There it is.....

Ritselende bladeren waren door het bos te horen. Snelle voetstappen weerklonken zachtjes, haast geruisloos. Een zwarte schim schoot voorbij, recht op zijn doel af.

Mikhail had een donkergroene mantel aan en zijn gezicht was bedekt met een zwart kleed. Alleen zijn ogen waren nog zichtbaar en zo zag je hem niet veel. Hij had dit als noodmaatregel genomen. Niemand mocht hem herkennen voor hij de tempel bereikte. Althans, als het waar is. Mikhail zijn ogen waren tot spleetjes geworden en zijn ogen focuste zich kort op de lucht waarna hij verder rende in een andere richting. Zijn handen waren losjes naar achteren gericht en waren gedwongen het rom te volgen. Die op zijn buurt gedwongen waren de benen te volgen. Mikhail wist direct waar hij op af moest. Hij was echter niet zo bang voor de tempel zelf. Hij was eerder bang dat de informatie de Black Dragon bereikt had. Mikhail had hierbij goed nagedacht over zijn zet. Hij was er zelf op uit getrokken en had een ander lid van de New Sages gevraagd om direct zijn voetstappen te volgen. Hij had haar een vergelijkbaar vogeltje gegeven als Mizore alleen zou deze haar zoeken, de weg wijzen en naar Mikhail leidden. "Kyra maak voort..." sprak hij haast zonder geluid. Hij wist dat Kyra nog van pas kon komen. Mochten ze nodig terug trekken dan was haar licht een handig hulpmiddel. Mikhail zelf was al vooruit gegaan om de informatie te bevestigen. En na een tijdje gerend te hebben stopte hij. Zijn ogen wijd. "Hoe hebben mensen dat ooit weten te bouwen..." mompelde hij. Zijn mond open van verbazing al was het door de zwarte doek niet te zien. De immenshoge pilaren begroeid met mos en lianen. De ingang was verderop door een soort 'laan' met aan weerszijde de immense pilaren. Op de deur stond een duidelijk teken van het tandwiel. Ineens hoorde hij duidelijke voestappen naderen. En het leek niet alsof deze alleen waren. Mikhail greep een liaan vast en klom behendig naar de top van de pilaar om daar van bovenaf zonder opgemerkt te worden te kijken wie naderde.

(Alleen Kyra en Mikhail, verder is 1 Black Dragon leider met 1 lid van de BD toegestaan, Dalawa is ook welkom ^^)
(Willen de leiders van de black dragon dit overleggen en een lid vragen?)

Ze zat rustig te eten en keek om zich heen. Het bos was een goede plek geweest om te overnachten, maar ze had nu ook wel weer zin om iets anders te zien. Kyra bleef nooit lang op dezelfde plaats om niet opgemerkt te kunnen worden. Ze at het laatste stuk van haar brood en dronk wat water toen een klein vogeltje van papier haar bereikte. Kyra ving het vogeltje op met haar handen en liet het daar rusten. Na een paar seconden ernaar te hebben gekeken herinnerde ze zich iets. Was dit niet een van de krachten van Mikhail, haar leider? Nu ze beter keek, leek het er inderdaad verdacht veel op en toen het vogeltje van papier weer van haar handen vloog wist ze het zeker. Alleen Mikhail kon zoiets doen. Het vogeltje vloog een bepaalde richting op en bleef daar op haar wachten. Snel pakte Kyra haar spullen en liep naar het vogeltje die weer verder vloog. Het vogeltje was steeds sneller gaan vliegen en Kyra ging steeds harder lopen en uiteindelijk rennen om het papiertje bij te kunnen houden. Ze had geen idee waarom Mikhail haar nodig had, maar hij wilde duidelijk dat ze zou komen en een bevel of oproep wat dit eerder was zou ze niet zomaar negeren. Misschien had hij haar hulp wel nodig. Ze rende.

