Gromsels de gromselsjes.

Met een venijnige gooi smeet Angela een schelp het bruisende water in. Met een droog hoofd keek ze het schelpje na, waarbij haar irritatie alleen maar groter werd omdat dat onbenullige dingetje niet ver kwam. Met een geïrriteerde schreeuw die over haar lippen rolde plofte ze neer in kleermakerszit. Haar korte shirt die grotendeels van haar buik bloot liet, haar driekwartsbroek die nu vol zand zat en het ouderwetse hoedje op haar hoofd staarde ze nors de zee over. Haar ellebogen op haar knieën en haar hoofd rustend op de vuisten die haar handen hadden gevormd zakte de boze trek weg rond haar gezicht. Afwezig, een tikkeltje treurig leunde ze nu op een van haar handen en maakte kringeltjes in het zand voor haar. Waarom altijd alles fout liep zodra zij het in haar handen had wist ze ook niet. Waarom de meeste mensen haar liever niet zagen om dit feit kon ze begrijpen. Ze snapte niet hoe Mikhail het uit kon houden. De leider van de New Sages had haar oog al lang voordat ze hem werkelijk kende getrokken. Toen ze zich eindelijk aan kon sluiten - tegen de wil in van haar ouders - had al tijdenlang het kamp in de gaten gehouden. Toen ze uiteindelijk naar hem toe stapte om zijn diensten te vragen en of ze lid mocht worden was dat de enige keer dat ze werkelijk gebloosd had. De crush was sindsdien alleen maar groter geworden. Ontmoedigend staarde ze weer over de zee. Daarnaast het feit dat ze eigenlijk nog nooit een Black Dragon had ontmoet. In haar wereld waren ze een schaduw, iets waar ze tegen vocht maar nog nooit gezien had. Haar vingers speelde ongemerkt met een schelpje, haar gedachtes weg gevaren naar de Black Dragons.

Dalawa was over het strand aan het rennen, maar niet als een dier. Nee gewoon als een mens, haar voetjes wisselde zich snel af. In de verte zag ze iemand zitten, twee gedachtes kwamen in haar op. 1. Terugrennen, of 2. Naar de persoon toegaan. Dalawa besloot voor deel 2 te gaan en rennend en al zag ze dat de gedaante steeds meer vorm kreeg. Toen ze bijna naast de gedaante stond, dat nu een meisje was, stopte ze eindelijk met rennen. Ze werd niet snel moe, ze had een geweldig uithoudingsvermogen ookal zat ze 100 jaar opgesloten. De laatste tijd dacht ze veel te veel na over haar verleden, terwijl ze dat eigenlijk wilde vergeten. "Hallo" sprak Dalawa vriendelijk en duidelijk. Ze ging op een halve meter afstand van het meisje staan en keek vragend naar haar. Wat deed zij hier? "Kan ik hier zitten?" vroeg ze terwijl ze wees naar het lege plekje naast het meisje. Afwachtend keek ze hoe het meisje met een schelp speelde en ze dacht na over hoe zij dat vroeger ook had gedaan. Daar ging ze weer, haar gedachten gingen weer als een snel trein over vroeger denken. Stop! gilde ze in haar gedachten. Ze keek het meisje aan en vroeg verlegen "Hoe heet je?" terwijl ze dat vroeg speelde ze met haar tenen in het zand.

