A long walk.

Met strenge passen liep Mizore door het bos met haar topje en een kort broekje. Ze had een zeis op haar rug hangen en een opgerolde zweep in haar rechter hand. Het uiteinde van de zweep tikte af en toe speels tegen haar rechter laars aan. Haar gezicht stond streng en hield alles rond om haar heen in de gaten. De takken waar ze zo nu en dan op stond krakte kapot onder haar hakken. Achter haar aan liepen twee kleine meisjes. Een van 5 jaar en een van 7 jaar. Ze liepen hand in hand druk pratend met elkaar. Mizore luisterde er niet naar en bleef voor op lopen met af en toe een blik naar achteren of ze er geen kwijt was. Maar zoals gewoonlijk gehoorzaamde ze goed en weken ze niet van hun moeders voetstappen af. De groene ogen van Mizore gleden over een gebogen postuur van een man heen. Haar stevige pas hield halt en de meisjes achter haar stopte ook en keken verbaast naar de half naakte rug van hun moeder. 'Blijf hier' Zei haar altijd strenge stem. Het mannelijke postuur kwam haar maar al te bekent voor. De meisjes waarschijnlijk niet. Die waren te druk met zich zelf bezig. Met een paar passen liep ze naar de man toe en blikte nog even naar de meisjes om te kijken of die haar wel gehoorzaamde, maar dat deden ze gewoon. Haar groene ogen stonden priemend op de rug van de man gericht. 'Long time, no see.' zei haar strenge stem. Haar ogen gleden naar het gezicht om zijn gezichtsuitdrukking te kunnen zien en herkende de ogen van Mikhail. Haar eigen gezicht bleef streng staan zoals het altijd stond als ze neutraal keek. Haar mondhoeken hingen iets naar beneden terwijl haar ogen de bewegingen van Mikhail volgden.

[ Alleen Mikhail en Mizore alsjeblieft ]

Mikhail zat in het bos rostig wat van een brrod je te eten. Waar, jawel, een plakje metaal op lag. Hij was er al een uur en nog steeds niets te bekennen. Geen spoor van Mizore. "Pff die vrouw nodigt me uit voor een gesprek en komt dan niet opdagen.." sprak hij geërgerd. Hij liet zich van zijn liggende positie afglijden en landde keurig op zijn voeten. "Tijd om teru....eh" hij werd onderbrokken door een stem. Zijn hart maakte kort een sprongetje maar zakte daarna twee keer zo diep weg. Hij draaide zich om met zijn vinger als metalen tandenstoker tussen zijn tanden om een stukje metaal te verwijderen. "Like you said..." spak hij kalm. De vrouw gaf hem nog altijd de rillingen maar dat negeerde hij nu. "Hoe gaat het met de dochters. Tenminste jij hebt ze meegenomen..." sprak hij en haalde zijn schouders nonchalant op alsof hij niet schuldig was dat hij ze amper gezien had. "Je wilde me spreken" zei hij terwijl hij zijn schouders in zijn zij zette. "Vertel, ik heb niet heel de dag..." sprak hij kalm en wachtte de woorden van Mizore af.

