Just thinking...

Dalawa had een tijdje gewoon gelopen, ze vond het altijd mooi bij de watervallen. De vogels floten altijd vrolijk en het water kabbelde altijd rustig. Het water had altijd dezelfde weg om te reizen, het viel, het regende, het verdampte en het stroomde. Water deed Dalawa altijd aan de rust denken, daarom ging ze altijd als ze even moest nadenken naar de watervallen. Na een tijdje lopen vond Dalawa een perfecte plek met mooi uitzicht, rustig ging ze zitten. Haar benen bungelde doelloos over de rots en ze probeerde met haar tenen het water te raken. "Mis" sprak Dalawa geïrriteerd uit, ze probeerde het nog een paar keer maar ze was net iets te kort. Dalawa's hoofd begon leeg te raken, toen ze opeens wat geluiden hoorde. Het waren twee mensen, een jongen en een meisje. Vol hoop op een gesprek keek ze naar beneden, niks, ze keek naar links en naar rechts. Niks. Waar kunnen ze nou toch zijn? Dacht Dalawa verbaasd. Maar opeens snapte ze het, de mensen waren al weer weg. Op weg naar het kamp. Teleurgesteld pakte Dalawa haar fluit en ze begon een rustig melodietje te spelen. Van rustig ging het over naar druk en opeens was Dalawa helemaal in haar muziek wereldje verzonken. Ze dacht even niet meer na, niet over de Gear en over de voorspelling. Ook niet aan Isa die haar had verboden om iets anders te doen dan een plan te verzinnen. De melodiëen van Dalawa stierven langzaam af, toen ze klaar was keek ze naar de verte. De zon was langzaam aan het ondergaan en ze hoorde overal de wilde dieren om haar heen wakker worden. Dalawa besloot een liedje voor ze te spelen, veel dieren hadden hier oog naar. Dalawa speelde graag voor publiek, nouja publiek. Ze hield van dieren publiek, voor mensen speelde ze niet zo snel. Een vogeltje kwam naast haar zitten en die begon vrolijk mee te tjilpen. Dalawa moest haar lach inhouden, ze was dan wel 25, ze was nog niet helemaal volwassen. Ze droomde vaak weg en híéld van muziek. Daarom waren dieren ook haar favoriet, alle dieren maakte geluid. Ze hadden een eigen taal met muziek en geluid. Ze vond het daarom ook prachtig om dieren geluiden te maken met haar fluit. Ze had net zolang geoefend totdat ze bijna állé geluidjes die bekend zijn op haar fluit kon spelen. Ze was daar erg trots op, maar ze had nog niet het lef gehad om het aan een mens te laten horen...

[komt allen, komt allen. :3]

