Heerlijk Zwemmen.

Met harde plons was Bella in het verfrissende water terecht gekomen, ze had zich kopje onder laten gaan en haar haar was nu in het water aan het golven. Zachtjes sloeg ze met haar staart in het water, en haar oortjes leken dun en miezerig omdat ze nat waren. Bella had haar kleren uitgedaan, behalve haar onderbroek. Ze kon toch niet zomaar naakt gaan zwemmen? Af en toe keek Bella naar de zijkant, haar kleren hingen daar nog rustig aan de boom. Ze snapte ook niet waarom ze de hele tijd keek, maar het stelde haar gerust. Bella bewoog sierlijk door het water, op een ondiep stukje stopte ze even en maakte ze haar gezicht schoon. Toen ze naar het water omzich heen keek had ze niet door gehad hoe vies ze was geweest. Met een glimlach op haar gezicht, omdat ze nu schoon was, maakte ze nog een baantje van de kant tot de helft van het meer. Ze wilde niet het risico nemen om te ver te gaan, je wist nooit wat er zou gebeuren. Met kalme slagen bereikte Bella haar eindpunt, rustig draaide ze zich om. Haar ogen gefocust op haar kleren. Haar kleren lagen er rustig bij, haar t-shirt netjes opgevouwen met haar broek erboven op onder een boom. Haar spullen lagen er heel netjes bij, ze vond het fijn om het netjes te hebben. Anders raakte alles zo ongeordend en raakte ze verward. Na een paar minuten was Bella bij de kant aangekomen, rustig bleef ze bij het ondiepe staan. Schichtig keek ze om zich heen, niemand in de buurt dacht ze, snel als een bang hert rende ze uit het water. Ze ging op haar rug liggen, en liet zich opdrogen. Na een paar minuten kon ze haar kleren aantrekken, zonder dat die te nat werden en ging ze met haar rug tegen de boom aan zitten. Haar haar droop nog en ze streek het vanuit haar gezicht naar achteren. Uit haar tas haalde ze een kammetje, Bella begon sierlijk haar haren te kammen. Toen Bella dacht dat ze klaar was borg ze haar kammetje op en pakte ze haar spiegel. De spiegel was mooi versierd aan de achterkant en de zijkant. Het spiegeltje was eigenlijk Bella's kostbaarste bezit. Na een paar minuten naar zich zelf te hebben gestaart borg Bella haar spiegeltje weer op, ze begon toen om zich heen te kijken. Ze had eigenlijk veel geluk gehad vandaag, ze had heerlijk kunnen zwemmen en het zonnetje scheen lekker. Ze hoefde ook geen opdracht voor Dalsk of Mizore uit te voeren, op een van deze dagen had ze eigenlijk wel gewacht. Met een tevreden zucht sloot Bella haar ogen en vouwde ze haar armen achter haar hoofd. De wind speelde met grassprietjes die haar huid kriebbelde. Met een glimlach op haar gezicht ging ze liggen en verdween ze naar dromenland. Maar wat ze niet gezien had was dat er iemand achter een boom stond niet zo ver van Bella vandaan, hoelang stond die persoon daar al? Maar de belangrijkste vraag zou toch zijn, wat heeft die persoon allemaal gezien?

