Heerlijke rust!

Ze zat al een uur te mediteren om kalm en rustig te worden. Ze had weer een van haar nachtmerries gehad en wilde niet dat ze zomaar iemand zou verwonden en dan vooral haarzelf. Ze kon aardig wat pijn hebben, maar als ze zichzelf pijn deed dan was het heel anders. Eindelijk hoorde ze die klik in haar hersenen die de deur met nachtmerries weer had gesloten. Ze opende haar ogen en keek om zich heen. De oase zag er nu een stuk beter uit, nu ze tenminste niet van plan was om alles te vernietigen. Ze zat onder een boom in de schaduw, maar had het nog steeds warm. Het was zulk lekker weer dat ze best wel even kon gaan zwemmen. De oase was groot genoeg en er zaten zo te zien geen gevaarlijke dieren in. Ze stond op en legde haar wapens en spullen in een struik. Daar trok ze ook haar jurk uit en stond in haar ondergoed. Haar amulet liet ze hangen en knoopte een band met daaraan een mes vast om haar middel. Het was een goed werpmes, maar ze kon het ook gebruiken om mee te vechten. Haar haren vlocht ze snel in en stapte daarna het water in. Het spoelde verkoelend langs haar benen en ze ging er met genoegen verder in. Eenmaal tot haar hals in het water zwom ze rond en liet zich uiteindelijk drijven op haar rug. Ze sloot haar ogen en lag genietend te rusten. Hier kon ze nu helemaal van opknappen. Gewoon even rusten in een verkoelend bad. Geen rare dieren die haar plotseling overvielen, geen nachtmerries die haar overmannen. Gewoon een warme zon, lekker weer en een verkoelend meertje. Ze moest hier vaker komen. Wie was er nu van plan om eerst die zandvlakte te doorkruisen om naar deze oase te gaan. Niemand behalve zij was zo gek om dat te doen.

Dalawa was als vogel door de lucht van de woestijn gevlogen, na een vermoeiende reis van 1 en een half uur was ze nu een beetje moe aan het worden. Met een turende blik spurde ze de woestijn af, niks geen water of iets. Na een paar minuten vliegen zag ze water, met een rot vaart vloog ze er op af. Maar toen ze dichterbij was leek er iemand in het water te zitten. Dalawa's vaart minderde en ze bleef even stil in de lucht hangen, wat moest ze doen? Ze had super dorst, maar ze kon daar ook niet zomaar aankomen vliegen en veranderden. Dalawa besloot verderop te landen en een stukje te lopen. Zo gedacht zo gedaan, een paar minuten later kwam Dalawa bij het water aan. Oh, wat had ze het liefst met een bommetje en al haar kleren in het water gesprongen. Maar ze wilde dit meisje niet kwaadmaken, Dalawa had de vreemde gewoonte iedereen meisje of jongen(tje) te noemen, dat kwam ook voor een deel dat ze heel oud was. Met sierlijke passen, nouja Dalawa probeerde met sierlijke passen te lopen, liep ze op het meisje af. 'Hallo" kwam er abrupt uit haar mond, het was niet de bedoeling geweest om het meisje te laten schrikken, maar het zou haar ook niet verbazen als ze dat wel had gedaan. Denk maar na, je zit ergens afgelegen in een woestijn - hoe is dat meisje hier dan gekomen? - , maar goed, en dan opeens hoor je zo van 'hallo', je bent helemaal alleen en misschien is het wel een moordenaar? Dalawa schudde haar hoofd, ze was weer is een keer aan het fantaseren. Met een vriendelijke glimlach liep ze naar de rand van het water toe, bij elk stapje keek ze naar het meisje of die het niet ongemakkelijk vond. Toen Dalawa bij het water kwam knielde ze neer en deed haar handen als een kommetje, voorzichtig om geen water te morsen bracht ze het kommetje van haar hand naar het water toe en toen naar haar mond. Wat was dat heerlijk zeg, Dalawa dacht niet na over het meisje wat er gewoon net in zwom en hoe vies zij wel niet was, maar Dalawa had er wel vertrouwen in dat vrouwen niet zo vies waren. Na een paar slokjes keek ze naar het meisje, "Zou je het erg vinden als..." Dalawa wilde vragen of ze ook kon zwemmen, ze had het namelijk erg heet en ze kon wel wat verkoeling gebruiken. Voorzichtig legde ze haar spullen weg, maar ze kleedde zich nog niet uit. Ze wilde eerst op de reactie van het meisje wachten, ze wilde geen ruzie. Niet nu en niet hier.