Mizore verstevigde haar greep op haar zweep bij de woorden van Mikhail. 'Ik wil de kinderen hun vader niet afnemen. Ze vroegen het zelf.' Ze draaide haar hoofd naar de kinderen die druk pratend tegen over elkaar stonden. De jongste had een klein poppetje vast. Een kleine glimlach speelde op Mizore's gezicht. Ze was blij als de kinderen bij waren. Ze wuifde met haar vrije hand dat de kinderen konden komen. Bij beide meisjes verdween de glimlach en liepen met een huppel pasje hand in hand naar hun moeder toe. Mizore zetten een stap opzei zodat de meisjes hun vader zouden zien. Beiden bogen ze vriendelijk. 'We moeten een oplossing verzinnen voor de meiden.' Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek Mikhail in zijn ogen aan. 'Het is misschien niet goed aan hun te zien maar ze missen je vreselijk. 's nachts huilen ze beiden uren door. Zelfs nu nog.' Ze haalde haar armen weer uit hun positie en ging met haar handen door de gitzwarte haren van de meisjes. Bij het jongste meisje waren nu duidelijk tranen in haar grote donkergroene ogen te zien. Mizore's gevoelens voor Mikhail waren ook nog niet over, Maar het was over gegaan toen doordat ze samen gewoon niet konden leven. Ze zaten elkaar beiden in de weg. Het was echter niet aan Mizore's houding te zien dat ze nog steeds gevoelens voor hem had. Ze wilde eerst dat het weer goed ging met de meisjes. Het was voor haar ook zwaar om elke nacht bij de meisjes te zijn om ze stil te krijgen zodat ze slaap zouden krijgen. En met als taak als leider was het voor haar ook niet goed om maar een paar uurtjes slaap per nacht te krijgen. Ze gleed even met haar ogen naar de meisjes ent oen weer terug naar Mikhail om naar zijn antwoord te luisteren.

Mikhail zijn ogen keken naar haar hand en beet zijn kaken even strak op elkaar. Hij blade een vuist die langzaam op bepaalde plekken grijzige kleur kreeg en begon te glimmen. Hij stond ook klaar om zichzelf te verdedigen. "Vandaar..." sprak hij kalm en knikte. Hij keek naar de twee die er aan kwamen rennen en glimlachte vriendelijk en zakte door zijn knieën en spreidde zijn armen. De twee rende op hem af en omarmde hem. Mikhail legde zijn armen teder om de twee heen en woelde even door de haren van de jongste. Hij hield zijn tranen eigenwijs in. "Een oplossing, ieder een week. Jij een week, kan ik rusten, daarna ik een week en kun jij rusten. Simpel als wat..." sprak hij. "Tenzij je niet zo lang zonder ze kunt..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk naar de twee meisjes. Zijn blik ging naar Mizore en knikte. "Echter moet je ze wel afzetten bij het kamp, ik weet bijgod niet waar jullie altijd rond reizen..." sprak hij kalm. "Ik zal doorgeven dat ze je iedere laatste dag van de week met rust moeten laten..." sprak hij kalm en knikte. "En ik neem aan dat je ze nu even aan mij over wil laten..." sprak hij. Het meisje trok aan de broek van hem en Mikhail keek naar beneden. Hij haalde twee papiertjes tevoorschijn. "Ga maar even een leeuwtje vouwen, pappa en mamma moeten even praten..." sprak hij. Dat kan ik niet sprak ze met een pruillipje. "Een bootje is ook goed. Glimlachend pakte ze het papiertje aan en begon ijverig te werken aan het bootje. Mikhail liep naar Mizore. "Je ziet er moe uit.." sprak hij terwij hij een lok van haar ogen wegveegde. "Ga naar huis, rust uit. Ik zorg wel voor ze..." sprak hij. "En wanneer je denkt dat je ze weer op kunt halen, kom je maar langs het kamp..." sprak hij kalm en knikte vriendelijk naar haar.

