pijnlijke pirouette.

Foor liep met vrolijke huppel passen tussen de bomen door op weg naar Deep Abyss. Ze kwam daar vaak om te vissen en te zwemmen. Haar speelse stroop bruine ogen keken vrolijk. Met een glimlach op haar gezicht liep ze verder door de bomen heen steeds dichter bij Deep Abyss. Waarschijnlijk als je haar van een afstandje zag lopen zou je denken dat het een klein meisje was. Foor was namelijk niet zo groot in lengte en haar speelse karakter en haar uiterlijk lied dat haar er niet uit zien als een 21 jarige vrouw. De stroopbruine ogen vonden het tinkelende water voor haar. Ze zette het op een rennen en liep bijna het water in. Met zwierende armen stopte ze voor de waterrand proberend om haar evenwicht te bewaren. 'Eerst maar schoentjes uit doen.' Zei ze als een klein kindje. Met een paar tippelpasjes ging ze iets van het water af staan en frummelde haar schoenen los. Aangezien ze een jurkje aan had hoefde ze verder niks uit te doen. Met voorzichtige pasjes liep ze het water in. Een koude rilling kroop over haar rug omhoog. 'Brrr... verfrissend.' Zei ze en liep verder het water in tot net onder haar knieën. Het zand kroop langzaam tussen haar tenen. Foor beet even op haar onderlip van dat fijne gevoel. Met hogen stappen begon ze door het water heen te stappen en te spetteren. Een gierende lach van een klein meisje kwam uit haar keel omhoog terwijl ze door het water heen stapte. Door het gespetter werd de onderkant van haar rode jurkje nat, maar daar schonk ze geen aandacht aan. Ze trok een been onhoog en maakte een pirouette in het water. Een pijnscheut schoot door haar voet heen waardoor ze abrupt haar draai stopte en op haar andere voet ging staan. Ze haalde haar voet boven water en bekeek de onderkant van haar voet. Een grote rode bloedlijn droop via haar voet naar beneden en drupte in het water. 'Auwie.' Zei ze met een klein piepstemmetje. Ze hinkte naar de kant toe en ging op een omgevallen boom zitten. Door het gedrup van het bloed had ze een klein bloedstraaltje achter gelaten. Ze legde haar voet op de bovenbeen van haar andere heen en bekeek het aandachtig. Het was een flinke snede, maar niet diep. Haar ogen schoten heen en weer maar ze kregen niks bruikbaars gevonden om het bloeden te stelpen. 'Heb ik weer.' Zei ze zuchtend terwijl ze wat voorover boog naar haar voet toe. Het leek een beetje op een klein riviertje wat naar beneden gleed langs haar voet en een klein bloedbadje op de grond maakte. ‘Dat word wachten tot het gestelpt is.’ Zei ze met een lichtelijk zeurderig stemmetje. Met een zwier deed ze haar benen ook op de boomstam en legde haar handen achter haar hoofd terwijl ze lang uit ging liggen. Dit duurt wel even dacht ze.

Dalawa was door naar het meer op weg om wat eten te halen en om te zwemmen. Toen ze bij het meer was zag ze een meisje tegen een boom aan zitten. Ze wilde niet opvallen dus transformeerde ze naar een zeehond, ze sleepte zich naar het water en zwom naar het meisje toe. Toen Dalawa aan de kant van het meisje was hupte ze een beetje het land op. Ze keek naar het meisje en toen naar het bloed waar ze daarnet in was gehupst. Een norse blik verscheen op het gezicht van de zeehond. Die ging weer het water in en kwam naar een paar tellen weer boven water. Dalawa had iets in haar bek, het was een soort van plant. Ze hupste naar het meisje toe en legde het voor haar neer. Dalawa had geen zin om terug te veranderen dat zou haar vermomming ontmaskeren. Ze keek naar de plant en toen naar de wond van het meisje. Dalawa wilde dat het meisje het verbond en dat het bloeden stopte. Dan zou ze weg gaan en als normaal mens naar het meisje toe stappen. De zeehond bleef voorzichtig en schuw naast het meisje zitten. Dalawa kon nu niet snel naar het water toe als het nodig was, ze had een enorm risico genomen. En daar kwam ze zoals gewoonlijk weer telaat achter omdat ze zo graag de held wilde uithangen. Dalawa besloot het op een gokje te wagen en bleef zitten. Afwachtend legde ze haar kop neer, ze wilde als een normale zeehond lijken. Maar als dit meisje een beetje verstand van dieren had kon die ook wel weten dat zeehonden niet in zoetwaterleven.



