Time for a break? Or not?

Snelle passen klonken langs de rivier. Het ritme gaf aan dat de persoon rende en dat hij al een paar uur aan de gang was. Langzaam verlangzaamde de pas en op den duur stond de persoon stil.

Raphael hijgde zachtjes uit. Hij had al de hele morgen lopen rennen. Hij was de bergen in gegaan om wat te verkennen. Hij had van Dalsk de opdracht gekregen om te gaan zoeken naar een van de tempels. Niet dat hij het had laten merken maar hij voelde zich er licht vereerd door. Hij moest óf vertrouwen in Raphael hebben. Of hij moest hem zien als een opofferingsstuk. Een pion in het schaakspel. Echter had Rapheal vertrouwen in het eerste. Hij had zich al wat vaker bewezen. Echter had hij nu niet veel nieuws. Het gebied dat hij uitgekamd had was zowat verlaten, op een enkele dier of wezen na. Raphael zijn ogen gingen naar de rivier. Rustig liep hij er naar toe waar hij door zijn knieën zakte en wat water in zijn handen liet gaan. Als een kommetje bracht hij het naar zijn mond toe om er wat van te drinken. Zijn schouders gingen nog zachtjes op en neer van het hijgen. Een hele ochtend gerend en nog was hij maar in het dal. Hij moest voort maken om bij Dalsk's schuilplaats aan te komen. Tenzij Dalsk hem al tegemoet was gekomen. Even sloot hij zijn ogen. De zon stond aan de lucht en het was goed warm. Raphael zijn ogen opende zich op het moment dat hij wat geritsel hoorde. Hij legde zijn hand op de zwarte, metalen plank op zijn rug. Nou ja, plank eerder een latje leek het. Rustig hield hij het vast en wachtte tot het geritsel over was of dat de persoon / wezen in actie kwam. Zijn ogen hield hij gesloten. Focussen op het geritsel en wachtend om toe te slaan.

Mizore liep met stevige passen richting de rivier. Haar jurkje zwierde stug heen en weer door de ruwe passen die ze nam. Haar zeis die op haar rug hing raakte op een paar centimeter de grond niet en stak nog zeker twintig centimeter boven haar uit. Haar humeur was niet op haar best gesteld. Uit betrouwbare bronnen had ze gehoord dat Raphael weer Mikhail had lopen zwart maken. Iets waar ze niet goed tegen kon. Ze had haar zweep goed stevig in haar rechter hand geklemd. 'Hier ergens moet je zitten.' zei ze half sissend. Haar groene ogen gingen naar ieder detail totdat haar oren het geluid van iemand die water dronk opving. Ze wijzigden haar koers en liep recht op het geluid af. Met haar linkerhand pakte ze de uiteinde van de zweep vast en zette zich klaar op de aanval. Voor ze bij de bron van het geluid was moest ze tussen een paar bosjes doorlopen. Iets wat haar aankomst zou verraden, maar dat maakte haar niet uit. Zodra de rug van Raphael in haar gezichts veld kwam gooide ze de uiteinde van de zweep achter zich en met haar rechter hand maakte ze de beweging waardoor de zweep met een enorme vaart naar voren vloog. Met een harde knal trok ze haar zweep terug die de knap pressies lans zijn oor maakte. Met haar geluid magie lied ze een enorme piep door de lucht heen gaan. Haar linker hand greep naar zijn schouder en gaf er een ruk aan zodat hij op zijn rug op de grond zou vallen. Met een bijna dodende blik keek ze Raphael aan. 'Je kon het weer niet laten he.' Zei ze terwijl ze de piep door de lucht weg lied sterven. Haar rechter hand stond klaar om een tweede knal uit te delen. Het was namelijk niet de eerste keer geweest dan Rahpael dit gedaan had. En haar waarschuwingen hadden blijk baar niet geholpen. 'Wat was dit keer je aanleg?' Vroeg ze met een vurige stem.