Mizore zag dat Mikhail's handen een beetje in ijzer veranderde. Vertrouwen deed hij haar duidelijk niet. Het maakte haar ook niet uit. Ze wist dat hij nog gevoelens voor haar had en zij voor hem. Het was alleen het geloof waardoor ze niet bij elkaar konden zijn. Mizore glimlachte vriendelijk naar de meisjes toen ze hun vader omhelsde. 'Ik kan de meisjes niet zo lang alleen laten.' Zei ze en een lichterlijke trieste blik kwam zichtbaar in haar ogen. De meisjes waren al jaren bij haar. Ze kon geen afstand van hun doen. Hoe slecht sommige dagen ook waren geweest. 'Ik heb een schuilplaats gevonden waar ik voorlopig wel even zal zitten. De meiden hebben er ook plaats zat om te spelen en te ravotten.' De groene ogen gleden van Mikhail naar de meisjes en weer terug toen Mikhail ze vertelde een leeuwtje moesten gaan vouwen. Een bescheiden lachje ontsnapte uit haar heel toen de jongste zei dat ze dat niet kon. De meiden liepen een paar stappen van haar en Mikhail vandaan en gingen daar ijverig vouwen. Een klein glimlachje speelde op haar lippen toen hij een lok voor haar ogen weg haalde. 'Dank je voor het aanbod. Maar ik kan ze gewoon niet alleen laten.' Ze streek even met haar hand gehuld in een ijzeren zwarte handschoen met de rug van haar vingers langs zijn wang. 'Ik ga het kamp niet meer in zonder leger. De vorige keer heeft het men leven al bijna gekost toen ik je wilde bereiken.' Haar ogen gingen weer naar de meiden toe. 'Het is vervelend voor de meiden dat ze geen normaal leven kunnen hebben. Ze hebben geen vriendjes of vriendinnetjes alleen elkaar.' Sprak ze met een wat zachtere stem met een duidelijke bezorgde blik in haar ogen.

Mikhail hoorde haar woorden en knikte. "Ah zo..." sprak hij kalm. "Ik kan dat begrijpen..." sprak hij kalmpjes en glimlachte toen hij de meisjes ijverig zagen vouwen. Zijn blik ging naar Mizore en knikte. Hij pakte een wit velletje papier en met een paar snelle bewegingen was het een vogeltje. Hij drukte het hoofdje op zijn plek en zette deze daarna op de schouder van Mizore. "Zet deze in de grot en ik kan hem altijd bereiken..." sprak hij kalm en knikte vriendelijk. Hij wilde zijn hand tegen die van haar leggen en keek even diep in haar ogen maar haar hand was al weg voor hij er ook maar naar toe kon gaan. "Dat is waar..." sprak hij kalm wetend wat er gebeurt was. "Ze maken vast vriendjes of vriendinnetjes bij de black dragon..." sprak hij. "Heb er vertrouwen in Mizore, ze zijn vrolijker dan ze lijken..." sprak hij kalm. Ineens kwam Mealena, de oudste aanlopen en hield een gevouwen blaadje omhoog. "Zozo. Dat is een mooie boot..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Het meisje leek nog breder te glimlachen van genot. Mikhail zijn ogen glinsterde kort. Daarna ging zijn blik naar Mizore. "Ik zal binnenkort langs de grot komen om de meiden bezig te houden, daarbij kun jij even rusten..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk.

Mizore bekeek hoe Mikhail zijn origami kunsten deed. Ze volgde met haar ogen het vogeltje dat op haar schouder geplaatst werd. 'Zo lang je je troepen thuis laat. De meiden mogen niet in gevaar komen.' Haar ogen vielen op de kleine vingertjes van Kyomi, de jongste van de twee zusjes, die met veel moeite een bootje probeerde te vouwen. Met een paar stappen stond ze achter haar en knielde naast haar neer. Met haar handschoenen nog aan deed ze een paar vouwen waardoor het half verfrommelde papiertje een bootje werd. 'Laat maar aan Papa zien' Fluisterde ze zachtjes in haar oor. Voorzichtig stond ze weer op en ving het papieren vogeltje van haar schouder op die naar beneden viel. Langzaam draaide ze zich om en liep weer terug naar Mikhail waar Mealena en Kyomi stonden. Er verscheen een glimlach op haar gezicht bij het zien van de trotse gezichtjes van de meiden. 'Verwacht niet veel van de grot waar we nu in verschuilen.' Zelf vond ze het schaamte vol hoe ze nu moesten leven, maar momenteel hadden ze geen andere keuzes. Ze richtte haar blik weer op Mikhail, 'Je weet hoe snel mijn vertrouwen geschonden is. Die aanval vergeet ik niet snel.' Ze beet even lichtelijk op haar onderlip terwijl ze aan die nacht terug dacht. Er hadden toen zeker 7 man achter haar aan gehold. Een paar met pijl en boog en de anderen wist ze niet goed welk wapen ze bij hadden. Ze was al halverwege het kamp gekomen voor ze haar op hadden gemerkt. Ze had geluk dat ze die nacht haar zwaard bij had gehad. Die had haar rugdekking gegeven tijdens het rennen. Voorzichtig greep ze met haar duim en wijsvinger naar haar neusbeentje om de gedachtes even weg te krijgen. Haar blik vestigde zich weer op Mikhail. 'Een beetje rust kan ik misschien wel gebruiken.' Zei ze met een lichte stem. Eigenlijk wilde ze het niet toe geven, maar het was overduidelijk aan haar te zien. De grote wallen onder haar ogen had iemand op een kilometer afstand nog wel duidelijk gezien. De lange nachten met de meiden om ze te trosten hadden haar gesloopt. Ze was daarom ook reuze blij met het aanbod van Mikhail om het even van haar over te nemen. Ondanks dat dat niet aan haar te zien was.

