Vrijheid...

Dalawa had na een lange dag zoeken naar de ander White Sages uitgeput op het strand gezeten. Ze was nu aan het wandelen over het strand, de zee klotste rustgevend tegen de kust aan. Dalawa genoot van de wind die tegen haar lichaam aanblies. Ze had heel lang vastgesloten gezeten, en sinds kort was ze vrij gekomen. Ze wist niet waarom het nu wel kon, maar ze had het aanbod niet geweigerd. Nu was ze vrij, en het was héérlijk. Ze genoot van alle geluiden om zich heen die normale mensen niet eens meer opvielen. Haar spullen waren alle tijd dat ze opgesloten was goed gebleven. Haar fluit bungelde trots om haar nek, ze had vanmiddag een kettinkje gemaakt om de fluit aan op te hangen. Doelloos liep Dalawa over het strand, starend naar de zee en de schelpjes voor haar voeten. Achter zich maakte zich een voetspoor van lichte kleine voetjes. In de verte was een steen, toen ze bij de steen was aangekomen plofte ze neer. Haar fluit tilde ze van haar nek af en deed het aan haar mond. Zachtjes kwamen er melodieën uit haar fluit, ze probeerde de zelfde toon als de zee aan te houden. Haar mond en handen gingen op de automatische piloot en Dalawa's gedachten gingen naar vroeger. Toen waren ze nog met z'n vieren geweest, waar was iedereen? Ze dacht aan haar krachten, ze wist eigenlijk niet meer zeker of die nog werkte. Dalawa borg haar fluit weg en stond op. Met haar ogen dicht concentreerde ze zich, met een flits voelde ze dat ze kleiner werd. Toen Dalawa haar ogen weer opendeed was alles veranderd. Ze zag niet meer in kleur. Ze was een lapjes kat geworden, waarom dat wist ze eigenlijk ook niet. Maar ze had gedacht aan haar jeugd, toen was eer ook een lapjes kat geweest. Die heette Tony, ze was erg gehecht geweest eraan. Dalawa rende zo hard als ze kon over het zand. Het was niet echt héél prettig om erop te rennen, maar ze ging in ieder geval sneller dan als ze normaal rende. Gelukkig, dacht Dalawa. Eentje werkt nog, snel dacht ze na over haar andere krachten. Wat waren die ookal weer geweest? Ze dacht goed na, maar ze besloot dat ze dat een andere keer ging uitproberen. Nu ging ze genieten van het rennen en de vrijheid. Dalawa sloot haar ogen weer en veranderde van vorm. Ze was nu een vos, die kwamen hier niet zo vaak voor. Daarom zou elke voorbijganger zich afvragen wat er daar gebeurde. Dalawa rekte zich uit en liep op haar gemak terug naar de steen. Haar kleine pootjes lieten sporen achter op haar katten sporen. Toen ze bij de steen aankwam ging ze liggen en keek ze naar de zonsondergang. Ze gaapte en strekte haar pootjes uit. Toen viel ze in slaap met haar lichaam in elkaar gekruld. De zon ging langzaam onder...

Mikhail liep met kalme passen door het droge gedeelte van het strand. Hij genoot, van de wind en van de rustgevende zee. Het was hier prachtig. Maar hier kwam hij niet voor. Hij wilde gewoon wat met zijn krachten spelen. Misschien iets wat niet vaak mensen deden. Maar hij was op en top in zijn nopjes als hij zijn krachten gebruikte. Aan zijn heup bungelde een driehoekig leren hanger waarin 2 dwarsfluiten hingen. In zijn handen had hij vierkantig papier. Mikhail zijn handen legde het papier neer en hij groef een kuil zodat de wind de blaadjes niet weg kon blazen. Daarna maakte hij 10 vogeltjes van die papiertjes. Hij legde ze in het gat en glimlachte. Daarna pakte hij zijn fluit en zette deze tegen zijn mond. Heldere klanken volgde elkaar snel op en al snel schoten de vogeltjes een voor een om hem heen. Op de momenten dat hij niet floot liet hij door zijn magie de vogeltjes zelf vliegen. In cirkels vlogen ze om hem heen. Schoten kriskras door elkaar en vlogen alle kanten op. Daarna schoten ze weer naar hem toe en vlogen weer een paar cirkels om hem heen. Niet wetend dat er nog iemand op het strand was ging hij gewoon door. Hij had zijn ogen gesloten.