Raphael had vandaag eveneens vrij. Maar de vrije tijd gunde hij zichzelf niet. Nee zichzelf verbeteren, ontwikkelen was iets wat hij op die dagen deed. Haast hijgend stond hij met één oog gesloten tegenover een boom. De boom had wat geleden want er stonden al een paar gaten in. "Nog een keer..." mompelde hij nog steeds hijgend. Hij greep zijn pols vast. Richtte zijn hand naar de grond en zakte wat door zijn knieën. Elektriciteit vormde in zijn hand en zijn ogen richtte zich op de boom met gaten. Kalm ging hij recht staan en rende op de boom af. Hij rechtte zijn hand richting de boom en boorde zijn arm er doorheen. Hij trok hem er weer uit. Hij leunde tegen de boom en veegde wat zweetdruppels weg. "Nog een keertje..." mompelde hij moeizaam. Opnieuw zakte hij door zijn knieën. Greep zijn pols vast. De elektriciteit kwam wel maar haperde. Het hield op een gegeven moment op en Raphael zakte door zijn knieën. Hij hijgde uit. Het was voldoende van vandaag. Meer kon hij echt niet. Echter trok een luidde plons zijn aandacht. Het kwam vanuit het meer. Hij liep verder en stopte achter een boom. Ging met zijn rug er tegen aan staan. Hij zag kleren liggen. Netjes opgevouwen. Spik en span. Dat kon niemand anders zijn dan Bella. Zijn ogen gingen naar het meer. Hij zag dat Bella aan het zwemmen was. Dus dat deed zij wanneer ze geen opdracht had. Hij glimlachte. Zwemmen was ook niet verkeerd. Maar hij deed het dan om zijn spieren op de proef te stellen. Meestal niet voor de lol. Zijn ogen gingen naar haar toen ze ineens het water uit rende. Hij wendde zijn blik van Bella af. Niet wetend wat ze wel aan had. En nog belangrijker wat ze niet aan had. Hij keek naar voren. Zichzelf willen focussen op de boom voor hem. Hij mocht niet kijken. Dat was verkeerd. Toch vocht hij er tegen. Bella was echt niet de lelijkste lid. Zijn ogen sloten zich. Ineens hoorde hij voetstappen naderen. Bella ging tegen dezelfde boom aanzitten waar hij zich schuil hield. Hij slikte. Ze kamde momenteel haar haren maar dat zag Raphael niet. Hij wist dat als hij keek dat hij ontdekt werd. Na een tijdje hoorde hij niets meer. Hij vond het maar vreemd. Want ook Bella was amper geruisloos. Hij hoorde haar ademhaling nooit. Zo'n scherp gehoor had hij niet. Maar hij hoorde haar bewegingen meestal wel. Maar nu, was het stil. Hij keek voorzichting om de boom en zag haar liggen. Ogen gesloten, aangekleed en helemaal van deze wereld af. Hij glimlachte. Met kalme passen liep hij naar het rand van het meer en ging er zitten. Als ze wakker werd zou ze hem vast wel zien. Hij sloot zijn ogen en kalmeerde zijn ademhaling. Het hijgen was inmiddels over. Al zijn gedachten leken weg te spoelen als het water dat wegspoelde door een toilet die doorgetrokken werd. Een tevreden glimlach stond op zijn gezicht. Een klein briesje speelde met zijn haren. Wachtend tot hij opgemerkt zou worden door Bella.

Bella had geweldig gedroomd, nouja ze wist niet meer wat ze had gedroomd maar ze had heerlijk geslapen. Met een luidde geeuw werd ze wakker, ze strekte haar armen omhoog. Toen ze haar ogen open deed zag ze voor zich Raphael staan. Hij was rustig met het water aan het spelen, haar ogen gingen naar zijn haar toe en toen naar zijn handen. Hij had dus getraint, ze kon zien dat hij had gezweet en dat hij zijn vuisten te hard had laten werken. Met een vriendelijk gezicht ging Bella rechtop tegen de boom aan zitten, "zo" begon ze. Bella schoof met haar pink een haartje uit haar gezicht die nu perfect op zijn plek ging. Met haar groene-amandelvormige ogen keek ze nieuwsgierig naar Raphael, ze was wel benieuwd wat hij vandaag had gedaan. Ook al wist ze dat wel een beetje als ze naar hem keek, trainen trainen en nog eens trainen. Bella trainde ook wel afentoe, maar ze kon haar krachten wel redelijk goed en dat vond ze genoeg. Met een rechte rug pakte ze twee tomaatjes uit haar buidel, met een tevreden mini-kreun at ze de tomaten op. Mannn, wat had zij een honger gehad. Voorzichtig voelde ze aan haar haren, ze waren nu wel een beetje droog geweest. "Wat heb jij allemaal gedaan vandaag?" vroeg ze nadat ze het al honderd keer in haar gedachten had gezegd/gevraagd. Met een schuin hoofdje keek ze naar het water, het kreeg nu een gele en rode glinstering. De zon was onder aan het gaan, ze had nog 2 uur voordat het werkelijk gebeurde. Met een vrolijke glimlach pakte ze haar dolk en begon ze hem te slijpen tegen een steen, want tja dat moest ook gebeuren. Afwachtend op Raphael's antwoord deed ze een grassprietje in haar mond en sleep ze haar dolk. Haar haar werd door de wind alle kanten op geblazen, maar het bleef er leuk uitzien. Met een snelle beweging van haar hoofd wist ze een paar eigenwijze haren terug te sturen naar hun plek. Bella ging zich maar niet afvragen hoe lang Raphael hier al was en wat hij hier eigenlijk kwam doen, maar die laatste vraag kon ze eigenlijk niet stellen, hij mocht gaan en staan waar hij wilde.