Mikhail zag Kyomi lachend op hem afhollen en hij zakte door zijn knieën en tilde haar op in de omhelzing. "Zo, dat is een mooie boot. Daar komt iedere schipper mee de haven in..." sprak hij glimlachend en grinnikte even. Zijn blik ging naar Mizore toen hij haar woorden hoorden. Hij liep een paar stappen haar richting uit en legde een hand onder haar kin en dwong haar wat omhoog te kijken naar hem. "Mizore, vertrouw me. Ze lopen niet gevaar, daar zorg ik wel voor..." sprak hij kalm. "En daarbij, wat heb ik te vrezen bij jou in de buurt..." sprak hij kalm. "Je bent een sterke vrouw, maar ik kan me heus wel verdedigen hoor.." sprak hij kalm en glimlachte. "Ja, Mizore, ik weet dat zeker. En die aanval heb ik geprobeert tegen te houden. Maar de andere leiders waren er zeer op tegen dat die niet door ging..." sprak hij kalm en zuchtte kort. "Je mag dan wel een ander geloof hebben, ik zie je niet graag verwond..." sprak hij kalm. "Ik neem ze twee dagen mee, gebruik ze om goed uit te rusten en tot jezelf te komen. Dan zul je me bij de grot zien verschijnen..." sprak hij kalm en knikte. De meisjes volgde het half en leken blij te zijn dat ze met papa mee mochten voor een paar dagen. Mikhail glimlachte en keek naar Mizore om haar reacite te bepalen.

Mizore voelde de hand van Mikhail op haar kin die haar hoofd bij stuurde zodat ze hem aan moest kijken. Normaal gesproken zou ze tegenstribbelen, maar ze had er nu even geen puf voor. 'Met mij in de buurt heb je inderdaad weinig te vrezen, maar als de meiden in het kamp zitten kan ik ze niet beschermen.' Ze luisterde naar de verdere woorden van Mikhail voor ze verder zou praten. 'Zolang jullie beiden maar veilig blijven. Ik zal het niet over mijn hart krijgen als er iets met jullie gebeurt door mij.' Met een klein glimlachje knikte ze licht instemmend mee. 'Dan hoop ik dat de meiden bij jou wat meer rust krijgen.' Voorzichtig ging ze met haar hand over Kyomi's hoofd toen ze dat zei. Met een paar knakjes van haar knieën ging ze op haar hurken zitten zodat ze Mealena op kon tillen. Zonder enige moeite ging ze weer recht staan. 'Zullen jullie braaf zijn als jullie bij papa logeren?' vroeg ze terwijl ze op het neusje van Mealena tikte. Het meisje op haar arm knikte hevig ja. 'Je zult weinig last van ze hebben.' Ze hees Mealena even wat hoger op haar zeide. 'Ik zal nog even langs de grot gaan om hun spullen dadelijk bij het kamp af te zetten. Ze kunnen niet meer zonder een paar spulletjes.' en ze glimlachte even vriendelijk naar Mikhail. 'Kun je ze in het kamp waarschuwen dat ik even langs kom? Heb nu net echt bepaald zin in een herhaling.' Zei ze met een wat serieuzere stem.