Mikske die fluit XD *klik*

Dalawa was wakker geworden van voetstappen en fluittonen. Ze keek als vos om zich heen, ze was zo te zien in slaap gevallen en de tijd was verstreken. Ze stond op en rekte zich uit, met kalme passen keek ze naar een man die met papiertjes aan het spelen was. Dalawa besloot naar hem toe te lopen in haar vermomming. Ze hoopte dat die man een beetje van dieren hield, als een echte vos liep ze schuw naar de man toe. Ze kon moeilijk weigeren, vossen waren immers héél nieuwsgierig en hadden een goed gehoor. Ze kon niet weglopen of doen alsof ze dit niet gehoord had. Toen ze bij de man was aangekomen keek ze met grote vossen oogjes naar de vliegende vogeltjes. Een jankend geluid kwam uit haar bek, het klonk niet vals. Wat je anders wel zou verwachten van een vos, maar deze vos kon goed janken. Ze jankte mee op zijn muziek van zijn fluit en krabde op de maat mee in het zand. Ze wist niet of dit haar dekmantel zou verraden, maar ze schatte de man niet in om gelijk door te hebben dat ze fake was. Ze gedroeg zich immers als een échte vos. Nouja, op het 'goed' janken en ritme gevoel na. Maar in de natuur kwam je vreemdere dingen tegen. Met een hopend gevoel probeerde ze er een spelletje van te maken, ze hapte een beetje naar de vogeltjes. Maar ze wilde ze niet uit de lucht happen, nee ze hapte er express naast. Misschien zou ze ergens anders veranderen en terugkomen, misschien kon ze wel een babbeltje met deze man houden. Of misschien was deze man wel te vertrouwen. Ze hoopte het maar. Ze dacht na, misschien kon ze zijn geheugen wissen. Maar dat vond ze niet zo'n goed idee, zulke spreuken met haar fluit gingen over het algemeen mis. Nee, daar moest ze eerst nog op oefenen. Het leuke vond ze aan deze man dat hij ook een fluit had, dat gaf een pluspuntje. Ze wilde gaan roepen, HÉ SPEEL JIJ OOK FLUIT? Ze was eigenlijk nog nooit iemand anders tegengekomen die ook fluit speelde, maar ze mocht het nu niet verpesten. Ze wilde eerst weten wat hij kon en hoe hij was. Later zouden ze misschien samen kunnen fluitspelen of zou hij mogen weten wie zij écht was...

(haha, beat-boxen met die fluiten. =D)

Mikhail zijn oren vingen gekrab in het zand op en gejank. Wolf, nee. Eerder in de vossenrichting. Hij opende loom een oog tijdens het spelen en zag een vos die speels met de vogeltjes bezig was. Hij glimlachte maar ging ongestoord verder. Hij hield op toen het lied eindigde. Daarna liet hij de vogeltjes naar beneden vliegen en op zijn schouders landden. Hij keek naar de vos. Voor een vos had het trouwens wel heel mensenlijke trekjes. Maar goed, dat kon in een wereld zoals deze. Mikhail glimlachte en keek naar de vos. Hij stopte zijn fluit weg en zakte door zijn knieën. Hij strekte zijn arm en aaide de vos rustig over zijn kopje. Al wist hij niet dat er de enige échte Dalawa er in schuil ging.

