Onverwacht

Ondersteboven hing Mauromír aan één van de uitstekende gevels van een reusachtig kerkachtig gebouw dat over de Deep Abyss uitkeek. Haast als een salamander; met zijn klauwen leek het alsof hij vastgeplakt zat aan het steen en had hij er geen enkele moeite mee zich vast te blijven haken. Zijn lange witte haren hingen recht naar beneden, hoewel er een aantal lokken achter zijn spitse vleermuisachtige oren bleven hangen. Het voetstuk waar hij over een niet al te korte tijd weer terug op moest staan om zijn stenen gedaante weer aan te nemen bij zonsopgang bevond zich op de gevel boven hem. Kort spreidde hij zijn meterslange vleugels uit toen hij zich daarna liet vallen en in een kwartslag weer recht in de lucht hing. Bijna geruisloos maakte hij een kalme landing op de gevel en vouwde zijn vleugels in door de kleine klauwtjes aan het hoogste punt waar zijn vleugels zich bogen op zijn schouders te leggen. Voorzichtig schuifelde hij wat naar voren zodat hij nu op het puntje van de gevel gehurkt zat - in een gekromde houding zoals gewoonlijk.

Triest keken zijn felgroene ogen uit over het uitzicht, maar waren vooral gericht op de horizon. Daar was al een vaag roodachtig streepje te zien. De sterren aan de donkere hemel begonnen ook steeds meer te vervagen. Het zou niet lang meer duren of de vloek zou hem opnieuw na zoveel malen gevangen houden voor de dag. In zijn blik was leed en onbegrip te zien. Hij wist niet hoe lang hij dit nog aankon. Dag in dag uit in eenzaamheid. Ylis was niet meer, hij geloofde dat het nog steeds door zijn eigen domme fout kwam. Als hij beter op haar gelet had, had het niet kunnen gebeuren. In gedachten verzonken zakte Mauromír neer op zijn gekrome achterpoten, die de structuur hadden van hondenpoten, en krulde zijn lange hagedisachtige staart om zijn poten. Zijn kop hing naar beneden, nadenkend over alle zonden die hij in zijn leven begaan had om dit te verdienen. Als gebeten door een mug richtte Mauromír zich na een tijd in een ruk op bij het horen van een zacht geluid dat de stilte verbrak. Zijn kop draaide zich in de richting waar het vandaan kwam. Daar, op de gevel achter hem, stond een gedaante gehuld in de duisternis, waardoor hij niet kon zien wie of wat het was. Niemand kwam ooit op dit oude gebouw, jaren was hij alleen geweest. Schichtig kroop Mauromír meer richting de punt tot hij niet verder kon, zijn blik niet afwendend van het donkere gestalte.

Met een razende, onmenselijke snelheid rende Dalsk tussen de bomen door. Hij had een productieve nacht achter de rug. Maar het werd al snel dag. Dat betekende voor hem een plaats zoeken om te slapen. En omdat hij de laatste paar dagen telkens gewekt werd halverwege zijn welverdiende dagrust, had hij besloten om nu een plek op te zoeken waar hij absoluut niet gestoord zou worden. Een goede, donkere plek. De schaduw was gewoon niet donker genoeg meer. Het ergste aan de dag vond Dalsk dat hij de helft van zijn krachten kwijtraakte. Dalsk zette zijn voeten dwars en hield halt toen hij het donkere geraamte van een hoog gebouw zag oprijzen wat hij nog het meeste met een kerk kon associëren. Dat zou de perfecte plek zijn om een heerlijk dagje te slapen. De belofte aan een dag ongestoord rusten klonk te mooi om waar te zijn. Dalsk liep naar de muur van het gebouw en zocht naar groeven in de stenen. De deur zou wel dicht zijn. Daarbij zag dit gebouw eruit alsof het al heel lang niet meer gebruikt werd. Dalsk wou het risico niet nemen de deur in te slaan en iets kapot te maken wat niet de bedoeling was. Het leek hem het veiligste om eerst naar boven te klimmen en vanaf daar te kijken of hij in de klokkentoren terecht kon. Hij trok de band van zijn tas strakker om zijn schouder en begon te klimmen. Hij zette zijn scherpe nagels in de groeven en sloeg zijn staart om uitstekende punten zodat hij altijd houvast had. Hij slingerde zichzelf op gevel van het gebouw en bleef even op een knie zitten. Zijn ijzige blauwe blik was gericht op de horizon. Hij had minder tijd dan hij had gedacht. De zon kwam al op.