Raphael zuchtte kort. Hij was teleurgesteld in zichzelf. Hij kon beter dan dat hij vandaag gedaan had. Hij hoorde iemand luidruchtig geeuwen. Onze schone slaapster is wakker geworden sprak hij in gedachten. Zijn ogen sloten zich kort en hij keek om toen hij haar hoorden begonnen. Zijn hoofd kwam over zijn schouder en keek naar Bella. Hij zag haar nog net genietend twee tomaatjes verorberen. Niet dat hij honger had. Iets wat hij weinig deed was eten. Vaak was het de vraag waar hij zijn energie vandaan haalde. Maar dat was een zorg voor anderen. Niet voor Raphael. Zijn ogen gingen weer naar het meer dat zich anders begon te kleuren. De zon ging onder. Het zou niet lang duren voor het helemaal onder de horizon verdween en het meer donkerblauw tot zelfs zwart gekleurd was. "Gewoon. Wat gerust en gewandeld..." sprak hij. Hij loog echter. "En een beetje gewerkt..." sprak hij. Maar zelfs de domste uit de black dragon zou zien dat hij zichzelf tot het uiterste gedreven had in het trainen. Zijn hand had nog een paar schaafwonden en zijn gezicht bevatte wat zwarte vegen van het zand. Zijn kleding was wat vochtig en gekreukt. En zijn haren zaten ook niet helemaal op hun plek. Maar toch had Raphael iets dat hem geen uiterlijk van een zwerver gaf. Wat kon hij zelf niet plaatsen. Mikhail zakte door zijn knieën. Vormde een kommetje met zijn handen en gooide wat water in zijn gezicht en wreef er even over. Zodat de vlekken verdwenen. Gooide wat water richting zijn haar en deed deze goed. De rest van de kleding, dat was later zorg. Zolang het je lichaam maar bedekte, dan was kleding voldoende.

Bella luisterde naar zijn wooren, en keek hem lachend aan. Ze kwam naar hem toe en pakte met een hand zijn wang beet, zachtjes bewoog ze het even. " Altijd zo bescheiden" zei ze bijna giechelend. Toen ze klaar was met hem 'knijpen' ging ze weer bij de boom zitten, het gras was nog warm. Heerlijk vond ze dat altijd, met een mini-glimlachje op haar gezicht ging ze met haar armen over elkaar zitten. Ze zag dat hij zijn haar even goed deed met water, pluspunt dacht ze inzich zelf. Met een schuin hoofd volgde ze zijn bewegingen, hij had erg hard getraint. Een beetje te hard vond ze. Bella wendde haar blik van Raphael af en begon wat gras uit de grond te trekken. Dat deed ze altijd als ze zich een beetje begon te vervelen. Met een zeer 'nonchalante' houding begon ze elk grasje omzich heen uit de grond te trekken en naast haar neer te leggen. Ze zou hier wel iets van maken, wat wist ze nog niet. Toen ze genoeg gras sprietjes had, liever gezegd, toen alles om haar heen leeg was en ze anders moest opstaan, pakte ze een buideltje en deed het gras er voorzichtig in. " Heb je honger?" vroeg Bella daarna, ze had net gezien dat ze nog wat appel en banaan over had, haar favoriete fruit. Met water in de mond pelde Bella de banaan en brak hem in stukken, met het halve banaantje in haar hand reek ze haar hand uit naar Raphael. Ze zou het eigenlijk niet pikken als hij het niet aan zou nemen, ze had met hem gedeeld. Hem! een mens! Met een bijna wanhopig gezicht reikte ze hem de banaan aan, zulke goede buikspieren had ze niet. Misschien moest ze maar trainen, misschien kon Raphael haar wel helpen. Hij ging toch altijd elke dag trainen. "He, Raph." zei Bella, "Kun jij vanavond nog trainen?" Bella's armen schoven naar beneden en ze leunde op haar handen langs haar heup. Bijna mompelend zei ze erachteraan "ik heb niks gedaan vandaag", eigenlijk moest ze zich kapot schamen, want ze had nog maar 2 krachten ontdekt en volgens mij had ze er nog een. Dalsk had haar een paar weken geleden de opdracht gegeven om die kracht uit te vinden, maar Bella was weer eens lui geweest zo als altijd. Bijna schamend keek ze Raphael aan, maar ze wilde niks laten merken. Ze liet nooi merken dat ze fout was, ookal wist ze dat zelf. Dat was de koppige en ook de eigenwijze kant van Bella. Maar ze zou zich er nooit voor schamen. Niet nu in ieder geval.