Dichtbij de waterval in de schaduw van een dikke boom lag een man te slapen. Nou ja, man...hij had wat menselijke trekjes maar een mens was hij niet te noemen. Te beginnen bij de lange staart die onder zijn shirt en net boven zijn broek uitkwam. De zwarte staart had zich over zijn heup gelegd en de punt zwiepte zachtjes heen en weer op het ritme van zijn ademhaling. Hij lag op zijn zij, zijn tas onder zijn hoofd geschoven. Maar, ook al lag hij te slapen, al zijn zintuigen stonden op scherp. Daarom schoten tussen zijn bruine lokken twee oren die nog het meeste leken op twee vleermuis oren. Ze waren tussen de bruine lokken aan de zijkant van zijn hoofd die door zijn halflange haar over het algemeen verborgen bleven. Dalsk' ogen schoten open. De ijsblauwe irissen flitste heen en weer. Binnen een seconde was Dalsk overeind gesprongen. Hij ging door zijn hurken zodat hij met zijn vingertoppen de grond kon aanraken. Zijn zwarte pupillen hadden zich verkleind. De hoge fluit tonen bereikte zijn scherpe gehoor. Hij sloot zijn ogen op de bron van het geluid te lokaliseren. Het was niet ver weg. Het was in de buurt van de waterval, niet al te ver van de plek waar hij zat. Langzaam opende Dalsk zijn ogen weer. Een kleine beestachtige grijns was te zien op zijn gelaat. Hoewel hij zich, wat betrof zijn dierlijke uitspattingen, probeerde in te houden, kon hij hier niks aan doen. Hij krapte even twee keer snel vlak onder zijn oor. Een vervelende tik waar hij maar niet van af leek te komen. Dalsk haalde even diep adem en sprong daarna sierlijk overeind om met een sprint in de richting van het geluid te rennen. Toen hij binnen gehoorafstand was verlangzaamde hij zijn pas totdat hij niet meer te horen was. Achter een dikke boom bleef hij stil staan. Vanonder zijn zwarte wimpers keek hij tersluiks naar de bron van het geluid. Een vrouw, een jonge vrouw. Dalsk zakte wat meer door zijn knieën. Hij herkende die vrouw al had hij haar nog nooit eerder gezien. Hij speurde zijn gedachten af. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat deze vrouw Dalawa moest zijn. Dalsk had haar nog nooit in het echt gezien, maar dit was zijn kans. Tenminste, als zijn dierlijke hij het niet weer van hem over zou nemen. Dalsk ging rechtop staan, streek zijn haar strak naar achteren en bond ze vast met een donkerblauw lint zodat het er minder wild en meer verzorgd uitzag. Hij trok zijn bovenkleding wat op en sloeg zijn staart om zijn middel zodat, als de kleding erover werd getrokken de staart niet te zien was. Zijn oren drukte hij plat onder zijn haar en zijn klauwachtige handen verborg hij met zwarte, leren handschoenen. Dalsk kraakte zijn nek even kort en kwam toen achter de boom vandaan. Zijn dierlijke blik was verdwenen en had plaatsgemaakt voor een vriendelijk blik. ‘Dat klonk erg mooi,’ zei hij zacht om haar niet te laten schrikken. Ook al had hij niet eens echt geluisterd naar de fluit.

(May I?)

Dalawa had met haar ogen dicht lopen fluiten, ze had niet gemerkt dat er iemand naar haar toe kwam. Toen ze een stem hoorde keek ze op, ze zag een jongen. Hij zei vond haar mooi fluiten, Dalawa's wangen werden rood. "Dankjewel" sprak ze stamelend. Ze borg haar fluit op en keek de jongen aan. "Wie ben jij?" vroeg ze vriendelijk, ze was altijd erg geïntresseerd in vreemde mensen, die hadden meestal de mooiste geheimen. "Ik ben Dalawa" sprak ze voorzichtig, misschien herkende iemand haar aan haar naam. Dat moest ze koste wat kost voorkomen, "Ik ben hier net" sprak ze snel uit, stilletjes borg ze haar spulletjes op en schoof wat op. Met haar hand klopte ze op een leeg plekje naast haar. Ze was bereid om het mooie uitzicht met de jongen te delen. Hij had iets geheimzinnigs om zich heen, om een of andere reden zag ze dat hij iets verborg. Wat wist ze niet, maar wel dat hij íéts verborg. Dalawa keek weer vooruit en wachtte af tot de jongen naast haar ging zitten. Ze zou er nog wel achterkomen wat voor geheim die jongen verborgen hield, haar nieuwsgierigheid verbaasde haar. Meestal liet ze alles overkomen en wachtte ze tot de ander het initatief nam om een gesprek te beginnen. Dalawa was aan alles aan het denken, maar niet aan het idee dat net iemand haar had horen spelen. Dat was ze totaal vergeten.

(ofcourse you may. =D)

