Ja hoor... *zucht*

Met stevige passen, haar armen strak langs haar lichaam naar beneden gespannen en haar handen tot vuisten gebald banjerde Angela door het bos heen. 'Angela doe dit, Angela doe dat. Ik ben geen tiener meer!' sneerde ze geheel in zichzelf gekeerd terwijl ze tussen het struikgewas door macheerde. 'Ga de woonkamer stoffen, was de pannen af, haal wat kruiden,' een geïrriteerde kreet op volle kracht kwam over haar lippen waarbij ze spontaan stil stond en een spastisch sprongetje de lucht in maakte waarbij haar armen krachtig heen en weer zwaaide met de gebalde vuisten. Uit pure kracht van de frustratie kneep ze haar ogen even dicht waarna ze weer nors voor zich uit kijkend op haar plaats stil stond. Mokkend liep ze langzaam weer door, vervloekte haar ouders in haar hoofd. Het was dat ze geen geld had, anders was ze al lang het huis uit gegaan. 'Kan ik het helpen dat de paarden ontsnapte,' mompelde ze weer, het scenario van vannochtend in haar hoofd halend. Woest duwde ze een tak opzij die voor haar op ooghoote hing omdat deze haar weg versperde. In gevecht met de brede tak omdat hij niet mee wilde werken draaide ze tegelijkertijd om haar as om de tak gebogen te houden. Haar korte shirt en haar drie kwarts broek zaten al onder de kleine blaadjes van haar off road route die ze genomen had. Opeens voelde ze de aarde onder haar voet niet meer, viel met een klein gilletje opzij waarbij ze automatisch haar hand om de lange tak klemde die ze geprobeerd had uit haar weg te halen. Door haar gemopper had ze het donderende geluid van de waterval niet eens opgemerkt, was gewoonweg doorgelopen in haar mopperende bui. Ze had met haar andere hand nog net het ouderwetse hoedje op haar hoofd kunnen houden, had nu met beide handen de tak gegrepen. Toch had ze niet kunnen voorkomen dat, als ze haar arm uitstrekte, ze niet bij de riggel kwam. Nu bungelde ze tegen de rotswand aan boven het vallende water, probeerde panisch over haar schouder naar beneden te kijken of ze misschien toch los kon laten. 'Ooh help,' piepte ze kleintjes, wetend dat ze hier nog wel eventjes kon hangen voordat ze eindelijk het besluit had genomen toch haar kleding te verliezen en over te gaan in de vloeibare vorm.

Kalm liep Mikhail langs de waterval. Het was rustig en het denderende geluid deed hem goed. Net zoals hij met zijn metaal denderde. Met kalme blik haalde hij een hand vol boutjes tevoorschijn. "En een boutje en een moertje en een schroefje en een sikkeltje..." zong hij vol genot terwijl hij de boutjes kapot knauwde. Met kalme passen liep hij verder en hoorde een geïrriteerde kreet in de buurt. "Hmmm..." sprak hij. "Hoge toon, vrouwelijk, rond de twintig jaar....Angela?" sprak hij kalm. Met kalme passen liep hij richting het geluid. Echter zag hij haar nergens. Wel een tak die vreemd over de richel hing. "Onnatuurlijk, net zoals, iets dan onnatuurlijk is..." sprak hij kalm en trok even een droog gezicht bij zijn eigen woorden. Met kalme passen liep hij er naar toe en keek hij over de rand door zijn lichaam te buigen. Heel veel water voor hem. Het was lichte roestplekken oplopen en Angela redden, of het water uit de weg gaan. Niet veel tijd had hij nodig want hij zakte al direct door zijn knieën. "Kun je mijn hand pakken..." vroeg hij. "oh wacht heel even..." sprak hij kalm. Hij zette een paar stappen naar achteren en rende op de rand af. Sprong, draaide op zijn kop en liet zijn handen veranderen in een paar metale pinnen die naast Angela in de muur schoten. Hij trok zich er naar toe en legde zijn andere arm om haar middel. "Je weet jezelf wel goed in de nesten te werken, Angela..." sprak hij kalm en trok een pin er uit. Hij legde haar over zijn schouder waardoor ze naar beneden zou kijken. Hij liet zijn voeten tegen de muur rusten en een paar metale pinnen maakte hem vast met zijn voeten. "Okey hou je goed vast..." sprak hij kalm. Hij liet zichzelf achterover vallen maar door zin voeten bleef hij kaarsrecht staan tegen de verticale wand. Daarna liep hij rustig naar boven de rand over. Daar zette hij Angela weer netjes neer en klopte wat zand van haar shirtje af. "Het was dat ik in de buurt was en je had horen schreeuwen anders had je er nog gebungeld..." sprak hij kalm.

