Sodemieter op D:

Haar passen snel, haar handen die de laaghangende takken in haar weg met een noodgang en zonder erbij na te denken opzij duwde. Een rede waarom ze haar handen al meerdere keren opengehaald had aan de doornen die aan sommige van die takken zaten. Angela rende met een rotgang tussen de nietbestaande paadjes van het bos door, haar verwilderde blik voor zich gericht. Pas als je je ogen van haar rode, korte haar waarop het hoedje wonder boven wonder bleef zitten, haar korte shirt die maar tot haar borstkast reikte en daarbij haar buik bloot liet en bij haar driekwartsbroek kwam viel je oog op het dier dat achter haar aan kwam. Een everzwijn had het op Angela gemunt, was blijkbaar geïrriteerd geraakt toen Angela langs liep en nors een takje naar het beest had gegooid omdat het in de weg stond. Nu rende de jonge vrouw waarschijnlijk voor haar leven, wist in geen velden of wegen meer de weg terug. Maar haar eerste zorg was van het dier te ontsnappen. 'Kom op!' schreeuwde ze kermend, keek panisch over haar schouder om daarna haar rennen een tantje te versnellen aangezien het everzwijn weer dichterbij was gekomen. De gekromde tanden die bij het dier vanuit de onderkaak naar buiten kwamen als twee omgeraaide slagtanden zagen er voor haar uit als haar doodsvonnis. Haar handen bevlekt met haar eigen bloed die uit de kleine sneetjes sijpelde. In een laatste poging grepen haar handen een tak, zette haar ene voet zich af tegen een boomstam om omhoog te springen. Bungelend aan de tak, zo'n anderhalve meter boven te grond bleef ze hangen. Luid hijgend keek ze naar het knorrende dier onder haar dat boos met zijn hoef in de aarde schraapte en wat woedende kreten uitstootte. 'Kssjt,' klonk het hopeloos vanaf Angela's kant om het dier weg te krijgen, bungelde nu doelloos aan de dikke tak.

Raphael zat te luieren op een tak in de boom. Zijn ogen gesloten. Hij was op jacht, ja het zag er niet naar uit maar jagen deed hij. Hij was namelijk iemand die meer van de vallen was dan van het achter een dier aan hollen. Zijn ogen hield hij gesloten en dacht rustig na. Vallen zetten werkte bij hem meer dan achter een of ander zwijn aan rennen om hem neer te halen. Nog geen seconde na hij er zo over nadacht hoorde hij een big krijsen. Het kwam vlak langs. Hij opende zijn ogen en zag een menselijk gedaante voor het wilde zwijn uitrennen. Hij grijnsde en stond op. "Volgens mij heb ik beet..." mompelde hij haast onhoorbaar. Raphael sprong van tak naar tak en kwam zo dichter bij het zwijn. Op een gegeven moment hield hij halt en sprong hij de boom uit. Het zwijn stond stil en keek geïrriteerd naar boven. Raphael zijn blik keek naar de persoon die er hing. Hij grinnikte. Zijn hand richtte zich op het zwijn en een bliksemschicht electrocuteerde het varken. Raphael liep er kalm naar toe. "Niet te aangebrand, vlees nog in tact..." mompelde hij en negeerde persoon boven hem. Hij sneed er een stukje af met een klein mesje en rook er aan. Hij gooide het stukje vlees weg en stond op. 'Hmm vanavond eet ik wat zwijn.." mompelde hij. Terwijl hij nog steeds de persoon boven hem negeerde.

Bungelend aan de tak, hield zich zo stil mogelijk om het zo lang mogelijk vol te houden keek ze ietwat benauwd naar het snuivende dier onder haar. Haar blik vloog weg van het dier, werd getrokken door een menselijk gedaante dat plots tevoorschijn kwam. Ze kon het gezicht niet zien, de gedaante stond achter haar. Ze hoorde een zacht gegrinnik, maakte hieruit op dat het een man of jongen was die achter haar stond. Haar ogen schoten doelloos voor zich uit, keek wat verstard alleen al bij het horen van het geluid. Bij het horen van de mompelende stem bedacht ze dat ze hier totaal genegeerd werd. Een norse en droge uitdrukking kwam op haar gezicht omhoog, staarde voor zich uit in het moment van beseffing. 'Joehoe,' klonk het daarna geïrriteerd toen de jongen nog steeds het zwijn interessanter vond dan een bungelende vrouw in nood. 'Van onderen,' mompelde ze zachtjes, was niet echt bedoeld dat hij het zou horen. Haar armen deden pijn, de spieren erin protesteerde al een tijdje tegen deze houding. Na haar woorden had ze losgelaten, waarbij ongewild een klein gilletje over haar lippen kwam, waarna ze nogal zacht lande. Verdwaasd keek ze onder zich, zag de rug van de jongen die daarnet onder haar had gestaan naast het zwijn. 'Ooh, jij was hier ook,' mompelde ze droogjes, krabbelde overeind en klopte het vuil van haar kleding af. Met een pijnlijk gezicht schoten haar handen weer omhoog, bekeek ze de velrode sneetjes in haar handpalmen. 'Fijn, ook dat nog. Gunt niemand me dan wat voorspoed,' mompelde ze in zichzelf gekeerd, stond een stukje van de jongen afgedraaid. Haar hoedje wat schuiner op haar hoofd, had dit op dit moment niet door, en haar aandacht geheel op de wonden op haar handen gericht.