Na vele minuten in een gestaag tempo door te rennen, begon het vogeltje iets langzamer te gaan en Kyra haalde het in. Haar ogen zagen iets in de verte. Een soort gebouw. Kon dat een tempel zijn? Haar vermoedens werden bevestigd toen ze dichterbij kwam en ze stopte als vanzelf om de tempel echt in zijn pracht te kunnen aanschouwen. De tand des tijds had de tempel niet aangetast, maar alleen maar mooier gemaakt. Aarzelend zette ze een stap naar voren en na die stap volgde er nog één. Ze liep richting de tempel, haar gedachten weggevaagd en alleen maar gevuld van de pracht die ze zag. Maar er was een klein stemmetje in haar hoofd dat zeurde en langzaam aan stroomden de gedachten weer terug. Mikhail had haar geroepen dus moest ze eerst maar eens kijken waar hij was. Ze draaide zich om en zocht rond naar het vogeltje en nam zonder na te denken haar boog in haar hand. Een veiligheidsmiddel hier midden in het bos was handig en het was slim om je wapen docht bij je te hebben.

Mikhail had zijn arm als een ketting om de pilaar gehangen zodat het niet veel moeite kosten om toch wat te vouwen terwijl hij hing. Hij was ijverig bezig. Snelle halen lieten papier vormen. Het geval klom op zijn schouder en verdween toen. En Mikhail maakte een nieuwe. Het leek alsof hij bezig was met wat tijddodende bezigheden maar het was alles behalve dat. Mikhail zelf wist wat er gebeurde. Zijn ogen waren gefocust op een willekeurig punt. Zijn ogen gingen af en toe naar het geval dat hij vouwde maar het was eigenlijk lopende band werk voor hem. Na het proces twintig maal te hebben herhaald begon hij met iets anders. Hij pakte een papiertje en balde zijn vuist waarna hij het oppropte. Sloot zijn ogen kneep zijn vuist samen en leek wat te gooien. Voor de goede kijker had hij degelijk wat gegooid. Tientallen kleine snippertjes in de vorm van miertje vielen naar beneden. Mikhail voerde dit ook vijf keer uit. Zijn ogen gingen toen naar een bewegend gedaante in de bossen. Ondertussen liet hij de dieren het werk doen. Hij zag dat Kyra gearriveerd was en al onbewust een paar stappen naar voren deed. Mikhail liet zich vallen en landde valk voor haar en spreidde zijn arm voor ze nog een stap kon zetten. Zijn rechterarm was nu voor haar en verspeidde haar pad. Hij had nog steeds zijn gezicht bedekt. Met zijn linkerarm verwijderde hij het zwarte gewaad van zijn gezicht en keek naar Kyra. "Mijn vermoeddes zijn dat er al voor de tempel-ingang vallen zitten. En ik ben ze momenteel aan het bevestigen..." sprak hij kalm en keek kort naar Kyra. "Bedankt dat je zo snel kon komen..." sprak hij kalm. "En ik weet vast en zeker dat jij door hebt waar je momenteel voor staat." sprak hij kalm.

Kyra schrok zich rot toen ze in een keer iemand voor haar zag. Ze draaide haar hoofd naar rechts om naar degene te kijken en nam de pijl in de hand zodat ze een soort van verdediging zou hebben als dat nodig zou zijn. Ze keek naar de ogen die te zien waren en zuchtte inwendig toen de man zijn gezicht liet zien. Het was Mikhail. Haar ogen richten een korte boze blik richting hem vanwege de arm zodat zij niet door kon lopen, maar die verdween nadat ze zijn woorden hoorde. Het zou inderdaad kunnen dat er vallen waren. Als dit echt de tempel was? Ach. Ze wist zelf best dat dit wel de tempel was die ze al lange tijd zochten. ‘Graag gedaan.’, antwoordde ze zacht. Ze had alles laten vallen wat ze aan het doen was geweest en het vogeltje gevolgd. Niet dat ze veel van plan was geweest, maar toch. Een oproep ging voor alles. Haar ogen blikten weer naar de tempel waar ze voor stonden. Ja, ze had inderdaad door waar ze nu voor stond. Ze grinnikte en keek naar Mikhail. ‘Dat is niet zo moeilijk te bedenken.’ Zei ze snel. Haar handen lieten de gespannen houding die ze de hele tijd had vastgehouden vallen en ze stopte met een snelle beweging haar wapens weg. Haar voeten zette ze een paar passen naar achteren en keek om zich heen. Dat niemand dit ooit had gevonden. Het was meer dan honderd jaar dat iemand hier zou zijn geweest dat kon niet anders. Maar zo leek het niet. Misschien was alles in de tempel nog wel intact. Van hier leek het in ieder geval niet dat er iets stuk was gegaan. Ze kon niet wachten om te gaan kijken. Haar aandacht richtte ze weer op Mikhail. ‘Hoeveel vallen zijn er? En van welke soort?’ Haar stem was strakker geworden, oplettender naar de taak die ze had te volbrengen. Ze wilde zoveel mogelijk weten zodat ze niet voor verrassingen zou komen te staan. Bovendien waren bepaalde soorten kleren vereist als je vallen wilde vermijden. Met spijt keek ze naar de jurk die ze aanhad. Dan moest ze zich maar omkleden. Niets aan te doen.