(of leven ze wel in zoetwater? XD)

Foor deed haar ogen een stukje open bij het horen van iets dat in of uit het water ging. Ze ging wat rechter op zitten en keek met volle verbazing naar een zeehond. Ze was al vaker op deze plek geweest maar ze had hier nog nooit zeehonden gezien. Doordat ze met haar hoofd bij de zeehond zat merkte ze pas later de plant op die de zeehond mee had gebracht. 'Aah, bedankt. Je bent men reddende engel, uh.. zeehond.' zei ze met een lach. voorzichtig pakte ze het plantje van de grond en begon het om haar voet heen te binden. Het bloeden stopte niet meteen, maar het werd wel al wat minder. Met een vriendelijke glimlach keek ze naar de zeehond die naast haar zat. 'Waar kom je vandaan kleintje'. vroeg ze met een speels lachje op haar gezicht. Eigenlijk noemde ze alles kleintje, waarom wist ze niet zo goed, maar ze vond het gewoon een leuk woord op te zeggen. 'Ben je verdwaald?' vroeg ze terwijl ze haar ogen over het water liet glijden. Meestal leefde ze in groepen toch? Eigenlijk wilde ze de zeehond een aai geven, maar een gevoel van binnen zei dat ze dat beter niet kon doen. Daarom besloot ze het ook maar niet te doen. 'Bedankt voor je hulp.' zei ze en ze gaf de zeehond een knipoogje.

Dalawa keek naar hoe het meisje haar voet verzorgde. Toen het meisje haar bedankte knikte de zeehond en sloot beide ogen. Na een paar tellen begon het meisje vragen te stellen, Dalawa keek het meisje raar aan en dacht dat het meisje gek was, want wie gaat er nu vragen aan zeehonden vragen? Dalawa besloot dat ze maar deed of ze het begreep en knikte gewoon. De meeste dieren deden of ze het begrepen, ze konden gewoon zien aan de ogen van een mens wat ze meestal bedoelde. Daarop gaven ze antwoord. Zachtjes kreunde Dalawa en ze keek met zielige oogjes naar het water. Ze wilde eigenlijk het meisje laten weten dat ze wilde gaan zwemmen met haar en dat ze haar naar onderwater wou leiden. Dalawa wist dat ze dat kon, nouja, als ze dat heel graag wilde. Ze besloot dat ze dat niet zou doen, ze zou gewoon met haar spelen zoals elke andere zeehond dat deed. Waarom wist Dalawa niet, ze wilde het gewoon. Misschien kwam de zeehond in haar wakker doordat ze al lang in de zeehonden vorm was. Dalawan hupte naar het water en keek achterom, toen hupte ze er weer verder in. Toen ze half omringd was door water draaide ze zich om en keek uitnodigend naar het meisje, alleen wist ze niet of het meisje wilde zwemmen. Die zou vast wel bang zijn om weer haar voet te prikken. Dalawa wist eigenlijk niet meer helemaal om 'normaal' te doen, ze had immers 100 jaar vastgezeten. Vroeg of laat zou ze terug veranderen en naar het meisje toelopen. Maar nu niet, dit was leuk. Het meisje had niet door dat zij geen échte zeehond was.