Dalsk toonde een klein glimlachje toen hij de jonge vrouw vuurrood zag worden. Nu ze zich naar hem had omgedraaid en hij haar beter kon bekijken, zag hij pas dat ze niet veel ouder kon zijn dan hij. En voor een moment vroeg hij zich af of zijn geheugen hem verraden had. Maar dat kon niet. Hij had zoveel over gelezen dat dit wel Dalawa moest zijn. Ze voldeed aan alle beschrijvingen in elk boek dat hij gelezen had en elk verhaal wat hij gehoord had. Maar dan zou ze over de honderd jaar moeten zijn. Natuurlijk blijven de Sages magisch, maar toch. Het was iets waar Dalsk op gebrand was om uit haar te krijgen. En te zien aan de blik waarmee de jonge vrouw hem aankeek was ook zij nieuwsgierig naar hem. Iets wat in zijn voordeel kon werken maar ook iets waar hij mee uit moest kijken. Voorlopig moest hij de schijn van vriendelijke man aanhouden. Alles om te weten waar de stukken van het tandwiel waren. Alles om de voorspelling uit te laten komen. Dalsk’ laatste twijfels werden weggenomen toen de jonge vrouw zich ook daadwerkelijk voorstelde als Dalawa. Een gevoel dat tussen opluchting en opwinding zat kroop in zijn lichaam en verspreidde zich door zijn ledematen. Hij zette zich af toen Dalawa naast zich klopte en hem uitnodigde om naast haar te gaan zitten. Hij maakte een vrij elegante sprong, misschien iets te vrouwelijk wat weer in tegenstelling was met zijn ruige uitstraling als je alle kettingen, wapens en natuurlijk de leren kisten afging. De gebroken ketenen aan zijn ijzeren polsbanden en om zijn leren riem om zijn nek rinkelde onregelmatig toen hij sprong en naast Dalawa belandde. ‘Dalsk,’ stelde hij zichzelf kort, maar met een glimlach voor. Hij wikkelde vrijwel onzichtbaar zijn staart iets steviger om zijn middel en borstkas aangezien hij ietwat losgeraakt was in zijn soepele sprong. ‘Ik kom hier al een tijdje. Al ben ik hier vaker ’s nachts. De dag is niet echt mijn beste vriend in het leven,’ vervolgde hij na een kleine pauze zacht zijn woorden ter aanvulling op de eerdere woorden van Dalawa. Zijn doordringende blauwe ogen gingen naar het vallende water van de waterval. ‘Hoe lang speel je eigenlijk al?’ vroeg hij plots en zonder Dalawa aan te kijken. Hij moest dit rustig opbouwen. Eerst maar eens een beetje vertrouwen zien te winnen.

Dalawa had hem naast hem gevoeld toen hij ging zitten, ze keek hem aan en keek toen gauw weer recht voor haar uit. Dalsk heette hij dus, ze vond het wel een leuke naam. Maar het had iets geheimzinnigs. Ze wist nog niet wat. Ze voelde dat hij iets om zijn middel strakker vastdeed, maar ze besloot er geen aandacht aan te schenken. Ze luisterde naar zijn verhaal over dat hij hier al een tijdje kwam en dat hij liever van de nacht hield. Zij hield liever ook van de nacht, maar om een andere reden dacht ze. In de nacht kon ze makkelijker veranderen, niemand kon het goed zien. Je kon altijd zeggen dat het gewoon een verbeelding was. Dalawa keek hem aan toen hij vroeg hoelang ze al speelde. Ze mocht niet laten blijken dat ze dit al 121 jaar speelde, ze had het al vanaf haar 4de gedaan. "Al sinds mijn 10de" loog ze, en ze keek hem aan. "Ik ben hier net, ik weet niet waarom ik hier ben." Ze keek schuldig naar de grond, ze hield niet van liegen. Maar het laatste was niet gelogen, ze wist gewoon echt niet waarom ze hier was. Opeens kwam er een idee in haar op, "Kun je zwemmen?" Ze kon het gewoon niet loslaten om te weten te komen wat er onder zijn t-shirt zat. Ze keek naar beneden en keek naar hem. Ze hoopte dat haar plannetje werkte, maar ze wist dat hij niet stom was. Maar niet geprobeerd is altijd mis dacht ze bij zich zelf. "En misschien kun je me hier rondleiden" sprak ze er nog snel achterna, ze wilde niet zijn aandacht kwijt. Dit had ze alleen gezegd om niet ervoor te zorgen dat hij weg ging als hij niet wilde gaan zwemmen. Dalawa nam geen aanstalten om op te staan, ze bedacht zich net dat het water heel koud zou zijn en ze had geen zin om ziek te worden. Ze huiverde aan de gedachten van kopje onder in íjskoud water. Dalawa plukte aan haar rok en keek verlegen naar Dalsk, wat moest ze nou doen?