Dalawa vond het erg jammer dat hij stopte met fluiten, ze vond het een mooi schouwspel. Ze stopte met janken en legde haar hoofd plat op de grond. Ze zou een beetje undercover bij hem thuis kunnen gaan, kijken aan wiens kant hij stond. Misschien... dacht Dalawa. Ze schrok wakker uit haar gedachten toen hij haar een aai gaf, ze wist wel dat hij niet wist dat daar een echt mens in zat. Maar toch, ze vond het niet bepaald héél fijn. Dalawa besloot dat hij haar mocht aaien zodat ze niet uit haar vermomming viel. Dat was een keertje gebeurt, ze was toen zo boos geworden dat ze gewoon ter plekke veranderde. Het was niet een mooi gezicht geworden, ze was toen een mutant tussen een draak en een gifslang geworden. Juk! dacht Dalawa toen ze het beeld weer voor haar had. Rustig stond ze op en keek ze de jongeman aan. Ze hoopte dat hij zou denken dat ze een zielig vosje was dat eten wou en een schuilplaats. Ze hoopte dat hij een goed mens was. Dalawa tikte met haar neusje tegen zijn arm, ze wist precies wat ze zou doen als ze samen op pad gingen. Ze zou vroeg of laat nog veranderen naar haar menselijke gedaante en een gesprek met hem voeren. Maar hoe? Ze keek naar de zee en maakte een speels geluidje, ze wilde gaan rennen. Ze wilde deze jongeman beter leren kennen...

Mikhail zijn ogen gingen naar de vos en glimlachte. Hij stopte met aaien en keek even naar de horizon van de zee. De golven maakte een prachtig geluid en hij genoot er van. Het gaf je een kans om na te denken. Hij voelde het tikje van de snuit tegen zijn arm. Hij glimlachte naar de vos. "Wat doet een vos op het strand?" sprak hij kalm tegen de vos alsof deze antwoord zou kunnen geven. "Ach wat maak ik mezelf wijs, het is en blijft een vos. Die praten niet terug.." sprak hij luidop tegen zichzelf. Zijn ogen gingen naar de vos toen die een speels geluidje maakte. Mikhail grinnikte en stond op. "Dus je wilt spelen..." sprak hij kalm. Hij pakte zijn fluit en begon wat muziek te maken. De papiertjes van de vogeltjes vlogen naar Mikhail toe en vormde een vos. Eentje de als een hond uitdagend door zijn voorpoten ging en daarna een eindje van de twee afrende. Mikhail wist echter niet dat er een mens in zat, dus of het interesse wekte bij de vos, was maar de vraag.

Dalawa keek benieuwd naar Mikhail toen hij zijn fluit erbij haalde, de vogeltjes kwamen weer tot leven. Hij maakte een vos van de vogeltjes en hij daagde haar uit om te spelen. Wie dacht hij wel wie zij was? Toen bedacht ze dat ze een vos was en zuchtte ze onhoorbaar. Ze had echt geen zin om als een halvegare achter die papier-vos aan te rennen. Deze man sprak ookal tegen dieren, wat hadden deze mensen? Ze praatte gewoon tegen dieren, dieren kunnen toch niet praten!? Dalawa grinnekte, zij wist ook wel dat je dan eigenlijk gewoon iets kwijt moest. Zij konden de dieren taal niet, zij wel. Maar het aan iemand leren, nee dankje. Ze had niet echt bepaald het geduld, nouja de concentratie. Ze was altijd snel afgeleid. Dalawa besloot dat ze niet kon weigeren tegen dit spelletje, ze was een vos-beest ding. Ze sprintte op de blaadjes-vos af en gaf het een duw. Daarna rende ze op de jongen af, en sprong ze hem omver. Nouja, het was de bedoeling om hem omver te duwen. Ze was maar een kleine vos en hij een heel grootte man. Na een paar minuten spelen bedacht Dalawa dat ze maar is terug moest veranderen. Dalawa gaf een likje tegen de arm van Mikhail en sprintte toen weg.

Bij de struikjes kwam Dalawa tot stilstand, ze sloot haar ogen en ze voelde dat haar lichaam veranderde. Toen ze haar ogen opende zag ze dat haar handen weer haar normale vorm hadden en dat haar haren gewoon weer roze waren, vroeger was het een keer gebeurd dat haar haar dezelfde kleur als de vacht van het dier had behouden. Ze had een week moeten lopen met groen haar. Ze had erom moeten lachen, maar na 2 dagen begon ze zich eraan te ergeren. Dalawa haalde diep adem en liep toen weer terug naar Mikhail. Ze moest doen alsof ze hem nog niet kende. Langzaam zag ze hem duidelijker worden in de verte.