Nors blikte ze weer over het water uit, smeet een zoveelste schelpje de kolkende massa in om daarna weer ineen te zakken en doelloos met het volgende schelpje te spelen. Het hoedje op haar hoofd voorkwam dat haar rode haren geheel mee gingen in de zilte windvlagen die vanaf de zee het land op kwamen. Ver met haar gedachtes bij de Black Dragons, en dat ze tegen haar goede geweten in er best wel eens eentje zou willen ontmoeten, merkte ze niets van het rennende gestalte. Het voor Angela vreemde meisje kwam ongezien dichterbij. Pas toen ze sprak draaide Angela's hoofd met een ruk opzij, om wat verwilderd haar groene ogen op het meisje te vestigen. Met een niet zo'n intelligente blik bleef ze haar aanstaren totdat ze weer sprak. 'Tuurlijk,' klonk het wat droogjes, waarna Angela haar hoofd weer terug draaide. Van het hele strand snapte ze niet waarom ze naast haar moest komen zitten. Was het ongeluk dat Angela aantrok niet algemeen bekend tussen de tenten in het kamp. Begraven in haar eigen koppige gedachtes miste ze bijna de vraag van het meisje. 'Angela,' murmelde ze bijna onverstaanbaar. Uit beleefdheid rechtte ze haar rug weer, richtte haar aandacht op het meisje en keek haar aan. 'En jij?' vroeg ze vervolgens, wilde niet toegeven dat ze niet heel de dag sikkeneurig op het strand kon blijven zitten. Met een houterig gebaar haalde ze haar hoedje van haar hoofd waardoor haar rode lokken meteen speels meegingen op de wind. Geïrriteerd haalde ze er een paar uit haar gezicht, stopte ze achter haar oren waar ze meteen weer vandaan sprongen. 'Waarom denk je dat de wind waait?' uit het niets had ze de vraag gesteld, gericht op de vrouw naast zich. Met haar blik over het water gericht in de leegte was de vraag in haar op gekomen.

"Ik heet Dalawa" zei ze zachtjes, ze keek naar de grond en zag de kleine schelpjes. Na een paar tellen zo te hebben gestaan, rechtte ze haar rug en ging ze naast het meisje zitten. "Wat doe je hier zo al?" vroeg ze belangstellend, maar toen ze het 'impulse' vraagje van het meisje hoorde keek ze vriendelijk, "Waarom die win waait?" herhaalde ze. "Ik denk dat het te maken heeft met dat er leven op aarde is, jij bent toch ook nooit stil? En de zee beweegt met het hart en de ziel van een levend 'ding'. " Dalawa was nooit goed geweest in dit soort vragen, het waren onverklaarbare dingen. Ze accepteerde het gewoon, ze wilde er ook niet moeilijk over doen. "En jij? Waarom denk jij er wind waait?" Dalawa wilde nu eigenlijk ook wel weten, hoe en waarom dit meisje op deze vraag was gekomen. Met wijze en nieuwsgierige ogen keek ze naar het meisje. Als je recht in Dalawa's ogen keek wist je dat ze nooi 26 kon zijn, Dalawa had namelijk de ogen van een heel oud en wijs iemand. Dat kon ook wel kloppen, ze was nu ongeveer 126 jaar. Haar ziel was die 100 jaar ouder geworden, maar haar uiterlijk was hetzelfde gebleven. Zonder dat Dalawa het door had begon ze ook met schelpjes te gooien. Dalawa zag een blauwe rechte schelp, ze pakte hem op en smeet hem over het water heen. Het ketste niet eens! Teleurgesteld keek ze naar de andere schelpjes. Eigenlijk moest ze haar best doen om haar lach in te houden, het zou nogal raar overkomen als ze opeens in de lach schoot. Met een glimlach op haar gezicht schoot ze nog een paar schelpjes. Het ging steeds beter, op een gegeven moment ketste het 2 à 3 keer. Verder kwam ze niet, want om zich heen had ze alle schelpjes gepakt. En ze had geen zin om op te staan, "Kan jij het een beetje?" vroeg ze aan Angela. Ze pakte een schelpje op en gaf het aan haar. Afwachtend of ze het aan zou pakken keek ze Angela aan, misschien konden ze een wedstrijdje doen. Ze dacht na over hoe het eruit zou zien als er mensen langs zouden lopen, twee meisjes die langzamerhand wel 'volwassen' zouden moeten zijn, die nu als twee 'debiele' gekke met schelpjes gingen gooien. En dan nog luid commentaar erbij als peuters. Dalawa zag het al hélemaal voor zich, langzaam draaide ze zich om zodat ze Angela in het gezicht kon aankijken als die zich ook omdraaide. Dat vond ze wel zo netjes van zich zelf.