Dalsk' blik schoot even kort naar Dalawa toen ze hem antwoord gaf op zijn vraag. Ze was zich dus wel bewust dat het gevaarlijk kon zijn om sommige informatie prijs te geven. Hij besloot haar leugen maar mee te spelen. Hij knikte kalm. 'Ik vind het wel knap. Ik kan geen enkel instrument bespelen,' zei hij terwijl hij zijn blik weer op het water richtte. 'Wie wel?' vroeg hij zacht en doelend op Dalawa's woorden dat ze niet wist waarom ze hier was. Dalsk had zelf ook vaak dat soort momenten. Al herinnerde hij zichzelf er vaak genoeg aan waarom hij het deed. Hij keek even op toen hij Dalawa's stem hoorde. Hij was zo in gedachten verzonken dat hij niet echt gehoord had wat ze had gevraagd. Het drong pas later tot hem door, toen zijn onderbewustzijn hem hielp en de ontbrekende stukken zin voor hem invulde. Dalsk' verstand begon als een razende te werken. Hij moest een excuus hebben waardoor hij niet het water in hoefde. Verontschuldigend hief hij zijn armen wat op en toonde Dalawa de gebroken ijzeren ketenen zien die nog steeds aan zijn polsen vastgesmeed waren. 'Ik zak naar de bodem met deze dingen. Dan verdrink ik,' zei hij. Dalawa hoefde zijn geheimen niet te weten. Ze hoefde in elk geval nog niet te weten wat hij precies was. Dat zou haar misschien alleen maar afschrikken. De staart was namelijk niet het enige waarvan Dalsk vreesde dat het gezien zou woorden door Dalawa. Hij keek even verrast op bij haar andere vraag. Ze wou een rondleiding van hem? Misschien niet een al te best idee. Op dat moment brak de zon door de wolken. Onmiddellijk voelde Dalsk een hammerende hoofdpijn opkomen. 'Ik moet zo wel weer gaan. Het spijt me, maar ik kan overdag nooit al te lang wakker blijven. Vooral niet met een brandende zon die rechtstreeks op de aarde schijnt' zei hij zacht terwijl hij weer opstond. Hij probeerde het wankelende gevoel dat hij kreeg te negeren, evenals de duizeligheid die hem onderuit probeerde te halen. Eigenlijk moest hij een flink aantal uren slapen overdag. Anders was hij niet genoeg 'opgeladen' voor de nacht. En die cyclus had Dalawa zonder het te weten doorbroken door op haar fluit te spelen en zijn gevoelige gehoor te wekken.

"Wacht!" schreeuwde Dalawa hem achterna, "We kunnen ook door de schaduw heen lopen?" ze wilde niet alleen zijn, dat had ze die 100 jaar gehaat! Helemaal alleen in dat grote bos en afentoe een wild dier dat leuk dacht te zijn om tegen haar tempel aan te plassen. Die dieren dachten dat ze dat niet had gezien, maar toen ze opgesloten was in de Gear was ze één geworden met de tempel en alles. Ze had zich geërgerd maar ze kon niks doen, en nu was ze samen met iemand. Maar die deed zo afstandelijk. Ze miste Isa, Tatlo en Foor. Waar waren die gebleven? Ze liep achter Dalsk aan, ze zag dat hij rare streepjes in zijn shirt had. Nouja, zij had ook geheimen die ze liever niet prijsgaf. Na een paar passen rennen liep ze naast Dalsk. "Wat gebeurt er met je?" vroeg ze nieuwsgierig, ze zag dat zijn hoofd wit werd en dat hij een beetje wankelliep. "Als je je echt niet lekker voelt, dan... kun je ook s' avonds een rondleiding geven." Ze wist niet wat ze zei, als deze jongen inderdaad niet zo goed tegen zonlicht en alles kon. Waarom zou ze dan 's nachts met hem op pad willen! Hij zou dan gevaarlijker zijn, of erger.... Dalawa wist eigenlijk niet wat erger was, maar ze nam het risico. Zij was ook niet ál te zwak, ze had haar krachten nog een beetje. Ze moest ze alleen nog een beetje oefenen. Dat zou ze vanmiddag wel doen, want als die jongen haar aanviel moest zij terug vechten. Haar dierlijke vormen had ze nu wel onder controle, maar de rest? Dat wist ze niet, daar zou ze maar vanmiddag achter komen. "Als je het een leuk idee vind, dan zie ik je vanavond hier, oke?" ze keek hoopvol naar Dalsk.