Raphael zijn ogen sloten zich kort op het moment dat Bella in zijn wang kneep en even zachtjes bewoog. Hij keek even verbaasd naar haar. "Ik bescheiden?" sprak hij en grinnikte. "Ik heb gewoon wat geoefend....niet veel maar toch..." sprak hij kalm en haalde zijn schouders op. Hij glimlachte en zag dat ze gras uit de grond trok. Zelf ging hij op een meter van haar af zitten tegen een andere boom en keek haar aan. Ineens hoorde hij haar vraag. Hij hoorde zijn maag rommelen en keek even weg. "Euh, nou ja honger niet. Maar ik waardeer het wel..." sprak hij toen hij de banaan aannam en een hap nam. De zoete smaak vulde zijn mond. En een banaan gaf je energie. Raphael richtte zijn blik op Bella en hoorde haar vraag aan. "Trainen? Vanavond?" sprak hij nadenkend. "Waarom ook niet..." sprak hij kalm. "Op wat voor manier, een vriendschappelijk gevecht?" sprak hij. "Je krachten leer je het beste kennen in een echte oefening..." sprak hij kalm. Hij was echter wel gedwongen om niet zijn elektriciteit volop te gebruiken. Ook dat zou gevaarlijke verwondingen achter kunnen laten voor Bella. Hij glimlachte en knikte. "Geef me de kans om me even op te frissen en wat te eten en dan zie ik je vanavond hier weer..." sprak hij kalm en knikte. Hij stond op en keek nog over zijn schouder. "Dan zie ik je zo wel weer.." sprak hij terwijl hij richting zijn schuilplaats rende om daar zich op te frissen voor vanavond.

[Raphael is terug na jou post... ^^]

Bella zag dat hij de banaan met genoegen at, hij had dus toch honger. "Ja, jij bent bescheiden" zei Bella met een glimlach en ze keek hem speels aan. De banaan-scmaak proefde Bella nog in haar mond, ze vond het heerlijk. Met kleine bewegingen likte ze haar lippen af en ind haar mond. Bella luisterde naar zijn vraag over hoe ze zouden trainen, " Maakt mij niet uit, vriendschappelijk gevecht of een oefening. Het is beiden wel handig" met een schuine blik keek ze naar haar dolk. Het was nooit echt handig geweest bij gevechten, misschien zou ze nu haar zwaarden kunnen gebruiken. Stilletjes staarde ze weer voor zich uit, " Ik zie je zo dan" bracht Bella nog toen ze Raphael zag wegrennen. Hij leek nogal enthiousiast, misschien een beetje te. Bella dacht dat ze een twinkeling in zijn ogen zag toen ze had gevraagd om te trainen. En Raphael ging zich opfrisen, dat deed hij bijna nooit. Bella besloot er niet iets achter te denken en zou gewoon blijven wachten. Zelf ging ze haar haren weer doen, ze zou niet onverzorgd daar gaan trainen. Ookal wist ze dat haar werk dan verpest zou worden. Met sierlijke bewegingen ging Bella haar haar weer kammen. Zachtjes, zonder dat ze het door had, begon ze er ook bij te zingen. Haar stem werd luider en luider en op een gegeven moment was ze helemaal in haar liedje verdwenen. Toen haar haar zijden zacht was en er geen enkele klit meer in zat bleef ze doorkammen. Ze was uitgerust, verzorgd en gevuld. Laat Raphael maar komen dacht ze in zichzelf.