Raphael hield zijn ogen gesloten nog steeds klaar om zich te verdedigen en mogelijk te aanvallen. Echter hoorde hij dat de stappen vurig waren, en niet van een man afkomstig waren. Hij slikte. En toen hij de klap van de zweep hoorde was het voor hem duidelijk. Eigenlijk was het tijd om zich uit de voeten te maken. Hij wilde gaan springen maar de luide piep die zijn oren bringen drongen deden hem desorïenteren en door zijn knieën zakken. Nadeling als de leidster je zo te pakken kon nemen. Hij voelde haar slanke hand, dat nu meer als een klauw leek op zijn schouder en hem op de grond duwen. Hij zag haar hand verheven werden. Hij slikte kort bij de kwade blik in haar ogen. Hij sloot zijn ogen kort en probeerde op adem te komen toen de piep wegstierf. "Mijn aanleg?" sprak hij. Ondertussen ratelde zijn hersenen om een excuus. Hij wist echter dat niets hem er uit zou redden. Alleen het feit om te zeggen dat hij er geen goede rede voor had. Hij zou ongetwijfeld klappen krijgen maar dat deerde hem niet. Zijn ogen opende zich en hij keek strak naar Mizore. "Reden? Niet bepaald een rede. Hij blijft een van die 'achtelijke' new sages..." sprak hij kalm maar met vol overtuiging. Hij wachtte op de eerste klap die zou komen. Verzetten? Geen denken aan. Het zou hem alleen maar meer moeite opleveren dan gewoon de eerste paar klappen ontvangen. Zijn ogen stonden fiers keken Mizore zonder angst aan. Hij had geen spijt over wat hij had gezegd. En dat zal hij ook niet krijgen ook.

Mizore's lichaam was geladen met kwaadheid. Haar ogen vurig gericht op die van Raphael wachtend tot hij antwoord zou geven. Wat trillerig trok ze een wenkbrauw omhoog bij het horen van zijn antwoord. Dat was het? Dat was zijn verdediging? zei ze in haar hoofd. Mizore wist zelf ook wel dat Mikhail in de New Sage's geloofde. Iets wat totaal tegenover gesteld van haar geloof was. Haar wenkbrauwen duwde zich naar elkaar toe. 'Je kunt toch nog wel respect naar iemand tonen. Hij is van het andere geloof maar daar voor hoef je hem niet zwart te maken' Sprak ze met een strenge stem. Ze haalde haar rechter arm naar voren en weer terug zodat de zweep naar voren sloeg. De uiteinde van de zweep maakte een schram op de wang van Raphael. Hoe kwaad ze nu ook was of hoe agressief. Ze kon haar teamgenoten niet zwaar verwonden. Ook al had ze dat nu graag gedaan. Haar ogen gleden naar de plek op zijn wang waar haar zweep het geraakt had. Het plekje was acuut rood en een paar sneetjes waren te zien in de rode plek. Haar ogen gleden naar het uiteinde van haar zweep en zag daar kleine twinkeling uit de klosjes komen. Ze had namelijk met metaal magie aan het einde van haar zweep kleine pinnetjes gemaakt zodat hij wel een of meerdere sneetjes zou krijgen. Een schrammetje was voor iemand als Raphael niks. 'Dit was echt de laatste keer geweest.' Kwam er met vurige worden over haar lippen. Haar ogen stonden nog steeds nijdig op die van Raphael terwijl ze haar zweep weer oprolde en in haar hand nam.