Dalsk hield zijn pas een beetje in toen Dalawa hem achterna schreeuwde. Een kleine grijns die iets dierlijks had was om zijn mondhoeken verschenen. Maar onmiddellijk weer vervaagd toen hij omkeek naar Dalawa. Door de schaduw heenlopen en de zon vermijden was maar het halve probleem. Voor Dalsk waren zijn dag en nacht omgedraaid. Hij was nu wakker op een tijd dat hij eigenlijk moest slapen. En dat zou hij dus moet ontgelden zodra de zon onder was en voor hem eigenlijk zijn dag begon. Dalsk zag vanuit zijn ooghoeken dat Dalawa naast hem was gaan lopen. Hij was onderhand weer terug bij de spullen die hij had achter gelaten toen hij achter Dalawa's fluit aan was gegaan. Zijn tas, een lange houten stok die nog het meeste leek alsof het dienst deed als wandelstok, zijn duozwaarden en zijn kruisboog met pijlenkoker. Op dat plekje plofte hij neer, uitkijkend dat zijn staart niet los schoot van zijn plek en zichzelf verried. Dalsk keek Dalawa even aan. 'Je moet snappen dat mijn dagen omgedraaid zijn. Als ik nu niet weer ga slapen, dan blijf ik 's nachts niet wakker. Dan ligt mijn cyclus door de war en dat is schadelijk voor mijn gezondheid,' sprak hij zacht. 'Ik wil je 's avonds best een rondleiding geven. Maar nu moet ik toch echt gaan slapen,' zei hij, vermoeid omdat hij nu comfortabel tegen een boom aan zat en de slaap zich dus steeds meer meester van hem maakte. Maar hij zou niet in slaap vallen voordat hij echt met zekerheid wist dat het veilig was om zijn ogen dicht te doen. Zelfs al had hij dat gewild, de jarenlange trainingen stonden het hem niet toe.

"Ik snap het" zei Dalawa teleurgesteld, maar hij had wel gelijk. Zij moest nu eigenlijk ook gaan slapen, maar haar trainen dan? Dalawa schudde die gedachte van haar af, wat kon er nou mis gaan? Dalawa glimlachte en zei toen vriendelijk, "Nou, als je me s' avonds gaat ronleiden, dan moet ik ook maar is gaan slapen." Dalawa plofte neer en deed haar ogen dicht, al snel kwam ze in een diepe slaap. Ze had vorige nacht niet eens geslapen, maar ze zag er nog goed uit. Dalawa vond het erg makkelijk dat ze zelf kon bepalen wanneer ze kon slapen, ze kon gewoon haar ogen dicht doen en zeggen tegen zichzelf dat ze ging slapen en dan sliep ze als een roos. Ze wist niet of die jongen te vertrouwen was, dus ze ging op har zij liggen, met haar rug naar hem toe. Ze borg geruisloos haar kostbaarste spulletjes op, en haar fluit trok ze vaster om haar nek. Ze zou het snel genoeg voelen als hij iets probeerde te stelen, ze sliep niet licht maar ze voelde alles wel alsof ze licht sliep. Dalawa begreep er ook niets van, maar haar droom vond ze stukken interessanter dan de realiteit. Dat was altijd al zo geweest, ze droomde vaak weg in een gesprek. Ze droomde dan over een andere wereld, met allemaal mooie dieren. Maar sinds de laatste eeuw liep die droom altijd slecht af. Er kwam dan een vloedgolf en die spoelde alles weg, alleen zij was dan nog over. Deze droom kwam ook nú weer terug.


