A little nervous

Mizore liep met een strak gezicht tussen de tenten door. Het was niet aan haar blik te zien maar ze was zo zenuwachtig als wat. Bij het begin van de tenten waren al twee wachters met zwaarden naar haar toe gerend. Gelukkig kwam er net een andere bewaker aan die hun waarschuwde dat ze haar niet aan mochten vallen. Voor de zekerheid had ze haar grote brede zwaard mee genomen. Hij ging rustig op haar rug en zwierde met haar passen mee samen met haar zweep die rustig aan haar riem bungelde. In haar hand had ze een linnen tas met wat kleding knuffels en speelgoed. De meiden zouden twee dagen bij Mikhail blijven slapen. Aan de ene kant was ze daar wel blij mee. Dan had ze zelf wat rust en kon ze haar eigen dingen doen en regelen. Maar aan de andere kant was ze er ook niet blij mee. De meiden waren al heel lang niet van haar zeide af geweest. Ze hoopte maar dat ze het een beetje naar hun zin hadden bij Mikhail. Hopelijk huilen ze vannacht niet om mij spookte het door haar gedachte. Haar groene ogen stonden op de grote tent gericht. Ze zocht de flap die naar de ruimte zou lijden waar Mikhail met Mealena en Kyomi. De lieve vrolijke stemmetjes van de meiden klonken al snel in haar oren toen ze bij de juiste flap stond. 'Mik, Ik ben het.' Zei ze terwijl ze voorzichtig de flap opzij duwde zodat ze naar binnen kon lopen. Ze knielde even neer om de meisjes te kunnen begroeten. 'Pas op het zwaard meiden.' zei ze waarschuwend voor ze haar armen om hun heen sloot. Na de omhelzing gingen ze weer terug en gingen ze mee verder waar ze mee bezig waren. 'Ik heb de spullen bij me. Hoop dat het niet te lang duurde.' en ze hief haar hand met de tas ietsjes omhoog. Haar ogen gleden door de ruimte heen en lied ze hangen in de ogen van Mikhail.

Mikhail was net klaar met het eten te bereiden en had samen met de meisjes gegeten. Hij had wat over Mizore gepraat met Mealena en Kyomi en samen hadden ze veel gelachen. Nu had Mikhail zijn fluit genomen en liet daarmee twee gevouwen leeuwwelpen zo bewegen alsof ze aan het stoeien waren. Kyomi keek er met grote glunderende ogen naar. Mealena zat naast Mikhail en keek er genietend van. Mikhail had zijn ogen tijdens het nummer gesloten en liet het langzaam aflopen toen hij zijn afgekorte naam hoorde vallen. 'Mik' zo noemde alleen Mizore hem. Hij haalde de fluit bij zijn mond weg en opende zijn ogen en keek naar Mizore. Kyomi slaakte een klagend geluidje doordat de welpjes niet meer bewogen. "Mizore, kom binnen..." sprak hij kalm. "Tuurlijk niet, je bent nooit te laat..." sprak hij. "Behalve de keertjes die je wel wat later was..." sprak hij kalm. Hij keek haar terug aan en liep naar haar toe. Hij kon het niet laten om toch een stel armen om haar heen te slaan. Hij duwde haar stevig tegen hem aan en wreef haar kort over haar rug waar haar zwaard zich niet bevond. "Rust alsjeblieft goed uit..." sprak hij kalm. "De meiden zullen in orde zijn. Dat beloof ik..." sprak hij waarna hij haar een kus op haar voorhoofd gaf.

