Nightmares.

Zachtjes werd een gordijn voor het raam weggeschoven. 'Ze gaan zo dadelijk beginnen. Is die knul naar bed?'
De stem hoorde toe aan een lange man. Hij liet het gordijn en de kwade menigte buiten voor wat het was en keerde zich naar de andere persoon in de kamer. Een vrouw met lange, bruine lokken. Ze zag er bijzonder jong uit. Haar vingers waren onophoudelijk bezig aan een borduurwerk. Ze keek even kort op toen de man sprak. 'Ik heb hem al in de gastenkamer ondergebracht. Ik vind het zo rot voor hem. Volc, wat moeten we tegen hem zeggen?' vroeg de vrouw zachtjes. Volc keek haar niet aan. 'We zeggen gewoon da zijn ouders op reis zijn. De waarheid is te pijnlijk voor hem,' verzuchte hij. Met een droevige blik ging de vrouw verder met haar werk. 'Hij is nog maar zo jong. Arme Dalen'ska,' mompelde ze zachtjes. Wat ze echter niet wist was dat Dalen'ska stiekem aan de deur meeluisterde. Hij had genoeg gehoord. Geruisloos sloop de 12 jarige jongen terug naar zijn kamer. Hij nam niets mee behalve een paar wapens van zijn vader, waaronder de kruisboog, en het magische vergrootglas van zijn moeder. Die dingen konden nog wel eens van pas komen. Hij opende het raam en klom zacht via de klimop naar beneden zodat hij de zachte aarde onder zijn voeten voelde. Hij wikkelde zijn staart strak om zijn magere bovenlichaam en trok de capuchon van zijn vest over zijn hoofd om zijn oren te verbergen. Daarna verdween hij de nacht in, op het geroezemoes van de menigte op het dorpsplein af.

Daar eenmaal aangekomen, begon Dalen'ska langzamer te lopen. Hij bleef zoveel mogelijk in de schaduw. Het was maar beter als niemand hem echt goed opmerkte. En als ze hem dan toch zagen kon hij snel verdwijnen zodat mensen dachten dat ze het zich verbeeld hadden. Hij liep door naar het dorpsplein waar zelfs in het duister goed twee bouwwerken zichtbaar waren. Twee rechtopstaande houten palen naast elkaar keken als strenge wachters open Dalen'ska neer. Hij kwam dichterbij. De twee palen waren omgeven door bij elkaar gebonden bosjes hout. Dalen'ska sloot zijn ogen en ademde diep in door zijn neus om weer door zijn mond uit te kunnen ademen. Het was gedroogd hout. En de geur was een vreemde mengeling tussen een sterke alcohol geur en het woud. Het hout moest bij elkaar geraapt zijn van takken uit het bos en kapotte tonnen en kratten uit de wijnkelders van de mensen. En was perfect hout om iets mee aan te steken. De twee bouwwerken waren brandstapels. En ze waren bestemd voor zijn ouders! Dalen'ska had het geweten. Zijn moeder had hem niet voor niets bij Volc en Zavah achtergelaten. Dat waren de enige mensen die zijn ouders namelijk vertrouwde. Het was gevaarlijk een beest te zijn. En niet alleen in dit dorp. Dat was het overal. Daarom leefde de wezens zoals zijn vader en moeder en natuurlijk hijzelf altijd samen met anderen die ongeveer hetzelfde waren. Als een roedel, een troep. Omdat dit veiliger was. Maar Dalen'ska's ouders konden nou eenmaal niet anders. Zijn vader was verbannen. Ze moesten zich wel voordoen alsof ze menselijk waren om aan de dood te ontsnappen. Maar nu waren zijn ouders ontdekt. Dalen'ska had het geweten toen zijn moeder hem de achterdeur uit had geduwd. Ze had geschreeuwd en was aan haar haren tegen de grond getrokken zodat haar oren zichtbaar werden. Ze had zichzelf los gekregen toen Dalen'ska's vader tegen de mannen ging vechten. Zijn moeder was naar buiten gerend naar naar hun enige vrienden gegaan. De enige die hun geheim wisten. Daar had ze gesmeekt of ze Dalen'ska op wouden vangen en verzorgen. Dapper was ze vervolgens haar noodlot tegemoet gegaan. Het was nog maar een paar nachten geleden. Maar deze nacht stond voor eeuwig in Dalen'ska's geheugen gegrift.
Met een schok keek Dalen'ska op toen de menigte dichterbij kwam. Hij verstopte zich onmiddellijk achter een paar kisten. Met veel geschreeuw en luid gejoel werden zijn ouders door sterke mannen meegetrokken. Ze verzette zich amper. Verminkt en mishandeld werd het echtpaar aan de houten palen vastgebonden. De rest van de mensen schreeuwden en gooide losse klinkers uit de geplaveide straten. Een man ging op het schavot staan en rolde een belangrijk uitziend perkament uit. Zijn stem was luid maar kwam amper over de menigte heen. En hoewel Dalen'ska het dichtste bij van iedereen zat, gingen de woorden straal langs hem. Hij kon alleen maar naar zijn ouders kijken tot op het moment dat de fakkels werden aangegeven en de brandstapels werden aangestoken. De luide stem van zijn vader die obsceniteiten riep weerklonk als de bulderende donder. Maar het ijselijke geschreeuw van zijn moeder was iets wat Dalen'ska eerst deed verdoven maar daarna weg rennen. Weg bij het dorp, bij de brandstapels, de joelende mensen. Maar de gillende stem van zijn moeder bleef hem de hele weg naar het bos achtervolgen.
Pas een heel eind verder bleef hij staan. Met zijn ene hand tegen een boom en de anders op zijn knie bleef hij staan uit hijgen. Boven de bomen uit waren nog steeds de dikke rookwolken te zien van de brandstapels en de geur van verbrand, menselijk vlees verspreide zich als een giftig gas. Dalen'ska zakte tegen de boom op de grond terwijl hij in stilte huilde. Maar met het verdriet groeide woede. Hij zou terug komen. Later, als hij volwassen was en machtig. Dan zou hij iedereen hier komen vermoorden. Maar eerst moest hij trainen, en status krijgen. Eerst moest hij zijn naam veranderen. Dalen'ska was geen goede naam. Hij kortte hem in tot Dalsk. Dat klonk dreigender en was makkelijker te onthouden. Dalsk wierp nog een blik op de rookwolken. Daarna keerde hij het dorp de rug toe, om ooit weer te keren...

