Training Session with Angela

Mikhail opende loom een oog bij de eerste zonnenstralen. Hij geeuwde kort en stond op. De andere leiders sliepen nog maar dat deerde hem niet. Hij ging overeind zitten en rekte zich uit. Vandaag zou hij met Angela gaan trainen. Niet dat hij het een ramp vond. Angela had wat in zich wat niemand anders had. Volharding, doorzettingsvermogen. Mikhail zelf bewonderde dat. Hoe vaak hij wel niet geroepen had dat hij het opgaf. Met kalme trend liep hij met ontbloot bovenlichaam en een donkere broek naar buiten. De zonsopgang was prachtig en hij genoot er van om de zonnestralen zijn lichaam te laten verwarmen. Met wat water, helaas moest het daarmee, deed hij zijn haren zowat goed. Waste zijn gezicht om het vervelende spul bij zijn ogen te verwijderen. Daarna liep hij naar zijn tent terug. Wachtend op Angela. Zelf had hij al een tas gepakt. Hij had er wat nodige spullen in gedaan. Drinken, en wat lekkers. Hij deed zijn tas op zijn rug en wachtte geduldig op Angela. Die na een paar minuten er al aan kwam.

Mikhail was met Angela naar de velden gelopen. De zon was inmiddels al goed aan het schijnen en verwarmde Mikhail's bovenlichaam die nu wel een shirt had. Hij liep met haar naar een open stuk en stopte toen. "Perfecte plek." sprak hij kalm en glimlachte. Op dat stuk was het niet bezaaid met bloemen maar was gewoon gras. Mikhail zette zijn tas neer en keek naar Angela. "Ik wil van te voren dat je weet dat mijn trainings-methode moeilijk kan zijn. Je mag zeggen wanneer ik te ver ga, en als je iets echt niet wilt doen. Daarbij, ik zal je niet zwaar gewond laten raken bij mijn training..." sprak hij kalm maar serieus. Daarna legde hij zijn hand op de grond die langzaam in metaal veranderde en zich uitspreide om hun heen als een spinnenweb. Mikhail zelf was het midden. Uit de tas haalde hij een appel en nam er een hap van alsof hij er gewoon van at. "Angela, ik wil dat je aan het einde van het web gaat staan. Daarna wil ik dat je via het net naar mij toe komt. Maar van te voren til ik het net een stukje van de grond..." sprak hij. Mikhail keek haar aan met een blik die vertelde dat ze hem moest vertrouwen. "Er is echter een klein puntje waar je rekening moe moet houden. Ieder vak is gevaarlijk..." sprak hij. Hij tilde een vlak op en pakte de appel waar hij twee happen van had genomen en liet die in het vlak vallen. Het vak vulde zich met een tiental ijzere punten die omhoog schoten. Mikhail was echter de oorzaak daar van want de pinnen gingen door de grond van zijn voeten naar de appel toe. Deze stond er nu gespiest aan een van de pinnen. "Als je aan het einde van het net gaat staan zal ik het lichtelijk optillen." sprak hij. Mikhail zou echter de pinnen niet doen als ze viel. Het web was in het begin een dikke draad. Maar deze werd langzaam aan wat dunner en zou daardoor meer moeite vragen aan iemands balans. Mikhail keek Angela aan wachtend of ze het zou gaan doen of niet.

[alleen Angela en Mikhail]

Zenuwachtig tot het verste puntje in haar teen was ze die ochtend naar Mikhails tent gegaan, had daar eerst vijf minuten voor de opening gestaan voordat ze eindelijk haar aanwezigheid durfte bekend te maken. Nu liep ze naast Mikhail mee, had geen flauw idee wat ze gingen doen. Bij zijn woorden stond ze stil, had die ochtend nog geen woord gezegd uit pure angst nu al iets fout te doen. Haar groene ogen waren schichtig heen en weer geschoten, maar vestigde zich nu op Mikhail die glimlachte. Ze knikte bij zijn waarschuwing, zou de kans om alleen met hem te trainen echt niet vergooien omdat iets moeilijk was. Nu niet, nooit niet, niet nu hij het überhaupt zélf had voorgesteld. Haar gebruikelijke kleding van de driekwartsbroek en het korte shirtje waarin ze alle bewegingvrijheid had zaten losjes rond haar lichaam. Het ouderwetse opa-hoedje zat ook weer op haar hoofd, waaronder haar warrige en korte rode haar tevoorschijn kwam. Met haar handen op haar heupen gezet luisterde ze naar hem, had haar blik op hem gericht met een nadenkende tint erin. 'Dus wel gewond,' mompelde ze waarna ze een triest glimlachje omhoog bracht om daarna weer in een serieuze staat terug te komen. Zonder er bij na te denken deed ze een stap opzij toen Mikhail met de voorbereidingen voor de training begon. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze naar het effect, zag het enorme spinnenweb om hun heen. Wat verbrouwereerd krabte ze onder haar hoedje waardoor deze wat schuin kwam te zitten. Bij het horen van haar naam schoten haar ogen weer naar hem toe, vragend waarna ze de rest hoorde. 'Dus via de draden naar jou toe komen?' herhaalde ze voor zichzelf hardop, deels om te kijken of ze het goed begrepen had. Ze had niet eens doorgehad dat Mikhail rustig aan zijn eten begon, stond zich paniekerig af te vragen hoe ze in godsnaam haar evenwicht ging bewaren op die dunne stukjes. Lenig was ze alles behalve, iets wat ze behoorlijk irritant vond. Hoe vaak had ze niet al naar de andere meiden van de groep gekeken, zien hoe ze gemakkelijke achterover vielen, door drukte om vervolgens een aantal flikflaks te maken en dan soepeltjes neer te komen. De verwonderende ogen van alle mannen en zij die er naast stond met haar armen over elkaar geslagen, een nors gezicht leunend tegen een boom. Luisterend naar hem liep ze naar het uiteinde van het web, keek hem met een flauw glimlachje aan. 'Wil je me dood hebben?' klonk het benauwd bij het zien van de pinnen bij zijn waarschuwing. Panisch gingen haar ogen over het web toen Mikhail deze optilde en de training begon. Weer krabte ze onwetend onder haar hoedje, haar andere hand in haar zij en haar ogen die nog steeds de makkelijkste weg zochten. Met een zekere handeling drukte ze haar hoedje op haar hoofd en verharde haar blik, bijna intimiderend op het stukje draad gericht alsof ze deze hiermee al wilde overwinnen. Voorzichtig zette ze haar voet op het draad, waarna ze in een noodsnelheid de andere erbij bracht en met kleine trippelpasjes die duidelijk te snel waren door haar gebrek aan evenwicht naar voren rende. Haar armen uitgestrekt opzij, haar bovenlichaam die gevaarlijk heen en weer helde waarna ze weer op een kruizing kwam en ze haar evenwicht terug kon vinden. Met een zucht keek ze even over haar schouder, kreeg een norse uitdrukking toen ze zag hoe klein het stukje was dat ze net had afgelegd. Hoe haar hoedje had kunnen blijven zitten was een raadsel, maar met haar hand nu erop stond ze onhandig haar evenwicht behoudend op de kruizing van draden. 'Ze worden dunner,' klonk het kermend, had even afleiding nodig om de volgende weg te vinden. Al gauw ging ze met een verbeten gezicht door, zou kosten wat het koste bij hem komen. Misschien op meerdere manieren dan deze training in haar hoofd, maar dat was de verliefdemeisjeskant die omhoog kroop en de feiten verkronkelde. Al gauw trippelde ze onhandig over de draden, had dúidelijk zichtbaar moeite met het behouden van haar evenwicht. Een kleine 'whoo' rolde over haar lippen toen ze opeen voorover helde. In een flits kwamen de ijzere pinnen en de doorboorde appel weer in haar geheugen omhoog waardoor ze met alle kracht haar voeten op hun plek hield en met haar handen een van de draden vastpakte. Onhandig steunde ze nu op deze vier punten, haar achterste hoog in de lucht gestoken en haar benauwde blik omhoog gericht om naar het zakkende hoedje te kijken. 'Baas?' piepte ze benauwd, wist dat ze niet zoals al die andere meisjes zich nu makkelijk kon afzetten en op haar handen verder te gaan. Ze kon nog amper rechtop blijven staan als ze gewoon stond, hoe zou ze dat dat ingodsnaam wel voor elkaar moeten krijgen. Haar voeten ver uit elkaar, haar handen wat dichter bij elkaar en haar ongelovelijk debiele houding met de al panische blik op haar gezicht die het complete plaatje alleen maar erger maakte. 'HOe kom ik nu weer omhoog?' miepte ze vragend, wilde koste wat het koste dit afmaken en niet vastgepint worden aan die pinnen. Zwaargewond niet nee, maar verwondingen zouden dus waarschijnlijk wel voorkomen, haar gedachtes schoten op hol. Zou hij dat echt doen, zou hij het echt kunnen doen. Ze besloot nu alvast haar crush geheel te verwijderen uit haar emoties als hij het echt zou doen, als ze dan nog overeind kon komen zou hij het echt vierkant terug krijgen. Ze wist nog niet hoe, maar de meest achterbakse dingen kwamen in haar hoofd op. Haar ogen waren wat verhard onder haar panisch zoeken naar een uitweg.