"Hallo" sprak Dalawa voorzichtig, ze keek hem aan. "Ik zie dat je van origami houd, en van fluiten" Dalawa glimlachte en haalde haar eigen fluit tevoorschijn. Met haar duim bedekte ze het plaatje van de Gear. "Hoe lang doe je het al?" vroeg ze voorzichtig en ze ging naast hem staan. Stilletjes afwachtend op zijn antwoord keek ze naar de zee. De zon was bijna onder en de golven werden wilder. Het was vanavond volle maan en de zee zou vloed zijn. Meestal was ze dan op het strand te vinden, dan ging ze pootje badend lopen over het strand. Na 100 jaar was er heel veel veranderd hier, ze moest een beetje wennen aan alle veranderingen. Maar tot nu toe was het allemaal wel gelukt, ze is tenminste niet door de mand gevallen met haar opmerkingen. Ze was trots op zich zelf, glimlachend keek ze naar de zee. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ze opeens, dat was ze helemaal vergeten. Met een twinkeling in haar ogen keek ze naar Mikhail.

Mikhail zijn ogen hadden zich weer gesloten en als het waren in de vos verplaatst. Op het moment dat de vos er tegen aan sprong spatte hij uit elkaar. Mikhails ogen schoten open en hij wilde zijn fluit opbergen. Net toen hij hem weer in zijn houder had sprong de vos op hem af en door de onverwachte kracht die ontstond viel hij achterover het zand in. Hij glimlachte en aaide de vos bij zijn nek. Zelf liet hij de papierjes een stapeltje maken. Hij kreeg een likje tegen zijn arm en zag toen de vos de duinen in verdwijnen en achter het gras schuilzoeken. Mikhail zelf stond op en klopte zijn kleding af. Hij hield zijn aandacht op de zee. De kleding bewogen licht op het briesje.

Op een gegeven moment werdt hij begroet. Hij keek op en zag een meisje staan. Hij was groter dan haar dat zag je zo. Zijn blik ging naar Dalawa toen hij ook een fluit zag. "Vanaf mijn derde ben ik simpel bootjes gaan vouwen, vanaf mijn vijfde ben ik met dwarsfluit begonnen. En vana..." even stopte hij. Hij zou zijn derde magie niet vertellen. Het zou hem toch wel een voordeel geven om dat geheim te houden. "Dus ik fluit al bijna 22 jaar..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. "Mijn naam is Mikhail..." sprak hij vriendelijk en glimlachte kalmpjes. "En jou naam..." vroeg hij kalm. Hij zweeg dat hij bij de New sages hoorde. Het zou altijd verkeerd uit kunnen pakken.

"Ik ben Daniele" loog ze, ze wist dat ze haar naam niet zomaar hardop kon zeggen. Ze vond dat hij goed kon fluiten, het was even stil. "Mooie fluit heb je" zei ze spontaan. Ze hield niet zo van de stilte, het maakte je altijd aan het denken. Het bracht je in contact met jezelf, en dat was noujuist wat zij wilde vergeten. Dalawa keek met geïntreseerde ogen naar het verhaal van Mikhail, "En vanaf wat?" vroeg ze toen hij zijn zin niet afmaakte, gelijk nadat ze het had gezegd schaamde ze zich al weer. Haar nieuwsgierigheid had weer haar vragen gesteld en misschien had die persoon het niet eens willen vertellen. "Sorry" zei ze rood van schaamte, "je hoeft het niet te zeggen hoor.." ze keek weer naar de grond. "Mooie naam trouwens, Mikhail, die heb ik nog nooit gehoord" ze lachte vriendelijk. Ze hoorde nu de geluiden om zich heen en keek naar de papiertjes die als een stapel op de grond lagen. "Wat voor dingen kun je allemaal vouwe?" ze wees naar de papiertjes, "kun je me wat leren?" vroeg ze plagend. Ze keek hem met een twinkeling in de ogen aan, origami vouwen had ze al van jongsafaan gewild. Maar ze had het nooit kunnen leren, ze had de tijd ervoor niet gehad. En Isa was streng geweest, nouja streng. Ze was verliefd toen op hem geweest en hij vond origami stom. Ze wilde niet in zijn ogen stom lijken, dus heeft ze het nooit gedaan. Maar nu ze de kans had, wilde ze er voor gaan. Tenminste, als Mikhail haar het een beetje wilde leren.