Met een schok werd Dalsk wakker en schoot overeind. Zijn voorhoofd was bezweet en zijn zwarte pupillen had zich sterk vergroot. Zijn donkerbruine lokken waren vochtig en plakte een beetje aan zijn voorhoofd. Hij wreef even over zijn gezicht. Hij trok ruw zijn tas open en haalde het een waterzak uit. Hij goot een beetje water over zijn hand en waste daar zijn gezicht een beetje mee waarna hij wat dronk. Met de rug van zijn hand veegde hij het overige water bij zijn mondhoeken weg en borg de waterzak weer op. Hij hees zichzelf overeind, trok zijn kleding recht en bewapende zichzelf weer. Even bleef Dalsk daarna doelloos staan. Waarom was hij hier? Maar de nachtmerrie, die hem nog vers in het geheugen stond, hielp hem om het te herinneren. Hij was hier om naar zijn oude woonplaats terug te keren. Ruim een jaar geleden had hij alles daar verwoest en platgebrand. Hij had zichzelf toen beloofd om eens per jaar terug te gaan om eer te betuigen aan zijn ouders die voor hem hun leven hadden gegeven. Een jaar was voorbij, dus hij moest zijn belofte nakomen. Vlak voor de ingang van de kloof, een paar kilometer verderop, was zijn oude dorp. Nou ja, wat er van over was. Dalsk liep tussen de verwoestte en verlaten huizen door. Alles wat had bewogen had hij afgeslacht. Hij trapte wat oude rommel voor zijn voeten weg terwijl zijn ijzige blauwe ogen langs de skeletten gleed. Alle resten wat erop duidde dat hier ooit mensen geleefd hadden nam hij goed in zich op. Het enige huis in het hele dorp wat niet verwoest was, was zijn ouderlijke huis. Vervallen was het wel. Maar dat kwam door de jaren zonder onderhoud. Dalsk opende voorzichtig de deur die bijna uit zijn voegen viel. Hij stapte zijn verleden weer in. De plek waar hij acht jaar lang had gewoond en gespeeld. Daar waar hij van zijn vader had leren jagen en spoorzoeken met zijn dierlijke zintuigen. Daar waar zijn moeder zacht liedjes zong als hij bang was voor onweer dat angstaanjagend dichtbij was. Uit zijn zak haalde Dalsk een brief en een witte roos. De brief legde hij neer op het kleine tafeltje dat zijn vader zelf nog had gemaakt en waar zijn moeder een mooi kleedje voor had gebreid. De roos legde hij er bovenop. De brief was geadresseerd aan zijn ouders. Daarin vertelde Dalsk hen hoe het met hem ging, dat hij niet kon ontkennen dat hij hen miste en dat hij hen dankbaar was dat hij dankzij hen mocht blijven leven. Ze zouden hem dan wel nooit in deze wereld kunnen lezen. Maar Dalsk wist zeker dat ze de boodschap op de één of andere manier door zouden krijgen. Zijn vleermuis achtige oren schoten overeind toen hij de voordeur hoorde kraken. Wie waagde het om in zijn huis te komen?