Raphael zijn ogen keken kalm voor zich uit en hoorde haar 'joehoe' roepen. Hij grijnsde alleen. Kalm bukte hij naar voren om het zwijn op te tillen. Toen hij ineens haar wat hoorde zeggen. Niet veel later een gilletje hoorde en een ontilbare last op zijn rug belandde. Hij viel er door voorover en wreef pijnlijk over zijn achterhoofd. Hij voelde een lichte woede opborrelen die versterkt werd doordat ze een droge opmerking maakte. Hij stond op toen zij van hem af was en rolde zijn nek even rond om daarna weer recht te staan. "Kennelijk niet..." mompelde hij grinnikend. Hij zakte door zijn knieën en wilde het zwijn optillen. Echter was dit niet een licht zwijntje. Met een doffe plof liet hij het vallen en trok in een snelle haal zijn zwaard. Hij sneed er een paar ferme stukken af en deed deze in een buidel. "Dan maar zo..." mompelde hij licht geërgerd omdat hij niet alles mee kon nemen. Daarna ging zijn blik naar Angela. "Meisjes horen in een speeltuin te zijn, een gevaarlijk bos als deze is niet de plaats voor een hulpeloos meisje als jou..." sprak hij daarna serieus en geen acht slaand op haar echte leeftijd. Zijn ogen rolde even toen ze echter teveel op de wondjes lette. Hij pakte de buidel en wierp deze op zijn rug. "Ach, wat probeer ik een kleuter ook wijs te maken..." mompelde hij duidelijk hoorbaar.

Totaal niet gegeneerd door het feit dat ze bovenop hem was gevallen - *uchem* totáál perongelijk - was Angela weer overeind gekrabbeld om droogjes om te kijken naar de jongen. Bij zijn grinnikende antwoord ontspande haar nonchalantheid iets, maar bleef ze hem droogjes aankijken vanuit haar schuine positie. Terwijl ze haar eigen kleding uitklopte bekeek ze hem vanuit haar ooghoeken terwijl hij in gevecht was met het zwijn. 'Nee dat lukt niet nee,' mompelde ze half verstaanbaar met haar ogen op haar eigen benen gericht waarna ze haar hoedje, nadat ze haar hand door haar velle en korte rode haar had gehaald, weer recht op haar hoofd zette en zich naar de jongen toe draaide. Haar armen werden ferm over elkaar geslagen bij de opmerking van de jongen, haar blik werd norsig en haar lippen op elkaar gedrukt. 'Dat hoef je er niet nog eens in te wrijven,' bromde ze naar hem, ontkende zijn woorden totaal niet. Hoevaak had ze wel niet gehoord dat het veiliger voor de mensheid zou zijn om gewoon in het kamp of liever in haar tent te blijven. 'Dat stomme zwijn was alleen chagrijnig,' bromde ze er achteraan, blikte van de jongen weg en liet haar ogen over de omgeving glijden. 'Je had best eerder tevoorschijn kunnen komen dan mij daar doodleuk te laten rennen en een uitvlugt te zoeken in een boom,' geërgerd richtte ze haar groene ogen weer op de jongen alsof deze al de gehele tijd het op het zwijn had gemunt en stiekem in de bosjes had gezeten, gniffelend om het feit dat zij in de problemen zat. Nukkig trok ze haar schouders wat omhoog, om ze weer te laten zakken en met een pijnlijke trek naar haar handen te kijken. 'Stomme takken,' bromde ze doods waarna ze zich op een dichtbijzijnde steen liet zakken en de ruggen van haar handen op haar knieën legde om naar de sneetjes te kunnen kijken. Als ze zo terug ging kreeg ze nog eens een preek van haar ouders, overbezorgt zoals altijd.

Raphael rolde met zijn ogen toen Angela zei dat het niet zou lukken. Het zou wel lukken als hij meer energie er in stak maar momenteel had hij daar geen behoefte aan. Rustig stond hij recht en hing de buidel aan zijn heup. Keek even over zijn schouder naar Angela toen ze begon dat hij het er niet in hoefde te wrijven. Hij rolde kort met zijn ogen toen ze begon dat het zwijn kwaadaardig was. Met kalme passen liep hij naar haar toe. "Het zwijn zou nooit aanvallen zonder reden..." sprak hij kalm. "Het ligt niet aan het dier, het ligt aan de persoon die aangevallen werd, in dit geval..." sprak hij kalm en tikte met zijn middel en wijsvinger tegen haar voorhoofd. Daarna liep hij weer een paar stappen van haar vandaan. "Sure, en ik zal een New Sage als jou gaan helpen..." sprak hij kalm en grinnikte. "Hoe klunzig en klein en schattig je ook mag kijken of zijn. Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt..." sprak hij kalm en keek daarna weer voor zich. "Je vindt het wel heel makkelijk andere de schuld te geven is het niet..." sprak hij. "Jij past niet op waar je je handen plaatst, die takken zitten gewoon waar ze gegroeid zijn..." sprak hij en rolde weer met zijn ogen en wilde een paar passen haar richting uit zetten maar een reactie hield hem tegen.