Als versteend bleef Mauromír zitten, nietwetend wat te doen. Zijn ingevouwen vleugels spanden zich aan en drukten zich strak tegen zijn rug, zijn klauwen die hij om de rand van de gevel geklemd had kromden zich zodat zijn scherpe nagels zich krampachtig in het steen boorden. Zijn ogen waren ook wat vergroot en staarden als blikkerende smaragden naar het gestalte daar op de gevel. Hij of zij had ijzig blauwe ogen, die - net zoals hij jarenlang enkel kon doen - strak op de horizon waren gericht. Anders had hij ook niet kunnen doen; te ver van zijn voetstuk af gaan bracht een te groot risico met zich mee. Het was het veiligst om heel de nacht maar dicht bij dit gebouw te blijven zolang hij nog gebonden was aan de vloek.

Zijn blik werd even van de persoon onttrokken en zijn aandacht vestigde Mauromír voor een kort moment op de horizon. Als een rijzende hete oranje bal kwam daar al langzaam de zon tevoorschijn om een nieuwe dag aan te kondigen. De paniek groeide toen hij daarna met verwoede rukken van zijn kop van de zon, naar zijn voetstuk op de gevel, naar de persoon en vervolgens weer terug naar de zon schoot. Hij durfde niet dichterbij te komen, wilde zich liever ook niet in levende lijve aan een menselijk ras laten zien - als het dan ook een menselijk ras was. Maar de tijd drong en hij kon hier ook niet blijven zitten. Zonder zijn voetstuk viel hij als stenen beeld om en had hij kans om hetzelfde einde te ondergaan als Ylis. Zo wilde hij niet eindigen. Als hij stierf, dan wenste hij dat dat in zijn menselijke gedaante zou gebeuren.

Mauromír trok het niet langer; in paniek spreidde zijn langs vleugels zich in een snelle beweging en steeg hij wild klapwiekend op. Hij zou nu ongetwijfeld wel gezien worden, maar dat maakte niet uit als hij zich binnen nu en een paar minuten een perfecte vermomming zou verschaffen als stenen beeld op één van de hoogste gevels waar je je eigen leven voor moest riskeren om erbij te kunnen komen. Maar een grote scheur in zijn vleugel, die in zijn stenen gedaante als een barst te zien was, ontnam hem de kans om zo snel mogelijk weg te komen. Met zijn klauwen schrapend over de stenen en wild slaand met zowel zijn goede als verwondde vleugel, deed Mauromír een poging zich goed vast te klauwen aan het gebouw zoals hij wel vaker deed. Het was nu alleen zo dat zijn paniek groter was dan zijn verstand.