Mikhail keek naar de tempel. Hij wist nog net een boze blik op te vangen. Hij grinnikte kort en haalde zijn schouders op. Hij liet zijn arm langs zijn lichaam hangen nadat hij uitgepraat was. Hij keek haar aan. "Daar zijn ze nog mee bezig.. Maar van plan om naar binnen te gaan was ik nog niet. Het was meer het feit om te kijken of de Black Dragon al weet heeft gekregen van de informatie. Iets waar ik bij kan, heeft de Black Dragon ook zo te pakken. Dat kan ik je verzekeren..." sprak hij kalm. "Die Dalsk is een gluiperd, zintuigen als een dier en snelheid die je niet voor mogelijk houdt..." sprak hij er achter aan. Zijn blik ging weer naar Kyra. "Ik heb misschien een paar vallen die ik tegen kan houden..." sprak hij ineens. Mikhail liep doelbewust op een bepaald punt af en trapte op een bepaalde steen midden in het pad. Vanaf de rugzijde kwamen er een tiental kleine pijltjes op hem afgeschoten. Mikhail grijnsde echter. De pijltjes ketste alleen af op zijn huid. Een enkeling lieten nog een scheur achter waardoor nog net te zien was dat zijn huid weer zijn metaalglans verloor. Mikhail draaide zich naar Kyra. "Mijn grootste zorg was de Black Dragon. Ik weet als we de tandwiel bereiken en het bemachtigen, de black dragon het niet heeft. Maar het mag alles behalve tot leven komen. Als we nu al de tempel openen zal de Black Dragon nog meer vrij spel hebben dan ik hun gun..." sprak hij kalm. "En vertrouw me, Kyra, ik wil net zo graag als jou het onderdeel van dat tandwiel bewonderen. Maar dat wil ik nu nog even uitstellen." sprak hij kalm. Zijn ogen gingen weer naar de tempel. Wachtend op een mogelijke reactie van Kyra of zijn huidige 'verkennertjes'. Mikhail keek even naar zijn schouder na dat er een klein klakkend geluid je te horen was. Een groene kameleon kwam tevoorschijn. Mikhail glimlachte. "De negentien die huidig het gebied omringt hebben. Zijn nog geen spoor van de Black Dragon tegen gekomen..." sprak Mikhail en knikte daarna even naar Kyra.