Mikhail keek naar Dalawa. "Aangenaam...." sprak hij kalm en keek naar de zee. "Die van jou is ook mooi hoor..." sprak hij kalm en glimlachte. Zijn ogen gingen naar Dalawa en knikte. Hij tilde zijn hand op en hield deze in haar blikveld gericht. Langzaam werd deze zilverachtig en kreeg een metaalglans. Niet veel later vormde zich er een zwaard uit. Al snel vormde zich het weer tot zijn natuurlijke arm. Mikail glimlachte. 'Metaal..." sprak hij kalm en knikte. Hij hoorde haar woorden en glimlachte. "Danielle is ook niet de gebruikelijkste naam hoor..." sprak hij kalm en grinnikte. Mikhail hoorde haar vraag en haalde zijn schouders op. "Wat wil je dat ik vouw..." sprak hij kalm. Hij hoorde haar woorden en knikte. "Tuurlijk..." sprak hij kalm en pakte twee velletjes. Hij gaf er een aan haar. Rustig begon hij met het uitleggen van het vouwen. Hij deed de stappen kalm voor. En na een tijdje had hij een draakje gevouwen. Met zijn magie was hij in staat om het te laten vliegen maar Dalawa zou het waarschijnlijk niet kunnen. Mikhail glimlachte en keek naar Dalawa hoe zij het er van af bracht.

Dalawa had het papier aangenomen en keek aandachtig hoe hij het vouwde. Toen hij klaar was keek ze met grote ogen naar het uiteindelijk werk, en toen naar haar werk. Ze had een misvormde donut met tandjes en vleugels. "Haha, ik kan het niet zo goed." glimlachte ze, in haar gedachten dacht ze na over zijn 3de kracht. "Wel cool hoor, dat je je lichaam in metaal kan veranderen." Ze knikte naar zijn arm, "Ik kan niet zo veel" bracht ze verlegen uit, "Alleen een beetje fluiten" en ze wees haar fluit om haar nek aan. Ze gaf de donut-draak aan Mikhail en zei "Hier, jij kan er misschien nog iets leuks mee." en ze glimlachte vriendelijk. Ze vond voor zich zelf de donut-draak wel goed gelukt, maar Mikhail zou vast denken dat ze een duffe doos was. Ze glimlachte bij die gedachte, sinds wanneer kon het haar schelen wat andere van haar dachten? Ik denk dat die 100 jaar opgesloten zitten iets heeft veranderd zei haar stem in haar hoofd cynisch. "De rest van mijn krachten beheers ik nog niet zo goed" zei ze tot slot, en ze keek naar haar handen. Ze had niet gelogen, ze kon het inderdaad niet. Nouja, het dieren veranderen ging wel. Maar dat ging ze hier natuurlijk niet zomaar hardop zeggen. De zon was nu bijna onder en de laatste gloedjes licht waren nog te zien, een paar tellen later was de zon onder. Ze wist nu niet waar ze naartoe moest, de enige optie was hier op het strand te overnachten als een of ander dier. Of een huis binnen dringen. Ze wist het nog niet, maar misschien nodigde Mikhail haar uit. Maar dat leek haar erg sterk, ze kende hem net. Ze keek naar de grond, de volgende opdracht der overleving was ergens overnachten en niet ten prooi te vallen. "Waar kom je vandaan?" vroeg ze aan Mikhail, om zijn gedachten op zijn huis te focussen. Zo hoopte ze dat hij bedacht om het haar te vragen en dat zij dan zou antwoorden dat ze nergens woonde. De meeste mensen zouden zo'n iemand dan uitnodigen. Maar ze kende Mikhail niet, dus wist ze ook niet wat ze kon verwachten. Stilletjes zuchte Dalawa en ze keek Mikhail aan.