Haar groene ogen schoten omhoog, niet te ver omdat anders haar hoedje af zou vallen, toen de bekende stem in haar oren kwam. 'Nee,' piepte ze kleintjes, half als antwoord op zijn vraag en half door haar eigen gedachtes. Ze had niet gewild dat híj de gene was die haar in deze situatie zou zien. Mikhail, de leider van de groep waar zij zo ontzettend hard voor streed. Niet dat deze groep daar altijd blij mee was, haar aantrekkingskracht tot ongeluk en ravage hadden al meerdere verliezen betekend. Huisjes, hele maaltijden, alles leek onder haar vingers kapot te gaan. Met haar handen krampachtig rond de tak heen geklemd om zo niet te vallen volgde ze benauwd de mans handelingen. Woest en wild, maar alles leek onder zijn handen juist goed te komen. Een droombeeld voor haar, niet dat ze dat ooit aan zijn neus op zou hangen. Ze ging hem niet vertellen dat ze al een crush op hem had vóórdat ze hem überhaupt kende, alleen maar van hem gehoord had en van de groep. Eigenlijk had ze gewoon een crush op de leider van de New Sages, al was het een oerlelijke malloot met een houten been. Maar deze keer was het Mikhail, wat beter dan een oerlelijke malloot met een houte been. Daarin had ze weer geluk, stiekem verliefd te zijn op iemand die er ook nog gewoon goed uit zag. De leider verdween uit het zicht, waarna hij plots over haar heen schoot. 'He?' klonk het onintelligent toen ze plots de trilling tegen haar lichaam aan voelde door de pinnen in de rotsen. 'Dat was bijna mijn hoofd,' sikkeneurig, een houding die ze altijd tegen hem innam om zo alles te bedekken wat ze eigenlijk voelde, richtte ze haar blik weer op de rotsen vlak voor haar. Haar ogen verwijdde zich ongecontroleerd toen ze zijn arm rond haar middel voelde. Voelde de warmte van zijn huid tegen de hare doordat haar buik ontbloot was in haar gebruikelijke kleding. 'Niet mijn schuld,' was haar standaard pruttelende antwoord op zijn woorden. Een klein pufje kwam over haar lippen toen ze over zijn schouder gelegd werd, bungelde met haar armen doelloos naar beneden en keek droogjes voor zich uit. Omdat ze al jaren met de crush liep kon ze aardig normaal doen in zijn bijzijn, kon de kriebeltjes wegwerken tot een normaal gevoel. 'Waar?' klonk het piepend bij zijn oppering dat ze zich goed vast moest houden. Zoeken keek ze naar zijn kleding, hield haar ene hand op haar hoofd op het hoedje op zijn plek te houden en greep met haar andere hand maar een stukje van zijn shirt vast. Een ijselijke gil rolde over haar lippen, haar ogen verwijd tot ze niet meer verder konden en met een doodsangst gericht op het vallende water onder hun toen Mikhail plots besloot zich maar naar achteren te laten vallen. Toen ze weer stil hingen, naja zij hing met haar hoofd recht naar beneden en haar benen tegen zijn borst aan, stoote ze nog een paar haperige gilletjes uit pure doodsangst van net uit. Haar gezicht krijtwit, haar hand slapjes naar beneden hangend en haar groene ogen die zich van schrik niet meer van het water af konden halen merkte ze niet eens dat ze naar boven liepen. Toen ze het beeld zag verschuiven - het moment dat Mikhail over de rand liep - kon je horen hoe ze de lucht weer naar binnen zoog. Toen ze de aarde tegen haar voete voelde merkte ze dat haar benen haar gewicht niet meer konden dragen. Meteen zakte ze door, viel op haar achterste waarna ze op haar handen wat naar achter leunde. 'Dat liever dan daarnet,' sprak ze hees, duidelijk nog krijtwit van de angstige gedachte dat ze spontaan toch naar beneden zou vallen. 'Imbiciel,' perste ze er nog net uit waarna ze zich op haar rug liet vallen met haar armen opzij uitgestrekt en haar knieën nog opgetrokken. Ze had haar ogen gesloten in de naar achter vallende beweging, had haar hoedje half verloren die nu schuin over haar hoofd heen lag. 'Waarom kon je me niet gewoon laten hangen. Dat zou beter zijn geweest, was iedereen gelijk van me af. Zoeken me ouders maar een ander slachtoffer,' kreunde ze duidelijk overdreven dramatisch waarbij ze haar ogen nog wat dichter kneep.