Mizore's neus werd gelijk omhelst door een voedsel lucht zodra ze de flap opzij had geduwd en naar binnen stapte na de binnen latende woorden van Mikhail. Haar maag ging er vrijwel gelijk van knorren. Doordat ze de spulletjes van de meiden had verzameld had ze nog niet gegeten. Ze had zo witten twijfelen met wat de meiden zouden willen hebben en of ze niet iets zouden gaan missen of iets dergelijks, maar als het goed is had ze nu alles bij voor de meiden. Na de meiden een knuffel te hebben gegeven stond ze op waarbij ze vrijwel meteen verrast werd met een knuffel van Mikhail. Van verbazing liet ze het tasje met een plof op de grond neer vallen. Gelukkig zat er niks breek baars in, maar dat had haar door de verbazing niet veel uitgemaakt. Wat verbaast sloeg ze haar armen ook om Mikhail heen. Ze voelde de stevige knuffel die hij haar gaf en begon even lichtelijk te blozen. Bij het voelen van zijn zachte warme lippen werd het blozen even wat erger, maar al snel kreeg ze het weer onder controle en verdween het weer. 'Dat zal ik proberen.' Antwoorden ze wat zachtjes waarbij ze met haar handen wat stof van zijn shirt beet pakte en er in kneep waardoor ze zelf de knuffel nog wat verstevigde. 'Ik hoop dat je je belofte behoud, net als alle andere beloftes.' Voegde ze er met een zachte stem aan toe waarna ze haar greep op hem verzwakte en hem wat van onderen aan moest kijken doordat Mikhail groter was als haar.

Mikhail hield zijn ogen op Mizore gericht en glimlachte vriendelijk. "Als je honger hebt, ik heb nog wat over..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij had gemerkt dat ze verbaasd was en dat ze aan het blozen geslagen was. Hij glimlachte er alleen wat breder op. De twee meiden stonden glimlachend te kijken en Mealena fluisterde wat onverstaanbaars tegen Kyomi. Mikhail grinnikte zachtjes en alleen Mizore zou het kunnen gehoord hebben. "Mizore, het zijn ook mijn dochters, ik zou ze voor geen goud in pijn willen zien...." sprak hij. Kyomi geeuwde ineens en Mikhail glimlachte. "Ik denk dat er iemand naar bed moet..." sprak hij plagend. Kyomi schudde wild haar hoofd. "Ik wil nog een verhaaltje..." sprak ze dwingend. Mikhail glimlachte enkel en keek naar Mizore. "Soms heb je als ouders verplichtingen ..." sprak hij grinnnikend en streek een lok achter haar oor. Daarna liet hij haar los en liep naar de boekenplank. Hij greep een boekje dat er was stoffig uit zag. Hij had het als kind vaak voorgelezen gekregen van zijn meester. Mikhail klopte het stof er af en keek daarna naar Mizore.

Mizore glimlachte vriendelijk op zijn aanbod. 'Alleen als ik je er niet tot last mee ben.' Ze mekte dat Mikhail wat breder glimlachte toen hij doorkreeg dat ze aan het blozen was. Ze hoorde wat gemompel van Mealena, maar ze kon het niet verstaan. Gevolgd door een zacht gegrinnik van Mikkahil in haar oor. 'Dat begrijp ik.' sprak ze met een zachte stem. Mizore grinnikte even binnen monds op het plagerijtje van Mikhail naar Kyomi toe. Zachtjes kneep ze haar ogen even dicht bij het voelen van Mikhail's hand die een lok achter haar oor streek. Voorzichtig leid ze Mikhail los waarna hij een boekje van de plank af pakte. Ze raapte het tasje van de grond af en grabbelde er twee pyjama's uit. 'Kom meiden. Eerst jullie pyjama's aan. Dan zal papa een verhaaltje voorlezen.' sprak ze terwijl ze naar Kyomi toe liep met haar pyjama in haar hand en haar voorzichtig uit begon te kleden. 'Kleed jij je ook even om Mealena?' vroeg ze met een vriendelijke stem, waarna Mealena zich ook begon om te kleden en haar pyjama aan trok. Voorzichtig deed ze de pyjama van Kyomi bij haar aan en gaf haar een aai over haar bol. Zelf ging ze in kleermakers zit zitten en Kyomi en Mealena zochten een plaatsje op haar schoot uit en gingen goed zitten om naar het verhaaltje van Mikhail te kunnen luisteren. 'Laat de verhaaltjes verteller maar los.' zei ze plagend met een knipoog naar Mikhail.