Mikhail had gekeken hoe ze nerveus naast hem liep maar hij had alleen glimlachend gekeken. Hij wist dat ze zich nergens zorgen over moest maken. Zijn ogen gingen naar haar toen ze zijn woorden herhaalde en knikte. "Jep...." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Mikhail keek nauwkeurig toe hoe Angela probeerde de eerste kruising te bereiken. Hij knikte toen ze rustte op het kruispunt van draden. Ze dacht goed na vond hij. Toen hij deze training had gekregen van zijn baas had hij het zonder rusten geprobeerd maar dat was tot niets uitgekomen. Mikhail keek toe hoe ze naar het volgende punt probeerde te komen maar toen ineens naar voren viel. Hij keek strak toe hoe ze zich opving en een beetje onhandig stond. Hij glimlachte en hoorde haar vraag. Kalm veranderde hij in metaal en verdween in het midden zodat hij weer in de buurt van Angela uit het metaal tevoorschijn kwam. "Je zit in een benauwde sitautie, waar jou spierkracht je niet uit kan helpen..." sprak hij kalm. "Dan heb je nog iets waar je op kunt vertrouwen, Angela." sprak hij. "Ik heb gezegd dat je naar me toe moest komen via de draden. Ik heb niet gezegd dat je je magie niet mag gebruiken..." sprak hij kalm. "Heb je iets van magie waardoor je weer overeind kan staan..." sprak hij kalm en keek haar met een vragende blik aan. "Anders is hét, jezelf af laten zetten via de draad en weer overeind komen, of jezelf laten vallen..." sprak hij kalm en keek haar aan. Wachtend wat ze zou doen.

Ze schrok zich lam toen Mikhail plots naast haar omhoog kwam, gaf hem alleen maar een geïrriteerde blik om daarna haar aandacht weer op haar benauwde positie te vestigen. 'Je meent het,' bromde ze quasi verbaasd toen hij sprak dat ze in een benauwde situatie zat. Daar was ze zelf ook al achter gekomen. Toch bleven haar groene kijkers op hem gericht, smachtend naar een oplossing zonder dat ze gespiest werd door zijn harteloze pinnen. 'Huwh?' intelligent vragend - not - keek ze hem aan toen hij zei dat ze nog een andere uitweg had dan spierkracht. Welk lichamelijk feit was veiliger dan haar armen rondzwaaien. Waarschijnlijk alles, maar in haar paniekerige hoofd kwam dat op dit moment niet boven. Haar ogen werden groter, verwijdde zich waarbij je het lichtbolletje boven haar hoofd bijna aan zag springen. 'Alsof dat me gaat redden,' klonk het benauwd, voelde er niet zoveel voor om haar kleding hier te verliezen. 'Niet rechtop staan...' klonk het twijfelend, wilde alles behalve stom overkomen. Wat moest hij wel niet denken. Benauwd gleed haar blik naar haar handen, overdenkend of ze het nou wel of niet zou doen. 'Ik ga niet vallen... vállen, ben jij gek. En een buikperforatie ondergaan zeker,' haar boze kant was altijd iets komisch omdat haar boze gezicht nooit zo gruwelijk overkwam als ze wilde. Ze bolde haar wangen onder het tegengaan van een zucht. 'Jij neemt mijn kleding maar mee,' haar blik schoot via haar ooghoeken naar Mikhail, waarna haar lichaam leek te golven. Onder Mikhails ogen verdween de contouren van haar dunne lichaam, leken was te worden waarna ze in een waterige vloeistof veranderde die zich langzaam in dunne sliertjes om de metalen draden wikkelde en vooruit schoot. Op de plaats waar Angela net nog had gestaan lagen alleen haar kleding, inclusief ondergoed en hoedje. Het was een handige kracht, maar had zo zijn grote nadelen. Hier en daar zag je een druppel vormen die nog net niet de grond raakte, hoorde je de verhoogte stem van Angela zachtjes schelden waarna de uitloper weer terugschoot en Angela door gleed. Het duurde even omdat het lastiger was over de kruisingen te komen maar uiteindelijk kwam ze aan in het midden. Daar raakte ze de grond weer, gleed ze naar het midden en leek de gehele substantie weer te vergroten van maat en langzaam de lucht in de kruipen. Vaag vormde ze de contouren van Angela's lichaam, maar ze keek wel uit geheel terug te gaan naar haar menselijke vorm. 'Kleding,' de nog golvende arm stak naar voren, haar ogen die nu niets meer leken dan grijzige, doorzichtige poelen - zoals de rest van haar 'lichaam' eruit zag - stonden bijna zacht. Verlegen reikte ze haar hand naar Mikhail, was blij dat ze op deze manier niet als mens door kon gaan, waardoor ze in haar eigen gedachtes niet naakt stond.

Mikhail keek haar aan en knikte. "Ja dat meen ik..." sprak hij doodleuk op haar woorden. Hij was eigenlijk met de vervelendste oefening begonnen. Maar hij wist dat ze het echte doel van deze oefening nog niet echt in zag. Mikhail keek naar Angela en keek haar aan. "Kleren? Meenemen?" sprak hij kalm. Maar al snel werd het duidelijk. Ze begon te golven en als vloeistof stoof ze verder over de draden. Mikhail pakte de kleding op vouwde ze netjes op elkaar en liep toen naar Angela die in het midden half haar vorm weer aannam. Hij stak het uit. "Grappig ondergoed..." sprak hij plagend en grinnikte even. Hij liet het net zakken. Wachtte tot Angela aangekleed was en keek ondertussen de andere kant uit. Richting de lucht. De hemel was helder en de wolken waren in geen velden of wegen te bekennen. Een groep ganzen vloog in een V-vorm door de lucht. Toen hij zeker wist dat Angela helemaal aangekleed moest zijn draaide hij zich om. "Angela, ik heb een vraag voor je. Wat denk je dat de bedoeling was van de oefening..." sprak hij kalm en keek haar aan. "Wat het doel was..." voegde hij er nog aan toe om specifieker te zijn.