Bella was in een oud verlaten dorp geraakt, ze had alleen maar even gelopen maar voordat ze het wist was ze verdwaald geraakt. Met een geïrriteerde blik keek ze om zich heen, er was helemaal niemand. Alleen een paar afgeslachte dingen, maar dat bewees weer dat er iemand was. Bella snapte er niks van, met sloffende stappen liep ze door het dorpje heen. In de verte hoorde ze een deur kraken, haar oren spitste zich en haar blik was gefocust op het huisje. Met zachte geruisloze stappen liep ze naar het huisje toe, ze zag een schaduw binnen zitten. Hij legde iets op een tafel, een...een... brief! en een bloem. Bella keek aandachtig en probeerde de persoon te herkennen, maar het lukte haar niet. Bella draaide zich om en wilde verder gaan lopen in de hoop dat ze de omgeving weer herkende, maar zoals altijd won haar nieuwsgierigheid het weer van haar verstand. Met voorzichtige stapjes liep ze naar de deur, haar hand op haar dolk. Alleen had Bella vergeten dat de deur kraakte, een luide kraak volgde toen zij naar binnen ging. Haar hand om haar dolk versterkte haar greep en ze voelde het bloed uit haar vingers trekken. Langzaam maar zeker zag ze dat de gedaante in de uithoek van de kamer, haar adem stokte. Ze herkende deze jongen, het was haar...leider. "Sorry" bracht Bella stamelend uit, "Ik dacht..." Bella's stem stierf weg, wat moest ze zeggen? Ja Sorry dat ik zo binnen kom, maar ik dacht dat u gewoon iemand was die hier liep en ik moest weten wie en.... Zelfs in de gedachten van Bella kon ze geen normaal antwoord uitbrengen. Haar ogen veranderde van geïrriteerd naar blozend. Haar wangen werden rood, "Als ik weg moet..." zei ze, Bella had zich al omgedraaid en had verwacht dat ze klappen kreeg. Maar om een of andere reden voelde ze niks. Bella liep rustig naar de deur, maar wachtte even bij de post. Ze bleef daar stilstaan, misschien had de Dalsk wel een opdracht voor haar. Rustig en probeerend kalm te worden bleef ze staan, met haar rug naar Dalsk.

De zwarte pupillen van Dalsk verkleinde tot ze de grote hadden van speldenknopjes toen hij Bella herkende. Hij liep op haar af terwijl ze daar stond te stamelen. Met een paar passen was hij bij haar. Hij legde zijn arm zacht achter haar langs, zijn hand tegen haar rug en nam haar mee naar buiten terwijl hij met zijn vrije hand de deur achter zich sloot. Eenmaal buiten zocht hij in een kier naast de deur een reservesleutel. De echte was al jaren zoek. Dalsk draaide de deur op slot en borg de sleutel weer op. Al was dat niet op dezelfde plek. Bella had het gezien dus Dalsk hield de sleutel bij zich. Nadat hij het huis had afgesloten keek Dalsk naar Bella. 'Waarom ben je hier eigenlijk?' vroeg hij zacht. Hij klonk niet boos, had noch de intentie om haar een klap te verkopen. Mits ze een goede reden had om hier te zijn. Als je goede redenen had was Dalsk de slechtste niet. Maar je moest bij hem niet met onzin aankomen. Dan werd hij wel razend al zou hij niet zo snel leden slaan. Hij geloofde niet in die tirannie. Daar leerde niemand iets van vond hij. Dat bracht alleen maar haat of angst mee, soms allebei. Vragend bleef Dalsk Bella aankijken, wachtend op haar antwoord.