Mikhail zijn ogen gingen naar de zee. "Het ziet er goed uit voor een begin..." sprak hij kalm en keek haar aan. "Het eerste wat ik gevouwen heb is een propje papier..." sprak hij kalm en glimlachte. Zijn ogen keken naar Dalawa en glimlachte. "Het heeft zo zijn nadelen. Niet dat het vreemd smaakt of zo. Maar ik moet ook wel eens aan mijn ijzer komen, ik eet ook wel eens metaal.." sprak hij kalm en glimlachte. Hij keek naar de ondergaande zon die niet veel later onder was. "Waar ik vandaan kom..." sprak hij kalm. "Slavernij..." voegde hij er aan toe. "Ik ben geboren in een slavengezin. Ben slaaf geworden en ben gevlucht. Uiteindelijk ben ik bij...oh wacht, je bedoeld waar ik woon..." sprak hij kalm. "In het New Sages kamp..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk en keek naar de zee. "En, jij?" vroeg hij kalmpjes waarna hij keek naar haar om haar reactie te zien.

Dalawa lachte bij de opmerking van het propje papier, dat zou haar ook kunnen overkomen. Toen hij vertelde over wat hij at keek ze hem vragen aan"Ijzer?" bracht Dalawa licht verbaasd uit, "Hoe smaakt dat?" in plaatst van dat ze lachte of zei dat hij gek was, vroeg ze gewoon hoe het smaakte! Het was gewoon een typische vraag voor Dalawa, bijna álles van een persoon te weten komen, en hoe! Gewoon uit hem/haar zuigen. Dalawa keek bezorgd over hoe hij sprak over waar hij vandaan kwam. "Je hoeft je niet te verontschuldigen, als je het kwijt wilt kun je het gewoon zeggen" zei ze met een glimlach. Toen hij begon over het New Sages kamp kwam er een frons op haar voorhoofd. Een paar tellen bleef de frons op haar hoofd, maar al snel veranderde het in een glimlach. "Waar ik woon?" herhaalde ze, "Ik woon.... nergens" stilletjes keek ze voor zich uit. Wachtend op zijn reactie.

Mikhail zijn ogen gingen naar haar. "Mwah, een beetje als aan een zwaard likken denk ik..." sprak hij kalm en keek naar haar. Hij hoorde haar woorden en haalde zijn schouders op. "Hmm, mijn verleden doet er niet toe op het moment..." sprak hij kalm en keek haar kalm aan. Hij hoorde haar laaste woorden en keek naar de zee. "Ah zo..." sprak hij kalmpjes. "We hebben vast nog wel een tent over, als je nog een overnachtingsplek zoekt tenminste..." sprak hij kalm en keek haar aan. "En eten is er ook wel genoeg, een persoon meer maakt echt geen verschill...." sprak hij en glimlachte. Daarna vestigde hij zijn blik naar de zee en wachtte op haar reactie

[inspiloos']

Dalawa luisterde aandachtig naar zijn woorden, ze knikte en begreep dat hij liever niet over zijn verleden wilde praten. Dat wilde zij immers ook niet. Ze lachte toen hij het over zwaard likken had, "Dat heb ik serieus nog nooit gedaan" Dalawa keek hem glimlachend aan, je kon haar tanden net zien. Toen hij haar uitnodigde keek ze iets minder bezorgd, ze wist niet of ze het zomaar moest aannemen, ze kende hem anders pas net. Misschien was het wel een of andere weirdo die slechte dingen met je wilde doen. Maar daar leek het nu niet op, die zouden haar heel anders hebben benaderd. Dalawa knikte en besloot op zijn voorstel in te gaan, "waar is dat kamp?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze was nog nooit in het New Sages kamp geweest, en nu zou haar eerste keer zijn. Glimlachend ging ze naast Mikhail staan, wachtend welke kant hij op zou lopen.


{ook erg inspiloos. }

Mikhail had zijn ogen gesloten toen een sterke wind opstak. Eentje die zelfs hem er voor liet zorgen dat hij op zijn benen moest blijven staan. Hij bewaarde zijn balans met gemak en keek naar Dalawa toen ze sprak. "Hmpf, lijkt me ook niet de slimste optie als je niet echt metaal eet, het smaakt dan ook voor geen meter..." sprak hij kalm. "Ik heb het anderen zien doen. En nooit echt iemand die geen magie in metaal had vond het smaken..." sprak hij kalm. "Daarbij, het houdt mijn magie op pijl. Als ik geen metaal eet kan ik mijn metaal ook niet gebruiken..." sprak hij kalm. "Hetzelfde als dat als ik niet eet en drink, en dan niet van metale voorwerpen, dat ik sterf..." sprak hij kalm en grinnikte. "Het kamp..." sprak hij. "Het kamp licht hier vlak bij..." sprak hij kalm en wenkte haar. "Ik weet niet of je honger hebt, want we zijn vast nog op tijd voor het gezamelijk avondmaal..." sprak hij kalm. "Een klein groepje leden blijft altijd laat op en eet dan gezamelijk..." sprak hij en grinnikte vriendelijk. "Kom maar, ik zal je de weg wijzen...." sprak hij kalm en liep al wat vooruit zodat ze hem zou kunnen volgen.