Koppig, en ook grotendeels schamend had ze niet gereageerd op zijn verbaasde woorden. Ja, híj mocht haar kleding mee nemen. Met veel moeite - zelfs in deze vorm, ze was er niet zo vaak in - was ze uiteindelijk in het midden aangekomen. Hoewel ze niet haar echte menselijke vorm weer had aangenomen waren de contouren van haar lichaam duidelijk zichtbaar in de bijna doorzichtige, grijsachtige substantie waarin ze zich nu bevond. Met haar arm uitgestrekt wachtte ze op Mikhail die haar kleding had mee genomen. Ze pakte haar kleding met een boze uitdrukking op haar gezicht weer terug, wachtte totdat hij zich omgedraaid had waarna ze langzaam weer terug veranderde in een mens. Rillend van de koude lucht die zich rond haar naakte huid had omklemt trok ze haar kleding aan. 'Wat is er nou weer grappig aan,' klonk het beledigend, vond het alles behalve fijn dat hij tussen haar kleding had zitten gluren. 'Viespeuk,' gromde ze vervolgens toen ze haar korte truitje die niet verder kwam dan haar borstkas recht trok en haar hoed op haar rode haar zette. Ze haalde diep adem, blikte ietwat zenuwachtig naar Mikhail bij het horen van haar naam. 'Behalve mij uit mijn kleren werken?' klonk haar vraag bijna retorisch waarbij ze haar armen over elkaar sloeg en haar hoofd weg draaide. Foute zin, zelfs in deze situatie. Het zou wat zijn als hij dat zou proberen, waarschijnlijk zou ze het dan zonder enige twijfeling doen. Focus Angela, focus op de vraag. Met een vertrokken gezicht door haar eigen gedachtegang staarde ze in de leegte. 'Evenwicht?' klonk het daarna zachtjes alsof ze niet zeker was van haar antwoord en ze het liefst niet wéér iets fout deed. 'Had je dan niet beter met een boomstam kunnen beginnen waar ik overheen moet lopen. Dan niet meteen boven een waterval of wat dan ook, want dan duw ik je er persoonlijk in,' vervolgde ze weer, terugvallend in haar koppige en misschien wat snauwerige houding zodra ze bij hem was. Als ze lief tegen hem ging lopen doen - wat ze zich niet kon voorstellen - zou ze het waarschijnlijk niet uithouden om zich normaal te houden. Toch wat ontspannen keek ze Mikhail weer aan, nieuwsgierig naar de rest en gewoon omdat haar ogen vaker automatisch zijn kant op werden getrokken, vaak alleen al als hij door het kamp liep.

Mikhail zijn ogen rolde zich. Misschien was de opmerking over haar ondergoed niet de beste geweest maar dat maakt hem niet veel uit. Zijn ogen zochten die van haar toen ze zich aangelkeed had en hoorde haar woorden. "Nee..." sprak hij kalm op haar retorische vraag. Hij glimlachte bij haar woorden. "Dat was zeker een onderdeel, maar een van de kleinste..." sprak hij kalm. "Deze oefening was alleen bedoeld om te kijken hoe ver jij zou gaan.." sprak hij. "Het was haast onmogelijk om over dit web naar mij toe te komen. Maar toch deed je een poging. Je wist dat je gewond kon raken. Althans, dat dacht je..." sprak hij. "Je zou geen steek gevoelt hebben op het moment dat je viel, die appel was alleen om je serieus te maken. Het was om je concentratie te vergroten en je te focussen op het halen van het midden zonder wond." sprak hij. "Daarbij ben je voor deze opdracht meer dan geslaagd..." sprak hij kalm en glimlachte. "Tijd voor wat meer inspanning..." sprak hij en opende zijn tas. Hij haalde er twee houten zwaarden uit. Bood er een aan Angela aan. Hij glimlachte en knikte. "Je moet je zelf immers kunnen verdedigen..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij zelf liet het houten zwaard even om zijn pols draaien. "Kom maar, probeer me maar te raken met het zwaard..." sprak hij kalm en keek haar aan. Vanaf hier zou de training wat intensiever worden. Hij wilde haar tot haar limit laten gaan. In de middag zou hij een pauze inlassen om daarna de dag voort te zetten.

Koppig als een klein kind bleef ze Mikhail aankijken terwijl hij uitleg gaf over de afgelopen oefening. 'Ja maar, jij..' klonk het hakkelend, waarna ze driftig naar hem toe liep en voor een moment haar crush vergat en vergat dat hij de leider was van de clan waar ze nog niet zo lang lid van was. Met een hevige stomp tegen zijn arm wilde ze aanduiden dat dat niet leuk was geweest, ze had werkelijk gedacht dat hij haar zou spiesen als ze het niet goed deed. Maar waarschijnlijk deed ze haar eigen knokkels meer pijn dan zijn bovenarm, stond nu wapperend met haar hand en met een mislukte boze blik naar Mikhail te staren. 'Fijn, niets voor niets mijn kleren verloren,' gromde ze meer voor zichzelf. Onbewust vroeg ze zich af wat hij had gedacht op het moment dat ze daar had gestaan, technisch gezien naakt terwijl hij ál haar kleding in zijn handen had. Niet eens een glijdende blik, schichtig en snel, over haar postuur. Bleek maar weer hoe gedisciplineerd hij was. 'Jippie,' met een lichte grijns keek ze van hem weg, haar wenkbrauwen opgetrokken toen hij zij dat ze meer dan geslaagd was voor de oefening. Had zij even geluk, ze had het dus niet fout gegaan. Van binnen maakte haar hart echter een sprong, zo'n eentje met een salto die eigenlijk totaal niet goed voor je hart is, om daarna weer wat sneller door te kloppen. Wat onhandig pakte ze vervolgens het zwaard aan, keek ernaar alsof het de eerste keer was dat ze zo'n ding zag. 'Je weet dat deze dingen ontzettend gevaarlijk zijn in mijn handen,' klonk het zwakjes. Gevaarlijk omdat ze er de meeste ongelukken mee had veroorzaakt, niet gevaarlijk omdat Angela er zo goed mee was. Met het zwaard losjes in haar handen stond ze Mikhail wat droogjes aan te kijken. 'Aanvallen?' klonk het sarcastisch, liet met een zware zucht haar schouders, hoofd en handen zakken waarna ze haar hoofd zachtjes schudde. 'Je vroeg er zelf om,' vervolgde ze ontmoedigend waarna ze het zwaard ophief. Met een onovertuigend gezicht haalde ze uit naar zijn schouder. Opnieuw haalde ze haar arm terug, kreeg een verbeten trek rond haar mond waarbij haar ogen automatisch geconcentreerd waren. Ondanks dat ze het echt probeerde, kwamen haar slagen niet overtuigend over. Ze had haar arm terug gehaald en weer uitgehaald naar zijn romp, terug gehaald en met twee handen vastgepakt om recht naar beneden te slaan. Ze wilde het niet toegeven, wist dat het nooit zou kunnen, maar ze wilde hem alles behalve raken. Hoe kon ze hem raken? Ze zou het nooit over haar hart verkrijgen. Natuurlijk wist ze dat zoiets ook nooit mogelijk zou zijn, maar haar crush nam haar verstand weer eens over. In haar volgende slag had ze een stap naar voren gezet, waarbij haar ogen zich opeens verwijdde en ze midden in de slag haar armen opzij bracht. Met een korte gil struikelde ze over haar eigen voet, was vergeten dat deze daar had gestaan en had rechtdoor willen stappen, waarbij ze Mikhails borstkas opeens ontzettend snel dichterbij zag komen. Met een onzachte knal kwam ze tegen hem aan, merkte op het moment niet of ze daar stopte of dat Mikhail dit niet had voorzien en mee naar achteren viel.

Mikhail hoorde haar woorden en grinnikte zachtjes. Hij merkte dat ze naar hem toe kwam en hem een vuistslag tegen zijn bovenarm gaf. "Nee..." sprak Mikhail kalm. "Je hebt weer wat bijgeleerd. Al is het zeer klein en niet te zien, hoe meer je je magie gebruikt. Des te beter je er in ontwikkeld raakt." sprak hij kalm. Hij glimlachte vriendelijk naar haar en hoorde haar woorden. "Daarom zijn ze van hout..." sprak hij kalm. "En daarbij, ik geef je geen houten zwaard als ik je er niet mee vertrouw..." sprak hij kalm. Hij hield zijn zwaard klaar toen ze op hem af kwam. Ze richtte op zijn schouder. Hij blokkeerde hem door middel van het zwaard schuin langs zijn lichaam te sturen met zijn eigen zwaard. Daarna kwam er een richting zijn romp. Ook deze weerde hij af. Mikhail hoorde ineens wat geluid uit het bos en keek er na. Maar op dat moment verloor Angela haar evenwicht en viel tegen hem aan. Haast automatisch legde hij zijn armen om haar heen om haar te beschermen in de val. De harde grond kwam tegen zijn rug en even kneep hij zijn ogen pijnlijk dicht, gevolgd door een kleine kreun uit pijn. Hij had zijn armen nog kort om haar heen en opende een oog. Hij grinnikte waardoor zijn borstkas even op en neer ging. Hij liet haar daarna los en gaf haar de mogelijkheid om zelf op te staan. Hij keek haar aan wachtend op hoe ze zou reageren.