De ijzige blauwe irissen hadden zich strak gericht op de twee personen in de verte. Langzaam ging de arm van Dalsk omhoog samen met zijn geladen kruisboog. De zilveren punt schitterde even kort in het felle zonlicht. Dalsk ankerde zijn doel...en loste. Met een zacht, zoemend geluid schoot de pijl op doel af, doorboorde de stof van Mizore's mouw en pinde haar vast aan de grond. Zodra de pijl was afgeschoten was Dalsk erachteraan gesprint. Hij wist dat zijn pijl toch wel doel zou raken. En aan de zilveren punt zou te zien zijn dat het een van zijn pijlen was. Met een onmenselijke snelheid rende Dalsk op het tweetal af. Hij zette zijn voeten dwars om af te remmen toen hij bij Mizore en Raphael was aangekomen. Zijn lange, wit kleurige staart sloeg nijdig heen en weer. Zijn dierlijke, vleermuis achtige oren aan de zijkant van zijn hoofd die tussen de bruine lokken doorkwamen hadden zich naar beneden gevouwen wat bij Dalsk een tegen van woede en irritatie was. Zijn slanke vingers met lange, scherpe nagels omklemde zijn kruisboog. 'Mizore, het is niet de bedoeling dat we leden gaan afslachten, hoe kwaad je ook mag zijn,'.
Dalsk' stem klonk verrassend kalm in tegenstelling tot zijn gespannen houding. Bij het praten waren zijn scherpe en beestachtige tanden zichtbaar. Zijn zwarte pupillen hadden zich tot kleine spleetjes gevormd waardoor zijn ogen nog dierlijker leken. Dalsk was zich bewust van het feit dat hij er als een beest en monster uitzag mensen vaak angst aanjoegen. Maar Mizore was niet zo. Tenminste, haar uiterlijke kenmerken lieten dat niet zien aan Dalsk. Zijn blauwe ogen schoten van Mizore naar Raphael. 'Wat heb je geflikt?' vroeg hij enkel waarna hij naar Mizore liep, de pijl uit haar mouw trok en haar daarna aan haar pols overeind hielp. Hij nam direct maar wat afstand van haar voor het geval dat. Hij had geen zin om van haar ook een kwade uitval te krijgen omdat hij haar aan de grond had vast gepind.

Raphael zijn ogen sloten zich toen de zweep zijn wang raakte en zijn hoofd ging kort op zij. Toch liet hij geen teken van pijn zien. Hij stond moeizaam op. Hij rolde met zijn ogen. "Wat zie je uberhaupt in hem.." sprak hij kalm. "Die roe...Hij ziet niets in jou, namelijk..." sprak hij kalm en rolde met zijn ogen. "De laatste keer, pff. Ik zal mijn best doen maar kan niets beloven..." sprak hij. Ik moet oppassen met wat ik zeg tegenwoordig, als ik Mizore nog te vriend wil houden dacht hij kalm. Een suizend geluid deed hem opkijken en zag Mizore aan de grond genageld werden. Nogmaals slikte hij. Hij wilde nu al helemaal vertrekken. Hij wilde wegrennen toen hij de stem van Dalsk hoorde. Te laat.... dacht hij grimmig. Hij hoorde de woorden van Dalsk en zuchtte. "Ik heb kwaad gesproken over haar 'vriendje'..." sprak hij kalm. "Of over Mikhail..." sprak hij kalm zodat Dalsk zeker wist waar hij het over had. Zijn schouders gingen gelijk omhoog en draaide zijn rug naar de twee. "Ik spreek gewoon mijn mening uit...en niet idereen is het met me eens..." sprak hij en hief zijn armen om ze daarna weer te laten hangen. Hij draaide zich weer terug naar Dalsk en Mizore en wachtte gespannen af. Het was nooit goed als twee leiders tegenover je stonden. En al helemaal niet als je een van de twee goed kwaad hebt gemaakt.

Mizore keek met volle afschuw naar Raphael totdat haar gezicht veld plots veranderd werd naar de hemel toe. Ze had de pijl van Dalsk niet aan horen komen. Fel keek ze naar de pijl in haar mauw waarmee ze aan de grond genageld zat. Haar blik schoot abrupt naar Dalsk. 'Ik hield me al in.' zei ze nog steeds met een felle toon. Bang voor Dalsk was ze niet. Hij had een vreemd uiterlijk maar dat was nou eenmaal zo. Daar deed je nu eenmaal niks aan. Angst voor iemand had ze niet. Voor niemand niet. Het was waarschijnlijk eerder dat iemand angst voor haar had. Haar ogen volgde Dalsk die de pijl uit haar mauw haalde. Dalsk pakte haar bij haar pols en zij deed het zelfde bij hem en trok zichzelf aan hem omhoog. Een vurige blik schoot naar Raphael toe bij zijn woorden. 'Het is wel de vader van de kinderen. ZIJ mogen dit NIET te weten komen. Dat is mijn reden.' Ze wilde weer uithalen maar haar ogen viel op het gat wat nu in haar mauw zat. Haar hoofd keerde zich abrupt. 'KIJK WAT JE GEDAAN HEBT.' Schreeuwde ze schel naar Dalsk. 'JIJ MAG DIT WEER GAAN MAKEN.' Krijste ze bijna naar Dalsk waarna de een stap in zijn richting zette en haar mauw onder zijn neus duwde.