Bella, die verbaasd was omdat ze geen klap voelde, liet zich door Dalsk naar buiten begeleiden, ze zag dat hij de sleutel meenam. Hij vertrouwde haar dus niet helemaal. Met een tikje sippe ogen liep ze met hem mee, "Ik ben hier terecht gekomen omdat ik was verdwaald." zei Bella nonchalant, als Dalsk meer uitleg wilde kon hij dat vragen. Maar dit vond Bella genoeg voor zich zelf. Met een licht gebogen gezicht, omdat Bella zich schaamde voor haar 'verdwaalde' actie, liep ze verder. De handdruk van Dalsk's hand nog steeds bijna branded op haar rug voelend. "Wat doe jij hier?" vroeg Bella na een tijdje stil te zijn geweest. Dalsk kon haar natuurlijk wel vragen wat Bella hier deed, maar Dalsk hoorde hier ook niet te zijn, of toch wel? Bella kon niet herinneren of hij het had gezegd en nam het dus voor een nee aan. Kort nadat ze het had gezegd bleef ze stil staan en ging ze triomfantelijk met haar armen in haar zij staan. Haar ogen stonden koppig en ondeugend. Bella was altijd koppig, zelfs al wist ze dat ze fout zat. Heel veel mensen vonden dat irritant, maar dan vond Bella dat ze haar niet als háár wilde accepteren. Meestal liep ze dan met een opgetrokken neus weg en pakte ze die mensen later terug met een vervelende 'grap'. Bella's ogen gingen bijna schichtig om zich heen, ze kende deze plek niet. Ze hoopte stiekem dat Dalsk het ook niet wist, dan stond ze niet meer zo voor schut. Met haar rug weer wat rechter keek ze naar de horizon. Het was nu midden in de nacht. De sterren boven haar fonkelde helder, en de maan gloeide van het licht. Bella vond zulke nachten zó mooi, ze bracht ze meestal alleen door onder een boom. Aan die boom groeide rood-witte bloemetjes, die maakte ze altijd vast aan haar haar. Vandaag zou ze geen tijd meer hebben om naar haar plekje te gaan, sowieso zou ze niet naar haar plekje kunnen gaan omdat ze verdwaald was. Geïrriteerd haalde Bella adem en ging ze zitten, ze had nu wel genoeg gelopen. Vragend keek ze naar Dalsk. "Ik verveel me" zei Bella als een klein kind, de toon waarop ze het zei was niet de bedoeling geweest, maar de verveling werd haar nu teveel. Met haar armen over elkaar bleef ze koppig zitten, ze wilde naar hier weg. Ze kende het hier niet.

(zoo inspiloos, geeft niet als je hier niets van kan maken. XD)

Dalsk trok enkel zijn wenkbrauw op bij Bella's antwoord. Verdwaald? Dat was wel een hele stomme reden. Maar jammer genoeg een geldige. Hij liep ondertussen door. Steeds verder bij zijn ouderlijk huis vandaan. Hij had gedaan waarvoor hij beloofd had te komen. Nu wilde hij zo snel mogelijk weg hier. Volgend jaar moest hij pas weer terug komen en er was in die tussentijd veel gebeurd. Hij bleef even staan toen hij Bella achter zich hoorde vragen waarom hij hier was. Hij keek haar even kort over zijn schouder aan voordat hij zich een kwartslag draaide. 'Ik heb hier gewoond,' zei hij wat kortaf en liep daarna zwijgend, en met iets stevigere pas verder. Hij hield er niet van om over zijn eigen verleden te praten. Dat hadden mensen hem wel afgeleerd. Het is niet veilig als iemand veel van je weet.
Met stevige pas liep hij door. Zijn humeur was door de vraag van Bella er niet beter op geworden. Hij stopte opnieuw toen hij nogmaals had zeurderige stem hoorde en rolde met zijn ogen zodat zij het niet zou kunnen zien. Maar ineens schoot hem wat te binnen. Hij had nog een opdracht zelf liggen. En daar moest hij een lid mee naartoe nemen. Hij zou Bella wel meevragen. Hij vertrouwde haar meer omdat ze net als hij een wezen was, en hopelijk hield ze dan op met zeuren. Dalsk draaide zich naar Bella om en was in een paar passen bij haar. 'Als je je verveelt hebt ik nog wel een opdracht liggen. Eentje waar ik iemand mee naartoe moet nemen, je weet nooit hoeveel vijanden er zullen zijn,' zei hij tegen haar.

Dalsk had hier gewoond dacht Bella, want deed hij dan hier en waarom woonde hij hier? Zoveel vragen, maar Bella merkte aan Dalsk zijn stappen dat de vragen die ze had gesteld niet echt goed waren gekomen. Bella zweeg, maar toen ze ging zitten hoorde ze de passen van Dalsk even stoppen, daarna hoorde ze de stappen terug komen. Gespannen keek ze omhoog, haar ogen in die van hem. Ze hoorde zijn vraag en een paar gedachten sprongen in haar hoofd op. "Euh.." zei Bella, ze keek naar de grond. Toen stond ze op en ging ze vol zelfvertrouwen staan. Ze vond het iet zo erg om met Dalsk op pad te gaan, hij was ook een wezen, tenminste geen méns. "Ik ga graag mee, baas" zei Bella vrolijk, een mini-twinkeling verscheen in haar ogen en ze ging naast Dalsk staan. Bella was wel in voor een beetje avontuur. Met een glimlach ging ze klaar staan om te vertrekken. Haar hand op haar dolk gerust om zeker te weten dat ze die bij zich had, haar gedachten gingen fantaseren over hoe de plek eruit zou zien. Misschien zou ze een nieuwe kracht leren kennen, een nieuwe glimlach verscheen op haar gezicht.