Ze had zacht grommend zijn opmerking genegeerd, had zich uiteindelijk maar weer op het doel gefocust; doen alsof ze probeerde hem te raken. Haar slagen werden afgeweerd, iets wat haar niet verbaasde. Met de kleine kracht en daarbij het feit dat ze niet goed met zo'n ding overweg kon had ook niet gedacht überhaupt bij hem in de buurt te komen. Ondanks haar eigen crush die haar tegenhield had ze de slag door laten gaan toen Mikhail voor een moment afgeleid leek. Maar natuurlijk moest karma weer opspelen, die van haar op dit moment gitzwart. Struikelend over haar eigen voet waren haar armen half gespreid alsof ze Mikhail spontaan wilde knuffelen. Al gauw had haar hand het zwaard los gehouden om zichzelf op te vangen, maar in plaats van de grond had ze Mikhails borst dichterbij zien komen. Alsof alles in slow motion gebeurde schoten haar armen naar voren waarna ze zijn lichaam mee voelde vallen. Zijn armen om haar heen geklemd, een moment dat ze eigenlijk de tijd stil wilde zetten. Ze voelde hoe hij de klap opving, hoorde zijn pijnlijke kreun terwijl zijn armen als boeien rond haar middel bleven. Haar eigen hand lag op zijn borst, haar wang evenals haar hand er tegen aan. Haar andere hand lag doelloos over zijn schouder omhoog op de grond. Doodstil bleef ze liggen, haar ogen groot van ontzetting en proberen te beseffen hoe ze zichzelf nu weer in deze situatie had kunnen laten verzeilen. Pas toen ze Mikhail hoorde en voelde grinniken en de greep om haar heen minder werd tilde ze haar hoofd op. Met een bijna bange blik keek ze hem aan, lag ongemakkelijk geheel op hem. 'Wat lach je nou?' was het eerste wat ze eruit kreeg, haar stem hoogst verbaasd wat niet echt bij de zin paste. Meer verbaasd over het feit hoe ze erbij lag. Bij het zien van zijn vrolijke gezicht kleurde haar hoofd langzaam rood, een blozend rood wat niet vaak gebeurde. Nooit eigenlijk, behalve die ene keer dat ze voor het eerst voor hem had gestaan. Pas toen zijn armen niet meer om haar heen lagen schoot haar blik naar beneden waarna ze zich op haar armen haastig afzette om omhoog te krabbelen. Gegeneerd deed ze een paar stappen naar achter, haar arm rond haar blote middel geslagen en de andere lag in haar nek onder haar rode haren. Haar hoedje lag nog naast Mikhail op de grond, maar ze durfde geen meter dichter bij hem in de buurt te komen. Even kuchte ze ongemakkelijk, keek ongemakkelijk weg van hem om een oninteressant boompje te bekijken. 'Sorry,' mompelde ze verontschuldigend waarbij haar verlegen blik via haar ooghoeken naar Mikhail schoot. 'Ik zei toch dat ik gevaarlijk was,' pruttelde ze nog, een poging tot hem te doen beseffen dat het z'n eigen schuld was.

Mikhail keek naar Angela die nu haar hoofd wat optilde. Hij hoorde haar vraag en moest een tweede grinik onderdrukken. Hij voelde zijn hart sneller slaan maar dat kwam door de onverwachte wending en de adrenaline die zich had vrij gemaakt tijdens de val. Mikhail merkte dat ze overeind krabbelde. Hij zag haar blozen, goed blozen. Op het moment de tweede keer dat dat plaats had gevonden. Hij miste iets aan het beeld dat hij nu zag. Ze leek iets te missen. Ineens besefte hij dat haar hoed naast hem lach. Hij glimlachte en kwam overeind. Pakte het hoedje en liep naar Angela toe. Hij zette haar hoedje op haar hoofd en legde zijn hand onder haar kin. Draaide haar hoofd naar hem toe bij haar laatste woorden. "Ssh.." sprak hij kalm om haar woorden te sussen. "Zoiets kan gebeuren..." sprak hij kalm. "En ik heb daarbij nog steeds beide armen..." sprak hij. Terugkomend op het feit wat ze gisteren nog had gezegd. "Het is geen ramp, vallen en opstaan. Daar leer je het meeste van..." sprak hij en glimlachte. "En het beste is dat je gewoon opnieuw probeert. Daarbij, maak ik echter gebruik van wat anders..." sprak hij kalm. "Ik had gemerkt dat je me niet serieus aanviel. Of het komt doordat ik je leider ben of door andere rede, maakt niet uit..." sprak hij kalm. Hij liep naar de tas en haalde een rol tevoorschijn. Hij rolde hem uit en legde zijn hand in het midden van een cirkel. De cirkel bestond uit letters. "Summon Mannequin..." stond er letterlijk op. Mikhail mompelde wat en in totaal drie Mannequin's kwamen tevoorschijn. Mikhail pakte zijn fluit en liet ze lopen en op een rijtje staan. De noten vlogen voorbij en ze stonden stil. "Zie ze als een rivaal. Ze proberen iets van je af te pakken waar jij graag naar verlangt..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. "Pak je zwaard, en probeer ze duidelijk te maken waar jij recht op heb..." sprak hij kalm en wachtte op haar acties.

Zenuwachtig en nog met een rood hoofd keek ze van hem weg, stond ongemakkelijk op haar plaats; concentrerend op haar hart die besloten had voorlopig niet meer op een normaal tempo te kloppen. Pas toen ze plots zijn gestalte voor zich zag schoten alleen haar ogen naar hem toe, waarna ze voelde hoe haar hoed weer op haar hoofd werd gezet. Gedwongen door zijn hand draaide haar gezicht weer naar hem toe, haar groene ogen wat verwijd in die van hem gehaakt. Ze slikte een keer, voelde zijn hand als een brandmerk op haar huid. Flauwtjes kroop er voor een kort moment een glimlach op haar lippen, was de afstandelijke en voornamelijk sarcastische houding verdwenen. Ondanks dat gleden haar ogen weer naar beneden, beschaamd om het feit dat ze hem letterlijk van zijn voeten had geduwd. Ze wilde wel dat hij voor haar viel, maar niet zo letterlijk. 'Vallen en opstaan. Vooral als ik jou als valkussen gebruik,' klonk het weer mompelend, speelde nu afwezig met beide handen aan haar korte shirt. Gebruik van iets anders? Haar ogen schoten weer omhoog, merkte dat hij wat dichterbij stond dan normaal. Bij zijn woorden hadden haar wangen nog iets dieper rood kunnen kleuren, maar voor nu bleef ze hem alleen maar ongemakkelijk aankijken. Ze hield wijselijk haar mond, als ze deze zou open doen zou ze de woorden; je hebt ook echt niets door he stomme drol, nog eens over haar lippen heen rollen. Om dit te voorkomen keek ze hem alleen maar na, bekeek wat hij uit zijn tas haalde en wat hij deed. Bij het zien van de mannequin en bij het horen van de heldere klanken van Mikhails fluit leek het moed haar in de schoenen te zakken. 'Je gaat het me wel heel erg moeilijk maken. Ik kan amper één persoon aan,' klonk het jammerend, waarna ze zich van het moment van net herstelde en haar houten zwaard van de grond af plukte. 'Iets af te pakken waar ik naar verlang,' mompelde ze wat ongelovig, liet haar groene ogen over de poppen glijden. Een ongelovige snuif kwam zachtjes uit haar neus bij zijn laatste woorden. 'Fijn,' mompelde ze zachtjes, alleen voor haarzelf bedoelt. Stilstaande poppen, geheel verspreid in het cirkeltje. Hoe debieler kon je het krijgen. Met haar wenkbrauwen samengetrokken tot een wanhopige frons zorgde ze ervoor dat ze niet naar Mikhail keek. De begin slagen die ze ooit eens had geleerd kwamen het eerst in haar op. Doelloos begon ze dit te herhalen tegen de poppen, zette nu duidelijk meer kracht achter elke slag. Gemikter en krachtiger, niet perfect; het bleef Angela die daar met een zwaardje stond te zwaaien. Na een tijdje begonnen de spieren in haar armen te protesteren, waarna haar armen naar beneden vielen, het zwaard in een van haar handen. Met opgebolde wangen bleef ze naar de poppen kijken, krabde onwetend onder haar hoedje wat haar gehele houding wat komisch gaf. 'Nou, als ze nu nog niet bont en blauw zijn weet ik het ook niet meer,' klonk het zwakjes, meer een vraag of ze hier nog steeds mee door moest gaan of dat hij daar alleen maar zou blijven staan.