Zodra Dalsk hoorde wat Raphael had gedaan vond hij het ineens bijzonder logisch dat ze zo razend was. 'Stom rund,' mompelde hij half. Mikhail, dat was een gevoelige snaar voor Mizore. 'Over sommige dingen, Raphael, is het verstandiger om dat niet hardop te zeggen maar voor jezelf te houden. Ik vind het prima dat jij een mening hebt. Maar die hoef je niet met iedereen te delen,'sprak hij kalm terwijl hij zijn kruisboog weer terug hing aan één van zijn twee riemen. 'Mizore je moet uiteindelijk toch onder ogen gaan zien dat hij bij de New Sages hoort. Vriendschappen kunnen op den duur problemen opleveren. Vergeet niet dat het voor kan komen dat we tegen Mikhail moeten vechten. Als leiders verwacht de rest van ons dat we eens goed kortte metten met hen zullen maken, mocht het zover komen. Het mag dan wel de vader van je kinderen zijn, maar het blijft een vijand. Je kunt je kinderen niet eeuwig blijven voorliegen, nog beschermen. Maar ja, ik kan je enkel raad geven. Wat je ermee doet is jouw keuze,' zei hij ontspannen tegen haar terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. Het puntje van zijn staart zwiepte nu rustig heen en weer. Hij reageerde niet op Mizore's geschreeuw. In een kwade bui kon je nou eenmaal niks anders verwachten. Hij duwde haar arm uit zijn gezichtsveld zonder zijn blik van haar af te scheuren. 'Ik geef eerlijk toe, dat gat is mijn schuld. Ik wil het best repareren als je nu wat kalmeert,' vervolgde hij. Mizore mocht dan wel een jaar ouder zijn, naar Dalsk' smaak gedroeg ze zich soms net als een klein, verwend kind.

Raphael zijn ogen sloten zich en hoorde de woorden van Mizore. "Ja, kinderen, dat is de enige rede waardoor hij goed in je ogen is..." mompelde hij onverstaanbaar. Zijn ogen wendde zich van de twee af. "Stom rund? Wel een die lef heeft..." sprak hij kalm. "Ik toon geen angst voor Mizore, noch jou Dalsk. Hoe weinig ik jullie ook vrees, het wil niet zeggen dat ik niet jullie orders opvolg. Oh ja, over dat. Dalsk, ik heb niets gevonden. In het gebied dat ik zocht waren alleen dieren en af en toe een persoon te zien..." sprak hij kalm en zuchtte kort dat hij met teleurstellend nieuws kwam. De woorden van Dalsk kwamen ook bij Raphael binnen en hij grijnsde kort terwijl zijn rug naar de twee toe waren. En zo was het, die kinderen moesten er mee leren leven. Tenminste zo dacht hij er over. Toen Mizore begon over het gat in haar kleding rolde hij met zijn ogen. Hij greep haar arm vast tilde deze wat hoger op zodat het gat voor zijn gezicht kwam. Hij legde zijn hand voor het gat en runen kwamen tevoorschijn. Het gat ging langzaam dicht en Raphael hield zijn blik strak op het gat gericht. Op het moment dat het gat dicht was liet Raphael los. "Hopelijk is het goed..." sprak hij kalm en draaide zich weer met de rug naar de leiders. "Verontschuldig me. Misschien was het niet goed om kwaad te spreken over Mikhail. Maar toch ben ik het niet helemaal eens met de new sages..." sprak hij kalm. "Ik ben niet voor niets bij deze groep gekomen..." sprak hij kalm.