Mikhail schudde zijn hoofd. "Je bent me nooit tot last, alleen in de strijd om het tandwiel, maar ja, wat wil je dan..." sprak hij grinnikend en glimlachte. Zijn ogen keken naar hoe Mizore Kyomi verkleedde en hoe Mealena het zelf deed. Hij glimlachte en opende het boekje. Het bevatte verschillende verhaaltjes en Mikhail pakte er één uit die hij leuk had gevonden toenertijd. Ieder verhaaltje had een moreel in zich, een les. Hij zelf vond de les van gierigheid het belangrijkst daardoor vond hij dat verhaal het mooiste. Hij wachtte tot de rest klaar zat en Kyomi nestelde zich op de schoot van Mizore. Mealena ging tegen hem aanzitten. In kleermakerszit sloeg Mikhail het boekje open op een bepaalde pagina en begon met lezen. De woorden van Mizore had hem even laten grinniken maar al snel had hij zich weer gefocust op de woorden.

Na een tijdje leunde Mealena met haar hoofd tegen de bovenarm van Mikhail en keek naar het boekje. Ze had wel alles gevolgd maar was wel vermoeid geworden van het intensieve luisteren. Kyomi leek zowat in slaap te zijn gevallen. Althans haar oogjes waren half open. Mikhail glimlachte en klapte het boekje zachtjes dicht. Hij borg het op en liep naar de tweede ruimte in zijn tent. Daar lagen al drie lakens klaar. Mikhail kwam terug en pakte Mealena op. "Het is inmiddels tijd om te gaan slapen..." sprak hij en Mealena knikte glimlachend. Mikhail pakte de tas met spulletjes en liep met Mealana in zijn armen naar de slaapruimte. Daar legde hij haar zachtjes neer. Hij opende de tas. "Ik weet niet wat jullie willen maar de tas ligt hier, mocht je iets er uit willen halen mag dat..." sprak hij kalm tegen Mealena. Daarna liep hij terug naar de woonruimte en nam Kyomi van Mealena over. Deze sliep kennelijk al want hij kreeg geen reactie. Hij legde ook Kyomi in de slaapruimte. Mikhail had ze naast hem neergelegd. Daaran liep hij terug naar de woonruimte. Hij stookte het vuurtje in de uitbouw op en deze verwarmde de ruimte. Daarna liep hij naar buiten om in een gegraven kuil met koud water een buidel te halen. Deze opende hij en checkte het even. Het vlees wat er nog in zat was goed. Hij liep terug en vulde een ketel boven het vuur met water. Voegde wat vlees kruiden en groenten toe. En liet het rustig sudderen. Wonder boven wonder, was het rustig in de slaapruimte. Mikhail ging naast Mizore zitten en keek haar kort aan. "Ik hoop dat je je rust kunt vinden zonder de meiden..." sprak hij kalm en glimlchte vriendelijk.