Dalsk wou net een plekje gaan zoeken waar hij kon gaan uitrusten toen hij ineens vanuit zijn ooghoeken iets zag bewegen. Hij bleef ingespannen naar de donkere schim staren. Hij zou zweren dat hij daar iets had zien bewegen maar het schimmige iets stond versteend. Voor de zekerheid wikkelde Dalsk strak zijn staart om zijn middel en drukte hij zijn oren plat tegen zijn hoofd zodat ze onder zijn haar verborgen bleven. Op zijn klauw achtige handen na zag hij er nu redelijk menselijk uit.
En ineens zag hij het weer. En dit keer duidelijk dan hij had kunnen hopen. Hij zag dat iets zijn vleugels spreidde en klapwiekend op probeerde te stijgen. Maar eveneens merkte Dalsk op, na even ingespannen te hebben gekeken, dat het vliegende figuur een scheur had in zijn vleugel. Nu was de held uithangen niet bepaald de aard van Dalsk, maar er was geen twijfel over mogelijk dat deze schim ook een wezen was. En voor andere wezens moest je toch opkomen? Het waren een soort lotgenoten.
Dalsk aarzelde niet langer en zette zichzelf in beweging terwijl zijn oren fier omhoog kwamen en zijn staart zich rond zijn middel bevrijdde. Die laatste mocht hij nog wel eens nodig hebben. Dalsk sprong behendig naar de rand en greep zichzelf vast aan alles wat hem ook maar houvast kon bieden. Uiteindelijk wikkelde hij zijn staart om de pols van het wezen en zag Dalsk dat het een soort levende waterspuwer was. Hoewel hij er geen kende, had hij ooit over een vloek gelezen die iemand in een waterspuwer kon veranderen. Hij wist er niet veel van maar 's nachts zou de waterspuwer tot leven kunnen komen. De enige reden waarom Dalsk dit wist was omdat hij een leider van de Black Dragon was. Hij had wel eens een oud verslag gevonden hierover.
Dalsk' blik zocht de rand van het gebouw af. Hier ergens moest het voetstuk staan van die waterspuwer. Hij zou er vast niet ver uit de buurt blijven op zo'n laat tijdstip. Dat zou zijn dood betekenen. Hij had hem net gevonden toen Dalsk voelde dat zijn staart grip begon te verliezen. Hij keek naar beneden. 'Ik kan je helpen om naar boven te komen, maar ik ben niet sterk genoeg om je alleen te tillen. Je moet met me meewerken als je dit wilt overleven,' sprak hij enkel. Zonder op antwoord te wachten greep Dalsk het wezen bij zijn pols en wikkelde de staart nu om zijn middel terwijl hij hem mee naar het voetstuk sleepte. Het ging in elk geval sneller dan wanneer de waterspuwer alleen naar boven had moeten klimmen in de paniekerige staat waarin hij zich nu verkeerde.
Uiteindelijk bereikte Dalsk doel. Hij sleepte het laatste stukje met veel moeite en liet de waterspuwer pas los toen hij zeker wist dat ze echt boven waren. Een korte blik vertelde hem dat hij nu ook het duister moest opzoeken. De dageraad was het allerergste. Het licht van de zon op zo'n moment was zo sterk tegenover zijn nacht en maan krachten dat hij die paar minuten niet in direct zonlicht door kon brengen. Snel dook Dalsk achter een stapel stenen in de schaduw, schoot zijn vest aan en trok de capuchon tot ver over zijn ogen waarna hij zich oprolde tot een kleine bal.

Mauromír had zich verder niet bekommerd om de persoon en diens aard; hij had de grootste moeite zich vast te blijven haken aan het steile gebouw en zich weer terug omhoog te werken naar de gevel waar hij zojuist nog op zat. Met een ruk schoot zijn kop omhoog toen zijn wilde pogingen om zichzelf weer in veiligheid te brengen ruw afgekapt werden doordat iets of iemand zijn pols beetgreep. Zijn groene felle ogen staarden recht in de ijzig blauwe ogen die hij eerder had gezien. Een mens?
Nee - het was wel overduidelijk een man met menselijke trekken, maar de oren die tussen zijn lokken doorstaken en de staart die zich om zijn pols gekruld had waren directe aantoningen dat de persoon net als hij onder de wezens viel. Als een schuw en angstig wild dier dat voor zijn eigen bestwil gevangen werd bleef Mauromír naar hem opkijken, half gefascineerd door zijn verschijning. Dat was ook niet vreemd als je je bedacht dat hij in geen tijden iemand anders behalve zijn eigen schaduw gezien had. Zelfs zichzelf had hij sinds zijn vervloeking niet kunnen bekijken - behalve de wateroppervlakte van de Deep Abyss was hier geen enkele spiegel te bekennen.

Ondanks de onverwachte reddingsactie voelde Mauromír zijn hart nog steeds wild tegen zijn borstkas bonken terwijl hij zich aan zijn lange klauwachtige arm mee liet sleuren door de man met de staart. Zijn goede vleugel sloeg al een heel stuk langzamer om toch nog te blijven zweven - zijn gewicht zou anders veel te zwaar zijn. Ook hij voelde de grip van de staart verslappen. Onbedoeld stevig greep zijn geklauwde hand het uiteinde van de staart stevig beet en kneep die uit angst om te vallen, midden in zijn val in steen te veranderen en tegen de grond te pletter te slaan, hard tussen zijn vingers. Nog steeds in paniek keek Mauromír weer naar de man op toen deze tot hem sprak. Iemand die tegen hem sprak, hoe lang was het wel niet geleden sinds hij dat voor het laatst gehoord had?
Op het wijzelijke verzoek van de man sloeg hij uit alle macht met zijn vleugels - ook met zijn minder stabiele vleugel. Het duurde gelukkig niet lang of ze hadden de gevel bereikt.