Foor keek naar de reactie van de zeehond. Blijkbaar begreep zij haar wel, doordat hij op de vragen knikkend antwoorden. 'Je kunt natuurlijk niet praten.' zei ze met een glimlach. Foor praten eigenlijk wel tegen alles. Muren, huizen, planten, dieren of gewoon tegen zichzelf. Haar 100 jaar opsluiting had haar eenzaamheid bezorgd en dat wilde ze niet nog een keer meemaken. Praten tegen zichzelf of tegen dingen hield de eenzaamheid weg naar haar zin. Wat verbaast keek ze naar de zeehond toen hij zielige oogjes opzette en naar het water keek. Al snel werd dit beeld beantwoord doordat de zeehond naar het water was gegaan en nu vrolijk in het water hupste. Met een glimlachje op haar gezicht keek ze even toe totdat de zeehond haar uitnodigde. Ze keek even naar haar voet. De pijn was al bijna weg en zo ver ze kon zien was het bloeden ook bijna gestopt. Voorzichtig stond ze op en liep naar de zeehond toe. 'Wil je zwemmen?' vroeg ze terwijl ze haar hoofd schuin hield. Ze giechelde even kort en liep het water in tot net onder haar knieën. Het koude water gaf haar even kippenvel op haar rug. Het koude water aan haar gewonde voet voelde verassend genoeg verfrissend aan. Aangezien ze niet goed wist wat de zeehond wilde wachten ze maar rustig af tot de zeehond verder zou zwemmen of verder enige beweging zou maken.

Dalawa had haar neus gesloten onder water, ze zwom nu in cirkels om Foor heen. Afentoe zachtjes met haar neus tegen haar duwend. Langzaam kwam ze boven, met haar oogjes keek ze naar Foor. Ze zag dat ze het koud had, en besloot een beetje dicht bij haar te blijven. Ze wilde niet dat ze het heel erg koud kreeg, het water voelde heel natuurlijk aan haar huid. Zachtjes sloeg ze haar staart heen en weer en keek ze naar de dingen in het water. Er waren veel vissen en planten soorten, overal waar je keek. Dalawa kwam naar boven, zou ze terug veranderen? Het meisje leek ze wel te vretrouwen, maar eerst wilde ze meer weten over haar. Dalawa was er alleen nog niet achter hoe ze dat Foor duidelijk zou maken, met rare gebaren probeerde ze het te vragen. Het water begon dieper te worden en Dalawa wist niet of Foor hier nog kon staan, voorzichtig ging Dalawa met een diepe adem onder haar voeten zwemmen, zo kon Foor een beetje op haar staan. Langzaam gingen ze naar het midden van het meer, zou Foor dat durven? Volledig op een vreemde zeehond vertrouwen?

Foor keek rustig toe hoe de zeehond om haar heen zwom. Langzaam gingen ze steeds verder naar het midden van het water. Foor was niet zo goed in stilzwemmen. Daar had ze altijd al moeite mee gehad. In een baan zwemmen kon ze wel, maar zodra ze haar hoofd boven water moest houden kost dat haar heel veel moeite. Natuurlijk zorgde ze met haar lucht magie dat ze wel gewoon adem kon halen maar het water wat de hele tijd ook haar neus in probeerde te gaan was nou eenmaal geen pretje. De zeehond zwom op den duur onder haar en haar voeten bleven af en toe even op de rug van de zee hond staan. Ze wist niet zo goed of de zeehond dit wel wilde dus deed ze het maar niet al te lang en te vaak. De zeehond, waar ze zo nu en dan even op stond, begon nog meer meer naar het midden van het water te zwemmen. Foor vond het niet erg. Ze was wel benieuwd naar wat de Zeehond van plan was. Amper kon ze de zeehond nu nog zien door de donkere ondergrond. Doordat haar tenen het voelde wist ze dat de zeehond daar nog zwom. Voorzichtig ging Foor mee in de bewegingen van de Zeehond afwachtend wat ze zou gaan doen.