Met zachte passen was Bella door de wouden aan het lopen, haar amandel vormige ogen keken speels maar volwassen omzich heen. Haar staart zwiepte vrouwelijk in het rond, zachtjes neuriede ze een deuntje. Het leek de perfecte middag, maar voor Bella was dat niet. Waarom wist ze niet, maar een vernietigende gevoel had haar al de hele dag geteroriseerd. Ze had een droom gehad, over een jongen. Het gezicht was niet te herkennen, maar ze wist dat het een soort van fisioen was. Haar pas vertraagde en voordat ze het merkte liep ze langs het water. Het beekje kabbelde rustig en afentoe zag je een vis uit het water springen. Opeens spitste haar oren zich, met haar amandel vormige ogen keek ze naar de verte, daar waren twee, nee drie mensen. Behoedzaam liep Bella naar ze toe, ze had ze wel herkent. Het waren Dalsk, Mizore en Raphael. Dalsk en Mizore waren de leiders van haar geloof, The Black Dragon, en Raphael was een lid net zoals zij. Met liefelijke ogen keek ze vol met haat naar de drie personen, ze had geen haat voor hun persoonelijk. Maar ze vond het gewoon moeilijk om mensen te vertrouwen. Het enige makkelijke voor haar was dat ze niet het enige 'wezen' hier was. Met haar groene-amandel vormige ogen keek ze naar de staart van Dalsk. Haar eigen staart voelde ze ook zwiepen. Haar oren gingen weer normaal staan en ze voelde de wind door haar bruine haar. "Hoi" kwam er droger dan ze had bedoeld uit, met een kleine kuch bleef ze stil staan. Iets achter Dalsk. Raphael en Dalsk had ze al een tijdje niet gezien, ze had hun ook even niet willen zien. Maar toch, Bella keek strak voor zich uit. Haar ogen op Mizore. Toen keek ze naar Raphael, hij had schrammen, nee sneeën op zijn huid. Mizore was hem duidelijk ten lijf gegaan, hij had weer iets stom's gedaan dacht ze. Met een klein glimlachje keek ze naar het water, ze stond voor haar gevoel ietsje te dicht bij Dalsk en ze deed een stap opzij. Nu stond ze naast Raphael. Iets minder erg, dacht ze zelf. Bella had hier al een tijdje gestaan, maar niet echt geluisterd. Pas nu begon ze een beetje te luisteren naar Raphael. Haar gedachten gingen als een stoom trein en de puzzel stukjes vielen op hun plaats. Met medelijden keek ze een beetje naar de wonden van Raphael. Mizore kon afentoe een beetje overdrijven, Mikhail bleef de vijand en zij kon niet blijven leiden als zij niet zou kunnen vechten met Mikhail. Een leider moest sterk zijn dacht Bella altijd, maar zelf wist ze ook wel dat verliefdheid iets heel moeilijks was. Je kon het niet verstoppen of weg drukken, het liefst wilde ze het ook niet. Maar dat was het stomme weer van verliefdheid, het kwam zomaar...

Mizore's woede werd bevorderd door de woorden die er gesproken werden. Van Dalsk moest ze misschien wat kalmeren, maar dat was altijd makkelijker gezegd als gedaan. 'Je hebt zelf geen kinderen dus spreek niet voor je weet waar ik het over heb.' Sprak ze nijdig tegen hem en keek hem fel aan. Rustig en proberen te kalmeren luisterde ze naar het besprek tussen Raphael en Dalsk. Vanuit haar ooghoeken zag ze Bella aan komen lopen maar besloot er geen aandacht aan te geven. Ze wist dat ze niet zo van mensen hield en dat ze ze niet vertrouwde en lied haar daarom ook in haar waarde. Haar ogen gingen als een speer naar de ogen van Dalsk toen hij haar naam zij en haar op haar kop probeerde te geven. 'Ik kan tegen hem vechten daar hoef je je geen zorgen om te maken.' Zei ze nijdig waarna ze het gat in haar shirt op merkte en tegen Dalsk begon te schreeuwen. De woede die ze weg had proberen te doen was weer in een klap terug gekomen zonder enige pardon. Haar arm werd na haar schreeuw partij beet gegrepen door Raphael die daarna haar arm wat hoger tilde en het gat in haar mouw maakte met als gevolg een verontschuldiging. Een nijdige 'Dankjewel.' Kwam er vlug uit haar mond waarna ze Dalsk aan keek. 'Jullie hoeven je geen zorgen over mij te maken als jullie dat wel doen. Ik bescherm mijn kinderen met alles wat ik heb. Net zoals ik de Black Dragon bescherm. Dat jullie dat maar in jullie oren knopen.' zei ze op een redelijk normale stem, waarna ze haar armen over elkaar heen sloeg en iedereen met een zo normaal mogelijke blik aan te kijken. Ze had Dalsk en de anderen nog niet verteld dat haar kinderen bij Mikhail zaten met heel de reutemeteut er om heen. Haar blik bleef hangen op Bella die ze als laatste aan keek. 'Hoe gaat het met jou?' Vroeg ze met een weer wat vriendelijke stem. Haar woede was nog niet helemaal weg, maar Bella had hier niks mee van doen dus hoefde ze ook niet tegen haar te schreeuwen.