Mihail zelf had echter nog nooit geweten van die crush. Hij vond Angela alles behalve vervelend. En hij was eigenlijk een van de weinige die haar na een paar mislukte acties echt accepteerde. Makhail liep naar haar toe en liet zich op zijn achterste vallen naast haar. Hij zag dat ze wit weggetrokken was. "Misschien was die actie niet echt handig. Maar je denkt toch niet dat ik je zou laten vallen." sprak hij kalm. "Nee.." sprak hij. "Je bent misschien aan de klunzige kant. Maar je bent een toonbeeld van inzet, van geen opgeven weten." sprak hij. "Daarbij, je strijd voor de groep. Dat is wat teld. Die wapenopslag was gewoon aan nieuwe houten zwwarden toe. Daarbij heb ik overihens nog een zwaardje kunnen snoepen. En koud smaakt metaal toch iets lekkerder..." sprak hij grinnikend in een poging haar wat op te vrolijken..." sprak hij. "Je mag dan wel klunzig zijn, maar als je dood bent hebben we niets aan je..." sprak hij vriendelijk en gaf een kleine knipoog naar Angela.

'Bij jou weet je het nooit zeker. Een moertje en je bent afgeleid,' pruttelde ze koppig tegen alsof ze het tegen een jonger broertje had in plaats van de leider van haar groep waar ze met heel haar hart voor streefde. Ze had haar arm omhoog gehaald en haar onderarm over haar ogen neer gelegd terwijl ze het draaïrige gevoel weg probeerde te krijgen, evenals het misselijke gevoel in haar maag dat nu omhoog kwam. 'Zeg dat maar tegen de mensen met kneuzingen, gebroken ledematen en andere verwondingen door mij. Of tegen de losrennende paarden vannochtend,' bromde ze bijna onverstaanbaar doordat ze bijna niet de moeite nam haar kaken van elkaar te krijgen in haar vervolgende klaagzang. Ze tilde haar onderarm wat omhoog bij zijn laatste woorden, keek met een oog naar zijn gestalte dat hoog boven haar uit torende. Bij zijn knipoog gromde ze iets onverstaanbaars om haar arm weer vluchtig over haar ogen heen te leggen. Ze was blij dat haar gezicht langzaam weer kleur aannam, en was blij dat ze iemand was die eigenlijk niet bloosde. Anders had de rest van haar nog wat wittige gezicht alles verraden. Een kreun kwam over haar lippen, eentje die vertelde dat het misselijke gevoel niet minder werd waarbij haar wenkbrauwen naar elkaar toe kropen in een frons. Langzaam bracht ze haar arm weer van haar gezicht af, kwam op haar ellebogen omhoog en keek voor zich uit om te kijken of haar beeld nog draaide. 'Jij bent levensgevaarlijk, zelfs zonder je metalen onderdeeltjes,' mompelde ze nog terwijl ze moeizaam verder omhoog kwam en haar armen over haar opgetrokken knieën legde, haar hoofd ertussen naar beneden hangend. 'Wat deed u hier eigenlijk baas?' vroeg ze wat gesmoord door de houding waarin ze zat waarna ze haar hoofd wat optilde en Mikhail tussen een paar wilde lokken van haar korte, rode haar aankeek. Haar hoedje lag nog achter haar, die zou ze straks wel pakken als ze zich weer goed voelde.