Mikhail zijn ogen keken naar Angela en hoorde haar woorden en hij zelf lachtte even hardop. "Andersom zou wat pijnlijk zijn geweest..." sprak hij kalm en grinnikte. Hij knikte toen hij haar wat serieuzer zag werken tegen de mannequins. Hij glimlachte. Dit deed hem goed te zien. Ze sloeg wat raker tegen hun dan tegen hem. Hij kon het deels begrijpen. Hij bleef haar leider. Zijn ogen gingen naar de lucht. Nog een paar uur tot middag. Dan zou hij haar laten rusten, en daarna de training voortzetten. Kijken of ze nu tegen een pop zou kunnen vechten die weerstand bood. Mikhail zijn ogen gingen naar haar toen ze weer sprak. Hij glimlachte. De vooruitgang was te zien. Net was ze nog gevallen. Nu liep ze meer stabieler. Serieuzer. Zijn ogen hadden een vriendelijke blik. Vriendelijker dan wanneer hij serieus was. Daarna liep hij naar haar toe en hield zijn zwaard in zijn hand. Hij ging naast haar staan en liet een tweetal mannequins door met zijn eigen mond te fluiten voor hun staan. Hij wist dat dit minder precies was dan met de fluit maar voor nu was het makkelijker. Kalm liet hij een paar technieken zien hoe je een tegenstander die blokkeerde een snelle tweede slag kon geven. En ook hoe je een aanval kon blokkeren, en sturen. Mikhail zelf liet nog een klein gevecht zien waarbij de Mannequin op eigen wil bewoog. Mikhail had hem express wat lastiger gezet zodat hij ook wat inspanning verrichtte. Daarbij liet hij Angela kijken. Na het gevecht liet hij de mannequin weer stilstaan en hijgde kort uit. Een glimlach verscheen terwijl hij recht ging staan. "Pauze..." sprak hij kalm en keek naar Angela.

Ondertussen liep hij naar de tas en opende deze. Hij haalde er een buidel uit. Trok er een ijsje uit die op twee stokjes zat en brak deze. Hij liep naar Angela en bood haar eentje aan. "Neem aan, dat heb je wel verdiend..." sprak hij terwijl hij het zichzelf gemakkelijk maakte om te gaan zitten op het gras. Hij glimlachte en keek naar Angela. Wachtend hoe ze zou reageren.

Hoewel ze het zelf eigenlijk niet echt doorhad was haar houding steviger, beter gefocust op haar doel. Geïnteresseerd bekeek ze Mikhail toen hij het voorbeeld gevecht voerde, was meer afgeleid door zijn bewegende lichaam dan echt naar zijn technieken te kijken. Ze kon op dit moment heerlijk naar hem staren zonder dat hij het doorhad, zijn aandacht was te veel bij zijn tegenstander. Alsof ze uiterst serieus had gekeken naar het gevecht bleef haar blik even in het niets hangen toen Mikhail stopte en uit hijgde, waarna ze pas haar groene ogen weer op hem richtte alsof ze net totaal niet verheerlijkt had zitten kijken toen hij het niet opmerkte. Bij het woord pauze kwam er vanzelf een brede glimlach op haar lippen, waarna ze vrolijk opstond en met hem mee liep. Bij zijn tas plofte ze weer neer, trok haar knieën op en liet haar kind doelloos erop steunen. Met een kinderlijke tint in haar groene ogen keek ze naar hem op waarbij het ijsje in haar gezichtsveld kwam. 'Ooeeh,' klonk het verrukt, nam het ijsje aan en stopte het in haar mond. 'Bedwankt,' klonk het haast onverstaanbaar door het koude ding in haar mond, waarbij ze even vrolijk naar hem keek. Sabbelent aan het koude ijsje dat nu ontzettend welkom was staarde ze omhoog naar de lucht, had haar benen weer voor zich uit gestrekt. In stilte, gewoon omdat ze haar mond niet durfde open te doen at ze het op. Even later liet ze zich op haar rug vallen, sloot haar ogen en strekte haar armen langs haar hoofd omhoog uit. Haalde hierbij diep adem, trok haar buik in onder het uitrekken waarna ze zich met een zucht weer ontspande, haar armen omhoog langs haar hoofd op het gras laten rustend en spelend met het stokje tussen haar tanden. Haar tenen wiebelde mee op een deuntje in haar hoofd, vergat voor een moment alles en lag ontspannen naast Mikhail op de grond, was voor een moment de kriebels in haar buik die ze al heel de ochtend had omdat ze de gehele tijd alleen met hem was. 'Baas?' vroeg ze voorzichtig, had hem eigenlijk nooit bij zijn echte naam genoemd. Langzaam opende een van haar ogen zich, keken voorzichtig naar Mikhail. 'Wie waren die kleine meisjes waar je laatst mee liep? Ik bedoel, ik herkende ze niet als een van de kinderen van de tenten,' vroeg ze voorzichtig, was er al weken nieuwsgierig naar geweest. 'Ik bedoel.. ze leken wel op je.. en,' ongemakkelijk begon ze de conclusies die ze in haar hoofd had gemaakt bijna hardop uit te stamelen. 'Ik wist niet dat je een vrouw had, of iets in die trant. Ik heb je nooit met een vrouw gezien enzo, dus had niet verwacht dat je een relatie had,' fout Angela, hoe fout kun je zijn. Stiekem doelend op het feit om te vragen of hij überhaupt een vrouw had, überhaupt een relatie. Hoewel de kinderen wel heel close met hem waren geweest had ze ze gelijk als zíjn kinderen gezien. Sukkelig blikte ze weer de lucht in, zichzelf in gedachte slaand om haar eigen woorden.

Mikhail zijn ogen gingen kort naar Angela en glimlachte. Hij beet wat van het ijsje. De kou deed hem niet veel. Metaal was kouder dan dit. Hij glimlachte en at het op. Het stokje stak hij de grond in. Hij genoot van de warme zon op zijn huid en hij keek naar de lucht waar een paar vogels voorbij vlogen. Ineens werd zijn blik getrokken door Angela die sprak. "Je mag me gerust Mikhail noemen..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Haar woorden deden hem echter niet meer glimlachen en zijn blik werd kort triest. Hij keek voor zich uit. "Dat klopt..." sprak hij kalm. "Je kunt ze ook nooit hebben gezien..." voegde hij er serieus aan toe. "Angela, dat waren mijn dochterjes..." sprak hij kalm. "Niet veel mensen weten het maar ik ben ooit slaaf geweest. Ik ben geboren in een slavenfamilie en werkte al op jonge leeftijd voor een rijkere familie. Ik bouwde aan een groter huis, zowat een kasteel. Het was zwaar en mijn ouders overleden aan een ongeluk met een van de bewakers..." sprak hij zacht maar toch hoorbaar. "Ik heb toen op vijfjarige leeftijd geprobeerd te vluchten. Toen kende ik Mizore al, zij was de dochter van de rijkerd die ons stuurde..." sprak hij. "Ik bleef haar stiekem bezoeken en we werden verliefd op elkaar. Ik heb training gehad van een oude man, die ook overleden is inmiddels. Mizore en ik bleven elkaar zien en steeds meer en vaker. Op den duur raakte we in contact met de groepen. De black dragons, en the new sages.." sprak hij. "We leerde wat er speelde in de wereld. We hebben utieindelijk twee kinderen gekeregen. Echter lukte het haar om toegelaten worden tot de black dragons en al snel verliet ze me met de kinderen..." sprak hij kalm. "Ik ben achter gebleven...Echter had ze laatst weer contact op gezocht." sprak hij. "Angela, ik heb geen relatie. HOeveel ik geef om Mizore, het is verboden. Het heeft niet zo mogen zijn. En ik moet door..." sprak hij kalmjes maar met trilling in zijn stem. "Maar goed..." sprak hij ineens wat optimistiser. "Mijn verleden is niet boeiend...." sprak hij. "Daarbij, ik ben een vrijgezelle man met twee dochters..." sprak hij kalm. Daarna ging zijn blik naar Angela. "En ik heb de eer dat ik training mag geven aan zo'n ambiteuze dame als jou..." spark hij en glimlachte vriendelijk.