'Ergens moeten grote verschillen zitten' Zei Mizore met een glimlach en een knipoog naar Mikhail. Terwijl Mikhail het boekje pakte was Mizore Kyomi aan het omkleden. Nadat Kyomi aangekleed was ging ze met een zachte plof op de grond zitten. Met haar benen ging ze in kleermakers zit zitten en Kyomi kroop op haar schoot terwijl Mealena bij Mikhail half op zijn schoot kroop. Mikhail begon met het verhaaltje te vertellen en ze herkende het gelijk. Het was Mikhail's favoriete verhaaltje. Tijdens het voorlezen bleef Kyomi van plaats verwisselen en ging elke keer in een andere houding zitten. Uiteindelijk had ze haar plaatsje gevonden. Ze lag met haar hoofd op Mizore's linker knie met haar beentjes tussen die van Mizore gewurmt. Ze had haar kleine duimpje in haar mond en was zo in deze positie halverwege het verhaaltje in slaap gevallen.
Mikhail was klaar met het verhaaltje en deed zachtjes het boekje dicht. Waarna hij Mealena op tilde en haar in de slaapvertrek neer legde samen met het tasje spullen. Mizore hoorde hem iets zeggen maar kon het niet verstaan. Zelf probeerde ze op te staan om Kyomi ook naar de slaapvertrek te brengen, maar door de positie waar in ze lag kon ze niet opstaan zonder haar wakker te maken en besloot daarom maar te wachten tot dat Mikhail terug kwam.
Voorzichtig tilde Mikhail kyomi op en bracht haar naar de slaap zaal. Ondertussen stond Mizore op en deed haar kleding even voor de zekerheid goed. Haar ogen gleden langs de wanden door de ruimte heen en vonden zo de ogen van Mikhail die terug kwam lopen van de slaap vertrekken en maakte het vuur aan. Met wat kleine pasjes liep ze naar het vuur toe terwijl Mikhail iets van buiten pakte. Met haar magie lied ze groene vlammen op komen in het normale vuur en zorgde er voor dat het hout goed ging branden maar niet te snel op ging, waarna ze er rustig voor het vuur op de grond ging zitten. Makhail kwam terug met wat voedsel en deed dat in de ketel waarna hij het rustig lied sudderen. Mizore keek wat verbaast naar Mikhail na zijn woorden, maar haar ogen gleden al gouw naar haar eigengemaakte vlammen tussen het vuur. 'Proberen kan altijd.' Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen om haar benen heen. 'Het zal stil zijn in de grot.' Zei ze terwijl ze haar hoofd op haar knieën lied rusten. 'Hopelijk zijn ze rustig in de paar daagjes.' Haar ogen gingen afwezig staan en haar gedachte begonnen af te dwalen. Al in jaren waren de meiden niet van haar weg geweest. Altijd huilde ze om Mikhail. Wat voor haar ook moeilijk was. Ze vroeg zich alleen af of de meiden vannacht zouden huilen om haar.

"We bewonderen mensen om hun kwaliteiten, maar houden van hun om hun gebreken..." sprak hij zachtjes voor hij begon met lezen.

Toen hij klaar was en de twee in bed had gelegd was hij de soep aan het klaar maken. Hij roerde er nog doorheen en pakte toen twee houten kommen. Hij vulde deze met de soep en liep naar Mizore om haar er een aan te bieden. HIj zette deze voor haar neer en ging tegen over haar zitten in het groene vuur. Hij nam een slok er van en zette hem daarna neer. Hij staarde in het vuur. "Veel is gebeurt sinds we elkaar zagen..." sprak hij kalm. "En het heeft ons gebracht waar we staan. Onze liefde is niet gegund of wel..." sprak hij en liet zich even achterover vallen. "Eerst de slavernij die het blokkeerd, en daarna ons geloof.." sprak hij kalm en grinnikte waarna hij weer overiend kwam en kort keek naar Mizore. Hij had haar nooit verteld dat hij de liefde voor andere geblokkeerd had uit angst. Angst om te zwak te zijn om hun te beschermen. Hij had dat ook nooit tegen Mizore verteld omdat het in de voordeel van de Black Dragon kon werken. Hij sloot kort zijn ogen en nam nog een slok van zijn soep. Hij glimlachte. "Ach ja, het zij zo..." sprak hij doelloos in het niets en keek daarna weer naar het vuur.