Dalawa zwom rustig in het water, op haar rug twee voeten die warm voelde. Langzaam zag ze een lichtje onder in het water, het was een soort van 'sieraad'. Toen Dalawa dichterbij kwam voelde ze zich raar worden, haar hoofd tolde. En langzaam zakte ze naar beneden, op een gegeven moment werd ze weer wakker. Langzaam keek ze omhoog, met haar zeehonden oogjes zag ze de voetjes van Foor trappelen. Dalawa besloot eerst naar het sieraad te gaan, niet wetend dat Foor niet zo goed kon zwemmen. Beneden aangekomen bleef Dalawa even voor het sieraad staan. De hoofdpijn werd nu weer erger, voorzichtig nam ze het in haar bek. Een warme gloed van vuur in je mond spreidde zich door haar lichaam. Een schok volgde, en Dalawa keek naar haar armen. Ze transformeerde terug. Angstig keek ze naar boven, het was nog een heel eind. Dat zou ze nooit halen! Vluchtig begon ze te trappelen, snel zwemmen kon ze niet. Haar armen maakte krachtige slagen, maar het voelde niet snel genoeg. Haar longen begonnen al te schreeuwen om lucht en ze moest nog een paar meter zwemmen. Haar oren begonnen te suisen, een gedachte kwam in haar op. Ze zou sterven door verdrinking. Een traan liep over haar wang, snel verdween die in het water. Haar benen begonnen van kracht te veranderen, ze werden zwaarder en langzamer. Dalawa voelde dat haar hoofd elk moment kon ontploffen, maar net toen ze dacht dat ze er geweest was voelde ze de koude lucht om haar natte haar heen stromen. Opgelucht haalde ze adem, haar spieren deden pijn en haar hart bonkte hard. Met grote ogen keek ze naar het meisje, die daar voor haar aan het zwemmen was. "uhm..." begon Dalawa stamelend. Ze voelde dat haar benen vermoeid raakte van het trappelen en ook van de zwem partij van beneden. Voorzichtig zwom ze naar de kant, het leek wel eeuwen te duren. Eindelijk aangekomen pufte ze op de grond, vermoeid en opgelucht ging ze uit gebreid liggen. Ze negeerde het meisje van zonet maar even, ze moest nu eerst op adem komen. Langzaam pakte ze het sieraad waardoor ze was teruggetransformeerd uit haar mond en stopte ze het weg in haar buidel. Ze wilde later weten wat dit was, eerst ging ze nu uitrusten. En met een vermoeide blik op haar gezicht viel ze inslaap. Haar natte kleren en haren negeerde ze, ookal had ze het super koud! Zachtjes maar tevreden legde ze haar hoofd comfortabel. Ze was nog niet dood, tenminste nu nog niet.