Nog totaal ontzet, beverig en met stomheid geslagen door dit hele gebeuren liet Mauromír zich ook met behulp van zijn eigen klapwiekende vleugels weer terug op veilige grond trekken. Althans, voor hem vormde het de veilige thuisbasis. Hier, bij zijn voetstuk.
Hij vouwde zijn vleugels traag in terwijl hij met nog licht op en neer verende borst en schouders langzaam langs de platte stenen verhoging liep en zijn klauw er even overheen liet gaan. Zijn lange nagels krasten daarbij zacht over het steen. Zwijgend richtte hij zijn kop vervolgens naar de horizon op - het was tijd. Nog enkele keren draaide zijn kop naar links en rechts, hij blikte zelfs even naar boven. Maar de man die hem gered had kon hij nergens meer vinden. Achteruit schuifelde Mauromír op zijn voetstuk, zodat hij in ieder geval al veilig stond. Zijn klauw verdween even in een klein buidelzakje dat aan zijn broek hing, het enige kledingstuk dat hij droeg omdat al het andere toch alleen maar zou scheuren, en graaide er even kort in. Terwijl zijn schaduw zich langzaam over de gevel steeds verder uitstrekte bij het licht van de opkomende zon, haalde Mauromír zijn klauw weer tevoorschijn en strekte die met iets dat fel schitterde voor zich uit op het moment dat hij versteende. De blik in zijn ogen werd doods, net als zijn hele houding - de barst in zijn minder effectieve vleugel was nu duidelijk te zien. Het enige wat niet was versteend was een grote robijnachtige edelsteen in zijn uitgestrekte klauw, een geschenk aan zijn redder.

Dalsk zat nog steeds in elkaar gedoken in de schaduw van zijn stenen toevlucht. Vanonder de rand van zijn capuchon keek hij naar het licht dat zich langzaam steeds verder verspreidde. Nog even en het ergste was voorbij, dan kon hij gaan kijken wat er van de waterspuwer terecht was gekomen. Hij had niks naar beneden horen vallen dus hoopte Dalsk maar dat zijn inspanningen nu niet voor niks geweest waren. Hij pakte even zijn staart die nu een beetje slap in zijn hand hing. Hij wreef er even zachtjes over. De waterspuwer had er hard in geknepen toen zijn staart bijna was weggegleden. En Dalsk voelde de kloppende pijn nog steeds.
Toen de zon al een paar minuten op was, stond Dalsk voorzichtig op. Hij liet de capuchon de helft van zijn gezicht bedekken zodat hij wat minder last had van het zonlicht. Tot zijn opluchting zag hij dat de waterspuwer gewoon in een standbeeld was veranderd. Dalsk onderdrukte een langgerekte geeuw. Hij besefte zich nu pas hoe moe hij eigenlijk wel niet was. Nu dit voorbij was kon hij zelf ook gaan slapen. Maar voordat hij zich omdraaide zag hij iets glinsteren bij de versteende waterspuwer. Voorzichtig liep hij ernaartoe. Het was een soort robijn die fel lag te schitteren in de versteende klauw van de waterspuwer. Voorzichtig pakte Dalsk met zijn lange, slanke vingers de edelsteen vast en draaide hem om in zijn handen. Hij was er vrijwel zeker van dat die steen voor hem was. Maar met zekerheid durfde hij het niet te zeggen. Hij wou er verder ook niet over nadenken. Het was laat, en Dalsk wou slapen. Hij had hierna nog een hele nacht om uit te vogelen of het wel voor hem was. Hij kon het dan ook vragen omdat de waterspuwer dan waarschijnlijk ook wakker was geworden. Maar voor nu draaide Dalsk zich om en speurde de de omgeving af naar een opening om het gebouwd in de komen. Een groot gat in de vloer bood hem die mogelijkheid. Soepel sprong hij naar beneden en liep naar het donkerste hoekje. Daar legde hij zijn tas die hij de hele nacht om zijn schouder had gehad op de grond en trok zijn donkerblauwe vest uit. Die legde hij onder zijn hoofd waarna hij snel in een diepe slaap verzonk. Hij hoopte vandaag wel in één keer door te kunnen slapen tot de nacht zou vallen.