Dalawa was door het bos aan het lopen, ze had een naar gevoel gehad. Iemand of iets was te dicht bij de tempel gekomen. Met snelle en krachtige passen liep ze vooruit, haar blik strak vooruit gericht. Haar ogen bleven op een doel voor zich gericht, de weg naar de tempel. Dalawa had een soort van mini zendertje dat haar precies naar haar tempel bracht. Het zat in haar hoofd. Toen Dalawa dichter bij haar tempel was zag ze voetstappen, het was van een man en een vrouw. Ze waren, zoals Dalawa al had verwacht, richting haar tempel vertrokken. Toen Dalawa verderop keek zag ze nog andere voetstappen, maar ze had geen tijd om ze te gaan bestuderen. Snel volgde Dalawa haar pas weer en voordat ze het wist was ze bij haar tempel aangekomen, met kwaade ogen keek ze naar een man en een vrouw. Door de camouflage en de groote bladeren konden ze Dalawa als het goed was niet zien. De man en de vrouw leken haar tempel niet open te maken, maar Dalawa wilde geen risico nemen. Met stille maar krachtige stappen kwam ze uit de bladeren, haar gezict stond op de man. Ze kende hem. Ze wist alleen niet meer waarvan, haar geheugen liet haar meestal in de steek. "Wat, doen jullie hier!" haar ogen stonden op onweer en ze voelde haar fluit om haar nek gloeien. Ze besloot nog geen uitval te doen, maar als de mensen ook maar een lichte dreiging zouden uitstralen zou ze flippen. Ze vond het al niet leuk als mensen bij haar tempel zaten en al helemaal niet als ze ze niet kende. Met haar armen in haar heupen keek ze de man en de vrouw brutaal aan. Ze zou ze misschien wel aan kunnen, als ze maar geen versterking kregen van die andere voetsporen die ze daarvoor had gezien. "Ik vraag het nog een keer" sprak Dalawa streng, "wat doen jullie hier." De ogen van Dalawa zagen opeens iets op de grond bewegen, het waren mini-mieren. Opeens sperde haar ogen open, "Mikhail?" sprak Dalawa voorzichtig. Ze kon dit niet geloven, hoe durfde hij! Dalawa spande haar vuisten, "Stop hiermee" zei ze boos. Dalawa was enorm pissig en wilde nu iedereen bevechten, slaan of schoppen. Maar wat had het voor zin als ze niet eens wist wat ze hier kwamen te doen. Het gesprek waar Dalawa wat vlaagen van had gehoord toen ze hier naartoe ging wilde ze niet meteen geloven. Ze kon het altijd verkeerd gehoord hebben, met wantrouwige ogen keek ze naar Mikhail en het meisje dat ze steeds meer begon te herkennen. "Jij bent...Kyra?" Dalawa wilde haar vraag herhalen zonder vraagteken, want ze wist het nu zeker. "Mikhail, Kyra." Sprak Dalawa weer op vriendelijke toon. "Wat doen jullie hier, dit is toch geen plek voor jullie" Dalawa wilde ze niet dwingen om te vertrekken, maar als ze voor moeilijkheden zouden zorgen zou Dalawa toch tegen 'nieuwe vrienden' moeten vechten, anders had ze 100 jaar voor niks opgesloten gezeten. Afwachtend keek ze naar Mikhail en Kyra en toen weer naar Mikhail. Ze wist niet wat ze zou verwachten. En wie was er hier dan nog meer?

Ze luisterde geduldig naar de woorden van Mikhail en liet haar ogen over de structuur van de tempel gaan. Ze liet ieder stukje haar gedachten binnen glippen. Iedere mogelijkheid waar ze uit kon wijken, naartoe kon springen of terecht zou komen. Zodra hij het echter over een van de leiders van de Balck Dragon had, richtte ze haar blik weer op hem. Ze nam de woorden in haar op en hoopte dat ze niet zo stom was om hem te onderschatten. Meestal deed ze dat juist als ze waarschuwingen kreeg, kreeg ze de aandrang om eens even te bewijzen dat dat niet zo was. Ze was al vaak vergeleken met een ezel die ze thuis hadden alleen was zij dan nog koppiger waardoor zelfs de ezel naar haar luisterde. Kyra keek naar Mikhail en hoe hij een val ontmantelde. Kyra keek rustig toe. Geen intentie om hem te helpen. Hij was wijs genoeg om zichzelf wel te kunnen beschermen. Ze moest zacht lachen om zijn woorden. Wie wilde er nu niet het tandwiel bewonderen? Ze knikte hem toe. ‘Wat wil je nu dan doen?’ Die vraag werd meteen door iemand anders gevraagd, maar op een andere manier. Boos en vol woede. Terwijl ze zich omdraaide en naar haar zij greep om haar mes te pakken, liet ze hand meteen vallen toen ze zag wie het was. Het was Dalawa en zo kende ze haar niet. Ze was haar gewend als een rustige vrouw. Kyra liet het praten over aan Mikhail. Hij zou het waarschijnlijk niet waarderen als zij nu ging praten. Zo goed kende ze hem niet, maar ze kende wel een paar algemene regels die in ieder geval voor haar zouden gelden. Tenminste dat dacht ze. Ze keek gespannen toe naar wat er allemaal gebeurde en moest moeite doen om zich niet boos te maken. Wat dacht zij dat ze aan het doen waren? En waarom wilde ze dat stoppen? Eindelijk zag ze een herkenningspunt in de vrouw toen ze haar blijkbaar wist te herinneren. ‘Inderdaad. Leuk je weer te ontmoeten Dalawa.’ Zei ze zacht, maar wel verstaanbaar. Op de volgende woorden lachte ze zacht. Hoezo was dit geen plaats voor haar? Ze kon toch overal zijn waar ze wilde zijn? Ze sloeg haar handen over elkaar en keek kalm naar Dalawa.