Met haar ogen gesloten genoot ze van het weer. Het mocht van haar wel vaker zulk weer zijn. Natuurlijk kwam dat ook doordat ze hier in de woestijn was, maar wat maakte dat nou weer uit? Normaal maakte dat degelijk wat uit,maar op dit moment was ze te druk bezig met het uitbannen van haar gedachten en zorgen. Waarschijnlijk hadden haar ouders al wel iemand de opdracht gegeven om haar te gaan zoeken, maar het zou wel even duren voordat die er achter kwam dat ze hier was. En tegen de tijd dat die hier zou zijn, zou zij allang weg zijn. Ze schrok inderdaad toen er in een keer een Hallo ergens vandaan kwam. Ze liet haar benen weer in het water zakken en keek naar de vrouw die aan de waterkant stond. Ze keek rustig naar de vrouw die nu voorzichtig dichterbij kwam. ´Hallo. Hoe gaat het?’ zei ze snel terug. Daarna kwam er een glimlach op haar gezicht. Ze was verrast geweest doordat die vrouw hier in een keer tevoorschijn was gekomen. Iets was ze totaal niet had verwacht. ‘Natuurlijk. Kom er gezellig bij. Het water is heerlijk.’ Langzaam wendde ze haar blik af van de vrouw zodat die zich gewoon uit kon kleden en ging weer op het water liggen zoals ze hiervoor had gedaan. Het was een fijn gevoel geweest dat ze helemaal alleen was, maar ze vond het ook gezellig dat er nu iemand anders was. En al helemaal iemand die ze niet kende. Ze kende voor haar gevoel veel te weinig mensen en was veel te beschermd opgevoed. Altijd hadden haar ouders wel dingen bedacht om haar dicht bij huis te houden, maar nu ze eindelijk meerderjarig was, hoefde ze niet meer te luisteren. Ze bleef dan wel bij ze wonen, maar dat betekende niet dat ze niet gewoon weg ging als ze dat wilde. Ze legde een briefje neer dat ze wegging en zette een vals spoor uit. Dan wist ze tenminste zeker dat ze een week niet kon worden gevonden. Daar moest ze het nog een keer over hebben met haar ouders. Kom op. Ze was negentien en zou niet in zeven sloten tegelijk lopen. Ze keek weer op toen ze zag dat de vrouw ook in het water lag. ‘Vind je het ook niet heerlijk?’

Dalawa liet het zich niet twee keer zeggen en sprong in het water, een heerlijk verfrissend gevoel bekroop haar. Een rilling volgde, met grote speelse ogen spetterde ze in het water. Toen bedacht ze zich dat er ook iemand anders was en deed ze weer normaal. "Sorry" zei ze abrupt, met een glimlach volgde ze "Met mij gaat het goed, met jou?" Langzaam begon ze een beetje te zwemmen en kopje onder te gaan, als ze weer boven kwam voelde ze de zon op haar hoofd branden en ging ze weer terug. Toen ze een paar keer gezwommen had draaide ze zich om en ging ze naast de vrouw staan. "Hoe heet je? En ja, het water is héérlijk" zei ze met een glimlach, Dalawa besloot gewoon mee tespelen, ze wist niks van dit meisje en besloot daarom ook niet te persoonlijk te worden. Met een grote grijns op haar gezicht spoelde ze nog wat water door haar haar en haar gezicht. Daarna draaide ze zich om naar Kyra, afwachtend wat zij zou doen.

(sorry, inspiloos. D:)

haar gedachten stroomden met de golven van het water terug. Blijkbaar was de andere vrouw er ook ingegaan. Ze keek even verbaasd bij de verontschuldiging. Waarom zou ze zich moeten verontschuldigen voor het genieten van water? Dat zou ze zelf nooit doen. ‘Ja hoor. Met mij gaat het ook goed.’ Ze liet zichzelf in het water zakken totdat haar gehele lichaam weer echt in het water was. De huid die in de zon had gelegen werd verkoeld door het koude water en ze keek naar de vrouw die lekker aan het zwemmen was. ‘Mijn naam is Kyra Light. En die van jouw is?’ Haar hand kwam omhoog en boven het water uit om de vrouw een hand te kunnen geven. Zelfs al waren ze in het water dan zou ze niet haar manieren vergeten. Bovendien zou het best kunnen. ‘Hoe ben je hier eigenlijk gekomen? Deze oase ligt nou niet echt in de buurt van een groot dorp.’vroeg ze vriendelijk. De vraag had de vrouw net zo goed aan haar kunnen stellen wat ze misschien ook nog wel zou doen ook. En waarom zou ze dan niet het hele verhaal vertellen? Niet dat er zoveel te zeggen was, maar dan nog.

(Ehmm. Je bent niet de enige!)

"Mijn naam is Dalawa, das een onbekende naam." met een vriendelijk gezicht gooide ze wat water door haar haar. Het was nu wel schoon. "Ik ben gewoon alleen maar rechtdoor gelopen, en toen kwam ik hier... en inderdaad, het ligt niet zo dichtbij, maar als je avonturen wilt moet je ver reizen." Dalawa had niet goed nagedacht over haar antwoord, en direct nadat ze het gezegd had kon zezichzelf wel voor haar hoofd slaan. "Hoe ben jij hier gekomen?" Bella wist dat dit een 'typisch' antwoord was, maar dat gaf niet. Ze toonde gewoon interesse, met een belachelijke vraag. Dalawa draaide zich om en ging proberen te drijven, het ging niet zo goed als ze wilde maar ze vond dat ze het redelijk deed. Toen Dalawa klaar was, keerde ze zich om. Ze had genoeg gezwommen. Met langzame passen, omdat ze het meeste natte wilde laten afdruppen, liep ze naar haar kleren. Dalawa kleedde zich aan en ging aan de water kant zitten, haar benen bungelend in het water. Haar ogen gericht op het meisje, ze wist niks van haar. Maar ze leek erg mysterieus, daar hield Dalawa wel van. Vooral om te ontdekken wie die mensen waren. Met een mini-kleine twinkeling in haar ogen keek ze het meisje belangstellend aan, vreemdelingen waren altijd spannend.

{and again, inspiloos. D:}