"Er is wel meer nodig om mij af..." hij stopte ineens. "Okey misschien heb je ergens gelijk..." sprak hij grinnikend. Hij hoorde haar woorden. "Het zijn maar gebroken armen en kneuzingen. En een groep paarden die los is..." sprak hij kalm. "Een gebroken arm kan herstellen. Eveneens kneuzingen. En paarden kunnen opnieuw gevangen worden.." sprak hij. "Angela, er is nooit iets misgegaan dat je niet terug kunt keren..." sprak hij kalm. "Daarbij, ik zie in jou dat je ooit de rest van de groep voorbij stuift. Dat jou dag van doorbreken ergens komt..." sprak hij kalm. "En jij kunt ook gevaarlijk zijn..." sprak hij. "Alleen met de juiste informatie en inspanning..." sprak hij. "Mijn magie is echt niet van zelf zo sterk geworden hoor. Dat is oefenen en trainen." sprak hij. "En dat harde werken van jou, loont op een dag..." sprak hij kalm. "Ik? Oh, ik was gewoon een wandeling maken..." sprak hij en glimlachte. Ineens keek hij naar de waterval. "Zeg, Angela..." sprak hij ineens serieus. "Wat zou je er van vinden, als ik je wat training geef..." sprak hij. "Je balans opbouwen, je verdediging en aanvallende technieken verbeteren..." sprak hij en zijn blik ging naar haar. "Training van mij, niemand anders die het krijgt. Die andere leiders kunnen klagen wat ze willen, daar ga ik dan niet naar luisteren..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. "Als je het niet wilt kan ik dat begrijpen hoor..." sprak hij vriendelijk.

Ze rolde ongezien met haar ogen onder haar arm bij zijn antwoord. 'Zei ik toch,' murmelde ze zachtjes, concentreerde toen weer op haar minder misselijk wordende lichaam. Stilletjes luisterde ze naar zijn worden, had haar arm op haar voorhoofd gelegd en staarde met een nu weer wat kalmer gezicht naar boven. Afwezig gleed haar blik over het bladerdak, luisterde nog steeds naar zijn stem. Bij zijn vergelijking dat hij zijn metaalkrachten ook niet zomaar in de schoot geworpen had gekregen dwaalde haar fantasie even met haar weg. Zag hem voor zich, jonger, zijn bovenlichaam ontbloot en druk bezig met een training. Zijn gezicht vertrokken van concentratie, mannelijke elegantie. Haar blik werd met een schok weer helder, waarna ze bijna beschaamd van hem weg keek zodat hij dat niet kon zien. Wegdromen over haar leider kon gebeuren, maar niet als hij erbíj stond. Ze was omhoog gekomen, zat in de mislukte jogahouding om haar misselijkheid geheel de kop in te drukken toen hij verder sprak. Vanuit haar ooghoeken keek ze hem aan, sceptisch en ongelovig blikte haar ogen in die van hem. 'Uhu, dit is nog het begin werk. Onomkeerbare gebeurtenissen staan te trappelen om te gebeuren,' mompelde ze weer, koppig als altijd als het om haar aantrekkingkracht tot ongeluk ging. Haar ogen vergrootte zich bij zijn vraag, en Angela was blij dat haar hoofd tussen haar knieën hing zodat Mikhail niet alles kon zien. Haar verschrikte blik, vertopt tussen haar armen en knieën gericht op de bewegingsloze grassprietjes onder haar. 'Trainen?' met een afgeknepen keel herhaalde ze zijn vraag in het kort, kon niets meer op een gesmoorde toon eruit krijgen. 