Dalawa luisterde naar de verklaringen van Kyra en keek haar fronsend aan. "Dít is niet zomaar een plek" en ze keek naar de tempel, het was haar geliefde tempel. Bella keek naar de houding van Kyra, het straalde koppigheid uit. Dalawa had gezien dat Kyra wachtte tot Mikhail iets zou zeggen, maar daar zou ze niet op wachten. Ze wilde nu even weten wat deze mensen bij háár tempel deden. Met haar hand op haar fluit, die om haar nek hing, ging Dalawa met een gespande houding staan, ookal probeerde ze kalmte uit te stralen. Ze moest koste wat kost haar tempel verdedigen, maar een ding was Dalawa vergeten. Als ze haar tempel hadden gevonden, gingen ze zeker op zoek naar de andere. Waar waren Foor,Tatlo en Isa als je ze nodig had. De vuisten die Dalawa eerder had gevormd hingen nu als slappe handen langs haar middel, een hand op haar fluit. Langzaam maar zeker liep ze vooruit naar haar tempel, met een lichte aanraking gleed ze met haar vinger naar een van de muren van de tempel. Ze voelde het mos, de lianen en alle andere kleine exotische plantjes. Ze voelde zich met de tempel verbonden. Dalawa liep over de vallen, zonder dat er iets gebeurde. De vallen gingen niet af omdat Dalawa hier hóórde te zijn, alleen Dalawa kon veilig haar tempel in en uit lopen, dat kon ze niet bij de andere tempels. Met haar vingers streek ze verder langs de muren, langs de pilaren en naar de deur. Dalawa bleef even stilstaan, hier door deze deur was ze laatst naar buiten gekomen. Dalawa kwam weer in beweging, ze mocht niet laten weten waar de deur was als Mikhail en Kyra dat nog niet wisten. Bij een pilaar draaide Dalawa zich om, haar ogen keken in die van Mikhail. Ze keek hem aan alsof ze in zijn ziel kon kijken. Ze zocht contact met Mikhail. Deze blik zou ze Kyra straks ook geven, maar ze moest zich eerst even op Mikhail richten.

"Mijn plan was om hier een dag of twee te vertoeven. Althans ik, je hoeft zelf niets verplicht te voelen in dit opzicht..." sprak hij. "De Black Dragon mag alles behalve de tempel binnen komen..." sprak hij. "Daarbij weet ik niet zeker of Dalawa al uit haar stuk is vrij gekomen..." sprak hij kalm. Hij had zonder het zelf te weten Dalawa al ontmoet maar ze had een andere naam gegeven. Mikhail zelf keek naar het meisje dat er aan kwam lopen en nogal boos keek. "Wat wij hier doen, dame, dat is iets wat......." ineens stopte hij toen Kyra haar naam zei. Het bleek, Dalawa te zijn! Mikhail slikte zijn laatste woorden in. "Mijn verontschuldigen. Daarbij, nee ik stop hier even niet mee..." sprak hij bot en eigenwijs. "Dalawa, ik ben aan het kijken waar de vallen zitten, niet om ze te ontlopen en jou tandwiel te bemachtigen..." sprak hij bars. "Ik zoek de vallen om ze eventueel tegen de Black Dragon te gebruiken, mochten ze hier komen...." sprak hij kalm. Hij had gemerkt dat Kyra zich afzijdig hield van het gesprek dat ze het woord over liet aan hem. Voor hem een respectvol teken. Maar Mikhail was alles behalve strict, hij vond het geen ramp als ze opkwam voor de groep. Ieder lid was er een en bezat een plek om de groep te verdedigen wanneer ze dat nodig achtte. Mikhail keek naar Dalawa. Mikhail draaide zijn rug naar Dalawa en keek even naar de tempel. "Daarbij is het zonde om deze tempel binnen te dringen..." sprak hij kalm. Hij draaide zich om en keek recht in de ogen van Dalawa, een naar gevoel maakte zich daarna meester van hem. Hij slikte even. Wat was ze aan het doen? Mikhail's voorgevoel liet zijn hand naar zijn fluit opzijn heup gaan. Keek strak naar Dalawa en leek wat gespanner te staan dan daarvoor.