Foor merkte dat de zeehond onder haar voeten verdwenen was. Moeilijk spartelend probeerde ze haar hoofd boven water te houden met geen flauw besef wat de zeehond aan het doen was. Haar ogen keken wat paniekerig naar beneden maar zagen niks anders dan donker golvend water door haar gespartel. Haar hoofd raakte een paar keer kopje onder totdat ze een soort van waterstroom bij haar voeten voelde. Met een totale hekel aan kopje onder gaan ging ze een klein beetje naar beneden zodat ze helemaal onder water was. Een kleine luchtbel vormde om haar gezicht heen. Haar ogen vonden niks maar haar voeten voelde nog steeds de waterstroom. Wat zou er zijn? dacht ze. Wat verder naar beneden zwemmen zag ze een vrouw moeite doen om omhoog te komen maar wat niet goed lukte. Snel en lichtelijk paniekerig keek ze om haar heen voor de zeehond maar die was nergens meer te bekennen. Haar handen voor zich uitgestrekt probeerde ze de armen of iets van de vrouw vast te pakken. Nadat ze haar shirt beet had gekregen gaf ze er een ferme ruk aan zodat de vrouw wat meer naar boven kwam. Aan het gezicht van de vrouw was duidelijk te zien dat ze snel lucht nodig had en zonder er over na te denken bracht ze haar arm om haar middel met haar mond dichter bij de haren. Voorzichtig blies ze wat lucht richting de vrouw. Haar andere hand deed ze naar beneden en gaf daar een flinke stoot naar onderen mee waardoor ze in een noodvlucht boven water waren. De vrouw bleek weer bij zinnen te komen zodra haar hoofd weer boven water was. Met moeite zwom ze samen met de vrouw naar de kant toe, Wat niet echt snel ging aangezien ze de vrouw ook mee vooruit moet helpen. Haar krachten gebruikte ze maar niet omdat ze ze niet zo goed gedoseerd kon gebruiken en de vrouw waarschijnlijk gelijk wist dat ze een Sage was wat ze wilde voorkomen. Na eindelijk de kant te hebben bereikt ging de vrouw aan de kant liggen en viel bijna gelijk in slaap. Foor ging naast haar hoofd zitten en bekeek op haar gemakje haar lichaam.
Na een tijdje begon haar maag wat te knorren. Met een zachte hand wreef ze over haar maag heen. Eten komt zo, Eerst deze mevrouw helpen zei ze in gedachte tegen haar maag. Hoelang de vrouw had liggen slapen wist ze niet, maar nadat ze dacht dat het wel lang genoeg was en al duizend maal was gaan verzitten draaide ze zich naar de vrouw en prikte speels met een vinger zachtjes in haar wang een keek naar haar reactie. Na een paar keer te hebben gepord leek de vrouw wakker te worden of was dat gewoon in haar slaap?

Dalawa was in een lichte slaap gevallen door de uitputting, na een paar poortjes in haar wang werd ze wakker. Een beetje licht geïrriteerd keek ze het meisje aan, niet wetend dat ze haar leven deels aan het meisje had te danken. "Hallo" bracht Dalawa langzaam en kuchend uit. Ze voelde dat ze water in haar longen had, niet veel maar toch. Met half dooie ogen keek ze vermoeid naar het meisje, die zag er normaal uit. Voorzichitg ging Dalawa rechtop zitten, en pakte uit haar buidel wat eten en drinken. "Hier" sprak ze vriendelijk uit en ze scheurde haar brood in twee eerlijke stukken, misschien het meisje iets meer vanuit beleefdheid. Vriendelijk reikte ze het meisje het brood aan en ook haar fles met drinken. Ze zou wel na het meisje drinken, met knabbelende hapjes at ze van het brood. Ze kon nu niet zo veel hebben, ze moest eerst bijvullen. "Hoe heet je?" vroeg Dalawa toen ze haar brood op had, Dalawa ging nu wat comfortabeler zitten en keek het meisje aan. Foor was niet veel jonger, ze leek wel rond de 21 jaar te zijn. Dalawa wist echter niet dat Foor ook een White Sage was, dus ze bleef nogal afstandelijk. "Ik heet Dalawa" zei ze toen, maar snel nadat ze het gezegd had vulde ze er nog iets aan toe "Dalawameuws". Dalawa moest eigenlijk heel hard lachen over de naam die ze net verzonnen had, het was gewoon bijna onmogelijk. Grinnikend ging schoof Dalawa iets op in de richting van het zonnetje, ze negeerde het meisje niet ze ging gewoon even anders zitten. Dalawa liet nog wel merken dat ze wilde luisteren en het sprek nog wilde voortzetten met Foor. In haar achterhoofd hield ze de ketting nog in haar gedachten, wat was er onder water gebeurt? Heel snel voelde ze aan de ketting die in haar borst zakje zat, snel deed ze haar hand weer naast haar zij. Een beetje fluitend wachtte Dalawa op het antwoord van Foor.