Haar ogen waren strak omhoog gericht bij de opmerking van Mikhail. Mwja, hem gewoon bij zijn naam noemen. Makkelijker gezegd dan gedaan, dan voelde het gelijk zo... persoonlijk. Natuurlijk wilde ze dat, maar dan werd de drang naar andere dingen ook groter. Concentrerend op zijn stem dwong ze de gedachtes weer uit haar hoofd. Bij zijn onthulling kwam ze vanzelf langzaam op haar ellebogen omhoog en keek Mikhail wat sceptisch aan. 'Ze leken al op je,' glimlachte ze kleintjes, in haar gedachtes was maar een ding die er met kop en schouders bovenuit stak. Hij heeft kinderen, dus móet hij een vrouw hebben. Hij was niet vrijgezel zoals je altijd had gedacht, nee; daar ging je laatste beetje kans. Toch geïnteresseerd in zijn verhaal bleef ze op haar ellebogen steunend naar hem kijken, kreeg feiten te horen die waarschijnlijk maar weinig mensen wisten. 'Black Dragons?' klonk het zachtjes, verstoorde hem daarna niet meer bij zijn verhaal. Maar toen hij haar naam weer zei, met de zoveelste onthulling erbij moest ze moeite doen haar mondhoeken niet in een grijns om te toveren en daar spontaan in een belachelijk dansje uit te barsten. In plaats van dat bleef ze hem alleen maar aankijken. Hij hield wel van die Mizore, ze was de moeder van zijn kinderen. NOg een rede waarom zij nooit in zijn armen kon staan. 'Dat is wel interessant,' bromde ze koppig tegen, gaf hem onbewust een compliment. Toen zijn blik in die van haar kwam bleef ze automatisch weer terug kijken. 'Slijmbal,' klonk het beledigend waarna ze haar hand weer omhoog kwam en een stomp tegen zijn bovenarm gaf. Toch was er een lichte glimlach op haar lippen te zien terwijl ze weer terug zakte op haar ellebogen en een tikkeltje van hem weg keek. Met het stokje wiebelend tussen haar tanden bekeek ze de omgeving die belicht werd door de brandende middagzon. Ze rolde op haar buik, kwam onbewust hierdoor wat dichterbij Mikhail waarna ze haar handen onder haar kin op elkaar legde. De blote huid van haar rug zat onder de grassprietjes, haar onderbenen waren in de lucht gestoken en wiebelde wat heen en weer. 'Waarom ben je nooit een nieuwe relatie aangegaan?' vroeg ze uiteindelijk zachtjes, wist zeker dat hij nooit een andere relatie had gehad. Niet in het openbaar in ieder geval, daarvoor had ze hem stiekem te goed in de gaten gehouden. Ze verborg haar gezicht in haar armen, staarde in het donker naar de grond. 'Het is warm,' mompelde ze uiteindelijk om de stilte te verbreken.

Mikhail zijn blik ging naar voren en keek doelloos over het veld. Hij zag dat Angela naar hem luisterde maar hij reageerde er niet op. "The new sages is een groep die de voorspelling tegen probeert te gaan..." sprak hij kalm. "Maar dat wist je vast wel. De Black Dragons willen de voorspelling juist laten uitkomen..." sprak hij ter uitleg. Toen hij uitgepraat was hoorde hij haar koppige woorden over dat het wel interesant is. "Haha, sinds wanneer is het liefdesleven van je baas zo interresant..." sprak hij grinnikend en glimlachte vriendelijk. Haar vraag zette hem aan het denken. "Angela, het is hetzelfde als de vraag waarom jij zo klunzig over kan komen..." sprak hij. "Het is het lot, jij bepaald niet zelf wanneer iets fout gaat. Ik bepaal niet zelf wanneer een leuke dame mijn pad kruist..." sprak hij en grinnikte opnieuw bij zijn woorden. "En dat is nog niet gebeurt..." sprak hij en glimlachte. Hij merkte dat Angela op haar buik rolde en dichter bij kwam. Haar woorden klonken gesmoord maar hij hoorde ze luid en duidelijk. Zijn hand hief hij. Werd metaalachtig en vormde een wat grotere parasol. Mikhail bedekte zo de twee met een grote schaduw. "Zo beter..." vroeg hij kalmpjes en glimlachte vriendelijk.

Ze pruttelde wat onverstaanbaars. 'Ik weet wat ze zijn, had alleen niet verwacht dat zoiets... naja; dat je verliefd kan woorden op de gene die geheel anders over de wereld denkt,' mompelde ze uiteindelijk, wilde hem niet afkraken in zijn keuzes. Ze zou wel uitkijken, straks kon hij alleen maar boos naar haar kijken. Dat zou ze niet overleven, ze zou dan spontaan naar de Black Dragons verhuizen; alleen maar om hem te ontwijken. Bij zijn vraag was ze blij dat ze niet zo gauw bloosde. Wel zag je haar gezicht verschieten van ontspannen, naar verschrikt om daarna in een ongemakkelijke sfeer te blijven. 'Je denkt te veel,' bromde ze ontwijkend, gaf geen antwoord op zijn vraag. Op haar buik gerold met haar handen onder haar kin. Bij zijn woorden gromde ze duidelijk op een dierlijke manier, als teken dat hij zich op glad ijs bevond. 'Stom lot,' murmelde ze, meer over zichzelf dan wat Mikhail zei. Ze was blij dat Mikhail haar gezicht niet kon zien toen hij die woorden sprak. Het was nog niet gebeurd. Pats, boem; dag laatste restje moed. Haar mondhoeken naar beneden gezakt, haar wang op haar handen en haar gezicht van hem weg gedraaid zodat ze zeker wist dat hij het niet kon zien. Met een droevige schittering in haar ogen keek ze leeg voor zich uit. Ze beantwoorde hem verder niet, kon dat sowieso niet met de brok in haar keel. Ze was nog niet op zijn pad gekomen. Fijn is dat, ze was voor hem dus niets meer dan een hopeloos project die hij, voor het belang van de groep, wilde opkrikken zodat er niet nog meer wapenvoorraden vernield werden of tenten gerepareerd moesten worden. Ze was niets in zijn ogen, een simpele schaduw zoals de meeste leden van de clan. Bij haar woorden over het weer was het meer geweest als verbreking van de stilte, voelde zich gedwongen om als eerste weer te praten. Met haar voorhoofd op haar handen merkte ze plots dat de meeste warmte van de zon werd weg gehaald. De droevige blik had plaats gemaakt voor een neutrale uitdrukking, gedwongen ontspannen om niets te veraden. Hij zou het niet te weten krijgen, nooit niet. Ze zou zichzelf niet op die manier ook nog eens voor schut zetten. 'Dank je,' mompelde ze beleefd, had haar hoofd even opgetild om te zien waardoor dit fenomeen werkelijkheid was geworden. Doordat zij de gene was geweest die het meeste deel van de ochtend in volle kracht bezig was geweest, toen probeerde ze nog indruk op hem te maken, plakte haar kleding zich wat minder fijn aan haar lichaam. 'Er is hier zeker nergens een meertje of wat dan ook in de buurt,' klonk haar vraag daarna voorzichtig, zag het nu eigenlijk helemaal niet meer zitten om de rest van de dag met hem door te brengen. Hoe zeer je de moed in de schoenen kon zakken had ze nu gemerkt. Stomme Mikhail met ze stomme woorden. Hij moest eens beter beginnen met kijken. Poging twee; boos worden op hem in gedachten. Zelfs dat hield ze niet lang vol. Zuchtend draaide ze zich om, kwam omhoog en trok haar benen op tot haar borst waarna ze onhandig de grassprietjes van haar rug af probeerde te vegen; die dingen kriebelde op een vochtige huid.