Dalawa bleef Mikhail aankijken, ze had hem bereikt. Haar gedachten gingen super snel alles verbergen wat hij niet mocht weten. Mikhail zei de stem van Dalawa in zijn hoofd. Luister naar me, en doe dit niet. Het beste is als niemand weet waar de vallen zitten. Tenminste, ik laat het niet toe. Dalawa klonk streng, maar keek met lieve en wijze ogen naar Mikhail. Haar ziel leek wel eeuwen oud. Stilletjes opende Dalawa's mond om ook Kyra haar boodschap te laten horen. "Ik zal niet toelaten dat jullie alle vallen ontmaskeren, jullie kunnen het in jullie voordeel gebruiken en misschien bedenken jullie je en pakken de Gear. En dát kan ik niet toelaten." Dalawa pakte haar fluit vast en greep erin, haar ogen lichtte op en haar haren vlogen wild in het rond, terwijl er bijna geen wind was door de bomen die dicht op elkaar stonden. Dalawa kwam een stukje van de grond en haar fluit begon te stralen, het licht werd steeds feller en feller. Op een gegeven moment was het zo fel, dat als je keek dat je blind werd. Een paar tellen later was het licht weer gedimd en stond Dalawa weer op de grond. Een enorm gepanserd monster stond achter haar, het had een scherpe bijl. De ogen van het monster was een lichtbundel met vooral veel paarse gloed en een beetje wit. Dít was Dalawa's Fight Guardian. Hij vocht voor haar en Dalawa vocht met hem mee. Even keek Dalawa achterom en ze keek naar haar monster. Een lage stem klonk, het was Dalawa's Fight Guardian. "Wat moet ik voor u doen?" Dalawa zei niks, maar hij had haar boodschap al begrepen. Dalawa zou pas vechten als het niet anders kon, ze wilde liever niet vechten maar ze kon nu niet alles opgeven. Ze zou Mikhail wel willen vertrouwen, maar ze kende hem nog niet zo goed. "Mikhail, alsjeblieft." Zei Dalawa, "Ik wil liever ook niet vechten, maar ik moet De Gear beschermen. Anders is álles voor niets geweest." Haar stem stokte. Stilletjes bleef ze even zo staan, wachtend op Mikhail's of Kyra's reactie. Het enige wat te horen was was het bloedstollende gehijg van haar Guardian. Ze had hem deze vorm gegeven omdat ze haar tegenstanders angst zou moeten inpalmen, anders zouden ze misschien niet luisteren. Ze had namelijk ook iets anders als vorm kunnen nemen, een vos of een draak met vleugels. Dalawa keek weer naar Mikhail, ze wilde luisteren naar wat hij te zeggen had.

Mikhail zijn ogen gingen naar Dalawa. "De vallen buiten de tempel zullen duidelijk worden, in de tempel, zal voor mij een mysterie blijven...." sprak hij strak en niet ingaand op de woorden van Dalawa. Hij wilde koste wat kost deze strategie bewaren. Zijn ogen strak naar Dalawa. Toen ze haar fluit greep liep Mikhail een paar passen en greep één van de fluiten aan zijn heup. Hij wilde een deuntje spelen die de andere geluid zou dwarsbomen. Echter kwam er geen geluid van Dalawa. Mikhail stopte en keek met zijn fluit aan zijn mond strak naar wat er gebeurde. Terwijl het felle licht nog bezig was greep hij nog de pols van Kyra en trok haar achter een pilaar. Wie weet wat voor aanval zou kunnen plaatsvinden. Hij voelde dat het contact met de mieren verdween. Deze waren verschroeid doordat ze zo klein waren en het licht goed brandde. Mikhail zag dat het minder werd. De zware stem deed hem pas zijn ogen openen en hem om de pilaar heen kijken. Gelijk terok hij terug. "Kyra, ik denk dat ze serieus is..." sprak hij even droog. Hij wist echter geen spatje angst te ontdekken. Maar Mikhail was Mikhail niet als hij niet eigenwijs was. Hij sloot zijn ogen en opende ze ineens. Hij rende naar een andere pilaar. Rende er verticaal tegenop. Zette zich af en schoot naar Dalawa. Hij greep een uitstulping van het harnas vast en remde zich ruw af. Naast Dalawa keek hij haar strak aan. "Ik sta aan je zijde, ik wil koste wat kost voorkomen dat de tandwiel in die tempel blijft. Als je mij als indringer ziet. Moet je nog veel leren over de huidige geloven, Dalawa..." sprak hij nu streng en met een lichte minachting in haar ondertoon. Niet veel later sprong hij naar beneden. Landde keurig op zijn voeten met een wat luidere klap en keek omhoog. "Ik ben niet van plan te vertrekken voor de komende twee dagen. Ik wil de Black Dragon maar wat graag hier weg houden. "Als je er problemen mee hebt, dan laat ik dat bij jou. Ik was nooit van plan de tempel te openen en zal het ook nooit doen..." sprak hij kalm.