Stilletjes liep Dalawa over de groene velden met allerlei dieren om haar heen. Ze huppelde en floot op haar fluit. De dieren voegde hun eigen stukje muziek aan het schouwspel toe. Maar opeens sloegen de dieren op de vlucht, Dalawa keek achterom en de wolken werden grijs, alles werd donker en dor. De wind van de zee spoelde door haar gezicht en in de verte zag ze waar de dieren voor weggerend waren, een enorme vloedgolf van wel 20 meter kwam eraan. Een woest spectakel met gezichten erin, van wie dat wist ze niet. De golf kwam steeds dichterbij en toen zag ze Isa, Tatlo en Foor. Die bleven staan, ze liep naar ze toe en vroeg wat er aan de hand was. Ze negeerde haar, samen keken ze hun ondergang tegemoet. Dalawa wilde wegrennen, maar ze kon haar benen niet bewegen. Nouja, ze kon ze wel bewegen, maar het was heel langzaam. In slowmotion bijna, de golf kwam steeds dichterbij en Isa, Tatlo en Foor spoelde weg. Dalawa was op een rots gesprongen, en zag dat de golf haar nu binnen enkele seconden zou raken. POEF. De golf had haar geraakt, maar ze was er nog. Ze was nu in een lege ruimte die helemaal wit was. Ze kon lopen wat ze wilde, maar er veranderde niks in haar omgeving. Ze plofte neer en keek angstig om haar heen, toen hoorde ze een stem. En een zwarte gedaante kwam op haar af, de gedaante sprak kil "Je hebt gefaald..." Dalawa wilde gillen, want de gedaante trok een mes en kwam zwaaiend op haar af.

Gillend werd Dalawa wakker, het was al donker. Ze keek om zich heen, Dalsk lag er nog. Ze voelde aan haar fluit, die was er ook nog. Zuchtend plofte ze weer neer, en keek ze naar de sterren boven zich. Wat had die droom nou te betekenen? Ze had hem al heel vaak gehad, de afgelope eeuw had ze hem iedere nacht gehad in die tempel. Ze wist niet wat deze droom betekende, en ze wilde het nu eindelijk wel is weten. Ze balde haar vuist, ze wist niet wie of wat er een spelletje met haar speelde. Maar één ding wist ze wel, dit móést ophouden. Dalawa ging rechtop zitten en pakte haar fluit, ze keek naar de tekeningetjes, dit ding bezat haar ziel, ze keek naar de Gear. Toen ze naast zich keek zag ze Dalsk weer, ze borg snel haar fluit weg en bleef even doelloos zitten. Vanavond zou ze met Dalsk op pad gaan, ze vond het eigenlijk wel een beetje spannend. Ze besloot te wachten totdat Dalsk zelf wakker werd, hij moest nog wat slaap inhalen doordat ze hem vanmiddag had wakker gemaakt met haar fluit. Ze had erg zin in vanavond, en ze vond Dalsk wel aardig.

(haha, ik had inspi. >3)

Dalsk keek toe hoe Dalawa ook ging liggen en niet veel later in slaap viel. Hij kon het zien aan de manier waarop ze ademhaalde. Ze ademde opperlvakkig. Na een tijdje ging hij ook liggen. Hij gaf zijn staart iets meer ruimte maar durfde hem niet onder zijn kleding uit te halen. Hij moest niet vergeten dat Dalawa zich altijd om kon draaien en wakker kon worden. Dalsk draaide zich op zijn zij, zijn gezicht afgewend van Dalawa. Zijn halfgeopende ogen hadden zich gericht op de kleine spin in de verte die druk bezig was zijn web te weven. Hij werd onbewust richting Dalawa getrokken. Het duurde even voor hij het door had dat ze, misschien bewust, misschien ook wel niet, haar onderbewustzijn voor hem open zette. Ze toonde hem haar droombeelden. Dalsk kneep zijn ogen stijf dicht. Hij moest zich proberen af te sluiten voor Dalawa. Maar haar dromen en nachtmerries trokken zo hard aan hem dat hij verleiding niet kon weerstaan even te gluren.