Dalawa had naar zijn woorden geluisterd, en begreep waarom hij metaal at. Toen hij begon te vertellen over het kamp en het eten begon haar maag hard te rommelen. Dalawa schaamde zich en voelde dat ze rood werd, ze keek naar de grond. Toen ze voetstappen hoorden keek ze op. Mikhail stond niet meer voor haar maar was al verder gelopen, met snelle passen liep ze achter hem aan. Tot ze naast hem was, ze keek naar de verte. Ze vroeg zich af waar dat 'kamp' was, toen ze een tijdje liepen zag ze een rook pluim uit de bossen opstuigen. Met een glimlach op haar gezicht toen ze aan al het eten dacht liep ze stil met Mikhail mee. Ze had geen woord nog tegen hem gezegd, en hij had haar notabene nog uitgenogedigd voor het eten! Dalawa schaamde zich alweer maar onderdrukte haar rode wangen. Ze keek al uit om haar maag eens lekker te vullen. Met die gedachte liep ze stevig naast Mikhail, ze mocht hem wel. Maar alleen als vrienden. Dat was zeker.

Mikhail liep zwijgend vooruit met Dalawa naast zich. HIj had wel gehoord dat haar maag rommelde maar had er zo zeer niet op gereageerd. Mikhail glimlachte de wacht toe die bij de poort stond. Kalm liepen ze verder richting de hoofdtent. Mikhail begroette even de andere leiders maar liep daarna weer met Dalawa verder richting een tafel waar al wat lekkernijen op lagen en een aantal leden van de groep zaten. Mikhail glimlachte en knikte. "Tast toe..." sprak hij kalm en gaf nog een knikje. Zelf pakte hij een appel en nam er een hap van. Hij genoot van de zoete en sappige smaak in zijn mond. Het bleef beter dan metaal. Hij grinnikte bij die gedachten en keek daarna weer naar Dalawa.

(ik wil niet veel zeggen, maarre moeten we dit niet doen in het new sages camp? ik ga nu wel gewoon reageren. XD)

Dalawa liep als een kleine puppy die niet wilde verdwalen achter Mikhail aan. Toen ze de geur van het eten rook wilde ze bijna een sprintje maken, maar ze hield zich in. Met een beleefde glimlach groette ze de andere mensen in het kamp en daarna viel ze pas aan op het eten. Met een brede glimlach probeerde ze van alles in haar mond te proppen, met een beleefd hoofd en manieren probeerde ze meer in haar mond te stoppen dan kon. Na een paar minuten had ze 3 stukken gebraden kippenpoot op 5 appels en nog veel meer. Haar buikje zat nu heel erg vol, met een beleefde knik wilde ze iedereen bedanken, ookal wist zij ook wel dat ze hun om de nek wilde vliegen. Met een knikje naar Mikhail stond ze op, ze wilde ze niet meer tot last zijn. Ze zou nu ergens in de wildernis een slaap plek moeten zoeken of delen met íéts. Toen ze langs Mikhail liep fluisterde ze zacht "Bedankt, Mikhail" en toen liep ze naar de uitgang/ingang van de tent. Eigenlijk liep Dalawa express langzaam, ze wilde hier wel blijven maar dat was zo onbeleefd om daar zelf om te vragen. Met langzame sloffende passen zag ze de poort van het kamp al in zicht. Kreunend liep ze verder, stiekem hoopte ze dat Mikhail haar zou inhalen en vragen of ze wilde slapen. Maar zelf wist Dalawa ookwel dat Mikhail nu wel genoeg voor haar had gedaan, hoe moest ze hem nu al ooit bedanken?

{ik weet dat ik overdrijf. <3}