'hoe wil je dat gaan doen?' nogal paniekerig, had amper door hoe dit grotendeels door haar snelkloppende hart ging en de gedachte van alleen samen met hem, trainen, wat voor training dan ook, samen met hém. Badend in het zweet, trainen, met hém... Ze knipperde een paar keer met haar ogen die nog steeds verwijd waren en hem nu opeens aankeek. Haar gezicht leek een ommezwaai te nemen, veranderde van uiterst geschokt in doodnormale nonchalantheid waarbij ze weer voor zich uit keek. 'Waarom zou ik dat voor nodig hebben?' sprak ze koeltjes, probeerde haar houding van daarnet te verbergen. Achter zich greep ze haar hoedje, krabbelde weer langzaam overeind waarbij ze weer bijna haar evenwicht verloor om vervolgens op haar beide voeten te staan. Met haar rug recht drukte ze het hoedje weer op haar hoofd, merkte niet hoe er een paar takjes onderuit staken die nog in haar haar zaten. Haar blik was priemend in die van Mikhail gericht, sloeg haar armen over elkaar alsof ze na moest denken over een handelsaanbod. 'Maar als je het zo graag wilt, dan is dat goed,' beantwoorde ze zijn vraag uiteindelijk al even nonchalant alsof hij de gene was die training nodig had en hij haar daarnet gesmeekt had. Liet niet zien hoe haar hart een versneld ritme had aangenomen, hoe haar hoofd eigenlijk op hol sloeg bij de scenario's van verschillende momenten. Mooi, vrolijk, romantisch, catastrofaal waarin hij zijn leven verloor door haar onhandigheid. 'Als je het aankunt om de hele dag bij mij te zijn... wie weet verlies je wel een arm ofzo,' mompelde ze het laatste waarbij haar rechte houding afzwakte tot wat hangende schouders en haar lege blik naar beneden zakte.

Mikhail zijn ogen gingen naar het uitzicht en grinnikte. "Maar toch, ik laat een groepslid in gevaar niet in de steek..." sprak hij kalm en knikte vriendelijk. Mikhail schudde zijn hoofd. "Nee, die gaan niet gebeuren, omdat jou harde werken ze voorkomt.." sprak hij kalm alsof hij zeer wijs was. Hij hoorde haar vraag. "Uhu..." sprak hij glimlachend. Hij zag haar voor zich uit kijken en haar vraag deed hem even lachen. Uitbundiger dan dat je hem eigenlijk zou zien lachen. Toch was het niet al te luid. "Je houding is positief, zo mag ik het zien..." sprak hij kalm en glimlachte. "Omdat ik weet dat jij mij kan overtreffen op een dag..." sprak hij rustig en met warme stem om overtuigend over te komen. "Angela, wees eerlijk, ik denk dat je het maar wat graag wilt. Je wilt niet meer een last zijn tot anderen, je wilt erkend worden, geaccepteerd..." sprak hij kalm. Hij stond op en plukte de paar takjes uit haar haar. "En ik wil je daar maar wat graag bij helpen..." sprak hij vriendelijk. Haar woorden deden hem even lachen. "Tuurlijk kan ik het aan om de hele dag bij je te zijn, ik stel het niet voor niets voor..." sprak hij. "Een arm verlies ik niet snel. Angela, ik heb tegen vijf man tegelijk gevochten en het enige wat ik opgelopen heb zijn een paar snijwonden..." sprak hij kalm en knikte. "Ik verlies geen arm..." sprak hij kalm. "Niet door jou..." voegde hij er aan toe. Hij legde zijn hand onder haar kin en draaide die naar haar toe. "Kom morgen naar mijn tent dan zullen we beginnen..." sprak hij vriendelijk. "Nou recht je rug, het komt allemaal vast goed..." sprak hij en glimlahcte.