Dalsk opende zijn ogen. Alles om hem heen was zoveel groter dan hij gewend was. Hij zag in de verte Dalawa staan. Ze speelde op haar fluit. Dalsk probeerde een stap te zetten. Maar toen hij in beweging kwam merkte hij hoe zwaar hij wankelde. Hij keek naar beneden en kwam tot de conclusie dat hij dunne vogelpoten had, evenals zwarte veren. Hij was een raaf. Waarom precies een raaf was hem een raadsel. Hij moest zich blijven bedenken dat dit maar een droom was. Hij probeerde zijn vleugels uit en een beetje sukkelig steeg hij op, in de richting van Dalawa en de andere dieren. hij bleef klapperen met zijn vleugels tot hij dichtbij genoeg was. Hij begreep niet goed waarom Dalawa's droom hem zo sterk geroepen had. Dit zag er allemaal normaal uit. Dalsk zag hoe de andere dieren plotseling op de vlucht sloegen en de lucht donkerder en grijzer werd. Dat was niet normaal. Hij keek om en zag direct de vloedgolf op hem af komen. Het eerste wat hem te binnen schoot was dat hij hier weg moest. Hij begon dan ook als een gek met zijn vleugels te slaan en nog ging het hem niet snel genoeg. En ineens voelde hij een harde slag. Het water had hem in gehaald en neergehaald.
Opnieuw probeerde Dalsk zijn ogen te openen. Een witte wereld met helemaal niets behalve hij en Dalawa. Maar opstaan ging niet. Het was alsof hij vast zat aan de grond. Hij was Dalawa's schaduw geworden. Alsof ze met elkaar door een sterk onzichtbaar koord verbonden waren volgde hij haartoen ze ging rennen. Toen de kille stem weergalmde probeerde Dalsk om zich heen te kijken waar dat vandaan kwam. Maar hij kon bar weinig als Dalawa niet deed waardoor zij haar schaduw, dus Dalsk in dit geval, zou veranderen. Eerst begreep hij ook niet waarom ze begon te rennen en te gillen met een getrokken mes totdat hij daarna ineens de zwarte gestalte zag.

Zodra Dalawa wakker was geschrokken was Dalsk terug gegooid naar zijn eigen lichaam. Hij lag nog steeds met zijn rug naar haar toe maar was klaar wakker. Zijn ogen leken zelfs een soort blauwe gloed uit te stralen in het donker. Hij bleef nog een tijdje liggen, luisternd naar Dalawa's onregelmatige ademhaling wat verried dat ze wakker was. Hij moest even bijkomen van een van de meest rare dromen die hij ooit had gezien. En hij dacht nog wel dat zijn dromen zo vaag en raar waren. Uiteindelijk richtte hij zichzelf op en draaide zich wat op zijn rug zodat zijn ellebogen op de grond steunde. Hij keek Dalawa even aan. 'Je bent wakker zo te zien,' sprak hij nog een beetje schor. Hij schraapte even kort zijn keel om zijn stem te hervinden. Dalsk ging overeind zitten en krapte twee keer snelvlak onder zijn oor bij zijn haargrens. De oude tic. 'Heb je honger?' vroeg hij terwijl hij opstond. Uitrekken deed hij niet. Dan werd zijn staart zichtbaar. 'Het is misschien wel verstandig eerst even iets te eten voor we op pad gaan,' voegde hij toe aan zijn vraag.

Dalawa was in gedachten verzonken toen ze opeens in haar ooghoeken Dalsk zag bewegen. Hij was dus wakker geworden, hij zag er een stuk beter uit. "Ja, een beetje" ze pakte uit haar tasje een stuk brood. Het was nog goed, ze stopte het in haar mond en pakte wat water. "Hier" sprak ze en ze bood het flesje aan Dalsk aan, ze zou wel drinken nadat hij dat heeft gedaan. Ze pakte ook wat brood, "Misschien is het niet héél erg lekker, maar het geeft energie" ze scheurde een stukje van het brood af en gaf de rest van het brood aan Dalsk. Het kon haar niet schelen als hij het niet wou, misschien had hij zelf wel eten. Ze was gewoon beleefd bezig. Nadat ze had gegeten wilde ze opstaan, maar ze bleef nog even zitten. Ze wilde hem niet opjagen, rustig pakte ze haar spullen op. "Zullen we?" sprak ze voorzichtig, haar streek door haar haren en deed haar diadeem goed. Ze rechtte haar rug en zuchtte. Ze wist niet wat ze van deze avond moest verwachten, maar vanbinnenin hoopte ze dat het een prachtige avond zou worden. Ze keek naar Dalsk, hij was een vaag typetje. Niet heel duidelijk, een beetje mysterieus. Dat vond ze wel spannend, ze vond het niet uitdagend als iemand alles gewoon zei. Ze wilde graven, ze wilde vragen. Dalawa bloosde, vond ze die jongen nou leuk? Nee, dat kan niet. Ze glimlachte, dat kan gewoon niet, want zij is Dalawa.