Bella besloot zich niet te bemoeien met Raphael en Mizore, ze keek verlegen naar de grond. Toen Mizore een vraag stelde keek ze geschrokken op, "Euh, ja het gaat wel goed" zei Bella met een glimlach. Mizore mocht ze wel, het was een soort van 'half' moeder voor haar geweest. Ze kende haar pas sinds kort, maar ze was pas de eerste persoon die ze écht een beetje vertrouwde. Bella was dan ook erg beleefd in Mizore's bijzijn, ze deed ook bijna alles voor haar. "Hoe gaat het met jou?" Bella keek vriendelijk naar Mizore, toen naar Dalsk en toen naar Raphael, haar blik bleef op haar rusten. Ze wist niet hoe Raphael zich daaronder moest voelen, maar zij zou het beschrijven als twee groene-amandelvormige ogen die bijna door je huid heen keken. Bella wendde haar blik weer van Raphael af en kuchtte een maal, ze had ergens deze week een kouwtje op gelopen. Dat zou wel weer overgaan dacht ze altijd, ook als ze dood ziek was. Een klein briesje zette op en speelde met haar haar, dat ze net perfect had. Geïrriteerd blies ze een paar lokjes weg, en zwiepte met haar staart. De zon scheen mooi merkte ze nu pas, met grote ogen alsof ze alles voor het eerst zag keek ze nu een beetje omzich heen. Ze herkende dit om een of andere reden, maar hoe wist ze niet meer. Diep in gedachten verzonken vergat ze even de rest, maar ze zou altijd toch weer wakker worden als iemand iets tegen haar zei.

Dalsk ijzige ogen hadden zich met een ruk op Raphael gericht. 'Dat noem ik geen lef. Dat je er levend vanaf gekomen bent is stomme mazzel,' siste hij tussen zijn scherpe tanden door. 'Ik hoef van jou ook geen angst. Dat toont alleen maar dat je zwak bent en als dat het geval was zou ik je verafschuwen,' vervolgde hij daarna. Alsof hij dat nu al niet deed. Maar Dalsk moest sowieso weinig hebben van de menselijk soort. Mensen waren immers altijd en overal hetzelfde. Laag en achterbaks en stak gemakkelijk de beste vriend een mes in de rug. Dat was zoals Dalsk de mens zijn leven lang ervaren had in elk geval. Maar dat was een mening die hij voor zichzelf hield. Dalsk knikte kalm alsof de gedachten die zojuist door zijn hoofd gegleden waren er nooit geweest waren. 'In elk geval goed gedaan,' mompelde hij afwezig tegen Raphael. Zijn blik ging terug naar Mizore toen zij verder op hem begon te vitten. 'Nee, dat klopt. Ik heb inderdaad geen kinderen. Die hoef ik ook niet. Maar ik ben wel net zoals jij een leider van de Black Dragon. Ik weet wat verantwoording en plicht tegenover iemand is en het beschermen daarvan. Als jij iemand had zien staan, klaar om een van je kinderen pijn te doen zoals jij met Raphael wilde, dan had jij je kinderen toch ook verdedigd?' vroeg hij simpel. 'En Mizore, voor zover ik weet zijn Raphael en ik hier kalm en beheerst. Jij staat hier de boel bij elkaar te krijsen als een viswijf,' eindigde hij bars. Hij keek even kort om naar Bella, zijn handen in de zakken van zijn broek gestoken. Hij was niet verrast haar te zien. Hij had haar al horen aankomen.