Mizore was rustig aan het wachten tot dat Mikhail klaar was met de kid's op bed aan het leggen en aan haar avondmaal begon klaar te maken. Wat dromerig voor uit kijkend vergat ze bijna de kom soep aan te nemen. Met een klein lief glimlachje pakte ze het aan en gaf een knikje als bedankje. Wat blazend en lichtelijk slurpend was ze bezig haar soep naar binnen aan het werken terwijl ze naar Mikhail luisterde. Stil en starend voor zich uit kijkend naar het groene vuur bleef ze zitten slurpen aan haar soep. 'Het is zoals het is.' En haar ogen zochten die van Mikhail op. Ondanks dat ze elkaar al van kinds af aan kende wisten ze niet alles van elkaar. Ze waren altijd al uit elkaar gehouden. Mikhail had gelijk. Eerst was het de slavernij die het niet toe liet. Mizore wist al snel dat ze bij de Black Dragon zou gaan horen, doordat ze haar vader een keer had afgeluisterd. Met een vurig hart had ze toen gehoopt dat Mikhail zich ook bij de Black Dragon aansloot maar dat was niet zo. Voor de toekomst van beide groepen waren ze uit elkaar gegaan ook al hadden ze kinderen samen. Maar veel meer keuze hadden ze niet toen ze alle bij leiders werden. Mizore's gedachte dwaalde weer af en ze kneep even zachtjes haar ogen dicht om weer tot de realiteit te komen. 'Ik vraag me af hoe het met het geloof van de Kinderen moet?' zei ze bijna onverstaanbaar zodat de kinderen in de slaapkamer het zeker niet zouden horen ondanks dat ze waarschijnlijk sliepen. Ze nam een wat grotere slok van haar soep waarna ze een pijnlijk gezicht trok. De soep was te heet waardoor ze haar tong had verbrand. Al snel had ze een stukje ijs in haar hand die ze snel in haar mond stopte tegen de pijn en keek Mikhail met een klein onschuldig glimlachje aan.

Mikhail zijn ogen sloten zich en hij zweeg. Hij nam een slok van zijn soep en genoot van de smaak. Hij kon op zich wel koken. Althans dat vond hij zelf. Hij opende zijn ogen toen Mizore sprak. Hij knikte. "Soms wel..." sprak hij kalm. Hij had zichzelf altijd al gedacht, van jongs af aan, om bij de New sages te komen. Hij vond dat je het lot zelf in hand had. Als je gevaarlijk deed met je krachten dan konden verwondingen ook sneller komen. Zo was het nu eenmaal. Een voorspelling was in zijn ogen lulkoek. Zijn ogen sloten zijn en hij nam nog een slok van zijn soep. "De kinderen?" sprak hij. "Mijn mening is dat we ze zelf moeten laten bepalen wanneer de tijd rijp is..." sprak hij kalm. "We vertellen ze gewoon wat het verschil is tussen het geloof. En dat mogen ze zelf bepalen. Ik ga mijn geloof niet op dringen aan de kinderen. Zelfs al worden ze beide een black Dragon. En ik zal ze er niet om haten. Iedereen is zoals die is..." sprak hij en glimlachte vriendelijk. Hij nam nog een slok. "Maar goed..." sprak hij kalm en bracht zijn lege kom naar een plek waar wat vuile houten bekers stonden. Mikhail draaide zich naar Mizore. "We kunnen sommige dingen niet bepalen. Maar veel, wel..." sprak hij en glimlachte. Hij sloot zijn ogen kort en keek naar de ingang van de tent. Het was rustig bij de andere leiders. Waarom? Hij zou het niet weten.

Mizore luisterde rustig naar de woorden van Mikhail terwijl ze haar soep rustig opdronk. Met een wat dromerig gezicht keek ze naar het lege kommetje en wachtte tot dat Mikhail helemaal uitgesproken was. 'Ze zelf laten kiezen is wel beter. We weten in ieder geval, welke kant ze ook op gaan. Ze komen in goede handen terecht.' zei ze kalm en rustig. Ze hief haar blik van het lege kommetje en keek naar Mikhail. 'Zolang zij veilig blijven vind ik het goed.' Ze begon weer dromerig naar het groene vuur te staren. De kinderen zelf te laten kiezen was wel de beste keuze. Daar was ze het dan ook helemaal mee eens. Mikhail had het niet gezien dat ze haar mond aan de soep had verbrand en dat ze snel een stukje ijs in haar mond propte. Mikhail keek duidelijk ergens anders naar, alsof hij iemand verwachte. 'Is er iets?' vroeg ze met een wat zachtere toon waarna ze weer voorzichtig aan haar soep verder ging.