Dalsk nam het flesje water aan van Dalawa. Maar hij zette het niet aan zijn lippen. Hij goot het water een beetje in zijn mond zonder de rand van het flesje met zijn lippen aan te raken. Hij gaf het flesje terug terwijl hij met zijn andere hand het water langs zijn mondhoek weg veegde. Hij keek voor een moment even vertwijfeld naar het stuk brood. Brood kon hij opzich wel eten maar of hij er nou zoveel energie van zou krijgen? Dalsk was een carnivoor. Dat eiste het beest in hem. Hij had ook altijd rauw vlees bij zich. Maar het liefst ging hij zelf op jacht. Van brood zou hij lang niet zoveel energie krijgen. Maar om nu voor de neus van Dalawa een stuk rauw vlees te verorberen, dat was ook geen optie. Hij nam het stuk brood uiteindelijk toch maar aan. 'Bedankt,' mompelde hij zacht terwijl hij het snel opat en doorslikte. Het smaakte ook nog eens nergens aan. Maar dat kon ook komen omdat hij bijna nooit brood at. Vervolgens greep hij ook al zijn eigen spullen bijeen. Uit zijn tas haalde hij een zwart vest tevoorschijn die hij aan deed tegen de kou van de nacht. Hij gooide de capuchon van het vest over zijn hoofd zodat hij zijn verborgen oren eindelijk even de ruimte kon geven zonder dat het op zou vallen. Ze voelde een beetje verlamd na de hele tijd platgedrukt tegen zijn hoofd te hebben gezeten. Hij de twee riemen die met een klein tussenstukje aan elkaar verbonden zaten en gespte die om zijn heupen. Hij schikte de dubbele scheden met zijn duozwaarden zodat ze hem niet in de weg zaten. Zijn kruisboog hing hij ook aan zijn riem. De pijlenkoker die erbij hoorde was een riem op zichzelf. Ook deze gespte hij om. Als laatste gooide hij de tas om zijn schouder zodat ze donkerbruine band ervan schuin voor zijn borst langs liep. 'Heeft de dame nog bepaalde voorkuren om eerst te zien?' vroeg hij zacht en op een haast charmante toon. In het donker leken zijn blauwe ogen licht te geven.

Dalawa had toegekeken hoe hij haar eten en drinken aan nam, en dronk na hem. Daarna stond ze op en zette alles recht. Ze zag er leuk uit, haar diadeem glom in het maanlicht en haar ogen twinkelde. Dat had ze altijd in de nacht, ze wist niet waarom. Misschien omdat ze ook in dieren kon veranderen wiens ogen licht gaven in het donker. "Ik zou graag de bijzonderste plekken willen zien" lachte ze, wat ze zou kunnen verwachten wist ze niet. Maar het maakte haar niet zo veel uit, ze was niet alleen. Ze keek naar de grond en bloosde, eigenlijk had ze een soort 'date'. Dalawa vond het ene héél raar idee, dus schudde ze het idee weg en keek ze om zich heen. In de verte hoorde ze de watverval en de vissen die hard op de stenen klapte. Arme vissen, dacht ze. Toen ze in de verte keek zag ze een uil, de uil maakt een luide 'OE' en Dalawa schrok bijna. Haar hart had een sprongetje gemaakt en was nu tot haar darmen gezakt. Met een nors gezicht, omdat ze weer is was geschrokken, keek ze naar de uil. Toen zette ze haar vriendelijke gezicht weer op en keek ze naar Dalsk. "Als jij iets speciaals wilt laten zien, ga gerust je gang" Dalawa stak haar hand uit en gebaarde dat hij kon beginnen. Ze was erg benieuwd wat voor leuks hij zou laten zien. Verwachtingsvol keek ze naar de maan, dit kon een lange of een té korte nacht worden.