Chaotisch liep hij door zijn grot. Van de ene hoek met zijn tandenborstel half in zijn mond hangend liep hij met diezelfde tandenborstel terug zijn haren kammend. Hij liep weer naar een andere hoek waar hij een hoopje kleding die schoon waren doorzocht. En daarna liep hij weer terug naar een klein plasje water. Hij friste zijn gezicht op en borg de borstel op. Hij rende naar de stapel kleding die hij uitgezocht had en bond zijn uitrusting weer op zijn rug. "Klaar..." mompelde hij. Daarna rende hij snel richting het meer.

In plaats van het witte losse gewaad dat een groot gedeelte van zijn borstkas bedekte en de rest ontbloote had hij nu een zwart shirt aan dat redelijk strak zat. Je zag duidelijk welke spieren hij had. Misschien iets wat hij onbewust had gedaan. Hij had een zwarte broek aan waarin hij makkelijk kon bewegen. Zijn ogen sloten zich en haalde diep adem. Hij hoorde gezang. Bella was weer aan het zingen. Hij sprong naar een tak en ging tegen de stam aan zitten. Luisterde naar haar zachte maar toch mooie stem. Legde zijn achterhoofd tegen de bast aan en keek naar de kroon van de boom. Hij wachtte af tot ze klaar was met zingen en haar haren kammen. En toen ze dat was glimlachte hij. "Prachtige stem als altijd..." zei hij ineens en glimlachte vriendelijk.

Bella hoorde zijn stem en draaide zich om. Ze keek Raphael aan, hij had een strak zwart t-shirt aan. Misschien iets té strak, Bella kon het niet laten om even naar zijn six-pack te kijken. Een rode gloed ging over haar wangen, ze bloosde. "Dankje" zei ze met een glimlach, en ze stond op. "Je hebt wel je best gedaan" zei ze daarna met een glimlach, ze keek naar zijn kleding en zijn gekamde haar. Ze rook ook een frisse geur, hij had vast zijn tanden gepoetst. Bella keek naar haar tas, "Gaan we hier oefenen? Of gaan we ergens anders heen?" Ze pakte een van haar wapens uit haar tas en stopte die in haar riem. Zo was het makkelijker te pakken of te vervoeren. Bella besloot dat ze gewoon hier konden oefenen en pakte haar duo-zwaarden. De wind speelde weer op en haar haar kwam in haar ogen, maar het boeide haar niet. Ze was nu serieus, haar rokje zwieberde naar achteren. Haar t-shirt niet, die was strak om haar lichaam. "Misschien komen we nog achter een kracht van me" een kleine glimlach kwam te voorschijn. Maar die verdween alweer snel, alleen haar ogen bleven speels staan. "Wel rustig aan doen hé?" zei ze plagend. Bella ging klaar staan en wachtte op Raphael. Hij had dan minder rust dan Bella, maar hij had veel meer kennis over trainen. Ze zou hem dan nu voor een keertje niet meer tegen spreken.

{het spijt me, maar ik ben erg inspiratiloos. als je er niet uitkomt, pm me maar, dan verander ik wel iets zodat je er wel op kan reageren.}

Mikhail liet zich van de tak glijden en had haar lichtelijk zien blozen. Hij grinnikte enkel. Een vijftal meter liep hij van haar vandaan. Draaide zich om en keek haar aan. "Mijn best?" vroeg hij kalm en grinnikte even. Misschien was het een onbewuste actie geweest. Meestal trainde hij alleen en hoefde hij niet te letten op anderen. Zijn ogen keken naar Bella en schudde zijn hoofd. "We blijven wel hier..." sprak hij kalm en knikte. Hij keek haar kalm aan. Zag dat ze terug keek. Hij zou eerst maar eens haar laten schrikken. Althans dat was zijn planning. Hij voelde de bries die met zijn haren speelde. Sloot kort zijn ogen. In een flits schoten ze open waarna ze niet meer gebruikelijk zwart maar felrood waren. Ze keek hem ook in de ogen, iets wat hem het succes van deze magie gaf.