In zijn versteende houding kon hij enkel nog horen en zien, verder kon Mauromír geen spier bewegen. De stralen van de zon kropen over zijn vleugels, zijn kop en zijn bovenlichaam - alsof hij als een soort god omringd werd door oranje-achtige lichtstralen. Maar een god was hij alles behalve, evenals dat hij niet veel terug kon doen omdat hij nu eenmaal niet veel bezat. Leeg staarden zijn stenen ogen naar de man die plotseling weer verscheen na een paar enkele minuten. Hij had een kap op die de helft van zijn gezicht bedekte, alsof het zonlicht anders zijn oogkassen uit zou branden. Voorzichtig liep de man naar hem toe, en even kwam de treurige gedachte in hem op dat hij bang voor hem kon zijn. Jammer en onnodig, hij deed nog geen vlieg kwaad. Althans, niet als je het er niet zelf naar maakte. Zijn versteende ogen konden zich niet in hun kassen bewegen; hij kon enkel staren naar het punt waar hij op het ogenblik van verstening naar gekeken had. In dit geval was dat de fel schitterende edelsteen in zijn klauw. In doodse stilte keek Mauromír toe hoe de man het tussen zijn vingers nam en de edelsteen bekeek. Als zijn ogen in normale staat waren geweest zou er een blik van hoop en aanmoediging in te zien zijn, ter aanleiding dat de man het aan moest nemen. Maar kennelijk nam hij het nog niet aan, tot zijn grootste teleurstelling. De man draaide zich om en liep weg om vervolgens het gebouw binnen te verdwijnen. Dat was het laatste wat hij zag voor hij wegzakte in een diepe slaap.

(Ik spoel wel efkes door anders kunnen we niet veel)

Na zonsondergang, direct nadat de laatste stralen vervaagden, verbraken zachte geluiden van scheuren die zich dieper in steen werkten de avondgeluiden. Kleine scheurtjes liepen over het standbeeld, tot er stukken begonnen af te brokkelen en er steeds meer echte delen van Mauromír tevoorschijn kwamen. Eerst zijn vleugels, daarna werkte het zich door tot aan zijn armen, zijn onderlichaam volgde, ten slotte gevolgd door zijn staart en gezicht. Even bleef hij staan in dezelfde houding zoals hij al de hele dag had gestaan. Niet lang daarna strekte Mauromír kort zijn stijve ledematen onder het geknak van botten die vastzaten. Zijn vleugels strekte hij even uit door ze een keer uit te klappen en ze daarna weer in te vouwen. De levendige blik in zijn groene ogen werd meteen weer triest toen hij de onaangetaste robijnachtige edelsteen in zijn klauw zag. Langzaam liet hij zijn klauwachtige arm zakken en legde de edelsteen voor zich op de grond. Terwijl zijn blik langs het gebouw schoot om enig spoor van de man met de staart en de blauwe ogen op te pikken, schoof hij de edelsteen met een klauw zacht verder van zich af.

(Dat was wel de bedoeling want overdag kan ik ook maar bar weinig xD)

Loom opende Dalsk zijn ogen. Eerst moest hij een beetje wennen aan het duister maar al gauw wist hij weer waar hij zich bevond. Hij ging overeind zitten en rekte zich uit. Zelfs zijn staart rekte zich uit. Hij kraakte een paar botten en stond toen op. Het was heerlijk eens een dag door te slapen zonder door onzinnigheden gewekt te worden. Dalsk stond op en trok zijn vest weer aan waarna hij vervolgens zijn tas pakte en de band schuin voor zijn borstkas liet lopen. Hij liep terug naar het gat waar het maanlicht doorheen scheen, zette zich af en sprong zodat hij net de rand vast kon pakken. Dalsk hees zichzelf op en ging op de rand zitten. Hij zag direct de donkere schaduw van de waterspuwer. Kennelijk zat hij er nog maar was wel al weer levend. Of Dalsk magie moest hem nu zelf teveel zijn geworden als zijn eigen illusies hem voor de gek gingen houden. 'Zo te zien ben jij ook weer wakker,' sprak hij kalm terwijl hij opstond. Hij liep naar de gevel en klom overheen om weer naar beneden te gaan. 'Nog mijn excuses als het mijn schuld was dat je het vanmorgen bijna niet haalde,' verontschuldigde hij zich nog waarna hij met soepele bewegingen aan zijn klim naar beneden begon. Naar beneden ging een stuk sneller dan omhoog. Misschien kwam dat meer omdat hij nu ongeveer wist waar hij zijn voeten neer moest zetten.