar Mikhail toe bleef ze staan toen haar aandacht door een bewegend iets in haar ooghoeken zichtbaar werd. Haar onzichtbare hart in deze doorschijnende situatie klopte als een gek, en ze was blij dat haar rode hoofd niet zichtbaar was. Haar handen klemde zich tegen de zijkanten van haar hoofd, waarna ze in een kleermakerszit ineenzakte. 'Godsamme,' fluisterde ze, opende haar dichtgeknepen ogen en zag hoe haar voeten langzaam hun vorm verloren. Met grote moeite hield ze ze bij elkaar. De pest aan deze vorm was dat ze er nooit veel in getrained had aangezien het al een hele opgaven was heelhuids door de dag te komen in menselijke vormen. Dus daarbij was het als ze door een sterke emotie die niet zo prettig was in de vloeibare vorm terrecht kwam, ze er vaak geen controle over had. Als ze nu haar kleding aan zou doen, zou ze over vijf minuten weer het hele riedeltje over zich heen krijgen. Toch greep haar hand naar het hoopje, wilde de moeite van Mikhail niet ongedaan laten. 'Sorry,' mompelde ze weer naar hem, strekte langzaam haar benen om weer futloos rechtop te gaan staan. 'Vliegen is niet echt iets voor mij blijkbaar. Paardrijden, boten ook niet,' vervolgde ze zachter en chagrijniger, een teken dat ze zichzelf soms echt kon haten om die feiten. Met de kleding in haar handen liep ze naar Mikhail toe, haar doorschijnende lichaam binnenin golvend wat te zien was aan de verplaatsende kleuren van licht en donkerzilver. Ze boog voorover, legde haar koude hand op zijn rug om langs hem heen te buigen en hem met de nietziende ogen aan te kijken. 'Of ik verander elk moment in een plasje, of ik kan in een flits weer terugspringen naar mijn eigen gestalte,' vervolgde ze zachtjes waarna ze langzaam naast hem neerzakte en haar kleding over haar benen heen legde. Ze wilde niet weg, niet na dit alles. Met haar knieën opgetrokken en haar kin steunend op haar knieën bracht ze haar hand omhoog. Langzaam vervormde deze in een punt, was haar hand met de vingers verdwenen en leek het vloeibare vast te worden. In plaats van een hand was er nu een staal ogend mes zichtbaar geworden, hoewel de kenmerkende kleur er niet was. Deze was nog steeds een lichtachtig grijs van lichte staat. 'Ik zou er best veel mee kunnen als ik het zou trainen. Daarbij krijg ik het niet gauw koud zo,' grijnsde ze droogjes zonder Mikhail aan te kijken, vond haar eigen gezicht altijd niet die van haar als ze in de spiegel keek.