Dalawa merkte dat Mikhail niet van plan was om te luisteren, ze had eigenlijk ook niet anders verwacht. "Goed" zei Dalawa, "Je mag hier voor 2 dagen blijven, mits met mijn toezicht." ze keek naar de tempel, "Ík zal je vertellen wat je moet weten, en wat je nog niet mág weten." Dalawa trok een serieus gezicht en keek Mikhail aan, "Je móét beloven dat je je aan je woord houd... anders..." Dalawa keek duister, ze hield er nooit van als mensen zich niet aan hun woord hielden. Ze vond dat ze dan gestraft mochten worden, en hoe! Dit was een van de mindere kanten van Dalawa, ze verzon de gekste maar tegerlijk ook de vervelendste dingen uit om mensen te pakken. "Jongeman," zei Dalawa nog op een reactie van Mikhail, "Ik weet genoeg over de tijd van nu, ik weet de gevaren en dat je voor sommige dingen níemand kan vertrouwen" ze keek naar de grond, want deze fout had ze al is een keer gemaakt. "Mikhail, ik vertrouw je en geef me je hulp en mijn woord, maar oh wee als jij mijn vertrouwen beschaamd" en ze keek naar haar Guardian. Hij stond er nu wat onhandig bij, maar met nog wel de krachtige uitstraling zoals altijd. Een klein knikje volgde en het monster verdween en een klein lichtbundeltje vormde zich. Het lichtbundeltje vloog naar Dalawa's fluit en even later was er niets meer van te zien. Alleen twee grote immense voetafdrukken op de grond. Even was het stil, Dalawa wist niks om nog aan haar speech toe te voegen, alles was nu wel duidelijk. "Oke, waar zal ik beginnen?" zei ze na een lange tijd, starend keek ze naar de tempel. Ze kende het hier zo goed, maar het leek alsof ze al een eeuwigheid hier niet was geweest. Ze had het een beetje gemist, tot Dalawa's grote verbazing nog wel. Ze had het namelijk vrésélijk gevonden toen ze hier in opgesloten werd, ze had het alleen gedaan om Isa niet teleurgesteld te maken. Wat voor altijd zou zijn werd uiteindelijk 100 jaar, en niemand wist waarom. Het enige wat Dalawa nu wilde was Isa, Tatlo en Foor weer is te zien. Ze miste ze. Een kleine traan viel over de wang van Dalawa, het was haar familie, haar vrienden en misschien zag ze ze nooit meer terug. Dalawa deed een paar stappen naar de tempel, haar hand op de tempel gelegd. "Ik zou jullie de eerste hal van de tempel kunnen laten zien, dan weten jullie wat je moet doen als het zover zou kunnen komen." Een vogel vloog langs en ging op de tempel zitten, hij begon vrolijk te fluiten. Een kleine glimlach vormde zich op Dalawa's gezicht, er waren tenminste nog mensen en dieren gelukkig op deze aarde. Dalawa kwam bij een muur aan die helemaal begroeid was met mos en andere planten. Voorzichtig krabde ze een stukje weg en verscheen een gat. Dalawa stak haar hand erin en mompelde een paar woorden, met haar krachten opende ze de deur en even gaf ze weer licht, samen met haar fluit. De tempel opende met een luid gekraak en er ontstond een opening. "Als jullie nog iets willen zien, kom dan." Dalawa ging in de opening staan en keek achterom, ze wist dat ze nu een risico nam, maar het moest. Ze wist dat Mikhail niet weg zou gaan voordat hij wist wat hij nodig had, en misschien ontdekte hij zelf dingen die hij niet mocht weten. Dit was het verstandigste, dacht Dalawa in zichzelf. Ookal geloofde ze het zelf ook niet echt.

{omg. volgens mij komt dit omdat het vakantie is. AHHHHH. <3}