Mikhail knikte en hoorde haar woorden. "Ik zou het ook niet over mijn hart kunnen verkrijgen als er iets met jou gebeurt..." sprak hij kalm en gaf haar een klein tikje tegen haar neus. Hij glimlachte en liet Kyomi op zijn rug zitten. "Zal ik Mealena al meenemen of niet?" sprak hij kalm en keek naar Mizore. Hij knikte bij haar woorden. "Ik zal ze waarschuwen. Mocht er herhaling plaatsvinden dan zal ik eens goed klagen..." sprak hij serieus. En Mizore wist dat hij niet zomaar even zou klagen. Maar goed zou gaan tieren en laaiend zou zijn. Kalm hees hij Kyomi nog wat hoger. Daarna keek hij naar Mizore. Kinderen hadden altijd wat waar ze gehecht aan waren en waar ze niet zonder konden. Hij glimlachte. Hij had altijd vouwblaadjes bij toen hij jong was. Een kleine obsessie die Mizore, die hij zelfs in zijn jeugd al kende, zich vast nog kan herrineren. Mikhail wachtte op reactie op zijn vraag voor hij met Kyomi aan zou lopen, en eventueel Mealena.

Mizore draaide even met haar mond zodat haar neus zou bewegen na het tikje van Mikhail op haar neus. Een klein glimlachje speelde even op haar lippen. 'Neem ze beide maar gelijk mee. Ze willen bijna niet van elkaar gescheiden zijn.' Haar ogen gleden even van Mealena naar Kyomi waarna ze stopte bij Mikhail. 'Als het jou normale klagen is zal dat wel voldoende zijn denk ik.' zei ze met een glimlach. Wetende hoe hij af en toe kon klagen. Kinderen hadden altijd wel hun favoriete spulletjes bij. Maar bij het slapen gaan moest de ene weer dit hebben en het andere weer dat. Voorzichtig zette ze Mealena neer en strekte haar rug even. Niet dat ze er last van had, maar het was gewoon een fijn gevoel om te doen. Net zoals als je 'ochtends net wakker word en je dan uitstrekt. 'Gaan jullie maar alvast met Papa mee. Ik kom zo jullie spulletjes brengen.' Zei ze terwijl ze Mealena een klein duwtje naar Mikhail gaf. 'Dan laat ik ze nu aan jou over. Je ziet me dadelijk wel bij je tent verschijnen.' Ze plante een kus op het hoofd van Mealena en Kyomi waarna ze een snelle kus op Mikhail's wang gaf en zich gouw omdraaide om hun spullen te gaan halen. 'Over een uurtje zal ik er wel zijn. Maak je niet druk om mij.' En ze wuifde nog even naar achteren. Heupwiegend liep ze terug via de weg waar ze gekomen waren met haar zeis achter op haar rug mee wiegend op haar passen samen met haar zweep in haar hand.

Mikail glimlachte en keek even naar Kyomi over zijn schouder. Daarna ging zijn blik naar Mizore. "Vertrouw me..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij keek naar Mealena die in haar rug werd geduwd en naar hem toe kwam. Hij stak zijn hand uit en zij pakte deze vast. "Ik zal me altijd druk om je maken Mizore, hoe goed het ook met je gaat..." sprak hij kalm en knikte. Daarna keek hij naar de twee. "Op naar het kamp..." sprak hij kalm. Papa, Papa! Hebben ze ook een kampvuur? vroeg Kyomi vrolijk. Mikhail knikte en glimlachte. "Zeker. En deze is zeer warm...." sprak hij. Kyomi keek in eens opgewekter en maakte een geluidje dat liet merken dat ze er helemaal blij van werd. Mikhail keek nog om en glimlachte even richting Mizore. Hij zwaaide nog even en liep daarna met de twee richting het kamp.