Mikhail keek naar de lucht en zuchtte. "Het was voor dat onze wegen scheidde dat ik al verliefd op haar was Angela..." sprak hij kalm om haar woorden weg te werken. "Maar goed..." mompelde hij. Hij keek haar kort aan toen ze weg keek van hem. Hij slikte. Normaal keek ze hem altijd aan en glimlachte ze, of was ze zeer koppig. Maar deze houding had hij nog nooit gezien. "Dat wil niet zeggen dat ze dichtbij is..." sprak hij en gooide zijn hoofd in zijn nek om boven hem te kijken. "De liefde heeft wegen die niemand kan voorspellen..." sprak hij kalm tegen Angela en stond toen op. Hij liep een paar stappen van haar af en voelde de bries door zijn haren gaan. "Meer?" sprak hij. "Wil je gaan zwemmen? Mij part, ik heb helemaal geen problemen mee dat je gaat zwemmen, deze training is vrijwillig en niet verplicht..." sprak hij kalm. "Daarbij, als je wilt ga ik wel mee..." sprak hij kalm en glimlachte naar haar. Hij pakte zijn fluit, alle spullen gingen de tas in de mannequins verdwenen en Mikhail liet de rol de tas in verdwijnen. Hij pakte de tas op en deed deze op zijn rug. Inmiddels was de paraplu ook weer van Angela af. "Kom op dan, als het nacht is is het water namelijk ijskoud, en dan is zwemmen ook niet een pretje..." sprak hij kalm en glimlachte.

In stilte luisterde ze naar zijn woorden, bleef koppig en hield haar eigen plaatje in haar hoofd. Bij zijn volgende woorden was ze blij dat haar gezicht afgewend was door de pijn die Mikhail haar onbewust aandeed. 'Hmm,' klonk het zachtjes, vond het onbeleefd om weer niet te antwoorden op zijn woorden. Hoewel haar gezicht nog steeds in de droeve uitdrukking stond, haar ogen leeg en haar mondhoeken wat naar beneden, wist ze niet of Mikhail iets door had of niet; maar zijn woorden hielpen een beetje. Onvoorstelbare wegen, behalve als je een crush had van zo'n drie jaar waarin er geen moer was veranderd in de relatie tussen hun tweeën. Fijne wegen. Toch bleven zijn woorden in haar hoofd hangen. Dat wil niet zeggen dat ze dichtbij is, wat hij precies bedoelde snapte ze niet. Ze had nu al spijt van haar woorden om de stilte te verbreken, was weer gaan zitten en keek Mikhail voorzichtig na om haar gehele aandacht op hem te vestigen bij het horen van zijn vraag. 'Ik wil niet... ik ben blij dat je dit doet... het is alleen warm.. en, naja,' hakkelde ze, wilde niet dat hij dacht dat ze ondankbaar voor dit alles was. Het was alleen warm, haar kleding plakte tegen haar lichaam aan en haar hoedje bleef alleen nog maar op haar hoofd omdat ze de ravage van haar al wat wilde plukken niet wilde weten. 'Is goed,' sprak ze zwakjes terwijl ze opstond en hij voorstelde om mee te gaan. Het zou nu wel heel gek zijn om in een panische 'nee je hoeft niet mee' bui uit te barsten. Hoewel ze dat het liefst had willen schreeuwen om zichzelf vervolgens doodleuk te verdrinken in het water bleef ze in de onopvallende houding naast hem lopen. 'Nachtzwemmen, inderdaad wat koud,' grijnsde ze, nu met wat meer overtuiging. Ze kon het niet helpen dat haar gedachtes weer op hol sloegen, zou het totaal niet erg vinden om met hem 's nachts in het water te dobberen. Waarschijnlijk had ze het toch te warm om de temperatuur van het water te merken. Terwijl ze liepen dwong ze zichzelf weer te ontspannen, liet haar blik over het landschap glijden en volgde de zingende vogels in de lucht. Toen de schitteringen van het meer zichtbaar werden werd haar houding geheel ontspannen en kwam de vrolijke uitdrukking weer terug in haar ogen. Hoewel ze geen goeie zwemmer was vond ze met haar benen in het water staan al fijn genoeg. Bij de rand aangekomen schopte ze haar schoenen uit, keek niet waar deze zouden landen en rende half huppelend naar de waterkant. Toen haar voeten het water in plonste kon je de grijns evensnel op haar lippen zien ontstaan. Tot haar enkels in het water liep ze spetterend heen en weer, werd spontaan weer een zevenjarig kind op dit moment. 'Helemaal zwemmen of pootje baden?' klonk het vragend, wilde niet als enige beschamend haar kleding uit trekken. Niet dat hij haar ondergoed al had gezien, hij had daar al doodleuk naar zitten kijken. Over haar schouder keek ze naar Mikhail, haar wenkbrauwen vragend opgetrokken aangezien ze eerst wilde weten wat hij ging doen. De zenuwen kwamen weer in haar buik omhoog, de grijns wat afgezwakt tot een ietwat verlegen glimlach.

Mikhail had de tas over zijn schouder geworpen en zwijgend naast haar gelopen. Hoe hij ook zwijgde in zijn hoofd ratelde de tandwielen als een gek. Wat zou hij doen, wat zou hij zeggen als ze weer over zijn liefdesleven begon? Hij wist het niet. In zijn gezicht kwam even een afgunstige blik bij het zien van het meer maar al snel verscheen er een glimlach. Waarom ook niet. Het is nooit verkeerd om met dit weer te zwemmen. Met kalme blik zag hij hoe Angela al naar het water hupelde en haar schoenen uitschopte. Hij zelf had echter andere plannen. Hij trok zijn bovenkleding uit en zijn broek waar een boxer tevoorschijn kwam. Zette een paar stappen naar achteren. Rende op het water af. Ondertussen hoorde hij haar vraag. "Maak dat maar helemaal..." sprak hij en liet zijn voeten in twee ijzeren pilaren veranderen die hem vooruit de lucht in duwde. Hij maakte een salto en landde daarna in het water met een doffe plons. Hij kwam boven en hapte naar adem. Een glimlach sierde op zijn lippen. Water was op sommige momenten prachtig. Op andere momenten niets meer dan narigheid.

Wat verdwaasd bleven haar ogen op Mikhail hangen. Zonder dat ze het doorhad slikte ze wat ongemakkelijk, had in een snelle oogwenk zijn hele lichaam bekeken terwijl hij zich uit stond te kleden. Zonder enige aarzeling had hij zijn kleding uitgetrokken. Zij stond daar hulpeloos met haar armen slap langs haar lichaam hem aan te gapen, bijna letterlijk en voelde zich al ongemakkelijk omdat ze haar schoenen uitgeschopt had. Ze bleef droogjes staan, merkte niet eens dat ze Mikhail met haar ogen volgde toen deze een aanloop nam. Haar wenkbrauwen kropen wat omhoog toen ze hem plots door de lucht zag schieten, hij zijn acrobatische kant naar buiten bracht en hij later in het water plonste. Ze kon het niet laten, een brede grijns kwam op haar lippen zodra hij weer half proestent boven kwam en de glimlach op zijn lippen hing. Voor een moment bleef ze hem vrolijk aankijken, slaakte toen een zucht en draaide zich om. Wat houterig maar rustig proberend te ogen liep ze naar de tas waarna haar handen ongemakkelijk de knoop van haar broek los maakte. Ze draaide zich half om, legde haar hoedje op de tas en keek vluchtig vanuit haar ooghoeken naar het water waar Mikhail nog steeds naar haar toe gedraait was. Fijn, de gene die je leuk vond stond doodleuk naar je te kijken terwijl jij je uit kleedde. Met haar broek open gleden haar armen gekruisd voor haar lichaam naar haar korte shirt, pakte de onderkant hiervan vast en trok hem met een soepele haal - ergens best wel verbazend voor iemand als Angela - over haar hoofd om hem daarna nonchalant, proberend, op de kleren van Mikhail te laten vallen. Met haar kaken op elkaar, voor haar gedachten duurde dit al véél te lang, gleed de broek van haar heupen en wierp ze die bij de rest. In haar ondergoed waarvan ze hoopte dat ze beter in de smaak zouden vallen bij Mikhail dan toen ze ze úit had, draaide ze zich geheel naar Mikhail toe en rechtte haar rug. Met een soepele tred, eentje waarvan je bijna begon te denken dat ze toch nog wel ergens een echte vrouw was, liep ze naar het water. Haar ogen schoten opzij, weg viel de soepele houding en speelde de grijns op haar lippen omhoog. In een oogwenk was ze omgedraaid, was de genante situatie vergeten en sprintte ze naar een overhangende rots. Met de aanloop die ze al had en de snelheid door dit zelfde rennen zette ze zich op de punt van de rots af. Haar armen hadden zich al even snel langs haar hoofd gestrekt, haar lichaam eerst kaarsrecht waarna ze hem in de duik vouwde om het water in te duiken. Een moment onderwater schoot ze door, om haar armen uit te spreiden en weer omhoog te komen. Eenmaal boven gekomen lag de grijns weer op haar lippen, het water rond haar lichaam was al even welkom als dat ijsje van net. Het vieze gevoel in één keer van haar lichaam afgespoeld. Met de zelfde grijns nog op haar lippen zwom ze wat terug, blikte hierbij bijna meteen weer naar Mikhail waarna de grijns in een wat verlegen glimlach uitmonde en ze haar blik weer recht voor zich richtte. 'Nog niet aan het roesten?' grinnikte ze vrolijk, blikte even snel grijnsend naar Mikhail om daarna onschuldig verder te zwemmen naar het midden van het meer.