Mikhail verdween uit tientallen bladeren en was niet meer te zien. Iets wat bij deze illusie hoorde. In een flits stond hij achter haar. Pakte haar schouder vast en draaide haar om. Greep met een hand naar haar keel waarna hij een andere hand opstak. Deze kreeg een lading energie in zich. Mikhail laadde het even op en trok zijn arm wat terug voor hij hem richting haar borstkas liet gaan. Maar vlak voor deze haar hart zou raken vervaagde het beeld.

Mikhail stond gewoon nog voor Bella, hij wist dat ze even niet zou begrijpen wat er plaats had gevonden. Zijn ogen werden weer zwart. Het was een illusie geweest waarin hij haar bijna levensgevaarlijk verwondde. Misschien niet de beste actie maar het zou haar misschien wat serieuzer maken dan dat ze werkelijk leek te zijn. Hij grijnsde licht. "Misschien even schrikken..." sprak hij grinnikend en knikte even. Daarna rende hij op haar af terwijl hij zijn zwaard uit de schede trok en deze naar achteren liet hangen voor de eventuele slag die hij zou uitvoeren.

Bella hoorde zijn woorden en kon haar lach niet inhouden, hij moest immers ook grinniken. Eigenlijk wist Bella niet waarom ze moest lachen, maar de lach van Raphael was erg aanstekelijk. Gelukkig kon Bella haar lach inhouden zodat ze niet voor gek stond en zag ze dat hij ook klaar stond om te beginnen. Als ze was gaan lachen was ze gaan tranen, en als ze ging tranen dan kon ze niks zien.
Bella zag dat Raphael's ogen rood werden, deze aanval kende ze, dat dacht ze tenminste.

Het beeld om Bella heen verandere In de eerst volgende seconden zag ze dat Raphael verdween en voelde ze dat hij opeens achter stond. Hij greep haar bij de keel en zijn andere hand opstak. Ze voelde een soort van energie, dat was toch zijn kracht?Net toen Bella zich om wilde draaien, zijn arm van haar keel los te maken, haar staart om zijn middel te draaien en hem onderuit te halen met haar benen viel de ilusie weg. Het beeld keerde weer langzaam terug.

Bella opende haar ogen, Raphael stond weer voor haar. Hij had haar gewoon misleid, Raphael grijnsde en Bella keek eigenwijs zijn kant uit. Raphael sprak dat hij haar even wou laten schrikken, Bella keek hem koppig aan en met haar armen over elkaar geslagen. "Ik?! Geschrokken. Echt niet!" zei ze koppig, zelf wist ze ook wel dat ze geschrokken was. En hoe! Haar hart had in een achtbaan gezeten dat door haar hele lijf ging, met een vaart van meer dan 200 km per uur. Bella had zich dóód geschrokken, ze had gedacht dat Raphael haar bijna ging vermoorden. Oké, Bella ging weer eens overdrijven. Maar een ding wist ze zeker, ze ging niet toegeven dat ze was geschrokken. "Kom maar op" zei Bella uitdagend op een fluisterende toon tegen Raphael, en alsof Raphael het gehoord had rende hij op haar af. Even stond Bella aan de grond genageld, maar al snel hervond ze zich weer. Ze trok haar duo-zwaarden uit haar schede van haar riem. Bella stond klaar om de aanvallen van Raphael te ontwijken, af te weren of om hem aantevallen. Ze voelde Raphael dichterbij komen, en zag dat hij zijn zwaard die hij uit zijn schede had getrokken boven zijn hoofd hield. Even slikte Bella, dit leek allemaal zo echt. Maar zelf wist ze ook niet meer of het weer zo'n illusie was of dat het echt was. Nog eens slik, Bella draaide met haar duo-zwaarden om uitdagend over tekomen. Raphael was nu erg dichtbij. Als hij nog dichterbij zou komen zou hij haar kunnen raken en zij hem. Afwachtend blef Bella staan, ze wilde weten welke aanval hij ging gebruiken tegen haar. Een kleine glimlach van angst kwam op haar lippen, maar de glimlach had ook iets weg van een angstbezorgende grijns. Bella wist niet waarom die glimlach op haar lippen was gekomen, misschien van de adrealine?