Raphael zijn ogen sloten zich en liet zijn hoofd zaken bij de woorden van Mizore. Een kleine traan kwam over zijn wang en hij balde zijn vust. "Nee, misschien niet direct! Maar je weet amper mijn verleden...." sprak hij wat luider dan zijn normale stem. Hij wist zeker dat Mizore niet wist waar ze het over had. Niet dat ze het te weten zou krijgen. Zijn blik ging naar Dalsk toen hij commentaar gaf, althans, geen negatief commentaar. Hij knikte. "Ik heb het gevoel dat spoedig de tempel gevonden zal worden....dat bos kent niet lang meer geheimen voor me..." sprak hij kalm en met een vastberaden stem. Maar ook Raphael wist dat hij nog lang niet halverwege was met het uitkammen van het bos. Hij zuchtte kort en keek toen naar Dalsk. Hij grinnikte. Daar had Dalsk een punt. "Hoe dan ook, ik zeg niet dat je je kinderen niet mag beschermen met alles wat je hebt. En daarnaast, ik dacht dat je me sloeg vanwege dat ik Mikhail belachelijk maakte. Niet omdat ik wat met je kinderen heb gedaan..." sprak hij kalm. Hij was immers alles behalve een vijand tegenover kinderen. Hij kwam zo misschien niet over, maar hij was een kindervriend. Alleen zonder kinderen zag je dat niet. Raphael rolde even met zijn ogen en draaide zijn rug naar de groep. "Ik denk dat het maar eens tijd wordt om mijn schuilplaats op te zoeken, ik wil maar wat graag uitgerust zijn voor ik morgen ga trainen..." sprak hij kalm en sloot toen zijn ogen. Wachtend op een mogelijke reactie van Dalsk, Mizore of Bella. Als Dalsk zei dat hij nog een andere opdracht kreeg, dan was dat maar zo. Hij zou het toch wel uitvoeren. Trainen was iets wat later kwam dan zijn opdrachten. Althans dat was volgens Raphael's boekje zo.

Bella vond dat het wel weer tijd was om naar huis tegaan, ze had hier eigenlijk helemaal niks te zoeken. Ze was hier toevallig langsgekomen en had er bij gestaan, wat ze meestal deed. Diep in gedachten verzonken had ze zich al omgedraaid, toen ze de vraag van Raphael hoorde schoot er een gedachten binnen. "Dat bos, ehm. Daar ben ik opgegroeid." fluisterde Bella, snel draaide ze zich om en keek ze Raphael indringend aan, "Wat zoek je daar!" vroeg Bella op heese toon. Het bos was haar huis, en net zoals mensen hun huis verdedigen deed Bella dit met het bos. Ze kende bijna alle geheimen, nouja alle. Een ding wist ze niet, waar de tempel was. Ze was er voor haar gevoel wel langsgekomen, maar het was verstopt. Je zou er zo langs kunnen lopen zonder dat je het merkte, Bella was ook al lang opzoek geweest. Maar ze vond telkens niks. Meestal was ze teleurgesteld naar hutje gegaan en had toen wat geslapen. Maar nu ze Raphael erover hoorde begon haar nieuwsgierigheid weer. Bella besloot hun nog niks te vertellen, vooral Raphael niet. Hij wilde altijd met de eer strijken. Tenminste, dat vond Bella. Even stil bleef ze staan bij Dalsk,Mizore en Raphael toen kuchte ze en liep ze weg. Ze kwam ze nog wel is tegen. Haar oren luisterde naar Raphael maar haar hersenen waren ergens anders. Raphael moest altijd trainen, hij dacht nooit aan iets anders. Zij trainde af en toe, het minimale en ging daarna rusten. Een goede rust heb je ook nodig om alert te kunnen zijn, anders ....
Bella stopte met nadenken en liep rustig door. Met een laatste signaal met haar hand liet ze merken dat ze er vandoor ging, geen doei.