Mikhail zelf liet zich op zijn rug drijven in het water en keek naar Angela toen ze de kant op ging. Hij zag dat ze haar broek losmaakte en keek toen naar de lucht. Hij wilde het haar niet ongemakkelijker maken dan het al was. Zijn ogen gericht op de blauwe lucht. Toch keek hij vanuit zijn ooghoeken even stiekem naar Angela. Hij moest het fluiten onderdrukken maar het lukte. Hij ging weer rechtzwemmen toen ze op over een overhangende rots rende en in het water kwam. Echter verwijdde zijn ogen toen ze het water in plontste. In een flits zag hij twee stoelen waar mensen op vastgebonden zaten die in een stromende rivier werden gegooid. Mikhail hoorde haar woorden en in een flits schoot hij opnieuw terug. Hij beet zijn kaken kort op elkaar. Hey, Roestbak! Je zult boeten om op háár te vallen...De dochter van de huidige grondbezitter is niet voor zo'n werker als jou.. Een kleine traan vormde in zijn ogen en rolde langs zijn wang. Ineens schoot hij wakker. Beseffend dat hij zijn verleden weer eens was in gedoken en dat Angela dit gemerkt kon hebben. Hij liet zijn benen spontaan in metaal veranderen en zonk in no-time naar beneden. Hij bleef op de bodem even voor zich uitstaren waarna hij weer naar boven kwam achter Angela. "Zeg, Angela, ik ben misschien niet helemaal eerlijk geweest..." sprak hij kalm en zweeg kort. "Je vroeg me waarom ik geen tweede relatie heb gehad..." sprak hij ter herhaling waar hij had gelogen. "Dat had een andere reden dan het lot...." sprak hij en keek even naar het diepe gedeelte van het meer en daarbij zijn blik afwende van Angela.

Vrolijk had ze zich weer naar het wateroppervlakte gewerkt, had de bijna speelse opmerking naar Mikhail geworpen om op haar rug wat van hem af te zwemmen. Haar mondhoeken zakte langzaam naar beneden, waarbij haar ogen zich in een bezorgde stand zette toen ze haar blik weer op Mikhail vestigde. Ze droevige uitdrukking, en ze kon zweren dat het meer dan droevenis was wat ze zag. De ommezwaai van de vrolijke grijns omgezet in een pijn op zijn gezicht die ze niet kon plaatsen. Haar drijvende handelingen stopte abrupt toen zijn gezicht weer een verandering onderging. 'Baas?' klonk het vragend, waarna hij direct onder water verdween. Onhandig, ongemakkelijk en bezorgt bleef ze in het water drijven, zoekend naar de vage, golvende contouren van Mikhails lichaam. Om beter te kunnen kijken zwom ze terug naar de kant totdat ze kon staan het het water tot haar heupen reikte. 'Baas?' weerklonk het weer. 'Mikhail?' paniekeriger, haar ogen schoten over het water. Ze was terug geplonst, bleef weer op eigen kracht met haar hoofd boven water toen ze opeens gespetter achter zich hoorde. Met een ruk draaide ze zich om, haar bezorgde groene ogen direct in die van hem hakend. 'Mikhail?' misschien de eerste keer dat ze zijn naam werkelijk hardop uitsprak naar hem terwijl ze, ondanks dat haar hart weer sneller begon te bonken in haar borstkas, naar hem toe zwom om voor hem te blijven hangen. 'Wat bedoel je?' vroeg ze zachtjes, hield haar mond weer toen hij verder srpak. Zijn woorden zeiden genoeg, blijkbaar waren dingen ingewikkelder. 'Je hoeft het niet te vertellen aan me. Ik ben maar een van de leden, je bent me niets verschuldigt,' haastig maar zachtjes wilde ze hem duidelijk maken dat ze niet iemand méér was in zijn ogen, alsof ze wist hoe hij haar zag. Even kwam haar hand op zijn onderarm te liggen onder water, waarbij haar lippen tot een bijna lievelijke glimlach krulde. Daarna zwom ze langs hem naar het ondiepere deel totdat ze weer op het zelfde punt stond dat het water tot haar heupen rijkte. Haar armen lagen op het wateroppervlakte, speelde met het gevoel waarbij haar groene ogen wat bezorgt op Mikhail waren gericht. Een van de weinige momenten dat ze bijna al haar werkelijke gevoelens uitte in zijn bijzijn. 'Verder alles goed?' vroeg ze zachtjes, wist niet hoe ze hem verder kon helpen.

Mikhail bleef kort naar het wateroppervlakte staren en hoorde Angela zijn naam zeggen. Hij keek niet naar haar en niet naar de lucht. Hij zat in zijn gedachten zijn hele verleden af te kammen om te bepalen of hij het Angela wel of niet zou zeggen. Hij zag dat ze bezorgd was, dat zag hij wel via de weerspiegeling van het water. De hand op zijn onderarm deed hem even opkijken. Haar woorden deden hem schudden voor kort. "Ik vertel het je..." sprak hij kalm. Hij zag dat ze wegzwom en bleef staan op een bepaald punt. Echter zwom hij ook naar de kant. kwam op den duur op de bodem te staan en liep recht op Angela af. Vlak voor haar bleef hij stil staan. Hij legde zijn armen om haar heen en drukte haar kort tegen hem aan. "Het begon allemaal met die slavernij op de plantage. Na dat ik Mizore een paar keer had gezien en zij in alle onschuldige kinderlijkheid het opgewekt tegen haar vader had verteld, waren mijn ouders de dupe er van..." sprak hij. "Van mijn ongehoorzaamheid zijn hun..." hij stopte en haalde even diep adem terwijl hij Angela nog steeds tegen hem aan had. "Als ik nooit Mizore was op gaan zoeken zou mijn vader nog leven. Mijn moeder ook. Ik was toen niet sterk genoeg, ik had niet de kracht om mijn ouders te redden. Ik ben er regelmatig voor geslagen om dat ik Mizore nog steeds bleef bezoeken. Langzaam begon mijn lichaam daar op te reageren door middel van de ijzer vorming in de huid..." sprak hij kalm en keek naar Angela. "Totdat ik kon ontsnappen aan de rest. Ik heb mijn schuil gezocht bij een oude man en heb les van hem gehad..." sprak hij kalm. "Ik heb mezelf gezworen nooit meer van iemand te houden..." sprak hij kalm. "..Mijn tekort aan kracht zorgt er voor dat ik diegene niet zou kunnen beschermen...." sprak hij alsof hij nog dat kind was. Hij was echter wel aanzienlijk sterker geworden dan dat. En hij was vast en zeker in staat om meerdere van de groep te beschermen. Zijn ogen gingen naar voren en staarde leeg voor zich uit. "Ik heb echter nooit aan mijn belofte kunnen voldoen. Ik ben sinds een jaar gevoelens gaan ontwikkelen voor een bepaald iemand in het kamp..." sprak hij kalm en zweeg toen. Dit was ver genoeg vond hij. Angela hoefde nog niet te weten dat zij dat specifieke persoon was. Dat zou hij vertellen als hij er zelf klaar voor was.