Ze had zonder een reactie te geven naar zijn prijzende woorden te luisteren. Het liefste had ze naar hem geschreeuwd dat hij niet zo moest liegen, dat hij zijn mond moest houden. Maar het enige wat ze deed was haar hoofd verstopt te houden tussen haar benen en haar blik strak op het onbewegelijke grassprietje te blijven aankijken. Toch bij zijn vraag was haar hoofd op een debiele manier tevoorschijn gekomen en probeerde ze Mikhail nu uiterst nonchalant en kalm aan te kijken alsof het haar niets deed. Haar hoofd leunde nu tegen haar hand bij zijn confronterende woorden. Het was ook wat ze wilde, wat ze elk moment van de dag onbewust probeerde. Alleen zodra ze het probeerde gebeurde er ongelukken, elk moment van de dag dus. Ze hield haar mond, wist niet wat ze erop moest antwoorden en hield haar lege blik wat van hem af gericht. 'Ik ben gevaarlijker op een ander soort manier dan vijf mannen tegelijkertijd,' bromde ze nu weer, had haar stem en koppigheid weer teruggevonden. 'Opschepper,' bromde ze er daarna achteraan, hoewel er een klein glimlachje op haar lippen was gesprongen. Haar armen hingen nu doelloos langs haar lichaam, haar blik nog steeds weg gericht van hem. Haar ogen schoten op toen haar hoofd zachtjes door hem werd teruggehaald. Meteen voelde ze de knoop in haar maag samentrekken, wist ze dat slikken nu weer onmogelijk was door het zenuwachtige gevoel wat ze nooit had kunnen onderdrukken. Een lichte waas van deze zenuwen was in haar ogen te zien, zeker nu hij zo op haar neerkeek en haar moed in sprak. Haar blik schoot weer naar beneden, duidelijk een beetje verlegen waarbij ze bijna op commando haar schouders weer naar achter draaide. 'Laten we terug gaan,' mompelde ze zachtjes, wist dat als ze nog langer weg bleef haar ouders het gehele dorp zouden optrommelen om hun dochter te zoeken. IN haar ouders ogen was ze nog steeds twaalf, iets wat zwaar irritant was. Zonder nog een woord te spreken - was al lang blij dat ze naast hem kon lopen - liepen ze terug naar het kamp waar hun wegen zich weer scheidde.

Dalawa had een tijdje gewoon gelopen, ze vond het altijd mooi bij de watervallen. De vogels floten altijd vrolijk en het water kabbelde altijd rustig. Het water had altijd dezelfde weg om te reizen, het viel, het regende, het verdampte en het stroomde. Water deed Dalawa altijd aan de rust denken, daarom ging ze altijd als ze even moest nadenken naar de watervallen. Na een tijdje lopen vond Dalawa een perfecte plek met mooi uitzicht, rustig ging ze zitten. Haar benen bungelde doelloos over de rots en ze probeerde met haar tenen het water te raken. "Mis" sprak Dalawa geïrriteerd uit, ze probeerde het nog een paar keer maar ze was net iets te kort. Dalawa's hoofd begon leeg te raken, toen ze opeens wat geluiden hoorde. Het waren twee mensen, een jongen en een meisje. Vol hoop op een gesprek keek ze naar beneden, niks, ze keek naar links en naar rechts. Niks. Waar kunnen ze nou toch zijn? Dacht Dalawa verbaasd. Maar opeens snapte ze het, de mensen waren al weer weg. Op weg naar het kamp. Teleurgesteld pakte Dalawa haar fluit en ze begon een rustig melodietje te spelen. Van rustig ging het over naar druk en opeens was Dalawa helemaal in haar muziek wereldje verzonken. Ze dacht even niet meer na, niet over de Gear en over de voorspelling. Ook niet aan Isa die haar had verboden om iets anders te doen dan een plan te verzinnen. De melodiëen van Dalawa stierven langzaam af, toen ze klaar was keek ze naar de verte. De zon was langzaam aan het ondergaan en ze hoorde overal de wilde dieren om haar heen wakker worden. Dalawa besloot een liedje voor ze te spelen, veel dieren hadden hier oog naar. Dalawa speelde graag voor publiek, nouja publiek. Ze hield van dieren publiek, voor mensen speelde ze niet zo snel. Een vogeltje kwam naast haar zitten en die begon vrolijk mee te tjilpen. Dalawa moest haar lach inhouden, ze was dan wel 25, ze was nog niet helemaal volwassen. Ze droomde vaak weg en híéld van muziek. Daarom waren dieren ook haar favoriet, alle dieren maakte geluid. Ze hadden een eigen taal met muziek en geluid. Ze vond het daarom ook prachtig om dieren geluiden te maken met haar fluit. Ze had net zolang geoefend totdat ze bijna állé geluidjes die bekend zijn op haar fluit kon spelen. Ze was daar erg trots op, maar ze had nog niet het lef gehad om het aan een mens te laten horen...